Gelukkig Nieuwjaar!

“Heb je gezopen John?”

Ergens hoor ik het een lezer vragen of in ieder geval denken.
Welke gek komt er eind januari nu met een uitspraak als “Gelukkig Nieuwjaar”?
Nou… “IK” zei de gek. 😉
Niet omdat ik me nu pas realiseer dat we al weer in 2018 leven…
Ook niet omdat het vandaag ‘Chinees Nieuwjaar‘ zou zijn want dat is pas op 18 februari…
En ik heb niks met Chinezen… Hooguit alleen vanwege hun heerlijke eten. 😛
Nee, ik kom ermee omdat ik simpelweg opeens de drang voel om vandaag deze dag eens wat extra te Overdenken.
Het kalender-nieuwjaar heb ik natuurlijk al ‘overdacht‘ maar dat was meer als een soort van traditie.
Terwijl de dag van vandaag toch iets persoonlijker aanvoelt.
Al was het alleen maar omdat ik vandaag tientallen mailberichten moet weg klikken of soms zelfs naar de spambak verwijzen, waarin voor mij volslagen onbekende ‘robots’ mij een ‘Gelukkig Nieuwjaar’ toewensen. Dan moet ik daar toch iets mee…
Nou ja… MOET niks natuurlijk en ik zeg nu al jaren dat dit ‘Nieuwjaar’, zo eind januari,  me echt helemaal niks doet omdat je nu eenmaal elke dag een ‘nieuwjaar’ kunt vieren…
Toch voelt dit ‘nieuwjaar’ iets anders.
Eerst dacht ik het eventjes te verwerken in een Restflits maar ik mis nu even wat andere onderwerpen die de aandacht verdienen.
Daarom heb ik besloten om er toch maar een aparte ‘Overdenking’ van te maken.

Eerst even een kleine terugblik:

Eén jaar geleden

Om precies te zijn: Vorig jaar lag ik op deze dag nog in het ziekenhuis.
Op 19 januari 2017 was ik geopereerd aan de aneurysma van mijn buikslagader en was net nog maar langzaam aan het bijkomen en opknappen.
Nog stijf van de morfine en vol met delirium effecten en net een paar dagen in staat om naast m’n bed te gaan zitten.
Hoewel ik zelf wel bewust was van de ‘nieuwjaarsdag’, was verder niemand dat en gelukkig kon ik alle spammail geheel niet eens bekijken.
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik toen juist met de gedachten liep (of eigenlijk meer ‘lag’):
“A good day to die!”
Daar zag ik wel iets in.
Dat heb ik ook heel lang vastgehouden in de maanden daarna en zelfs tot ruim drie maanden geleden heb ik de overtuiging gehouden dat er beter geen ‘nieuwjaarsdag’ meer kon komen voor mij. Want dat dit ooit nog een ‘Gelukkig Nieuwjaar’ zou kunnen worden… daar zag ik totaal geen gat meer in.
De dag stond toen symbool voor het einde der tijden.
In ieder geval mijn tijden.
M’n tijd zat er gevoelsmatig op.
In de loop van het jaar kreeg ik heel even weer wat moed toen het herstel van de operatie vorderde en ik mondjesmaat weer wat energie terug voelde komen.
Tot die kleine opleving ook de kop in werd geslagen door nieuwe aandoeningen die niemand had verwacht, zeker ik zelf niet.
Terwijl ik weer wilde gaan lopen en fietsen en in het beginnende en warmere voorjaar de tuin weer in wilde, werden al mijn bewegingen pijnlijker en bleek ik te lijden aan artrose en ‘aderverkalking’ (etalagebenen). Chronisch en dus blijvend.
Toen ik deze diagnoses kreeg en ze mij volledig bewust werden, wilde ik regelmatig echt nooit meer denken aan een ‘nieuw’ en ‘gelukkig’ jaar.
Ruim drie maanden geleden nog, vertelde ik mijn ‘Hoopvolle’ behandelaarster dat ik het fijn zou vinden als de lucht vandaag of morgen op m’n hoofd naar beneden zou vallen.
Dan was mijn nog slechts beperkte en nutteloze leven ook niemand meer tot last en zou ik eindelijk rust hebben.

Over het vervolg heb ik al geschreven in diverse artikelen; van ‘NO MORE’ tot de traditionele Nieuwjaarsoverdenking.
Mijn gemoed is enigszins bedaard en voelde me in een soort van ‘déjà vu’ situatie.
Met een dit keer nieuw en fris sausje… Ik noem het… MOED!
De moed om weer verder te kijken dan helemaal alleen vandaag.
Hoewel dat natuurlijk wel mijn uitgangspunt blijft!
Want de dag van gisteren komt niet meer terug en de dag van morgen bestaat nog niet!
Ik ben er alleen niet meer bang voor.
Ook heb ik geen tegenzin meer om die komende dagen te mogen gaan beleven.
Eigenlijk heeft de nieuwe moed ervoor gezorgd dat ik weer hoop heb op meer dagen.
En misschien zelfs meer jaren…
En heel misschien zelfs ook nog wel ‘gelukkige’ jaren!

Hoe’st mogelijk!

Euforie?

Hohoho… even realistisch blijven hè!
De kans bestaat nog altijd dat het vandaag mijn laatste dag kan zijn.
Of dat ik zelfs tijdens het typen van dit artikel opeens neerval en sterf…
Wel shit dan natuurlijk dat ik jullie net wilde verblijden met mijn ‘Gelukkig Nieuwjaarswens’! Die zal dan nooit meer aankomen.
Nou ja, wie weet werkt mijn telepathische brein dan nog sterk genoeg… 😉

Maar ondanks de onzekerheden die elk mens wel zal hebben als het om de ’toekomst’ gaat en elk leven in feite aan een draadje hangt, moeten we ons feitelijk elke keer weer gelukkig prijzen als we de nieuwe dag tegemoet mogen zien.
Ook al kreeg ik gisteren toch weer even een dip omdat mijn dagblad me met wat verontrustend nieuws op de voorpagina verraste…
Het ging over “Amputatie bij diabetes patiënten”.
Hoewel ik geen diabetes heb… althans niet dat ik weet… zijn er wel degelijk symptomen bij mij aanwezig waarover ik me zorgen zou kunnen maken:

Symptomen van diabetes type 2
Diabetes type 2 komt het meest voor en is het moeilijkst te herkennen. Aanwijzingen kunnen zijn:

• • vaak dorst en veel plassen
  • veel moe zijn
  • last van ogen, zoals rode en branderige ogen, wazig zien, dubbel zien of slecht zien
  • slecht genezende wondjes
  • kortademigheid of pijn in de benen bij het lopen
  • infecties die vaak terugkomen, zoals blaasontsteking

Met in het blauw de symptomen waar ik ook last van heb.
In de verdere uitleg over de ‘pijn in de benen’ wordt juist het effect van ‘etalagebenen’ genoemd als gevaarlijk en daarbij ’tintelende voeten’, die ik ook heb.

Kortom…
Gisteren bedacht ik even dat in de loop van dit jaar er vermoedelijk wel een amputatie zal plaatsvinden van een van mijn voeten.

…

Ok dan, ‘The day after’ (vandaag dus) ben ik dat al lang weer vergeten hoor!
Nee, in alle eerlijkheid: ik ga een van de komende dagen zeker een keer langs de huisarts.
Een diabetestest schijnt heel eenvoudig te zijn en zelfs door de assistente gedaan te worden met hulp van een druppeltje bloed wat ik even af moet staan.
Hoewel ik het bij voorbaat al niet zo negatief kan inzien omdat er dus precies een jaar geleden ‘liters’ bloed van me afgenomen zijn en getest op alles wat los en vast zit.
Zou ik in een jaar tijd opeens diabetes hebben gekregen?
Maar goed, omdat ik toen ook nog niet die effecten van etalagebenen had en de aandoening meestal pas openbaart vanaf een bepaalde leeftijd, kan het theoretisch natuurlijk altijd.
Maar zo erg zijn die symptomen niet.
In de reportage van 1Vandaag op NPO1 had de onfortuinlijke patiënt bij wie enige tenen geamputeerd zijn, geheel geen gevoel meer in zijn voeten waardoor wondjes ontstonden die gingen ontsteken zonder dat hij er erg in had…
Laat ik dus even realistisch blijven!
Maar ik kaart dit voorbeeld even aan omdat ik er dus allerminst zeker van kan zijn dat ik mijn huidige verbeterde gezondheid welzeker tientallen jaren zal behouden.
Niets is zeker.
En dat is normaal in het leven! 🙂

Moraal?

De moraal van dit verhaal…
Mijn ‘moedige’ hoop op een betere en misschien zelfs meer ‘gelukkige’ toekomst heeft eigenlijk niets te maken met de omstandigheden om me heen.
En mijn lichaam… is niks meer en niks minder dan een stoffelijk omhulsel waarmee ik in dit leven moet staan. Of zitten. Of liggen…
Dat klinkt misschien allemaal wat zweverig of filosofisch maar hoe ik me wil of kan voelen bepaal ik nog helemaal zelf. Vanuit mijn hart en in combinatie met mijn hoofd.
Als ik blijf denken dat ik dood wil…
Dan ben ik eigenlijk ook een beetje dood…
Als ik voel en blijf denken dat ik verder wil…
Dan ga ik ook verder!

Hahaha! Dit gaat om de donder niet meevallen!
En je zult me nog regelmatig horen of zien vloeken, al was het maar tussen de regels door… Want als geregeld depressieve pessimist kan ik niet simpel alles zo makkelijk opnemen. Dat weet ik nu al.
Wel kan en wil ik werken aan nog meer kracht om alles beter te kunnen relativeren.
Want op dit moment voel ik het duidelijk sterk:
Ik weiger me in een doosje van 6 plankjes te laten stoppen zolang het nog niet nodig is.
En zolang dit niet nodig is, mag ik me bewust en onbewust een gelukkig mens voelen.
Elke dag en elk nieuw jaar weer!

Gelukkig Nieuwjaar! 🙂