Orgaandonatie

Vooraf

De naam van dit artikel verraadt het al: dit is een serieus onderwerp.
Een onderwerp waarover heel Nederland zich de laatste weken flink het hoofd heeft gebroken, wat veel debat heeft veroorzaakt zowel in de politiek als via de vele (sociale) media. En ook een onderwerp wat dagelijks een zeer gevoelig gespreksonderwerp zal zijn en blijven in geval van het overlijden van iemand.

Uiteraard heb ik ook een mening.
Hoewel ik links en rechts wel eens een ‘like’ heb uitgedeeld bij meningen van anderen in de sociale media, heb ik er verder nog geen woord over geschreven in deze blog.
Daarvoor vond ik dit eigenlijk steeds te gevoelig en te persoonlijk.
Want persoonlijk is het.
En dat wil ik hier bij voorbaat aangeven: mijn mening is mijn persoonlijke mening.
Die uiteraard tegenstanders zal hebben en houden.
Want zo verdeeld als de politici zijn; zo verdeeld is iedereen in de maatschappij.

De keuze

Vooropgesteld: een gedoneerd orgaan kan mensenlevens redden.
Ik heb de (succes-) verhalen gelezen in alle media, ik heb de promotiefilms gezien en ik heb Britt Dekker zien praten over haar overleden vader wiens organen al 6 mensen hebben geholpen.
Deze verhalen zijn stuk voor stuk allemaal zo emotioneel dat iemand die heeft aangegeven GEEN donor te willen zijn, bijna als een moordenaar wordt afgeschilderd.
Want: “Door jouw weigering sterft er na jouw dood misschien nog wel iemand. Door JOUW schuld.”
Auw… dat kwam aan.
Gelukkig heb ik zoiets nog nooit tegen mij horen uitspreken.
Ik heb al van alles over me heen gekregen door de jaren heen, maar dat nog niet.
Misschien gaat dat nu ook komen…
Want ik zal meteen maar bekennen:
Ik heb vast laten leggen in het ‘Donorregister van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport’ dat “ik mijn organen en weefsels na mijn overlijden niet beschikbaar stel voor transplantatie”.
Dit heb ik niet onlangs gedaan, vanwege het opgelaaide debat, maar al bijna 11 jaar geleden; op 26-02-2007 (zie afbeelding).
Ook na de grote ophef in de media en ook na de komende wijziging van de (grond-)wet zal ik dit niet veranderen.

Maar waarom dan?

Eerlijk gezegd kan ik me op dit moment de exacte redenen die ik had destijds niet meer herinneren.
Ik denk dat ik toen een mening moet hebben gehad van: “aan mijn lijf geen polonaise”.
Maar ik ben ook altijd iemand geweest die van mening is dat er medisch-technisch gezien veel meer kan dan officieel wordt verkondigd.
Als je weet dat bepaalde medicatie bestaat om bepaalde ziekten te genezen of in ieder geval te vertragen maar niet wordt toegepast omdat het… te duur is…
Als je weet dat bepaalde nieuwe ontdekkingen of inzichten in de menselijke fysiek worden verzwegen omdat ze niet in het ‘beleid’ van de medische wetenschap passen…
Als je weet dat de wetenschap over ‘dood en leven’ nog beperkt is en de neurologie nog maar bar weinig weet van de werking van de hersenen…
Dan krijg ik daarvan een eng gevoel in m’n maag.
Ik vind de grens tussen dood en leven te ongrijpbaar maar te belangrijk om daar erg luchtig over te doen.
Velen zullen zeggen: “Ach als ik dood ben, voel ik er toch niks meer van.”
En: “Dood is dood. Mijn lichaam verrot en als ik voor die tijd daar nog anderen mee kan helpen is dat alleen maar goed.”
Heel begrijpelijke standpunten en ik kan hier in een discussie best een stuk in meegaan.
Maar niet helemaal.

De discussies in de media draaien bij tegenstanders vaak om het ethische aspect:
“Heeft de overheid recht op je lichaam na je dood?”
Zij vinden van niet. Dat is al velen jaren vastgelegd in de grondwet.
Ze vinden dat dit niet zo maar veranderd mag worden door deze grondwet aan te passen.
Nu is een grondwet ook maar verzonnen door een groepje wijze mensen in het verleden…
Mensen die mijns inziens geheel geen verstand hadden van lichaam, geest en de stadia van leven, dood en het overgangsgebied daar tussen.
Die simpele lettertjes in de grondwet boeien me niet.
Met die lettertjes in de hand worden ook mensen gediscrimineerd, vermoord en mishandeld… En dan praten we nog maar even niet over de lettertjes in religieuze geschriften die in bepaalde landen krachtiger zijn dan de grondwet.
Wij ‘westerlingen’ met of zonder geloof denken het zo goed te weten.
Maar feitelijk weten we nog niets. Althans niets zeker.

Wat we wel zeker weten is dat er tekenen zijn geweest en ervaringen zijn beschreven van mensen die na hun ‘vastgelegde dood’ toch weer tot leven kwamen.
Zogenaamde ‘Bijna Dood Ervaringen’.
Hoewel deze ervaringen meestal plaatsvinden in pakweg één of enkele dagen na een klinisch overlijden of comateuze toestand, zijn er ook gevallen bekend van mensen die dagen na hun ‘dood’ nog ontwaakten in hun kist, die inmiddels al begraven was…
Onderaan dit artikel staan enkele snel gevonden links over dit soort gevallen.
Ik weet echter zeker dat er van de meeste gevallen niets bekend is. Simpelweg omdat er niemand meer iets van heeft kunnen zien of horen…

Ook de manier van ‘overgaan’ van leven naar dood is nog bij lange na niet duidelijk.
De medische wetenschap kan alleen meten (en ‘weten’…) dat hersenen geen tekenen van functionaliteit meer vertonen en hersencellen gaan afsterven. Dus wordt de persoon ‘dood’ verklaard. Ook als het hart gestopt is met ‘kloppen’ en niet meer binnen een bepaalde tijd gereanimeerd kan worden, dan is een mens ‘dood’.
Maar wat nu is de staat van de ‘ziel’?
Of hoe je het wilt noemen… ‘astrale lichaam’, ‘geest’…
Zelfs in de meeste religies is men overtuigd van een status na de dood…
En mensen die een ‘BDE’ hebben doorgemaakt, zagen vrijwel allemaal die tunnel met dat mooie witte licht aan het eind…
Of ‘zweefden’ ze boven hun lichaam en zagen zichzelf liggen…
Maar hoe lang duurt zo’n proces?
Minuten? Uren? Dagen?
Wat is tijd voor de ziel?
Ondanks dat het niet bewezen is, kan het best eens zo zijn dat een mens tijdens de overgang van leven naar dood nog ‘bewust’ is van zijn lichaam en de omgeving waarin het zich bevindt.

Deze twijfel (of overtuiging dat de wetenschap echt niet alles weet!) heeft mij doen beslissen dat mijn lichaam ongeschonden moet blijven zolang dit nodig is.
Ook om deze reden wil ik niet gecremeerd worden.
De kans dat je wel degelijk ‘sterft’ van de pijn als je lichaam verbrandt is aanwezig!

Na (of tijdens?) mijn operatie begin 2017, die ik heb beschreven in: ‘Optellen’ heb ik volgens de heren en dames medici een zogenaamd ‘delirium’ gehad.
Ik zag dingen die er niet waren. Een gevolg van de narcose, de reactie van het lichaam daarop (wat bij iedereen anders kan zijn!) en de dagenlange toediening van morfine aan het lichaam.
Ik heb echter voordat ik weer bewust werd van mijn omgeving (die in het begin dus ook niet klopte met de werkelijkheid!) verschrikkelijk veel pijn gevoeld! Ik schreeuwde het uit, heb gevloekt en gesmeekt dat ik weg wilde uit die ‘ballenbak’ die me gevangen hield…
Detail: op mijn vraag of ik echt heb gegild op een moment, is niet geantwoord!
Niet ontkennend, niet bevestigend. Het enige wat gezegd werd, terwijl de schouders werden opgehaald: “Geen idee… zou kunnen.”
Tijdens de narcose zou je geen pijn kunnen voelen.
Waarom heb ik dit dan wel ‘gevoeld’? Zo sterk dat ik dit nooit meer vergeet?

Mijn gevoelens van onzekerheid met betrekking tot het functioneren van het ‘bewustzijn’ na de dood en mijn absolute overtuiging dat de medische wetenschap zeer onkundig is in deze materie, hebben mij doen besluiten GEEN donor te willen zijn.

Veel liever zie ik inspanningen, investeringen en onderzoek naar methoden om ‘slechte’ en afstervende organen te genezen of te vervangen door de steeds beter wordende kunstmatige toepassingen.
Robots bestaan al… De bionische mens is al onderweg… Als ik zie wat er nu al openlijk bewezen mogelijk is en als ik weet dat veel verzwegen wordt, dan vind ik dat er nu gestopt moet worden met de mensen persoonlijk verantwoordelijk stellen voor dood en leven van de medemens. Elk mens is een uniek individu en maakt de dingen door die onvermijdelijk zijn in veel gevallen. Laat dit in de menselijke waarde. En ga niet lopen sollen met lichaam (en geest!) als je niet weet wat de gevolgen kunnen zijn.

Diverse links:

Redenen die je kunt hebben om geen donor te worden
Hersendood, echt dood
Schijndood of ondode
Familie hoort levend begraven meisje in kist gillen
Vrouw ‘ontwaakt’ twee keer uit de dood
Arts: Herrijzen uit de dood is mogelijk