Monogamie – Een romantisch sprookje?

Er zijn wel eens van die artikelen in de krant die je aandacht trekken.
Niet zo zeer de ‘headlines’ op de voorpagina, die soms qua lettertype niet groot genoeg kunnen zijn en amper nog op het papier passen… Die willen de aandacht en daar blader ik dan meestal snel voorbij.
Nee, soms zijn het juist de kleinste stukjes die opvallen.
Het kunnen zelfs ingezonden brieven zijn, waarvan het onderwerp me interesseert en die door de gebruikte zinsneden een indruk bij me achterlaten.
Dit keer lijkt het daar een beetje op.
Een gestelde vraag door een lezeres van het AD in de gezondheidskatern, in dit geval gesteld aan een ‘coach seksualiteit’. En dan is meestal mijn aandacht al getrokken.
“Ik vind andere mannen nog steeds spannend.” luidt de titel van het kleine stukje.
Ik heb het uitgeknipt, ingescand en onder dit artikel geplaatst, zodat je het zelf kunt lezen.
De vraag van de lezeres lijkt redelijk serieus.
Ze heeft een goede relatie en goede seks.
Toch vindt ze het ‘leuk en spannend’ om aandacht te krijgen van andere mannen.
Ze schrijft het niet maar ik lees hierin dat ze daar best wel opgewonden van kan raken…
Oei… Een stiekeme ‘slettebak’?
Je zou nu een antwoord van de ‘coach’ verwachten met de nodige omzichtigheid en waarschuwingen voor gevaar met betrekking tot de relatie.
Niet dus!
Eigenlijk geeft ze aan dat de gevoelens van de vrouw heel ‘biologisch natuurlijk’ zijn en dus normaal! Voor haar.

In een tijd dat vrijwel alle mannen tot criminele debielen worden veroordeeld zodra ze vrouwen seksueel intimiderend benaderen, al was het maar door het bekijken van een mooi gevormd achterwerk of diep decolleté, waardoor de #MeToo beweging wereldwijd succesvol is geworden, is dit redelijk opmerkelijk te noemen!
De coach – Carla Rutgers – noemt de biologische drive die seksuele gevoelens stimuleert natuurlijker dan het vasthouden aan het romantische sprookje wat ‘monogamie’ heet!
Ofwel… seksuele gevoelens voor meerdere mensen is eigenlijk heel normaal!

Wow…
Maar geldt dit dan alleen voor vrouwen?
En moeten mannen hun ‘onzedelijke gevoelens’ nog altijd negeren en liefst uitschakelen op straffe van hoge gevangenisstraffen en een levenslange behandeling aan hun afwijking?
Of wordt dan eindelijk nu eens duidelijk dat de menselijke natuur iets genuanceerder in elkaar zit?

Zoals de bekende lezers weten: seksualiteit was altijd al een soort van ‘rode draad’ in mijn leven.
Ik heb daar in mijn jongere jaren veel mee gehad… Zowel passief als actief…
En nu ik na een vaste relatie van ruim 20 jaar al weer een poosje alleen ben en tijd zat om er over na te denken… ben ik er regelmatig weer mee bezig.
Voornamelijk passief dan want dat ‘actieve’ is in mijn geval niet meer zo vanzelfsprekend en bereikbaar.
En dat is eigenlijk niet zo fijn natuurlijk, als je nog ‘gezonde gevoelens’ behoudt.
Daarom schrijf ik daar de laatste tijd wat vaker over, ook in deze blog.
Op een andere (eerder al even terloops laten vallen) wat meer en wat ‘dieper’, waarbij ik mijn fantasieën de vrije loop laat. 😉
Mijn persoonlijke ‘struggle in life’ op dit gebied heb ik dus ook verwerkt in mijn ‘herstelverhaal’, bij Vivenz gepresenteerd , en zal dus een van mijn ervaringen zijn die ik graag wil gaan delen met ‘lotgenoten’.
Omdat ik altijd overtuigd was en nog altijd ben dat er zwaar tekort wordt gedaan aan een belangrijke menselijke natuurlijke behoefte: seksualiteit.
Wie openlijk durft uit te spreken best wel snel opgewonden te raken van het kijken naar mooie vrouwen (nee echt niet alleen in de porno maar ook gewoon op straat) die wordt als man zijnde meteen in de ‘ban’ gedaan en bij voorbaat veroordeeld als potentieel zedendelinquent.
Als vrouwen naar mannen kijken, zijn ze een slet of zelfs hoer…
Dat valt verhoudingsgewijs dan nog mee… 😛
Maar dat seksuele lust onderdrukt zou moeten worden als dat verder gaat dan de eigen (vaste) partner, dat lijkt een algemeen aanvaarde opinie.
Wat dus eigenlijk geheel onnatuurlijk en tegen de biologische aanleg van de mens is!

Nu heb ik daar al veel eerder genoeg over gelezen en ik heb mijn schuldgevoelens (die ik vroeger wel degelijk had!) al lang overboord gegooid maar ik houd me nog altijd in om daar al te veel over te schrijven of praten.
Omdat de massale publieke opinie nu eenmaal vernietigend is over ‘mijn soort mannen’.
Dat 80% van de mannen dus (noodgedwongen?) liegt over hun seksuele gevoelens om maatschappelijk en in de relatie geaccepteerd te blijven? Onbespreekbaar.
Dat vrouwen nog altijd ‘sletvrees’ moeten hebben, ondanks de vrijgevochten meningen en publicaties van diverse goede schrijfsters zoals bijvoorbeeld Stella Bergsma? So be it.

Nou mooi dus niet!
De mens is wat die is.
En gelukkig nog geen perfect geprogrammeerde robot, hoewel dat mogelijk best eens een toekomstbeeld kan zijn…

Geweldig! Dit kleine stukje in het AD!
Het bevestigt wederom mijn overtuiging dat ik niet de enige ben die worstelt met bepaalde gevoelens. Menselijke en dus gewoon heel normale en natuurlijke gevoelens.

Oh ja…
En hoe ik persoonlijk sta tegenover monogamie?
In de ruim 20 jaar durende relatie die ik heb gehad, was er absoluut niet één moment dat ik ooit serieus heb gedacht aan andere vrouwen.
Wanneer ik wel eens porno bekeek, vooral in de periode dat de relatie achteruit ging, was dit een uitlaatklep voor overlopende en opgekropte gevoelens.
Maar ik heb nooit de gedachte kunnen opbrengen om mijn partner te bedriegen.
Als je IN een relatie beiden besluit om elkaar vrij te laten, dan kan er van alles.
Maar in een vertrouwensrelatie waarin je samen hebt gekozen elkaar trouw te blijven, moet je dit niet stiekem verloochenen. Dat kon er bij mij nooit in.
En ik weet uit ervaring (van anderen) dat ik hierin blijkbaar zeldzaam ben…
Dus monogaam.
Maar met begrip voor en zelfs geloof in polygamie.
Als dit door alle betrokkenen volledig gedragen en erin geloofd wordt.
Jaloezie is dan de belangrijkste negatieve factor die mensen kapot kan maken.
En dat komt helaas nogal eens voor in veel relaties…

Ik geloof al lang niet meer in sprookjes.
Daarom ben ik blij dat zelfs deskundigen me daarin tegenwoordig steeds meer steunen en bevestigen in mijn voorgenomen streven.
Vermoedelijk kom ik hier nog wel eens op terug in nieuwe artikelen.