Goede doelen. Waarom?

Geïnspireerd door een recent blogartikel op een van de sites die ik volg (zie lijstje rechts) – ‘Beejoie’ (edit: tegenwoordig ‘Elizenn’)– en ik schrijfster Anne had beloofd (min of meer) om daar mijn mening wat uitgebreider over te geven, heb ik besloten er een heel artikel aan te wijden.
Natuurlijk is het niet de eerste keer dat ik terloops in mijn vele artikelen over de ‘toestand in de wereld’ daar al wel over heb geschreven. Mijn meningen en gevoelens over ‘geld, kapitaal, commercie en menselijke rechtvaardigheid’ zijn vrij strak omlijnd en volgens mij bij veel van mijn lezers wel bekend.
Maar zo expliciet over ‘Goede doelen’ heb ik het nog niet gehad.
Tijd dus voor een actuele ‘Overdenking’.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik absoluut NIETS tegen de doelen op zich heb!
Er zijn er heel erg veel en vrijwel de meeste zijn in mijn ogen legitiem.
Het kan zijn dat je wat meer om bijvoorbeeld de natuur geeft en daaraan graag steun verleent of dat je helemaal begaan bent met het lot van de vele uitgemergelde Afrikaanse kinderen en daar alles voor over hebt om er een paar te redden.
Of je hele spaarpot steeds leegt aan het kankerfonds omdat je misschien wel van heel dichtbij mensen weg hebt zien vallen aan deze gruwelijke ziekte.
Zo kan ik tientallen doelen opnoemen die het stuk voor stuk waard zijn om geholpen te worden.
De vraag is alleen…
Waarom door ons? ‘Gewone’ mensen?
Zelfs als ik dit echt zou willen, maandelijks een miljoen zou verdienen en alle goede doelen zou willen steunen dan zou dat nog niet voldoende zijn om de oorzaken van de problemen op te lossen die de ellende hebben veroorzaakt.
Het blijft… met alle respect… een aalmoes voor de minder bedeelden.

Toen ik jong was, groot liefhebber van de natuur, steunde ik het Wereld Natuurfonds.
Ik was zelfs lid van de jongerenorganisatie en heb een paar keer op school landelijke (of zelfs mondiale) acties mee helpen ondersteunen door daar op school actie voor te voeren.
In latere jaren was ik ook nooit beroerd om collectanten voor vele goede doelen aan de deur een paar centjes te geven.
Toen zag ik het eigenlijk ook nog als vanzelfsprekend.
Maar in die jaren ben ik ook steeds meer na gaan denken in wat voor systeem we nu eigenlijk leven.
En ik heb daarbij een grote aversie ontwikkeld tegen het kapitalistische systeem en alle commercie die daarvan het gevolg is.
Ik heb een bloedhekel aan reclame, pure geldhandel (aandelen) en de competitieve maatschappij.
Bijna alle mensen zijn tot elkaars concurrenten verworden.
En naar mijn bescheiden mening zijn ‘goede doelen’ door de jaren heen ontwikkeld om de mens toch nog een gevoel te geven dat ze anderen kunnen helpen. Iets terug doen als dank voor hun eigen ‘goede’ leven of om ze toch de schijn te geven van een sociaal menslievend gevoel.
Dit is al vele decennia zo en de tegenwoordige mens weet gewoon niet beter en het is ‘goed’ en ‘normaal’.
Smaken over de doelen, organiserende instanties en bestedingen van het geld zullen verschillen.
Maar vrijwel iedereen heeft wel iets waaraan hij of zij graag zijn bescheiden steentje aan wil bijdragen. Al is het maar in natura als hij of zij zelf ook niks te besteden heeft.

Bedelaars heb je altijd al gehad. Sinds de mens bestaat zijn er die ‘graag’ hun hand ophouden omdat ze zelf niet weten hoe aan eten, drinken of ander noodzakelijk goed of kwaad te komen.
Dat ik alle goede doelen ook min of meer als bedelaars zie, zal je niet verbazen.
Als ik zelf niks meer zou hebben? Dakloos zou worden en mijn uitkering verliezen?
Zou ik dan niet ook bij mensen aan gaan kloppen?
Nooit! Dan zou ik het waarschijnlijk gaan stelen.
Omdat er dan blijkbaar zodanig onrecht is gepleegd met mijn persoon dat ik buiten alle boten ben gevallen en alles en iedereen me liever laat verzuipen dan mij te helpen de problemen op te lossen.
Dit soort dingen gebeuren.
Zelfs in ons ‘rijke’ Nederland!

Even wat achtergrondinformatie.
In 2007 heb ik zelf al eens een artikel geschreven:
‘Het einde van het individu’.
Waarin ik het dus terloops ook even heb over goede doelen maar meer over de verdeling van het beschikbare kapitaal in de wereld en de inzetbaarheid van technologie.
Dat dit uiteraard niet goed verdeeld en dus oneerlijk is.
In latere jaren hebben we allemaal wel de berichten gehoord en gelezen dat 1% van de superrijken in de wereld meer bezit dan de overige 99% van de bevolking.
‘1% Superrijken bezit meer dan rest van de wereld’

Leuk filmpje met dezelfde boodschap:

De meeste mensen die dit horen roepen even “ach en wee” maar doen er vervolgens niks meer mee.
De gedachte is dat het “nu eenmaal zo is”.
Zo was het altijd al en zo zal het altijd blijven.
Overheden en de allerrijksten doen ‘niks’ om anderen echt te helpen.
Gezondheidszorg (en de ontwikkelende onderzoekers) doen niet genoeg omdat ze onvoldoende middelen tot hun beschikking hebben.
Allemaal bullshit!
Als nu eindelijk mondiaal eens beslist zou worden dat alle kapitaal eerlijk verdeeld wordt in de wereld en de basisbehoeften van elk levend mens op de eerste plaats moeten komen (eten, drinken, gezondheid (!) en wonen) en dat daarvoor alle middelen eerlijk verdeeld worden, dan zijn de meeste problemen al opgelost. Geen mensen meer met honger en geen mensen die sterven omdat de bestaande gezondheidszorg voor hen te duur is.
Oorlogen zullen dan ook gaan afnemen omdat de mensheid in zijn algemeen meer tevreden wordt.
Conflicten zullen er altijd blijven (dat zit in de mens) en we weten nog niet alles om elke (nieuwe) ziekte direct uit te kunnen roeien.
Maar dit is uiteraard een utopie.
Geld is macht. In deze wereld werkt dat zo.
En zolang elk individu, elk land en elk systeem zelf kan en mag beslissen wat die doet met ‘zijn’ kapitaal, zolang blijven de gigantische verschillen bestaan.
Zolang blijft er honger, woningnood, ziekte, oorlog en andere ellende.
En zolang blijft de ‘barmhartige samaritaan’ de enige die de helpende hand uitsteekt met druppeltjes op de gloeiende plaat.
Wie zich hierin kan vinden en op zijn of haar manier wat steentjes bijdraagt en daar een goed gevoel aan overhoudt, is in mijn ogen een prima en goedwillend mens! Alle respect!
Wie ben ik om te zeggen dat alle goed bedoelde hulp aan echt goede doelen (hoe klein ook!) niet goed zijn?
Vermoedelijk zal ik zelf ook hulp aanvaarden als ik in de geschetste noodsituatie terecht zou komen.
Want je leeft nu eenmaal in dit systeem. Take it of leave it…
Ik heb er zelf echter geen goede gevoelens meer bij om goede doelen te helpen.
De hypocriete samenleving ben ik na al die jaren echt gaan ‘haten’.
En hoewel ik niet geloof in een snelle vorming van een nieuwe utopische samenleving, blijf ik daar wel op hopen.
Want hoop doet ook leven!