Mijn laatste blogberichten kunnen voor sommige mensen nogal controversieel overkomen. Ze ‘lijken’ extreem.
Misschien associëren zij dat met mijn strijd tegen de drank?
Misschien denken ze wel… “Wordt ie nu echt gek?”
Syndroom A tot K?
Aflopende zaak?
Laat ik mezelf hierin een beetje verklaren.
Niet als verdediging (ik heb niks te verdedigen en ik schrijf in mijn eigen blog wat ik wil) maar om die mogelijk ‘radicalere’ switch uit te leggen.
In het laatste artikel ‘Vieze film’ stipte ik het een klein beetje aan: mijn angst voor reputatieverlies of beschuldigingen heb ik achter me gelaten.
Maar het omvat iets meer.
Eigenlijk voel ik me de laatste tijd, waarin ik onvrijwillig zeeën van tijd heb gekregen, bevrijd! Vrij van de druk, de dwang, de verplichtingen en vrij… om eindelijk mezelf te kunnen zijn.
Ok, de maatschappelijke verplichtingen zijn nog een punt maar ook daar wordt aan gewerkt. 😉
Maar feitelijk voel ik me een groot deel van mijn leven ‘geleefd’.
Alsof ik niet MIJN leven leidde maar alsof anderen mijn leven bepaalden.
In vrijwel geen enkele werksituatie had ik het idee ‘mijn’ ding te doen; mijn passie te volgen.
Ik had helemaal geen passies…
Ja, de enige passie waarmee ik begon (radio maken) heb ik een keer achter me gelaten.
‘Het geheim van de verkeerde keuze’… Zie enkele artikelen met die titel in deze blog.
En misschien heb ik mijn schrijversinstinct altijd verloochend…
Maar ik koos voor ‘zekerheid’ op financieel gebied en liet me van baantjuh naar baantjuh drijven.
Gek genoeg ging dat heel veel jaren goed.
Met uiteraard de nodige spanningen en conflicten want ik ben nooit iemand geweest die lang iets kan doen wat die eigenlijk niet zo leuk vindt…
Maar ook vrienden en relaties…
Veel heb ik overboord gegooid toen ik aan mijn relatie begon.
Alle schepen achter me verbrand.
Wat de meesten nooit goed hebben begrepen vrees ik.
Achteraf begrijp ik het zelf ook niet.
Maar ook in die relatie heb ik me laten leven. Nogal.
Uiteraard heb ik ook verschrikkelijk mooie ervaringen gehad!
Twee kinderen op de wereld zetten is voor mij niet iets luchtigs…
En mijn liefde voor het land Kroatië en de muziek gaat nooit meer voorbij.
Maar de relatie op zich heeft mijn leven verder verlamd.
Het was niet meer MIJN leven!
In de 5 jaar dat ik nu weer alleen ben, heb ik hier erg lang over nagedacht.
Tijd zat lijkt me…
En hoewel ik me eenzaam kan voelen…
De eenzaamheid heeft me ook bevrijd.
Ook hierover heb ik al een artikel geschreven waarin ik mezelf wel eens een ‘kluizenaar‘ voel.
Dat is echt niet altijd leuk.
En wie me toch wat beter kent, weet dat ik tegenwoordig een notoire babbelaar ben en heel graag klets met mensen, vooral in kleiner gezelschap.
En uiteraard zou ik als man zijnde best graag ook weer in vrouwelijk gezelschap verkeren.
Voor de warmte, eveneens babbel (ik praat ook graag met vrouwen!) en wie weet wat nog…
Maar na ruim 20 jaar in een achteraf voor mij verstikkende relatie te hebben gezeten, krijg ik even kippenvel als ik nu weer aan een vaste relatie ga denken…
Daarom ga ik ook niet op zoek.
Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Of niet.
Mijn grootste punt van frustratie (en dus aanleiding tot depressie) is toch wel mijn leeftijd en vooral de beperkingen die ik door mijn nieuwe aandoeningen heb gekregen.
Met die benen van mij ga ik niet ‘lekker’ even een wandeling maken, de stad in, dingen ondernemen, een leuke baan accepteren waarbij ik toch veel moet bewegen en staan…
Ik VOEL me beperkt.
Met nadruk op ‘voel’ dus.
Uiteraard is voor alles een oplossing.
Waar een wil is, is een weg.
Dat weten mijn hersens.
Maar ik ben er nog mee bezig om dit ook te gaan voelen!
Resumerend moet ik concluderen dat ik dus voorlopig mijn rol als kluizenaar serieus opvat en daarbij speelt mijn virtuele verbinding naar buiten toe (internet) een grote rol.
Deze blog, Facebook, mondjesmaat Twitter.
En alles bijhouden wat anderen vinden van de wereld waarin we tegenwoordig leven.
Prachtig! 😉
Mijn nieuwe bevrijdde gevoel echter, geeft me de ruimte om mijn ‘rugzak’ leger te maken.
Alles wat ik al die jaren heb opgekropt… niet durfde of niet mocht zeggen…
Ik gooi het eruit.
Weg met die overbodige, nutteloze ballast!
Het was… het IS… MIJN leven.
MIJN rode draden.
Dat is niet alleen seksualiteit…
Denk niet dat ik nu hele dagen porno zit te kijken of zo… Gadver!
Afgezien dat ik dus geen 20 meer ben, heb ik nooit continu behoeften gehad!
Dat komt soms en gaat weer. Normaal toch voor een gezond mens?
Maar het gaat om alles.
Iedereen weet dat ik een vrij brede maar kritische kijk heb op alles in de maatschappij.
Politiek, cultuur(filosofie), culinaire interesse, muziek (natuurlijk!), mensen…
Soms vind ik mezelf steeds meer op Maarten van Rossum gaan lijken…
Een ouwe brombeer die overal tegen is en nergens van houdt… Aan een kant.
Maar ook hij heeft een andere kant.
It’s me! Can’t you see? 🙂
Hoii, ben ik weer..!
Ik heb me even bij gelezen (zeker na de opmerking waarmee je opent) en wil je ten eerste laten weten dat mijn afwezigheid niet te wijten valt aan je afgelopen schrijfsels 😉 Ik ben het (zelf) bloggen ‘n beetje zat. Of ja: Het bloggen op een eigen blog waar bepaalde verwachtingen (door lezers) van me lijken te gelden (of dat echt zo is.. geen idee – meer een invulling). Net zoals jij heb ik het een hele tijd netjes gehouden, maar dankzij rauwe, échte bloggers (zoals jij, bijv.) wil ik me voorlopig beperken tot het schrijven over zaken die nu in mijn hoofd spelen, maar die ik nog niet hardop uitspreek. Of ik die schrijfsels ooit publiceer weet ik nog niet, maar ik zal het zeker melden als ik weer een (iets zwartgalliger) blog start 😉 Doel is wel om blogs te blijven volgen, o.a. die van jou. Ik kan het namelijk erg waarderen, de eerlijkheid en openheid..! Dat wil ik het liefst iets vaker tegenkomen, eigenlijk (Veertje in je reet dus :P).
Verder herken ik veel in dit log. Ook ik heb zo mijn beperkingen, ook zowel lichamelijk als geestelijk. Het is dan erg aantrekkelijk lekker te kluizenieren. Sowieso: “I don’t hate people, I just feel better when they’re not around.” (Bukowski). Of dat nu aan mij ligt, of aan (bijna) alle anderen.. dat kan me eigenlijk aan de anus oxideren. Daarbij is het me (nog) een té grote kluif om met/om mijn lichamelijke beperkingen (heen) te werken. Dus ‘so be it’ – voor zeker nog een poosje. Bromberen is dan gewoon een stuk praktischer. Geen lastige/bemoeiende vragen, geen meewarige blikken, geen (voor)oordelen, minder pijn, je niet kwetsbaar hoeven opstellen (engazomaardoor..) Ik kan me dus maar al te goed vinden in het virtuele wereldje als draadje naar de buitenwereld. Al heb ik vandaag een lieve lezer op bezoek gehad en was dat (toegegeven) ook heel fijn.. 😉 Zolang jij ‘jij’ bent en er een weg bij kiest die bij die ‘jij’ past, is het goed toch? Geen verantwoording nodig!
Groetjes,
Hoi Anne!
Dank voor de veer. 😉
Ja ik had op jouw site al gelezen dat je voorlopig op ‘zwart’ gaat (nu even wit…).
Uiteraard is dat jouw keuze.
Voor die keuze heb ik ook diverse malen gestaan! Wilde soms overal mee stoppen…
Toch weer doorgaan…
Maar het schrijven naar buiten toe doe ik al zo erg lang en is ook gewoon een deel van mijn leven. Misschien wel het voornaamste deel.
Dat ik me altijd moest inhouden kwam door werk, later relatie, etc.
Maar die grenzen heb ik niet meer.
Jij echter hebt misschien nog zoiets als een ‘reputatie’ hoog te houden…
Ondanks dat het je vermoedelijk geen hol kan schelen…
Mensen lezen mee, zeggen jou niks maar je bent verguisd voor je het weet.
Zo gaat dat.
En idd voel ik me gek genoeg meestal op mijn best als ik in m’n eentje mijn dingen kan doen. Respecteer en houd ook echt van mensen en zoals ik al schreef: hoe meer (persoonlijke) gesprekken hoe beter! Ik zou zoiets als werk moeten kunnen vinden… Pas dan zou ik mijn hart volgen… Maar krijg dat nu nog maar eens voor elkaar zonder de nodige (wc) papiertjes… 😛
Vooralsnog houd ik het dus idd maar bij deze virtuele wereld, waarin ik mijn eieren kan leggen en wat anderen daarmee doen… Zal mij een zorg zijn.
Ik weet overigens wel zeker dat ik velen de afgelopen jaren best wel heb doen nadenken of minstens achter hun oren krabben. Die durven echter nooit met zo’n ‘brombeer’ te gaan discussiëren. 😉
We doen onze dingen op onze eigen manieren. En zo hoort het ook.
Ik hoop dat jij ook je pad of paden vindt waar je prettig bij voelt en blijft voelen.
Mocht er eens iets zijn wat beter niet openbaar mag… Mijn mail is geduldig.
Overigens de song die ik heb gelinkt (It’s me) heb ik als single op m’n 16e gekocht!
Vond ‘m toen al geweldig! Zat er dus wel vroeg in… 🙂