Restflits 29 oktober 2018

Vandaag in de Restflits:
– APK
– Phubben
– Sollicitatieplicht voor ouderen
– Emoties in de media – vervolg
– Wat nog Rest

APK

In mijn laatste blogartikel ‘Emoties in de media’ gaf ik al aan dat ik weer een ‘Restflits’ wilde gaan schrijven en al onderwerpen klaar had liggen.
Een daarvan is dit onderwerp. APK. Ofwel ‘Algemene Periodieke Keuring’.
Soms verwijzen mensen dan wel eens gekscherend naar een ‘algemeen onderzoek’ van ons eigen lichaam, wat ik ook wel eens heb gehad enige jaren terug toen de huisarts wat dingen wilde uitsluiten bij enkele klachten en als eventueel gevolg wat wat ‘overmatig’ drankgebruik.
In dit geval bedoel ik echt de jaarlijkse APK van mijn huidige auto.
De wettelijk verplichte keuring van de technische staat waarin de auto verkeert, bestaat al zo lang dat ik niet beter meer weet, sinds mijn voorlaatste auto 4 jaar werd.
Dat zal zo ongeveer rond 2002 zijn geweest, toen mijn ouwe trouwe Mazda Demio 4 jaar oud was.
De auto had ik nieuw gekocht in het jaar dat mijn zoon geboren zou worden, in 1998.
In de jaren daarvoor heb ik na mijn nieuwe rode ‘eend’ twee Citroën BX-en ‘versleten’.
Dat waren occasions en reden prima tijdens de jaarlijkse vakantiereizen naar Kroatië maar hadden dermate geregeld terugkerende mankementen dat ik nu met (bijna) 2 kinderen snakte naar degelijke betrouwbaarheid. Omdat ik toen nog een ‘redelijk goed’ salaris had, kon ik me de aankoopfinanciering van de nieuwe Mazda veroorloven.
En werkelijk waar… De Japanse betrouwbaarheid was onvoorstelbaar.
Eigenlijk heb ik aan deze auto gedurende de gehele periode dat die reed nooit kosten gehad naast het reguliere onderhoud.
Helaas was er een keer een zeer dure schade door een aanrijding door mijn (al zieke) ex-partner veroorzaakt. De reparatie heb ik laten uitvoeren omdat de auto verder gewoon betrouwbaar was en zou blijven, daar was ik van overtuigd.
Dat die helaas niet ouder mocht worden dan ongeveer 15 jaar, was niet vanwege de ‘ouderdom’ of achterstallig onderhoud; ik liet de auto altijd trouw zijn ‘beurten’ krijgen, de laatste jaren uiteraard niet meer jaarlijks een ‘grote’ maar toch altijd wel een ‘kleine’.
Echter: de auto is in 2013 aangereden door een achterlijke (vermoedelijk) ‘Pool’ die opeens met zijn bestelwagen achteruit tegen mijn auto aanreed. Waarom was onduidelijk maar hij was woedend op mij… Waarom? Ik kwam gewoon aanrijden en remde netjes op tijd achter de stilstaande bus die moest wachten op een stilstaande file voor hem. Het is me nog altijd een raadsel wat er eigenlijk is gebeurd.
Omdat ik geen zichtbare schade zag (de ‘grille’ leek de niet al te harde botsing te hebben opgevangen), hebben we elkaar ‘slechts’ uitgescholden maar zijn we beiden daarna verder gereden.
Achteraf… zeer stom.
Toen ik een paar dagen later weer met de auto weg moest om mijn ex-partner op te halen van de zorgkliniek in Sliedrecht waar ze inmiddels verbleef om met de kinderen en mij Pasen te vieren, sloeg de auto opeens af. Om later weer te starten…
Toen we echter samen terugreden sloeg hij weer af, midden op de brug tussen Papendrecht en Dordrecht (de ‘Merwedebrug’, in Dordrecht ook wel ‘Papendrechtse brug’ genoemd) en er kwam iets van rook onder de motorkap vandaan.
Het circus wat daarna plaatsvond nadat ik 112 had gebeld (op die plek zag ik het toch als een ‘noodsituatie’!) laat zich raden: politie, brandweer en ANWB Wegenwacht kwamen kort na elkaar opdraven.
Eén rijbaan werd even afgezet maar op deze 1e Paasdag-ochtend was het gelukkig niet al te druk.
De ‘rook’ veroorzaakte geen brand dus de brandweer vertrok weer en toen de ANWB me wegsleepte naar een parkeerplaats bij een bedrijf aan de Dordtse kant, vertrok ook de politie.
De motor was volgens de ANWB compleet ‘vastgedraaid’ omdat er geen waterkoeling meer was: de radiator was helemaal leeg.
Achteraf bleek dat die bestelwagen met zijn trekhaak een gat in de radiator had gestoken tijdens de botsing.
Door deze grote schade zou er een volledig nieuwe motor in hebben gemoeten, wat natuurlijk niet meer rendabel was voor een auto van 15 jaar oud… Afgezien van de kosten die ik onmogelijk kon betalen nu ik binnen enkele maanden mijn (geplande) ontslag zou krijgen.
Deze gebeurtenis heeft me enorm verdriet gedaan.
Ik was in die tijd al verschrikkelijk bezig met het doorstaan en verwerken van vele gebeurtenissen en nog niet 100% hersteld van de depressie in 2012.
Het ‘einde’ van de Mazda Demio deed me daarom verdriet als was het bijna het overlijden van een dierbare… Zeker omdat het feitelijk niet mijn eigen schuld was!
Maar goed, het blijft maar een ‘ding’ natuurlijk en eigenlijk wilde ik toen echt nog niet zonder auto door het leven gaan!
Hoewel de vakanties naar Kroatië na 2011 waren gestopt en ik geen afstanden meer reed met de auto, vond ik het ‘grote boodschappen’ doen met de auto toch wel handiger dan met de fiets of bus.
Niet lang na de verkoop van de Mazda aan een opkoper van ‘sloopauto’s’, vond ik al weer een andere in mijn eigen straat. Ik was erop attent gemaakt door een buurman.
Ook een Japanse auto maar dan een Suzuki. Soort van ‘stationwagen’, die € 1000 moest opbrengen. Wat voor mij flink wat (spaar-) geld was maar hij reed prima (tijdens de proefrit die ik mocht doen van de verkoper) en bood me voldoende ruimte en comfort.
De auto was toen al 16 jaar oud, een jaar meer dan mijn oude Mazda.
Maar ik had er wel vertrouwen in en heb het gedaan.
Eigenlijk wilde ik er niet al te veel tijd in steken en bedacht dat ik voor dat geld in garages toch niet veel meer zou vinden. Daarbij was het een bekende in de straat dus zal het toch geen miskoop zijn?
Nou…
Nog binnen het jaar kwamen wat verborgen gebreken, die me daarna toch wel enkele honderden euro’s hebben gekost. Maar met goede service van mijn vaste (service-) garage, die de hele verdrietige geschiedenis van de Mazda ook had meegemaakt, is dit uiteindelijk netjes en niet te duur opgelost en dit jaar is de auto 21 jaar oud en afgelopen week weer… APK-goedgekeurd.
Wel na het vervangen van een remcilinder.
Nu deel ik wel sinds een paar jaar de variabele kosten van de auto met mijn zoon!
Die heeft er sinds zijn 18e meer kilometers in gemaakt dan ik in de 5 jaar die ik de auto nu heb…
Want ik durf (!) er eerlijk gezegd niet meer ver mee weg…
Mijn depressies in de afgelopen jaren hebben me steeds zenuwachtiger gemaakt in het verkeer en ik ben een beetje mijn altijd aanwezige rust en ‘vertrouwen’ kwijtgeraakt.
Daarnaast heb ik deze ‘Bal-en-O’, zoals ik het stuk blik heb genoemd na alle perikelen, nooit als ‘mijn auto’ beschouwd. Ik zie het als een vervoermiddel op 4 wielen waarin ik droog en warm boodschappen kan doen en andere ‘klusjes’ op de weg die ik minder goed kan op de fiets of met het OV waar ik een hekel aan heb.
En zeker nadat ik mijn nieuwe aandoeningen heb gekregen in 2017 waardoor ik niet zo goed meer kan lopen en bewegen, is die auto voor mij nog super waardevol.
Omdat die nu zo oud is en ik weinig verzekering betaal (maximale ‘no-claim’), ik weinig kilometers rijd (dus weinig benzine) en de overige kosten een beetje kan delen met mijn zoon, koester ik hem zolang die nog rijdt.
Ik zou er eerlijk gezegd niet aan moeten denken om definitief alleen nog maar te kunnen fietsen of de bus te moeten pakken als ik ‘m weg moet doen vanwege te hoge (onderhouds-) kosten.
En een andere kan ik uiteraard echt niet meer kopen.
Daarom dus…
Weer een APK goed doorstaan!
Wie weet was dit wel mijn laatste ooit… Wie zal het zeggen. 😉

Phubben

Het valt soms niet mee om te moeten bekennen dat je de taal niet (volledig) beheerst.
Al heel mijn leven (vanaf dat ik leerde praten, lezen en schrijven) gebruik ik taal en als fanatiek (hobby-) schrijver probeer ik dat zo goed mogelijk te doen. Liefst foutloos (excuus voor de soms toch ingeslopen type- of grammaticale fouten… ik HAAT ze!) en liefst zo duidelijk mogelijk, voor een zo breed mogelijk publiek.
Daarbij hanteer ik uiteraard meestal woorden die ik zelf ook zou uitspreken in een mondelinge conversatie. Liefst niet al te ‘zware’ of ‘moeilijke’ woorden die mogelijk sommigen niet kennen of begrijpen zonder er een (online) woordenboek bij te moeten pakken.
Maar af en toe zijn bepaalde woorden zo ingeburgerd geraakt, dat ik er niet aan ontkom om ze ook te gaan gebruiken, ook al kende ik ze voorheen niet.
Ook zijn er door de jaren heen steeds meer ‘Engelse’ woorden geïntegreerd in de spreektaal.
Hoewel ik ze probeer te vermijden, ‘bekt’ het toch af en toe net wat lekkerder en gebruik ik ze ook in mijn schrijfsels. Niet mee eens? Jammer dan… “Deal with it. Take it or leave it.” 😉
(Zoiets dus…)
Maar of het nu door de leeftijd komt… of door het gebrek aan boeken, bladen of artikelen die ik lees of conversaties die ik heb gericht aan jongeren…
Het komt steeds vaker voor dat ik woorden lees of hoor die ik nog niet kende!
Zo ken ik pas sinds enkele jaren het woord ‘fappen’…
(Met dank aan mijn zoon… 😛 )
Zoek het zelf maar op als je het ook niet kent… Ik wil het nu even niet over seks hebben. 😉
Maar ook het woord bovenaan dit onderwerp kende ik tot enkele dagen geleden nog niet!
(Met dank aan ‘Red Hothead’, die het gebruikte in haar blog waarin ze haar strijd tegen de ‘telefoonverslaving’ nu beschrijft.)
‘Phubben’!
Terwijl het me zo aan het hart gaat.
En het staat al sinds 2013 in de ‘Dikke Van Dale’ dus het is een echt bestaand, gebruikt en gangbaar Nederlands woord! Althans, in de Nederlandse taal geaccepteerd, wat dus ook sommige veelgebruikte oorspronkelijke buitenlandse woorden kunnen zijn.
Zo leer ik dus nog altijd bij! Geweldig!
En dit woord zal ik zeker wel eens gaan gebruiken.
Want ook ik heb een hekel aan de betekenis van het woord:
“het onbeschoft behandelen van anderen door in gezelschap, m.n. tijdens een gesprek, geregeld op de smartphone te kijken, berichten te versturen e.d.”
Hoe actueel is dit onderwerp!
En ik heb er bijna dagelijks mee te maken en last van.
Tot heden noemde ik mensen die zich hieraan schuldig maken altijd ‘smartphonezombies’.
Nu heb ik er dan een concreet (werk-) woord bij!
Heel bekend is het gevaar van ‘phubben’ in het verkeer.
Daarom wordt het medio 2019 dan eindelijk wettelijk strafbaar als mensen zich hiermee misdragen op de fiets. In de auto was dit al zo.
Want ook deze ‘verkeersdeelnemers’ zijn vaak zo ‘verdiept’ of in ieder geval bezig met hun mobiele telefoons dat ze niet (genoeg) meer om zich heen kijken en alert kunnen reageren op onverwachte situaties en zo ongelukken kunnen veroorzaken.
Maar daarnaast vind ik het inderdaad simpelweg onbeschoft dat mensen waarmee je zit te praten je vaak niet eens horen en niet naar je kijken omdat ze gewoon bezig blijven met hun telefoon.
Zo ook mijn zoon vaak…
Hoewel hij zelf blij is met het telefoonverbod wat op zijn huidige school is afgekondigd omdat “je daar toch bent om te leren”, is het naar mijn mening al veel te vaak gebeurd dat ik tegen hem iets zeg en daarna moet horen: “Sorry, ik heb niks gehoord van wat je zei.” Schaapachtig lachend…
“Vuile phubber”!
Die uitroep moet ik uit m’n hoofd gaan leren!
Ik ben benieuwd of het zal aankomen… 😉

Help! Phubbers!

Sollicitatieplicht voor ouderen

Ook weer een onderwerp wat afgelopen week actueel was en ook weer een onderwerp wat mij aan het hart gaat…
In Rotterdam is de Gemeentepolitiek een proef gestart met het stopzetten van de sollicitatieplicht voor 60plussers. Om hiermee de grote frustratie te verminderen die deze feitelijk nog arbeidsplichtigen ervaren door het verplicht 5 keer per week te moeten solliciteren.
Als er al zo veel banen per week ‘vindbaar’ zijn… de kans dat ze worden aangenomen is minimaal en soms nihil, wat deze mensen zo frustreert dat ze er ziek (depressief) van kunnen worden.
Dit onderwerp verdient het zeker om veel uitgebreider te behandelen.
Niet alleen omdat ik er zelf (praktijk-) ervaring mee heb nu ik al ruim 5 jaar werkloos ben maar omdat de maatschappij steeds sneller ‘vergrijst’ en er steeds meer ‘ouderen’ bijkomen die moeilijk of vaak helemaal niet meer zonder extra hulp aan het werk komen.
Dat begint al veel eerder dan bij 60plussers! De meeste 50plussers komen niet snel weer aan de bak.
Afhankelijk uiteraard van hun opleidingsniveau en arbeidsverleden.
Dit is zo’n groot onderwerp… Daar kan ik wel een diepgaand ‘essay’ over schrijven…
En dat zal ik zeker een keer doen maar niet nu direct; daar heb ik even wat meer tijd (en inspiratie) voor nodig.
Wel wil ik hier even aangeven dat de reacties op deze beslissing van een Rotterdamse wethouder uiteraard… heel vaak negatief waren. Zelfs vanuit de landelijke politiek! En dat ervaar ik ook als ik zeg niet meer te ‘willen en kunnen’ solliciteren, terwijl ik nog geen 60 ben!
Want ‘werkend Nederland’, de geldende kapitalistische politiek en dus ook de grote ‘onderbuikmassa’ ziet direct weer misbruik door ‘klaplopers’ en ‘profiteurs’ of (zogenaamd) discriminatie van ouderen die zo juist buiten spel gezet lijken te worden.
Wat allemaal onzin is!
Want de Rotterdamse wethouder propageert juist (nog) beter maatwerk voor alle (oudere) werklozen om ze de ondersteuning te bieden die ze nodig hebben zonder ze te intimideren met zinloze verplichtingen die zelfs tot vermindering van de uitkering kunnen leiden!
Daarom ben ik het juist eens met deze proef in Rotterdam en ik hoop dat iets dergelijks ook zal doordringen in andere Gemeenten waar gewerkt wordt aan werkloosheid, armoede en de juiste hulp aan de juiste mensen op de arbeidsmarkt.
Zelf mag ik me sinds enkele jaren ‘gelukkig’ prijzen dat ik ook geen sollicitatieplicht heb, sinds ik ziek ben geworden door de depressies en andere opgekomen aandoeningen.
Maar of dit zo blijft als ik weer opgeknapt ben?
En of ik dan ‘gewoon’ vrolijk de arbeidsmarkt weer op moet en kan?
Ik houd mijn hart vast…
Meer hierover dus later in een apart artikel.

Emoties in de media – vervolg

Afgelopen zaterdag schreef ik het uitgebreide artikel over ‘Emoties in de media’.
Nu al een vervolg???
Ja maar alleen een leuke opmerking. Wees niet bang. 😉
Gisteren las ik namelijk pas het zaterdag-AD en daarin stond in de regiokatern (van Dordrecht) een groot artikel van een Dordtse journalist met een ‘analyse’ over de ‘kwestie Lola’.
‘Een zaak met alleen maar verliezers’ luidde de titel.
Ik was na lezen daarvan blij verrast.
Want uiteraard was dit artikel meer direct gericht op die zaak dan mijn stuk over ‘emoties’ in het algemeen in de media maar mijn beschreven mening over de uit de hand gelopen ‘onderbuikreacties’ stond hierin vrijwel letterlijk hetzelfde!
“Vanaf de vondst (van het hondje) drijft de zaak op emoties en lijken mensen niet helder na te denken” stond er onder meer.
Met ook de door deze journalist geconstateerde ‘verliezers’: de eigenaresse van het hondje, de starter van de petitie en zelfs dierentehuis ‘Louterbloemen’, die allemaal te maken hebben gekregen met de emotionele negatieve aanvallen via de sociale media.
Overigens stonden er in die zaterdagkrant ook ingezonden brieven waarin de eigenaresse niet zachtzinnig werd benoemd…
Mijn artikel had ik dus al geschreven voordat ik dit stuk in de krant las.
Gelukkig zijn er toch wel meer mensen die de ‘onderbuikgevoelens’ en uit de hand gelopen emoties ook (h)erkennen.
Ergens heb ik het gevoel dat die emotionele ‘massa’ het niet eens zal zijn met deze journalist…
Als ook met mijn artikel als ze het zouden lezen.
Jammer dan.
Ik hoop dat er voldoende journalisten, (hobby-) schrijvers, filosofen en andere ‘denkers’ overblijven om te blijven relativeren in de ‘massahysterische’ maatschappij waarin we momenteel leven.
Om ook hier meer en meer ‘terrorisme’ en misschien zelfs oorlog te voorkomen…

Wat nog Rest

Geen ‘weekendflits’ vandaag dus maar een ‘maandagflits’…
Door mijn net genoemde artikel had ik daarna even geen zin meer om alsnog een ‘Restflits’ te schrijven. Anders zou ik het hele weekend aan het schrijven zijn geweest… 😛
Hierdoor is deze ‘Flits’ dus misschien nog wel wat uitgebreider geworden…
Maar nu de dagen steeds korter, kouder en (verrassend) weer iets natter worden, is er misschien ook wel weer wat meer gelegenheid om het te lezen.
Ik hoop dat mijn huidige fluctuerende gebrek aan inspiratie deze vlam niet wat doet doven want die heb ik wel nodig om de nu toch echt doordringende november- en dus najaarsdipmaand bij uitstek te verlichten!
Pas in december creëer ik zelf weer extra licht omdat ik het ‘feest van het licht’ dan al ga voorbereiden met lampjes en kaarsjes.
Nog even een maand duf doorduwen dan maar…

Blijf een afkeuring van je persoonlijke APK voor en wees voorzichtig met ‘phubben’, onzinnig en onnodig solliciteren en onderbuik-emotioneel reageren.

Tot de volgende Restflits! 🙂

Dit bericht is geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie