Kluizenaar of introvert?

Er staan de laatste tijd weer interessante artikelen in de krant.
Gelukkig even niet al te veel onzin over politiek…
Dat komt zo tegen maart 2018 wel weer aan de orde vrees ik…
Maar echt stukken over onderwerpen die me aangaan, waar ik persoonlijk iets mee heb.
Zo stond op 14 oktober in het AD Magzine, de zaterdagbijlage van het AD, een mooi interview met Liesbeth Smit: ‘Stille Willy’s’.
Over haar pas uitgekomen boek ‘Ik moet nog even kijken of ik kan, de stille revolutie van de introverte mens’.
(Met de Magazines loop ik nog wat achter sinds mijn ziekteperiode…)
Het onderwerp deed me direct op de punt van mijn stoel belanden.
Want veel van de geschetste kenmerken van een introvert persoon… heb ik ook!
Toen rees bij mij meteen de vraag: “Ben ik nu een depressieve kluizenaar of ben ik gewoon al heel mijn leven een introvert persoon?”

In haar boek legt ze uitgebreid uit dat er veel vooroordelen bestaan over de introverte mens. Zo is die niet ‘zielig’, verlegen en al helemaal niet psychisch ‘ziek’ en zou die onder behandeling moeten om te genezen.
Het schijnt dat 30% van de bevolking introvert zou zijn.
Wat betekent dat de meerderheid min of meer extravert is.
Dit betekent dat die meerderheid duidelijk de trends in de maatschappij bepaalt en dat is voor de introverte mensen een gruwel.
Die kunnen zich niet zo maar aanpassen door moeite te doen iemand voor te stellen die ze helemaal niet kunnen zijn!
Met haar boek probeert ze uit te leggen dat ook introverte mensen zeer succesvol kunnen zijn en zich dus minder moeten schamen of zelfs wegcijferen met de gedachte dat ze niet ‘normaal’ of zelfs ziek zijn!
Ze noemt voorbeelden van introverten: Obama, Lady Gaga, David Bowie en J.K. Rowling.
Van Lady Gaga en David Bowie verbaast het me niets.
Met name David Bowie volgde ik jarenlang omdat ik hij mij als persoon sterk intrigeerde!
Nog sterker dan zijn muziek, hoewel die als uiting natuurlijk een product was van zijn persoonlijkheid.
Bowie was altijd zichzelf en deed wat hij wilde.
Geen knieval voor het grote publiek.
Geen moeite om maar zo veel mogelijk in beeld te komen. Zichzelf te laten zien.
Ik had en heb nog steeds veel respect voor hem, voor wie hij was.

Al lezend begon ik me af te vragen of ik misschien ook wel tot die 30% behoor.

Jarenlang heb ik ‘getobd’ met mezelf.
Vond mezelf te verlegen en betrapte mezelf continu op (faal)angst, drempelvrees en notoir pessimisme over het leven.
Die maatschappelijke normen en waarden (inclusief de ‘outgoing’ norm en het fenomeen ‘netwerken’) heb ik altijd verfoeid.
Ik wil gewoon serieus genomen worden zoals ik ben en niet zoals ik moet acteren.
Dat kan… en dat wil ik niet!
Daar heb ik al vele malen met mensen over in de clinch gelegen.
Want ik “zou me moeten aanpassen” anders kom ik nergens.
Precies wat Liesbeth Smit ook zegt.
Nou jammer dan…
Inmiddels ben ik ‘nergens’ en dat bevalt me momenteel prima.
Want ik heb inmiddels wel geleerd om meer van mezelf te houden en geen knieval meer te maken naar de zogenaamd geldende normen en waarden.
Afgezien dat ik geen letterlijke knieval meer kan maken, zal de figuurlijke knieval me alleen maar weer terug werpen in een nieuwe depressie.
Dat NOOIT MEER!

Wat ik ook heb ontdekt, nog tijdens mijn werkende jaren, is dat ik hooggevoelig ben.
Samen met een jongere collega (die dat ook is) heb ik daar vaak over gesproken.
Veel kenmerken kloppen en ook hier had ik vrede mee.
Want ook hooggevoeligheid is geen stoornis. Heel veel mensen zijn gewoon zo geboren.

Maar wat is het nou?
Hooggevoelig? Introvert? Depressieve kluizenaar?

In het AD Magazine artikel staat veel meer dan in het artikel van AD online wat ik heb gelinkt.
Er staat bijvoorbeeld een overzicht van ‘Soorten Introversie’:
– De sociale introvert
Je verwacht misschien een gezellige introvert bij dit woord, maar dat is alleen het geval       in kleine groepen. Daarbuiten zijn sociale introverten juist graag alleen of met een paar       vrienden thuis dan dat ze op een groot feest staan.
– De denkende introvert
De denkende introvert is veel in zichzelf gekeerd, maar heeft geen aversie tegen sociale       bijeenkomsten. Ze zijn introspectief, zelfreflectief en bedachtzaam. Ze kunnen zichzelf         helemaal verliezen in hun eigen fantasiewereld, op een creatieve en fantasierijke manier.   (Bowie?)
– De angstige introvert
De angstige introvert vermijdt liever interactie. Ze zijn zich constant bewust van zichzelf     en voelen zich vaak ongemakkelijk en onzeker. Ze malen veel over wat fout ging en fout       zou kunnen gaan.
– De gereserveerde introvert
De gereserveerde introvert denkt na voordat hij of zij spreekt of actie onderneemt en           handelt daarom wat minder snel. Ze hebben even nodig om op te starten. Hierdoor kan       het best een tijdje duren voordat ze echt lekker in een project zitten.

Nou… Welke ben ik denk je?
Ik herken me wel in de sociale.
Maar kan ook best op een groot feest staan.
Ik ben een notoire denker.
En heb een rijke fantasie.
Maar zo creatief spring ik daar niet mee om…
Of het moeten mijn schrijfsels zijn waarin ik een zekere creativiteit stop?
Angst heeft lang mijn leven beheerst.
En denk altijd te veel na over wat fout is gegaan (‘Het geheim van de verkeerde keuze’) en zie altijd ‘leeuwen en beren’ op mijn pad…
Maar ik ben gek op interactie en probeer dat niet bewust te vermijden.
Echt gereserveerd ben ik niet…
Liever begin ik ergens zo snel mogelijk aan, anders begin ik helemaal niet.
Wel komt hier weer de angst bij kijken dat ik bang was om fouten te maken.

Eigenlijk heb ik van alle typen wel iets.
Maar zo komen we er nog niet…

Hoewel ik het artikel en vermoedelijk ook haar boek heel interessant vind en ik vrijwel zeker weet dat ik voor een deel introvert ben…
Ik denk dat dit ook weer niet te sterk in een ‘vakje’ te plaatsen valt.
Anders ben ik straks een ‘introverte, hooggevoelige en depressieve kluizenaar’.
Dat wordt me te veel.

Ik ben gewoon John…
Aangenaam. 😉