Nu in de Restflits:
– Status Quo
– (In)Tolerantie
– (On)Tevredenheid
– Wat nog Rest
Status Quo
Nee dit is geen muziekspecial over de befaamde Engelse rockband, eventueel in het kader van weer een nostalgische Top 20.000 of zo.
Hoewel ik vroeger (in mijn radio-actieve periode) gek was op hitlijsten, ben ik daar nooit aan verslaafd geraakt! Al in de 90er jaren ben ik volledig afgekickt van hitparades in welke vorm dan ook. En met die nostalgie waarmee de vele omroepen ons overstelpen in december heb ik dus absoluut helemaal niets. Zonde van m’n tijd.
‘Status quo’ betekent in dit geval gewoon letterlijk ‘de bestaande toestand’.
Ofwel: hoe het reilt en zeilt bij De Rest. 😉
Heel bewust heb ik me even helemaal ‘stil’ gehouden na de publicatie van mijn laatste ‘document-artikel’. Niet alleen voor de buitenwereld in deze blog maar ook zelf thuis.
Ik had eigenlijk wel weer wat onderwerpen liggen voor een ‘Flits’ en een vervolg van mijn laatste muziekspecial ‘Lekker met de meiden’ liggen maar ik heb even gewacht. Een paar dagen.
Eigenlijk wilde ik gisteren al wel met deze ‘Restflits’ komen en had bovenstaand onderwerpenlijstje al klaar staan. Maar in de loop van de dag heb ik het toch niet gedaan.
Eigenlijk… had ik er gewoon geen zin in.
En zag ik ook de noodzaak niet.
Zal ik je eerlijk zeggen hoe ik het een beetje zie?
Ik heb het gevoel dat er geen ‘hond’ op zit te wachten.
Misschien is iedereen wel een beetje ‘moe’.
Moe van die herhaalde ellenlange verhalen over onderwerpen die anderen nauwelijks boeien.
Maar ook: moe van het jaar! Het afgelopen jaar 2018.
Alle lezers (mijn lezers) hebben zo wel hun eigen nieuwe ‘rugzakje’ met dit jaartal erop volgepropt.
Weer een jaar vol met ‘dingen’.
Misschien weer vervelende dingen maar het is ook best mogelijk dat er juist veel mooie dingen zijn gebeurd!
En wat doet dan een meerderheid van de mensen in december?
Juist ja: alles laten bezinken en even time-out maken in deze laatste maand van het jaar; de ‘feestmaand’ bij uitstek, waarin alle aandacht gaat naar ‘Klaas’ of ‘Claus’, van Paard en Piet naar Boom en Bol.
Natuurlijk afhankelijk van ieders eigen omgeving zal dit sterker of subtieler zijn maar vrijwel iedereen besteedt daar de nodige aandacht aan.
Terwijl ik… pas nog in mijn artikel over mijn ‘Goede Gemoed’ aangaf deze maand misschien juist niet zo veel aandacht te schenken aan de ‘externe’ viering van de maand van het licht.
Omdat ik dit keer voor het eerst meer lijk te genieten van mijn ‘inwendige lichtje’ en ik alles om me heen niet zo nodig heb.
Mijn persoonlijke omgeving ‘verwacht’ ook helemaal niets.
Ik ben alleen en afgezien van mogelijk wel enkele bezoekjes van de kinderen, doe ik het allemaal voor mezelf. En ik zei al: “Ik vind het goed zo.”
Dan zou ik nu wel lekker m’n gang kunnen blijven gaan in deze blog met schrijven over de ‘toestand in de wereld’ zoals ik die ervaar maar ik voorzie een grote kans dat het allemaal amper gelezen wordt.
Natuurlijk blijf ik het nog altijd primair voor mezelf doen, ook dat heb ik vaak genoeg geschreven, maar als ik vooraf aanvoel dat ik er echt niemand mee zal bereiken dan wordt mijn prioriteit ook een stuk lager.
Wat deze afgelopen week dus versterkt is door mijn ellenlange epistel over ‘pedofilie’.
Voor mij een ultieme mijlpaal maar ik vermoed voor de meeste bezoekers een brug te ver.
Niet alleen misschien vanwege het moeilijke onderwerp maar dan toch ook vanwege de lengte, die een behapbaar blogartikel met de factor 10 vermenigvuldigt…
Ik heb me al wel eens door mensen laten vertellen (in het echt dus!) dat mijn artikelen best wel ‘heftig’ zijn. Vooral in omvang dus.
Door de jaren heen heb ik dat zelf ook wel ontdekt.
Vrijwel alle columns in kranten zijn niet voor niets zo kort!
Natuurlijk zitten die schrijvers gebonden aan een redactioneel maximum van het aantal woorden wat ze mogen schrijven. Maar de meeste lezers haken ook af als het richting essay-formaat gaat.
En… daar heb ik zelf ook last van!
Daarom ben ik zelf ook zo’n slechte lezer. Boeken kun je sowieso niet ‘even’ achter elkaar uitlezen.
Als ik het dan zou redden om een hoofdstuk te lezen en ik wacht te lang, dan ben ik de draad geheel kwijt en geef ik het op.
Lange artikelen in kranten (bijvoorbeeld in de weekend-bijlage van het AD) doe ik vaak ook in delen. Vandaag de eerste helft, morgen de tweede. Dat lukt me dan net…
Dus ik begrijp veel lezers wel.
Mijn artikel is (op papier) 15 vellen A4 groot!
Alleen als het de lezer werkelijk boeit is dat in één ruk misschien uit te lezen.
Maar voor iemand die het wel wil lezen ‘alleen maar’ om te weten wat er in staat, zal het een verschrikkelijke opgave zijn.
En dat heeft daarom (vermoedelijk) ook geresulteerd in een tot nu vrijwel niet gelezen artikel.
Als je dit nu wel leest: GEEN PUNT! Maak je niet druk!
Voor mij was het echt een soort ‘eindpunt’ van een ingezet pad van ‘openheid’, waarmee ik begin 2018 bij Vivenz ben begonnen.
Daar ben ik in de cursus ‘Werken Met Eigen Ervaring’ begonnen met ‘mijn (levens-) verhaal’.
Mijn ‘ervaringsverhaal’ en ‘herstelverhaal’.
Maar hoe zeer ik daar ook ongekend meer open was dan ooit eerder; het was nog niet compleet.
Mede door mijn sterk verbeterde gemoedstoestand heb ik ontdekt dat dit wel de grote kentering was in mijn leven tot nu toe.
Daarom heb ik nu wel die laatste stap kunnen zetten om ook het laatste ‘Restje’ van mijn ‘levensverhaal’ te ‘durven’ schrijven.
Om daarmee een (te?) belangrijke ‘rode draad’ te beëindigen.
En om daarmee eindelijk echt de ruimte te hebben om nieuwe paden te gaan betreden.
Welke dat zijn weet ik uiteraard nog niet maar ik weet dus wel dat het ‘zo goed is’.
Want een goed dik boek moet je wel in z’n geheel lezen en niet proberen om hoofdstukken over te slaan. Dan kan je van de volgende hoofdstukken de context niet meer volgen…
In deze laatste maand van 2018 heb ik me voorgenomen om even ‘stil’ te staan bij dit heftige maar bijzonder hoopvolle afgeronde hoofdstuk. Helemaal in de stijl van de maand van het licht.
Maar in mijn geval: mijn interne licht. 🙂
Daarom denk ik dat het beter is om nu even niet alle zin en onzin van wat er om me heen gebeurt te veel aandacht te geven.
Ik geniet liever van mijn eigen lichtje en wie weet laat ik er in deze blog af en toe een glimp van zien. 😉
(In)Tolerantie en (On)Tevredenheid
Deze twee oorspronkelijk los van elkaar genoemde onderwerpen kan ik achteraf simpelweg tot één gegeven beperken. Ik wilde hiermee namelijk in eerste instantie letterlijk ingaan op veel onvrede die er de laatste tijd heerst.
Verschillende groeperingen staan lijnrecht tegenover elkaar.
Niet alleen de ‘natuurlijke’ tegenstanders in de politiek, in het voetbal en in religieuze groeperingen maar eigenlijk wordt tegenwoordig bijna iedereen opgezet tegen iedereen…
Of het nu over ‘Zwarte Piet’ gaat, de plaats en rechten van de vrouw in de samenleving, #metoo discussies, lompe of geniale uitspraken van bn’ers, over zomer- of wintertijd, wel of geen vuurwerk, wel of geen rookverbod en wel of geen tolerantie voor andere (geestverruimende of verdovende) middelen…
Meer en meer wordt bijna iedereen dagelijks geconfronteerd met voor- en tegenstanders die elkaar minimaal virtueel bijna naar het leven staan.
Vooral in de ‘sociale’ media wordt keihard stelling genomen en tegenstand wordt de kop ingedrukt of in alle beschikbare negatieve bewoordingen zo zwart gemaakt dat een oorlog de enige optie lijkt om tot een oplossing te komen. Zo snoeihard gaat het soms!
In eerste instantie wilde ik alle (in)tolerantie benoemen om daarna in (on)tevredenheid te laten zien dat eigenlijk iedereen simpelweg heel erg ONtevreden is in het leven.
Hoe kan je anders verklaren dat iedereen zich zo druk maakt over alles?
Ergens gaat er iets vreselijk mis met iedereen, dat deze onvrede met alles zo overheerst.
Natuurlijk kan ik nu prima ook een preek gaan houden over de diverse politieke keuzes die er al jaren worden gemaakt. Keuzes die echt niet voor iedereen gunstig zijn. Die ertoe hebben geleid en nog steeds meer leiden dat er in ieder geval materieel gezien een steeds grotere tweedeling ontstaat in de maatschappij.
Ik zou er bijna een boek over kunnen schrijven, als ik daarvoor het geduld zou kunnen opbrengen.
Maar ik weet zeker dat ik niet de eerste zou zijn die zoiets probeert.
Echt niet iedereen is blind om te kunnen zien dat er dingen niet goed gaan in de wereld.
Wat niet alleen gevolgen heeft voor het klimaat maar ook voor het algehele welzijn van de hele wereldbevolking.
Wie ben ik dan om dit in een boek te durven schrijven…
Jaren terug was ik nog wel fel op bepaalde zaken en heb ik er (dikke) artikelen over geschreven.
Of ‘Overdenkingen’ van gemaakt voor radio of column.
En dat zal ik best nog wel eens doen hoor! Ik denk niet dat ik ooit mijn ‘mond’ echt helemaal dicht zal kunnen houden.
Maar juist nu… in deze mooie 12e maand van het jaar… December… de maand van overzichten en Overdenkingen bij uitstek…
Hoewel je juist nu een ‘donderpreek’ van mij zou kunnen verwachten, zeker gezien de onwaarschijnlijk groeiende onvrede rondom ons heen…
Juist nu kies ik liever voor een stille Overdenking.
Zoals ik net ook al aangeef in ‘Status Quo’.
Tijdens dit schrijven heb ik me dus bedacht en ik laat het hier liever bij.
Uiteraard hoop ik nog altijd wel op een voortgaande open discussie.
Tussen iedereen die met elkaar wil proberen om bepaalde zaken op te lossen als daar onvrede over bestaat. Want als we met elkaar willen blijven leven op deze steeds drukker wordende planeet dan helpt het niet om elkaar dwars te blijven zitten.
Er zal echt meer begrip en respect moeten komen voor elkaar.
Voor andere meningen en overtuigingen.
“Leven en laten leven.”
Dat zei mijn moeder altijd al tegen mij toen ik een kind was.
Een eeuwige waarheid.
En de enige waarheid die oplossingen kan bieden.
Wie vanuit deze waarheid als standpunt wil gaan discussiëren met andersdenkenden moet daar zeker mee doorgaan.
Misschien loop ik nu al een beetje vooruit op eventuele ‘goede voornemens’ voor 2019…
Maar met deze waarheid als startpunt zie ik voor nieuwe paden weer langzaam ruimte komen.
Daar ga ik de komende tijd verder over nadenken.
Ik hoop jij ook! 🙂
Wat nog Rest
Op deze saaie, donkere, duffe en natte zondag heb ik aan de hierboven al genoemde conclusie voor mezelf weinig meer toe te voegen.
Ik ga lekker verder met ‘overdenken’, wat tegenwoordig veel beter gaat nu ik mijn gedachten onder controle heb.
En natuurlijk geniet ik op mijn manier hiervan; tussen dit schrijven, links en rechts blijven kijken naar mijn media-kanaaltjes en wat kruidnoten knabbelen door.
Daarom:
Besta, ga, sta, leef en laat leven! Niet voorzichtig maar met volle teugen!
Tot de volgende Restflits. 🙂
