Het is al weer even geleden dat ik het over mijn ‘gezondheid’ heb gehad.
Meestal deed ik dat ‘en passant’ even in een ‘Restflits’ of zo.
De tijd dat ik hier elke week een apart artikel aan heb gewijd ligt al weer ongeveer een jaar achter me.
Ik was een poosje ‘fanatiek’ in de maand ‘NoMoreVember’, weet je nog?
Nou…
Na mijn ‘terugval’ ergens eind januari heb ik dat ‘fanatisme’ maar even laten varen.
Toen sloop het er langzaam weer in omdat… Ik simpelweg dacht en vond dat het gewoon moest kunnen.
Ik heb het natuurlijk over het drinken van ‘sterke drank’, mijn ‘medicijn’ tegen vervelende gevoelens en (af en toe) ‘slaapmiddel’ om de rust beter te kunnen vatten in de avonduren.
Zat mensen die het zo naar tevredenheid gebruiken zonder daar verder mee over ‘grenzen’ te gaan.
Ik dacht dat ik nu wel wist waar mijn grenzen lagen en ook vanwege de juist gestarte cursus bij Vivenz, voelde ik op een of andere manier vertrouwen dat ik nu echt bezig was om mezelf te verbeteren en mezelf beter onder controle kon houden.
Dat was in het begin ook zo!
Ik dronk uitsluitend pas tegen het avonduur en wist dit prima enige weken vol te houden.
Echter…
Elke alcoholist (of mens met ervaring met een alcoholist) weet dat het eenmaal beginnen met ‘een beetje’ de grens direct verlaagt om verder te gaan…
Na enkele weken ging ik het tijdstip al weer verruimen en dronk ik ‘s-middags ook al wel een paar slokjes.
Voor de duidelijkheid: Ik dronk altijd ‘slokjes’. Niet uit een glas maar direct uit de fles, die ik op een vast plekje in een kast had staan. Het ‘loopje’ langs die kast om ‘even een slokje te pakken’ werd daarbij een soort van routine…
Maar in de eerste maanden kon ik het echt beperken tot het middaguur, dat ik weer wat begon te drinken.
Als ik naar de cursus bij Vivenz moest, of andere afspraken had, dan dronk ik vooraf nooit.
Over het ‘verloop’ van die periode heb ik uitvoerig geschreven in de
‘Restflits 28 maart 2018’.
Hierin gaf ik het dus al aan: ik had mijn hoop gevestigd op een goede afloop van de cursus ‘Werken Met Eigen Ervaring’, om daarna liefst zo snel mogelijk als ‘ervaringsdeskundige’ aan de slag te kunnen. Zodat ik mijn ‘vervelende’ (negatieve) gevoelens en gedachten in de praktijk zou kunnen delen met lotgenoten om zodoende niet alleen mezelf maar ook anderen te helpen op hun pad naar ‘verbetering’.
Helaas is dit allemaal iets anders geworden.
Hoewel ik bij Vivenz daarna nog drie cursussen/workshops heb gevolgd en ik me ‘moreel’ best wel gesteund voelde in mijn streven, kan dit niet in praktijk worden gebracht door mijn ‘verleden’ wat de noodzakelijke VOG (Verklaring Over Gedrag) tegenhoudt.
En dan moet ook Vivenz zich gewoon simpelweg aan de geldende regels houden…
In de periode nadat ik me bewust werd van de gevolgen, ben ik weer (wat) meer gaan drinken.
En dit is uiteraard niet onopgemerkt gebleven bij Vivenz, wat nog een extra obstakel werd om daar eventueel mijn diensten te verlenen.
Ook hier heb ik al over geschreven.
Hoewel ik in eerste instantie goed voelde, ook met de (beperkte) mate van drinken die ik mezelf toestond, werd mijn hoop op bepaalde veranderingen weer de kop in gedrukt.
Mede door een wat domme actie (in een ‘bui onder invloed’) waarbij ik zelfs de politie op mezelf had afgestuurd (!), kwam ik weer in een periode van negatieve gevoelens terecht.
Juist omdat ik toen even dacht dat ‘het allemaal toch niks meer uitmaakt’ en ik het uiteindelijk toch weer allemaal alleen moest uitzoeken, zag ik geen reden om te stoppen met drinken.
In de daarop aansluitende (hete) zomer wist ik dit dus weer ‘op te schroeven’ naar mijn bekende hoeveelheden van gemiddeld een halve liter whisky per dag.
Omdat ik verder (fysiek maar ook mentaal) eigenlijk best wel stabiel was, ik normaal kon en wilde eten en ook veel water drinken, had ik even het gevoel het zo wel vol te kunnen houden.
Met de drank ‘voelde’ ik echt beter en ik zag toen geen duidelijke reden om te moeten stoppen.
De ommekeer kwam na de zomer, toen er weer een nieuwe cursus bij Vivenz ging beginnen.
Maar in de weken daarvoor werd ik toevallig (?) ook nog eens ziek. Een ‘gewone’ virusinfectie (soort griepje) met veel hoesten, tonnen met overdadig slijm, wat ‘verhoging’ en een algeheel lamlendig gevoel.
In de nachten vol hoesten ben ik toen juist meer gaan drinken.
Want een (extra) slok whisky werkt echt beter dan die smerige hoestbonbonnetjes die na een paar dagen m’n neus uitkwamen…
Maar ik wist toen wel zeker: “Dit gaat niet goed!”
Toen ben ik op het moment dat het virus na enkele weken zo’n beetje uitgewerkt was en de cursus ‘Anders Denken’ bij Vivenz zou beginnen weer helemaal gestopt.
Dat is op dit moment nu bijna zo’n 10 weken geleden.
En inmiddels heb ik gisteren ook al weer de laatste workshop ‘Leven in Bewustzijn’ bij Vivenz afgerond.
En nu?
Ik voel me goed!
Beter dan ooit! 🙂
Wat maakt alles nu (zo veel) beter en ‘anders’ dan bij al mijn vorige ‘stoppogingen’?
Een heel goede vraag.
De mensen van Vivenz zullen nu graag willen horen dat hun werk hieraan heeft bijgedragen.
Dat is natuurlijk wel zo.
Vooral de eerste (grote) cursus ‘Werken Met Eigen Ervaring’ heeft voor mij een ommekeer veroorzaakt. Eindelijk ‘durfde’ ik mezelf te zijn en alle frustraties openlijk ‘op tafel’ te gooien.
Mijn ‘rugzak’ heb ik bijna letterlijk leeggegooid voor de hele cursusgroep en de medewerksters.
En mede door het zien en horen van alle andere (ervarings-) verhalen heb ik me gerealiseerd dat ik helemaal niet zo ‘gefrustreerd’ moet zijn!
Uiteraard zijn alle ‘rugzakken’ heel anders van inhoud en hebben alle mensen andere problemen.
Maar vrijwel iedereen heeft wel iets.
Ik heb dit jaar echt geleerd mezelf te accepteren en anders te leren omgaan met mijn frustraties, negatieve gedachten en (daardoor) gevoelens.
Hoewel de cursus ‘Anders Denken’ daar diverse ‘handvatten’ voor heeft aangereikt, was ik eigenlijk daarvoor al zelf ‘anders’ gaan denken.
Ik kan op dit moment nog niet goed een duidelijk moment aanwijzen waarop dit is gebeurd maar op een of andere manier ‘zag’… en voelde ik het gewoon.
Afgezien dat ik nooit meer het risico zal willen lopen dat externen (organisaties, alle mensen in mijn directe omgeving) mij afrekenen op mijn drankgebruik (wat meestal geroken maar ook wel ‘opgemerkt’ wordt), hoezeer ik dit ook altijd dacht stabiel te kunnen houden…
Ik wil eigenlijk gewoon voortaan altijd mijn ‘echte’ zelf zijn!
En mijn ‘echte’ gedachten en gevoelens ZELF zien te handlen.
Niet ‘verdoofd’ door invloed van ‘medicijnen’…
Maar ook doordat ik eigenlijk nu pas goed besef waar mijn ‘frustraties’ vandaan komen, die mij heel mijn leven hebben omgeven en ik ook overtuigd ben dat ik daarin absoluut niet alleen sta, zie ik op dit moment gewoon helemaal geen reden meer om mezelf te ‘verdoven’.
Ik ben (opeens) simpelweg tevreden met wie ik ben, wat ik ben geworden en wat ik uiteindelijk toch maar allemaal heb bereikt in mijn bescheiden maar toch heftige leven!
Ondanks al mijn (huidige) beperkingen heb ik vaardigheden, talenten en mijn simpele persoonlijke aanwezigheid op deze aardbol om er het beste van te maken wat er in mij zit.
Als ik daarbij misschien nog anderen daarmee van dienst kan zijn, kan helpen volhouden om er ook het beste van te (gaan) maken en daarmee dus nog van grotere betekenis kan zijn, dan is dat mooi meegenomen. Maar ook geen voorwaarde om het zelf vol te houden.
Op een of andere manier heb ik de conclusie getrokken:
Het is goed zo.
En dan… Man man man… (Waar heb ik dat eerder gelezen…) Wat voelt dat goed!
Ik hoef niet meer te vechten tegen (voor)oordelen, stigmatisatie, onbegrip of gebrek aan inzicht van anderen. Die gevechten win ik toch nooit. Maar dat hoeft ook niet! Ik vocht daarmee feitelijk alleen maar tegen mezelf. Door mezelf niet te accepteren voor wie en wat ik ben.
Misschien heb ik altijd wel geprobeerd om ‘anders’ te worden!
‘Beter’ te worden door een beeld te scheppen van mezelf wat ‘anderen’ wel kunnen waarderen.
Omdat ik nooit goed heb kunnen acteren was dit bij voorbaat gedoemd te mislukken.
Het continu daardoor ‘op m’n tenen lopen’ heeft me uitgeput.
Regelmatig ben ik hierdoor ‘gevallen’.
Dat houdt een keer op natuurlijk.
Op een zeker moment sta je gewoon niet meer op…
En dat wil ik echt zien te voorkomen.
Voor zover ik er zelf invloed op heb… zal ik die dit keer ook gebruiken.
Want de enige die verantwoording draagt over mij… dat ben ik helemaal zelf.
Heb ik dit dus helemaal ‘te danken’ aan de leerstof die ik heb mogen ontvangen bij Vivenz?
Nee natuurlijk niet! Uiteindelijk kunnen ze je handvatten aanreiken en als je die aanpakt zou je die kunnen gebruiken. Als hulpmiddel. Maar het grootste deel heb ik gewoon zelf moeten doen.
Ik ben de enige die mijn eigen gedachten kan ‘lezen’, begrijpen en ermee leren omgaan zodat ze voor mij ‘werken’.
En denk nu niet dat ik opeens ‘het licht’ heb gezien en ‘boven mezelf ben uitgestegen’!
Ik sta nog steeds met beide benen stevig op de grond.
Als ik ga ‘opstijgen’ dan val ik juist veel te snel en hard… 😉
Ik heb geleerd om te gaan met mijn gedachten. Ook de negatieve.
Als notoire ‘doemdenker’ heb ik die gewoon.
Voorheen zaten die me dwars en vocht ik er tegen. Probeerde ze dus zelfs weg te drinken…
Nu krijg ik ze en laat ze ook weer gaan… Vaak kan ik erom lachen.
“Komt ie weer met zijn gedachte dat ‘dit of dat’ wel weer helemaal fout zal gaan.”
Ik lach erom en ga gewoon verder met waar ik mee bezig was, ga even iets anders doen of ga gewoon even zitten en (op mijn manier) een beetje ‘mediteren’ als ik voel dat het te veel onrust veroorzaakt. Dan gewoon even een ‘time-out’. Werkt blijvend beter dan een slok drank…
Natuurlijk blijven er ook vervelende situaties.
Mijn fysieke beperkingen, financiële krapte, onvermogen om bepaalde dingen te doen die ik eigenlijk wel had willen doen. Het zij zo.
Als ik er iets aan kan doen om een vervelende situatie op te lossen dan doe ik dat.
Als er geen oplossing is… dan laat ik het gaan. Zonder meteen in de stress te schieten dat “NIETS GOEDS MAG GEBEUREN OF GOED KAN GAAN IN MIJN LEVEN!”
Van die hoofdletters en ‘hoofdbrekens’ ben ik doodmoe geworden.
Ik kijk er nu omheen en zoek naar mogelijkheden die wel kunnen.
Dat maakt nu soms dat ik wat beperkter ben geworden dan ik zou willen zijn.
Ik doe vrij weinig maar daarin voel ik beter dan wanneer ik krampachtig dingen probeer te doen die niet kunnen of die me te veel moeite kosten.
Het heeft me rust gegeven.
De laatste periode (tot heden) kenmerkt zich vooral door rust.
Wat ik hard nodig had na de ‘tropenjaren’ die ik achter de rug heb.
Waardoor er nu langzaam ook weer meer ruimte ontstaat en nieuwe energie om (later) nieuwe dingen te gaan doen.
Ik weet nog niet wat of hoe.
Maar dat moet ook niet.
Ik heb ook geleerd dat de mooiste dingen vrij onverwacht komen en gebeuren!
Daarom ben ik ook weer een beetje in ‘gelukkig toeval’ gaan geloven.
Alles komt goed en ik heb eindelijk weer wat meer vertrouwen gekregen in de toekomst.
Hoewel ik me daar niet (te) veel mee bezighoud.
Want de dag van vandaag is het meest belangrijk!
Ik leef nu! Niet morgen. En gisteren is al weer lang voorbij.
Het is misschien een beetje uitvoerige uitleg geworden over ‘hoe ik nu voel’.
Maar ik wilde dit echt even kwijt, juist nu op een moment dat het voor mij bijzondere jaar 2018 op zijn eind begint te lopen en we ons allemaal een beetje gaan voorbereiden op het sluitstuk:
De ‘lichtmaand’ December.
Hoewel…
Daar heb ik nog een laatste opmerking over:
Elk jaar zeg ik in mijn blogartikelen rond deze tijd dat ik in deze periode in mijn zogenaamde ‘najaarsdip’ zit en last heb van de steeds donkerder wordende dagen.
Dat ik uitkijk naar de maand December, waarin ik het huis weer ga versieren met lampjes, de kerstboom neerzet met veel vrolijke versiering en uiteraard ook weer lampjes en veel kaarsjes ga branden. Om zo de ‘maand van het licht’ te vieren maar vooral ook om mijn ‘donkere’ gevoel te overwinnen.
Zal ik eens wat zeggen?
Tot heden heb ik nog geen last gehad van mijn najaarsdip!
Ik vind sommige ‘sombere’ dagen echt nog steeds niet zo leuk; ik houd echt van de zon en het licht.
Maar ik voel me er niet somber bij! Zoals de afgelopen jaren altijd het geval was!
En ik twijfel nu ook om weer zo veel werk te doen om mijn huis vol te hangen met lichtpuntjes en opbeurende (kerst-) versiering.
Het ‘licht’ voel ik momenteel toch meer in mezelf!
En natuurlijk zal ik er heus wel iets aan doen om de ‘lichtmaand’ te vieren want dat is ook een traditie en ook de natuur staat niet stil: na 21 december wordt elke dag langzaam weer wat langer en krijgen we langzaam weer wat meer natuurlijk licht.
Dat moeten we gewoon (een beetje) vieren.
En als ik straks mogelijk nog wat gezelschap en visite ga ontvangen in de komende periode, dan is dat voor hen ook veel gezelliger want mijn interne lichtje kan dan voelbaar zijn…
Zichtbaar zal dat niet kunnen worden voor de meeste stervelingen. 😉
Met een ‘goed gemoed’ wil ik dus vooral zeggen dat ik lekker doorga met mijn dingen en ik hoop de volgende keer weer te gaan ‘Flitsen’ want er liggen best wat aardige onderwerpen op de ‘plank’. 🙂
Geweldig! Vasthouden, dit 🙂
Liefs,