Emoties in de media

Vandaag wilde ik eigenlijk een nieuwe ‘Restflits’ publiceren met dit als een van de onderwerpen.
Maar al ‘overdenkende’ realiseerde ik dat dit onderwerp juist een van de meest actuele knelpunten is die (op)leven in de maatschappij. Emoties in de media.
Emoties die gevolgen hebben en waardoor zowel schuldigen, onschuldigen en andere betrokkenen vaak meer schade lijden dan wordt verondersteld.
En omdat dit ook een van de knelpunten is waar ik persoonlijk nu al jaren mee te maken heb, is een apart (uitgebreid) artikel niet alleen beter maar zelfs noodzakelijk!

Lola

Directe aanleiding voor dit artikel is het nieuws wat ruim twee weken geleden in de Dordtse media verscheen: ‘Ernstig gewond mopshondje gevonden In Dordrecht…’
Samengevat gaat het hier om een ernstig gewond ‘mopshondje’ wat onderaan een flat aan de Thorbeckeweg in Dordrecht was gevonden.
Een straat waar ik overigens enige jaren heb gewoond!
Het hondje is door het dierentehuis ‘Lola’ genoemd, verzorgd en het laatste nieuws over het beestje is dat ze na de nodige behandelingen flink is opgeknapt en het momenteel goed maakt.
Het nieuwsbericht heeft echter de nodige emoties losgemaakt.
Uiteraard was er een oproep aan verbonden om te achterhalen wie de eigenaar was (is) en hoe het beestje zo ‘verwaarloosd’ als ‘oud vuil’ is achtergelaten.
Dan gaan de ‘sociale media’ hun werk doen…
Uiteraard waren alle dierenliefhebbers zeer geschokt en reageerden vrijwel unaniem zeer negatief over de eigenaar hoe iemand zoiets ergs heeft kunnen doen.
Uiteraard was de eerste theorie dat die het hondje wel van het balkon zal hebben gesmeten om er niet meer naar om te kijken.
Maar toen kwam het:
Een betrokken dame (niet uit Dordrecht maar uit Purmerend; het was inmiddels al landelijk nieuws geworden!) startte na enkele dagen al een petitie omdat ze zou hebben gehoord dat de ‘eigenaresse’ (die inmiddels al bekend was) een boete zou krijgen van slechts € 300.
Via de petitie wilde ze genoeg ‘handtekeningen’ binnenhalen om de kwestie de ’Tweede Kamer’ binnen te krijgen omdat dierenmishandelaars er naar haar mening veel te makkelijk vanaf komen en de wet veel strenger zou moeten worden.
Ze had binnen enkele dagen al 17.000 tekenaars binnen!
Omdat het nieuws via de sociale media allemaal zo snel ging, was in het ‘grote dorp’ – wat Dordrecht een beetje is – al snel de naam bekend van de eigenaresse!
Waarna diens Facebook profiel al snel openbaar werd gedeeld, compleet met foto van de vrouw.
Die daarna (uiteraard?) al snel de nodige doodsbedreigingen over zich heen kreeg…
Vervolgens kwamen daarop dan ook weer tegenstanders in actie en de officiële instanties distantieerden zich van de petitie: Er was nog helemaal geen aanklacht ingediend tegen de eigenaresse! Alles was nog in onderzoek en van een mogelijke boete dus uiteraard nog helemaal geen sprake.
Nu kreeg ook de starter van de petitie de wind van voren en de nodige bedreigingen, waarna ze de petitie heeft ingetrokken. Een andere (wel Dordtse) vrouw heeft inmiddels al verklaard deze over te nemen…

Kan je het nog volgen?

Laat ik je direct even duidelijk maken: Ook ik was geschokt toen ik het nieuws voor het eerst las van het hondje wat bijna dood onderaan een flat was gevonden.
Mijn eerste reactie was ook: Kan er echt iemand in staat zijn zo’n beestje van het balkon te smijten?
Want dat lijkt me een logische verklaring van haar verwondingen.
Maar primair was ik verdrietig wat dit hondje was overkomen.
Toen ik daarna de eerste reacties las op Facebook (ik volg toevallig het dierentehuis ‘Louterbloemen’) wist ik het al…
Hier re(a)geert weer de ‘onderbuik’.
De ‘massa’ doet geen moeite meer met ‘overdenken’ wat er gebeurd kan zijn.
De dader/eigenaar van het mishandelde hondje moet boeten!
Sommigen willen haar persoonlijk van 10 hoog naar beneden smijten…
Om haar het effect van haar daad letterlijk te laten voelen.
Tja…
Dit is niet het enige geval van de moderne ‘heksenjachten’ die tegenwoordig aan de orde van de dag zijn.
Zie de ‘Oostvaardersplassen’ als het om dieren gaat.
En zie de reacties op berichten over ‘seksueel misbruik’ van kinderen.
Ook iets wat actueel is in mijn eigen woonplaats!
Want afgelopen week stond ook de uiteindelijk opgelegde straf vermeld die een 69-jarige man krijgt nadat hij enige tijd geleden ontucht had gepleegd met drie buurtmeisjes van 10 jaar.
Een van de meest opmerkelijke reacties:
“Ik hoop dat ze hem aan zijn ballen ophangen aan de Grote Kerk!”
Uiteraard ziet de meerderheid deze man in ieder geval liefst een langzame dood sterven…

Emoties…
Op zich begrijpelijk.
Maar beseffen al die mensen, al die ‘reaguurders’, eigenlijk wel hoe veel schade zij zelf aanrichten?

De mopshond Lola

Vanwege de lengte van dit artikel, gaat het weer verder na klikken op ‘Lees verder…’

Achtergrondinformatie

Waar het in alle gevallen van de ‘publieke schandpaal’, die door de (sociale) media wordt gecreëerd, eigenlijk aan ontbreekt. Achtergrondinformatie.
Er is iets gebeurd. Iemand heeft iets gedaan wat duidelijk niet goed was.
Minimaal grensoverschrijdend of nog veel erger.
Vrijwel de meeste mensen die hier direct hun mening over klaar hebben, weten op dat moment niets over het ‘hoe en waarom’.
Dat vind ik ook vaak het gemis aan de reguliere dagbladen! Als ik in het AD zo’n bericht lees, dan staat hier meestal bij vermeld: “Over de oorzaak is niets bekend” of “Er vindt onderzoek plaats naar de toedracht van het voorval”. Uiteraard weten de journalisten daar ook nog niets van maar willen het (dramatische) voorval natuurlijk zo snel mogelijk publiceren.
Ik heb me wel eens afgevraagd waarom je in veel gevallen daarna nooit meer iets hoort.
Nog wel de uitkomst van de eventuele rechtszaak als het voorval veel beroering heeft veroorzaakt.
Maar vrijwel nooit de achtergrond van de dader(s). Wat heeft hem, haar of hen ertoe gebracht?
Daar hoor je nooit meer iets van omdat dit ook niet mag. Vanwege de privacy van de betrokkenen.
Echter… De publieke veroordeling heeft dan al plaatsgevonden en het vernietigende oordeel zal dan nooit weerlegd kunnen worden met verzachtende omstandigheden.
De betrokkenen kunnen zich meestal niet meer verdedigen buiten de rechtszaal.
Als ze dit dan nog zouden durven en willen…
Ze blijven daardoor dus altijd die ‘gruwelijke daders’ voor het publiek.
Daarom vind ik die ‘publieke schandpaal’ in alle gevallen zeer ongewenst en naar mijn opinie zou die zelfs strafbaar gesteld moeten worden.
Wie de dader ook is, wat er ook is gebeurd en wat de strafmaat dan ook eventueel is geworden.
Iedereen mag daar uiteraard een mening over hebben!
Sommigen zijn voor de doodstraf.
Of voor werkelijke (levenslange) vrijheidsstraffen zonder gebruikelijke verminderingen na een aantal jaren ‘goed gedrag’.
Of voor… martelstraffen…
Je hoort ze niet vaak maar er zijn aan de andere kant ook wel mensen die tegen alle ‘straffen’ zijn zoals wij ze kennen. Omdat elke misstap zogezegd kan leiden tot een heel ander zelfinzicht en daardoor heel ander menselijk functioneren. ‘Criminelen’ moeten dus in eerste instantie altijd geholpen worden met (psychische) zorgverlening.
Ik vind dat persoonlijk een lastige…
De psychische zorg is nog lang niet goed genoeg om zo ver te kunnen gaan.
Dan vind ik ook de bescherming van de maatschappij tegen bepaald ongewenst gedrag in eerste instantie belangrijker dan het welzijn, het herstel en de toekomst van de daders.
Maar ik zou dit nooit los van elkaar willen zien.
Straffen en helpen. Dat zou in het meest ideale model altijd moeten kunnen.
Maar in ieder geval ben ik pertinent tegen de macht van de ‘massale onderbuik’, die vermeende criminelen het liefst direct van de aardbodem ziet verdwijnen.

Het ‘geval’ Lola…

Om nog even terug te komen op de aanleiding van dit artikel; ik gebruik dit even om mijn mening over de ‘publieke schandpaal’ te illustreren.

In de media begon het natuurlijk al vanaf het begin verkeerd.
Met het schrijven over en tonen van foto’s van een zwaar gewond (bijna dood) hondje wat klaarblijkelijk van grote hoogte was gevallen of gegooid, werden meteen emoties losgemaakt.
Vanwege de directe oproep aan het publiek of iemand iets had gezien of in die omgeving (van de genoemde Thorbeckeweg) de eigenaar misschien kende, werd de reeds open deur wijd open getrapt.
Want hoeveel mensen zouden er in die buurt met mopshondjes rondlopen?
Nu bleek de link naar de eigenaar nog simpeler gelegd te kunnen worden omdat het rashondje bekend was bij de betreffende vereniging, die daags na de melding in de krant de eigenaar al kon benoemen.
Door de snelle link naar de eigenaresse was nog een link naar haar sociale media ook snel gelegd en kon de publieke veroordeling meteen beginnen.
Maar nergens in al die media zou simpel een antwoord worden gevonden over ‘hoe en waarom’ dit is gebeurd.
Op de foto (die ik in Facebook langs zag komen) zag de eigenaresse er toen ‘normaal’ uit.
Geen ‘slonzig achterbuurttype’, als dat tegenwoordig überhaupt nog bestaat…
Achteraf toont de connectie met de hondenvereniging ook al aan dat ze vrij serieus lijkt te zijn geweest in het bezit van de mopshond.
Wat is er dan toch gebeurd?
Ik hoop echt dat we hier allemaal achter gaan komen.
Ook als ze ‘gewoon’ niet helemaal in orde blijkt te zijn (psychisch) of bijvoorbeeld drank of drugs gebruikt. Zoiets weet je natuurlijk nog niet vanwege privacy redenen.
Maar ik kan me voorstellen dat op het moment van een ‘bad trip’ of ‘blackout’ vanwege te veel drank iemand zonder nadenken dat ‘mormel’ op een moment van het balkon afsmijt als diegene ‘ver van de wereld’ verkeert.
En dan kan je duizenden redenen verzinnen waarom zo iemand het zo ver heeft laten komen…
Ik zeg maar iets. Het kan!
Dit soort dingen gebeuren ook in gezinnen met kleine kinderen, die soms bloot staan aan lichamelijk geweld door ouders onder invloed.
Meestal is het leed al geschied als dit eenmaal ontdekt wordt.
Dit soort dingen zijn tegenwoordig ook steeds meer actueel in verband met de behandeling van ‘verwarde’ personen.
Wie weet wat de eigenaresse van Lola heeft bezield… ALS ze het beestje inderdaad van het balkon heeft gegooid. Wat natuurlijk wel logisch lijkt; de hond zal zelf niet over de reling springen.
Hoewel balkons soms ook nog vrij brede openingen kunnen hebben waar een kleine hond makkelijk doorheen kan. Als Lola nooit gewend was op het balkon te komen en in een onbewaakt moment nieuwsgierig is gaan snuffelen en daarna naar beneden is gevallen… dan zou het ook nog een ongeluk kunnen zijn.
Maar dat idee lijkt zeer irreëel vanwege de genoemde lange nagels.
Dan moet de hond al weken daarmee rond hebben gelopen en is ze dus wel degelijk verwaarloosd.
Alles wijst inderdaad op iets anders dan een ongeluk.
Maar dan nog weten we niet… Waarom.
Ik zou daar echt meer van willen weten.
Als een ‘advocaat van de duivel’ met haar in gesprek gaan, als dat nog mogelijk zou zijn.
Ik neem aan dat dit nu allemaal al gebeurd is, in eerste instantie door de politie en dat er bij aanwijzingen van een ziekte of verslaving ook medische hulp is ingeschakeld.
Maar om in dit stadium direct al te durven uitspreken dat zij een notoire dierenmishandelaar is en de hoogst mogelijke straf verdient, dat kan ik niet.
Feitelijk kan niemand dat. De wetten zijn er niet voor niets en moeten gehanteerd en getoetst worden door aanklager, advocaat en tenslotte de rechter.
Niet door de onderbuikgevoelens van het (op zich goed bedoelende) publiek.

Eigen ervaring

Zoals ik in het begin al aangaf: #IKOOK heb te maken gehad met ongefundeerde beschuldigingen van een ‘publiek’. En hoewel het in eerste instantie ‘beperkt’ leek tot de sociale media, zijn mijn echte personalia gewoon opgezocht en doorgegeven aan instanties. Dat is helemaal niet moeilijk; ik zou het zelf ook kunnen als iemand een website bezit.
Zo ben ik ergens in 2016 al weer bekend geworden bij de politie en bij bepaalde ‘meldpunten’.
Om daar in juni dit jaar mee geconfronteerd te worden.
Hoewel ik van de politie op zich niet ‘bang’ ben…
Ze kunnen en zullen simpelweg niets vinden wat over (wettelijke) grenzen gaat.
Maar ze intimideren me wel!
Waarvoor ik echter ook ‘huiverig’ was (al in 2017 toen de ruzie via de sociale media op zijn hoogtepunt liep): eventuele ‘onderbuikacties’ van dat publiek.
Wie weet gaat zoiets ‘via-via’ naar minder ‘frisse’ gasten die op een bepaald moment met honkbalknuppels voor m’n deur staan… Of met ergere hulpmiddelen.
Zeg niet dat zoiets niet gebeurt in Nederland… 😛

Deze gedachten hebben me dit jaar herhaaldelijk bezig gehouden.
Zeker nadat ik een definitief afwijzend besluit had gekregen op die eerder genoemde ‘VOG-aanvraag’. Wat op zich al onterecht was omdat het onderzoek en de behandeling destijds in 2003 en 2004 onvolledig en onjuist waren en ik dus onterecht zwaar ben veroordeeld.
Als de officiële rechterlijke macht alles al uit het verband kan rukken en een “maatschappelijk voorbeeld wil stellen” over mijn rug… Wat zou een uit onderbuikgevoel reagerend publiek dan wel niet kunnen doen…

Gelukkig heb ik dit in de afgelopen maanden een veel beter plek in mijn leven kunnen geven.
Uiteraard mede dankzij de activiteiten bij Vivenz en de contacten die ik daardoor heb opgedaan.
Ik ben wel degelijk ‘anders gaan denken’ en dat niet alleen door de gelijknamige training.
Maar hierdoor zie ik dus ook hoe mensen in situaties terecht kunnen komen die ze oorspronkelijk nooit zo bedoeld hadden.
Mensen kunnen ‘verkeerde paden’ bewandelen, foute keuzes maken, naïef zijn of simpelweg door externe (niet zelf gekozen) omstandigheden in een diep dal terecht komen.
Verdienen al die mensen om daarin te moeten blijven voor de rest van hun leven?
Zou ‘het publiek’ die ‘put’ waarin ze zitten het liefst volstorten met beton?
En heeft dat ‘publiek’ dan de algemene moraal en de geldende wet aan hun kant?
Ik dacht het niet!

Met die ‘eigen ervaringen’ heb ik bepaalde ‘kennis’ opgebouwd hoe het met mensen soms kan gaan in het leven. En dat veel van die mensen anders verdienen. Beter. Gezonder. Gelukkiger.
Want hoewel er hele massa’s mensen zo maar door iedereen zwaar veroordeeld worden, zijn er echt maar heel weinig zo in en in slecht dat ze geen nieuwe kans meer verdienen.
Of zelfs een herziening van de (voor-) oordelen als blijkt dat die toch echt misplaatst waren.
Hoor je daar wel eens iets over?
Naar mijn weten… zeldzaam.
Hoog tijd dus voor verandering hierin!
Er zijn namelijk echt toch veel meer ‘goede’ en ‘goed bedoelende’ mensen dan je zou denken als je al die negatieve berichtgeving in de media leest.
Daar wil ik me hard voor maken!

Conclusie

Emoties zijn nooit verkeerd.
Ze komen namelijk uit je gevoel, wat reageert op bepaalde dingen om je heen.
Je kunt je gelukkig en blij voelen maar ook verdrietig, sacherijnig, depressief of gewoon… boos.
Door een verdrietig gevoel kun je gaan huilen en wanneer je boos bent kan dit zich soms uiten in (verbale) agressie. Als dat doorslaat in (blinde) woede, kan boosheid soms flink uit de hand lopen…
Feitelijk is het uiten van (schriftelijke) emoties via de (sociale) media niet zonder risico.
Dit kan ook uit de hand lopen!
Natuurlijk zullen weinig mensen agressief worden wanneer je heftige gelukkige gevoelens uit met een stortvloed aan hartvormige emoticons of bewoordingen om iedereen maar te laten weten hoe fijn je voelt. Je kunt hooguit verwijten krijgen dat je aan het ‘spammen’ bent als je daarmee blijft doorgaan. 😉
Uitingen van grote boosheid kan echter een negatieve spiraal veroorzaken.
Want door de een zijn of haar boosheid kan een ander snel ‘aangestoken’ worden en na het lezen van de oorzaak ook boos worden en dit ook uiten als reactie.
Als dit een stortvloed wordt, kan die boosheid uitgroeien tot agressie.
Want “Het is zo erg dat hier actie op moet komen! Het onrecht moet bestreden worden!”
Zoiets gebeurt alleen met massaal gedeelde boosheid.
Hoewel de primaire brenger van de ‘boze boodschap’ er misschien geen verdere bedoelingen mee had, kan het door anderen die nog meer gevoelig zijn voor negativiteit veel sterker opgevat worden.
Het sneeuwbaleffect kan dan een feit worden.
Wat via de sociale media razendsnel kan gaan!
Als hier dan uiteindelijk persoonlijke beschuldigingen, verwensingen en zelfs bedreigingen uit voort komen dan werkt dit nog veel harder en langer door dan eventuele verbale agressie in het echt, op straat bijvoorbeeld. Daar uit iemand zijn boosheid en scheldt je uit.
Wat mogelijk enkele dagen later al weer vergeten is.
Schriftelijke agressie via die media staat echter zwart op wit en blijft meestal staan.
Ook al worden uit de hand gelopen discussies of bedreigingen later misschien verwijderd, dan kunnen vele mensen dat al gedeeld hebben of zelfs een schermafdruk van hebben gemaakt.
Soms zijn de agressieve uitingen via de media daarom permanent en onuitwisbaar.

Nu kan ik heel ‘belerend’ gaan zijn en ‘negatieve’ emoties als slecht en schadelijk bestempelen; vrijwel iedereen heeft ze wel eens. En dat kan best helemaal terecht zijn als er gewoonweg heel erge dingen zijn gebeurd. Slechte dingen en heel verdrietige dingen (zoals ongeluk, ziekte, de dood).
Vaak is boosheid een prima en natuurlijke emotie op die dingen.
Het feit is wel dat niemand door boosheid die vervelende dingen kan veranderen.
Veel dingen gebeuren. Ook vervelende dingen.
Boosheid is een vermoeiende, energieverslindende emotie.
In tegenstelling tot geluk en blijheid, wat je juist energie geeft.
Van boosheid wordt niemand beter. Jijzelf niet maar ook een ander niet.
Het richt iedereen schade aan, hoe kort de boosheid ook duurde.
Die schade veroorzaakt weer negatieve gevoelens en dus verdergaande negatieve emotie.
Het lost het geleden leed niet op. Het versterkt het alleen maar.
Hoe begrijpelijk de negatieve emoties dan ook vaak zijn; je kunt ze beter leren te beheersen door de ontstane negatieve energie om te zetten is positieve.
Wat gebeurd is… is gebeurd.
Je kunt wel proberen om te leren begrijpen waarom iets is gebeurd.
En proberen om te voorkomen dat zoiets nog een keer gebeurt.
Of minimaal… zelf ervoor zorgen dat zoiets jou niet zal gebeuren… als je daar tenminste invloed op kan hebben. Zoals het goed en liefdevol behandelen van dieren zoals Lola.
Maar ook door het goed, liefdevol en ‘menselijk’ behandelen van je medemens!
Want ondanks dat die misschien iets heeft gedaan wat jou boos of verdrietig heeft gemaakt, kan er best een heel verdrietige achtergrond zijn, waardoor die zo ver is gegaan.
Dit zal niet eenvoudig zijn want in je ‘hart’ weet je dat wat is gebeurd niet goed was maar dat weet die andere persoon meestal ook wel.

Nu klink ik dus wel heel erg ‘belerend’ en zogenaamd als de ‘heilige onschuld’ zelve maar ik weet gewoon uit de praktijk dat je negativiteit nooit met negativiteit mag bestrijden.
Daardoor zijn oorlogen ontstaan. Zijn rassen (bijna) uitgeroeid. Ook dieren…
Ook hier geldt de balans die er tussen goed en kwaad bestaat.
Beiden zullen er voorlopig wel blijven want niemand is perfect.
Maar ik heb geleerd om niet te snel te oordelen (en zeker niet veroordelen) als er iets negatiefs is gebeurd. Of zelfs maar lijkt te zijn gebeurd…
Leer de negatieve emoties te zien als ze ontstaan en leer ze te beheersen voordat je er anderen schade mee toebrengt.
Uiteindelijk is dat niet alleen in het belang van de ander (die soms onjuist of te zwaar wordt beoordeeld) maar ook in je eigen belang om daar zelf rustiger, stabieler en ‘gelukkiger’ van te worden.
Dat lukt namelijk alleen als de ‘balans’ in evenwicht is. 🙂