Weekflits 19 augustus 2018

Vandaag in de Rest… euh… Weekflits:
– Week in week uit (inleiding)
– De Krant – Vervolg 128
– Ervaringen ongewenst?
– Nederlandse ‘Ziekte’
– Wat nog Rest

Week in week uit (inleiding)

Vanaf vandaag lanceer ik een nieuw ‘fenomeen’: De Weekflits!
Yeah! Party! Tromgeroffel! 😉
Op de radio zou ik het wel weten…
Hier behelp ik me maar met wat overdreven taalgebruik. 😉
Maar serieus…
Je zult zelf al hebben gemerkt dat ik de laatste weken vrijwel alleen op zondag een ‘Flits’ maak die niet zo kort is als de gebruikelijke ‘Restflits’ maar meer een heel weekoverzicht van wat ik heb gedaan en wat ik kwijt wil.
Voorlopig vind ik dit wel prettig.
Toch vanwege de zomerperiode, waarin er vrijwel niets bijzonders gebeurt, zie ik een meer regelmatige ‘Restflits’ niet zo zitten en onderwerpen om verder uit te diepen voor een eigen column of zelfs essay heb ik even niet.
Er gebeurt natuurlijk van alles… Maar niets is zo ‘spannend’, ‘leuk’ of ‘belangrijk’ om daar meteen mee te komen.
Hoewel…
Afgelopen week heb ik twee dingen meegemaakt die me even weer bijna op de ‘rand’ brachten…
Waardoor ik geneigd was om maar weer eens een stevige… fles achterover te gooien.
Wat ik niet heb gedaan.
Tegenwoordig tel ik toch eerst beter van 1 tot 10, of tot 100… 1000… of slaap ik er een nachtje over… Voordat ik echt ontplof. En dat gebeurt dan meestal niet meer.
De belangrijkste reden van mijn (bijna) inzinking beschrijf ik in ‘Ervaringen ongewenst?’.

Maar eerst:

De Krant – Vervolg 128

Eerst maar even het inmiddels oneindige vervolg op de ‘papieren kranten crisis’ die ik beter maar afkort met: ‘De Krant’.
Vervolgnummers laat ik voortaan ook weg want ik ben de tel kwijt… 😉

Na mijn ingediende klacht bij ‘Dordt Centraal’ vanwege een week zonder, een week twee en weer een week zonder papieren krant, kreeg ik het bekende mailtje:
“Goedemiddag, We hebben de bezorger aangesproken. Met vriendelijke groet, Dordt Centraal, naam bekende medewerkster”
Nou… Uiteraard kreeg ik vrijdag dan weer wel de papieren Dordt Centraal in de bus.
Maar liever had ik eens iets meer van een verklaring of excuus gekregen.
Ze doen zich er zo makkelijk vanaf en je krijgt als ‘consument’ het gevoel dat je beter je bek kunt houden.
Helaas… Mijn naam is John van de Rest… 😉

Maar nu komt het…
Schreef ik de vorige keer nog dat ik mijn dagblad, AD De Dordtenaar, eigenlijk altijd ontvang, op een enkel keertje na…
Gisteren (zaterdag dus) heb ik GEEN krant ontvangen!
En dat was juist die ene vorige keer ook het geval: geen zaterdagkrant dus.
En dat is een gemis!
Want juist met de (dikkere) zaterdagkrant doe ik het hele weekend en soms is die maandag nog niet uit!
Het ‘AD Magazine’ wat er dan als bijlage bij zit, lees ik tegenwoordig meestal om de saaie minuten op het toilet mee te overbruggen… 😛
Dat mis ik nu allemaal!
Uiteraard ook weer een bezorgklacht ingediend en als compensatie krijg je dan altijd het standaard bericht dat de eerstvolgende maandelijkse betaling een dag opschuift en de link naar de online versie.
Ja dat weet ik wel… Maar ik WIL liever geen online versie kijken!
Ik zit de hele dag al achter de computer en de papieren krant leest veel prettiger en dient juist als opvulling van de pauzes tussen de vele beeldschermactiviteiten door.
Daarom is dit echt een gemis.
Vroeger, toen de bezorgservice nog per krant apart was en de verspreider lokaal bekend was met alle wijken, werd de krant nog wel later bezorgd na een vroege klacht.
Uiteraard is dat allemaal tegenwoordig onbetaalbaar geworden… 😛

Toch wel jammer weer. 🙁

Ervaringen ongewenst?

Wat ik nu ga vertellen raakt me heel erg diep.
Daarom wil ik het toch kwijt.
Wel geef ik daarbij ook weer een nieuw stukje bloot van mijn ‘verleden’, wat voor veel mensen vermoedelijk wel weer lastig te verteren zal zijn.
Ik hoor de vooroordelen en stigmatisatie al weer roepen en denken.
Maar enige maanden geleden heb ik dankzij de cursus ‘Werken met Eigen Ervaring’ eindelijk openheid gegeven en daar heb ik vervolgens ook in deze blog aandacht aan besteed. Ik ben daar persoonlijk beter door geworden.
Een vervelende rode draad in mijn leven krijgt eindelijk een plek.
En ik kan daar wat mee. Nu en in mijn toekomst.
Als ik daar tenminste de gelegenheid voor krijg…

Zoals je dus weet is het de bedoeling dat ik een vrijwillige ‘ervaringswerker’ zou worden via Vivenz. Na de genoemde cursus hebben we daarover intern gesproken en ook de mensen van Vivenz staan achter me. Feitelijk zit ik al in hun database en hoor ik bij de ‘club’, waardoor ik al mee mocht met het jaarlijkse uitje van de ervaringswerkers.
Maar echte ‘koppelingen’ (ofwel contacten met mensen die met iemand willen praten die bekend zijn met hun ervaringen) krijg ik voorlopig nog niet.
Ten eerste omdat ik zelf ook nog wel bezig ben aan mezelf te werken (proberen te leren voortgaan zonder mijn ‘beste vriendjes’…) maar ten tweede omdat een ‘ervaringswerker’ een ‘VOG’ moet hebben.
De ‘VOG’ (Verklaring Over Gedrag; vroeger ‘Verklaring van Goed Gedrag’ genaamd) moet worden verkregen van het Ministerie van Justitie en Veiligheid.
Mensen met een bepaald strafblad kunnen daardoor voor een kortere of langere periode niet gaan werken in een beroepsgroep die te maken heeft met hun strafbaar feit.
De VOG is de laatste jaren uiteraard heel vaak in het nieuws vanwege zogenaamde seksuele misstanden in bijvoorbeeld zorginstellingen, waar mensen soms konden werken terwijl ze al een zedenmisdrijf hadden gepleegd.
Daarom zijn ze hier wel strenger op geworden.

In eerdere artikelen heb ik al aangegeven dat ik door mijn ‘rode draad’ van de seksualiteit een keer een ‘akkefietje’ heb meegemaakt. Ik ben daar niet dieper op ingegaan maar een goed verstaander zal een half woord nodig hebben gehad.
Goede bekenden van mij weten het overigens wel.
Ik heb dus een strafblad waarop dat ‘akkefietje’ genoteerd staat.
Het heeft plaatsgevonden in 2003 en het heeft me een taakstraf opgeleverd die ik grotendeels in 2005 heb afgewerkt.
Ik kan nu hele boekdelen schrijven over de details, de gebeurtenissen, de rechtspraak en mijn werkelijke insteek. Maar dat doe ik niet.
Voor justitie zijn feiten gewoon feiten en hun boek van strafrecht geeft de rechtbank het ‘recht’ bepaalde straffen op te leggen. Wat dan ook ruimschoots is gedaan zonder ook maar enige rekening te houden met mijn persoonlijkheid, achtergrond en motivatie.
Dat werd niet geloofd en ook volgens mensen die me toen spraken (recherche, reclassering) was de opgelegde straf erg hoog en had ik in hoger beroep moeten gaan.
Maar na het opgelopen trauma en de depressie waar ik toen in terecht was gekomen, wilde ik er vanaf zijn. Het ‘zwarte dossier’ sluiten en alles achter me laten.
Achteraf heb ik hier erg veel spijt van en nu blijkt wat de gevolgen kunnen zijn van deze ene gebeurtenis in mijn leven.
Justitie wil mij geen VOG geven vanwege de geregistreerde feiten.

De aangetekende brief van het Ministerie kreeg ik afgelopen donderdag.
Hoewel er al diverse mensen tegen me hadden gezegd: “Een VOG? Die krijg je niet.”…
Ik was er kapot van.
Juist op het moment dat ik die verdraaide ‘rode draad’ eindelijk een plaats had gegeven en dat ik weer hoop zag om juist daarmee een zekere nieuwe toekomst in te gaan waar ik echt achter sta… wordt dit nieuwe pad mogelijk weer tot een ‘doodlopende weg’ gemaakt.
Ik krijg dan (formeel) nog twee weken de tijd waarin ik mijn persoonlijke visie schriftelijk kan geven en waarna de beslissing definitief zal worden.
Maar als ik de VOG inderdaad niet krijg… Dan wordt mijn functioneren als ‘ervaringswerker’ wel heel erg beperkt en misschien onmogelijk.
Want als ik bijvoorbeeld nooit alleen met lotgenoten in één kamer mag zitten om met ze te praten? Onderwerpen juist rond seksualiteit zijn vaak zo intiem, beladen en taboe dat deze mensen niet graag in ‘groepen’ hun ziel bloot leggen. Daar weet ik alles van!
Je wil met iemand praten die je niet meteen veroordeelt om wat je denkt, voelt of zelfs hebt gedaan! Liefst eerst privé! Juist dit soort gesprekken kunnen wel eens het verschil maken dat iemand vertrouwen krijgt er niet meer mee te blijven zitten maar om meer open te worden naar goede hulpverlening toe!
Het weigeren van de VOG is juist op dit gebied een rem op mogelijk herstel van mensen met bepaalde problemen.

Hoewel de mensen van Vivenz mij hadden verzekerd dat het eventueel niet krijgen van de VOG nog niet het eindpunt zal zijn… want ze staan echt achter me… moeten ze zich wel houden aan de regelgeving die in dit geval de diverse (overheids-) instellingen eisen.
En als bepaald is dat alle zorgverleners (ook vrijwillige ‘ervaringswerkers’) een VOG moeten hebben, dan kunnen ze dat niet negeren.
Toch is dit juist in veel gevallen krom.
Niet alleen in gevallen van seksuele problemen.
Ik heb van iemand eens gelezen dat bepaalde ervaringswerkers zelf veroordeeld waren vanwege geweldpleging en nu prima mogen werken met lotgenoten.
Juist mensen die soms heel diep zijn gegaan, weten wat het is om aan de ‘rand’ te staan…

Het laatste woord hierover is dus nog niet gezegd.
Uiteraard ga ik een ‘dikke’ brief schrijven met mijn visie (eerlijk gezegd heb ik die gisteren al gemaakt maar wil dit samen met Vivenz doen en in verweer gaan) en daarna heeft het Ministerie tot 8 weken de tijd voor hun definitieve beslissing.
Het wordt daarom helaas geen snelle voortgang op mijn gewenste pad als ‘ervaringswerker’… Wederom – en echt… dit soort ellende volgt me dus ook al mijn hele leven – moet ik afwachten, geduld bewaren en doorgaan met zien te overleven.
Gelukkig heb ik daar dus de nodige ‘ervaring’ mee…
Ervaring die ik in ieder geval wel mag, kan en zal gebruiken om niet weer in die valkuil te springen.

wordt vervolgd

Nederlandse ‘Ziekte’

Een poosje geleden zag ik via een Facebook-contact een artikel uit een krant wat me ook  direct aansprak. Ik had er al eerder over gelezen. En het bevestigt wederom mijn vaker geuite vrees: de mentaliteit in Nederland holt achteruit. En dat zie je overal, zelfs bij mooie gelegenheden als popconcerten en bij festivals.
De ‘Nederlandse Ziekte’.
Het zijn niet alleen meer de ‘hooligans’ die voetbalwedstrijden verzieken.
Overal, bij heel veel (openbare) gelegenheden weten steeds groter wordende groepen de sfeer te verpesten ten koste van de optredens maar vooral ook de goedwillende en serieuze gasten.
Het is toch van de gekke dat een popartiest net een geweldig mooie en soms gevoelige ballad staat te zingen en rondom je zijn gasten bezig met hun telefoons (in vliegtuigmodus anders horen ze natuurlijk niets…), met hun eigen ‘lachen-gieren-brullen’ conversaties of met alles behalve waar ze daarvoor zouden moeten zijn: aandachtig luisteren en genieten van de band!
Dan heb ik het nog niet eens over het ‘bekogelen’ van de artiesten of de ‘bier-douches’ van Lil’ Kleine… (Hoewel ik er bij hem wel begrip voor kan opbrengen… 😛 )
Het respect voor de goedwillende optredende artiesten lijkt minder te worden en soms zelfs helemaal weg.
Daarom beginnen veel artiesten met acties zoals het dragen van kleding met een duidelijke boodschap of simpelweg het verbieden van bijvoorbeeld smartphones tijdens het optreden. En niet alleen omdat ze bang zijn dat ze worden gefilmd. Gewoon omdat het te veel overlast begint te geven voor hen tijdens de optredens en voor het publiek.
Ook het uitdelen van ‘Lul-niet-lolly’s’ zijn in het nieuws geweest de afgelopen tijd…
Het is bizar dat dit soort acties nodig zijn.
Maar voor mij bevestigt het dus wederom de achteruitgang van de mentaliteit van mensen.
Van jong tot oud.
Van gebrek aan respect in de supermarkt, op de weg in het verkeer tot in de concertzaal.
En ik heb even geen flauw idee of dit tij te keren is…
Ik vrees voorlopig het ergste.

Wat nog Rest

Dit keer was mijn ‘keek op de week’ wat minder lang dan de vorige twee ‘Flitsen’.
Ik had nog een paar onderwerpen aan kunnen halen maar die waren vergeleken met de enkele genoemde niet belangrijk genoeg.
Wat er de komende week gepland en ongepland gaat gebeuren belooft misschien wel weer wat voor de volgende ‘Weekflits’.
Daarom laat ik het hier bij.

Goede week gewenst met veel goede ervaringen en veel plezier en respect tijdens festivals en concerten!

Tot de volgende ‘Flits’! 🙂