Owee…
BAM!
Er zijn de laatste uren en dagen nogal wat hamers op mijn hoofd geknald.
Thor zou er jaloers op zijn…
Maar ik…?
Moet die knallen maar weer zien te verwerken.
En ik verklap je bij voorbaat: de drank helpt hier echt niet!
Dit was even een samenvatting van hoe ik momenteel voel.
En echt… Dit had ik gisteren niet verwacht.
Want ze gaven voor vandaag ongelooflijk mooi nazomer weer op en ik had mezelf allerlei ideeën ingeprent!
In ieder geval de tuin in, hoewel alles al goed was opgeruimd en ‘winterklaar’ gemaakt, kan ik nog best wat meer glad maken.
En met de nieuwe kunststof grashark van de Lidl wilde ik eigenlijk meteen uitproberen hoe ik alle onkruid nu nog makkelijker kon oppakken en in de container gooien.
Het ding staat nog altijd te wachten…
Want ik heb er geen zin meer in.
Jawel! Ik ben wel degelijk buiten geweest!
Heerlijk weer in t-shirt op de fiets, langs glasbak (2 zakken vol met lege whisky flessen…) en daarna naar de ‘buurt-Jumbo’ voor wat snacks en ander eten!
Maar ik ben toch weer blij dat ik thuis ben.
Het boeide me net zo veel als het zielige meisje achter de kassa, wat me begripvol toelachte nadat ze me “Prettig weekend” wenste en ik zei:
“Ja jij ook, wat er nog van over is…”
Ik probeerde haar nog een hart onder de riem te steken dat ik een zoon heb, die blij was hier vanaf te zijn… Maar ja, je moet wat he…
Ze knikte schaapachtig glimlachend…
Auw! Een snaar geraakt.
Tja… Het leven.
En het leven is niet iedereen langdurig gegund.
Vanmorgen kreeg ik de klap van het bericht dat een voor mij bekende Dordtse journalist was overleden: Piet de Meer.
Op 62 jarige leeftijd is hij uiteindelijk overleden aan de gevolgen van een agressieve vorm van huidkanker.
Dat is in ieder geval wat ik er vanuit de plaatselijke media van heb begrepen.
Hij heeft vele behandelingen doorstaan en in de tussentijd bleef hij in ieder geval via de sociale media actief door steeds plaatsgenoten centraal te zetten in zijn rubriek ‘Dordtenaar van de week’.
In 2016 werd hij nog uitgeroepen tot ‘Dordtenaar van het jaar.’
Maar ergens… al heel veel maanden geleden… voelde ik het al aankomen.
Na de openbaring van zijn ziekte, waardoor hij zijn directe actieve werk in de Dordtse kranten (voornamelijk ‘Stem van Dordt’) moest neerleggen, kwam zijn al eerder bekende relatie met de Russische Elizaveta steeds meer in beeld.
Ik vond dat geweldig voor hem!
En toen las ik dat hij ging trouwen!
Dat is ook gebeurd, tijdens zijn zware behandelingen.
Ik voelde het toen echt aankomen.
Hij gaat dood.
En dit huwelijk is voor zijn lieve vriendin een garantie voor verblijf als hij er straks niet meer is.
Dit klinkt koud en afstandelijk…
Maar dat bedoel ik absoluut niet!
Want zoiets heb ik ook meegemaakt.
Want ook ik ben getrouwd met mijn (ex-) partner om voor haar een soort van zekerheid te creëren. Hoewel ik toen niet dacht aan mijn dood of zoiets…
Alleen een soort van garantie dat ze hier altijd zou kunnen blijven.
Maar ook om de kinderen (die we wilden) een zekere basis te geven.
Piet en Elizaveta hadden zover ik weet geen kinderen, maar haar verblijfstatus zal geen probleem opleveren, neem ik aan.
Hij wist het toen al…
En dat zag ik aankomen, al voor hij trouwde.
Wat had ik met Piet?
Helemaal niks!
Hij was geen vriend en zelfs niet een goede kennis.
Ik heb hem slechts een handjevol keren mogen ontmoeten en spreken.
Toen ik als tiener 7e werd na een d.j.-wedstrijd mocht ik bij hem thuis komen om mijn ’trofee’ op te halen… Het was in mijn gevoel desastreus afgelopen maar hij nam mij wel serieus!
Later solliciteerde ik nog een keer om parttime journalist te worden bij de ‘Dordtenaar’, waar hij toen (hoofd?)redacteur was.
Toen dat later op ging in het ‘AD (Algemeen Dagblad) de Dordtenaar’, ging hij verder als hoofdredacteur van de ‘Stem van Dordt’. Een gratis weekkrant.
Maar tijdens dat sollicitatiegesprek sprak ik met Piet en gaf hij me goede tips.
Ik deed het verder niet (want had ook ander werk waarvan ik dacht dat dit belangrijker was…) maar ben het gesprek nooit vergeten.
Daarna zag ik hem mondjesmaat nog wel eens in Winkelcentrum Sterrenburg, vlakbij waar ik woon.
Dit was vandaag voor mij de ‘genadeklap’ en ik heb daarna besloten om me maar even nergens meer druk om te maken.
Eerder nog was ik van plan om eindelijk eens een flink artikel te gaan schrijven over al die berichten in het nieuws over ‘Seksueel geweld’.
De ene na de andere gast blijkt jarenlang meisjes (soms kinderen) en vrouwen te hebben aangerand, verkracht of op andere wijze seksueel te hebben mishandeld!
Wereldwijd!
Van beroemde machtige regisseurs in de VS tot simpele leraren of sportdocenten in Nederland. Maar je leest vrijwel wekelijks wel weer iets nieuws!
Uiteraard was de ‘Anne Faber story’ voor Nederland de laatste weken het meest in het nieuws.
Ik heb daar op Facebook al iets over gezegd…
Kan dat nu even niet stoppen?
Hallo! Er verdwijnen DAGELIJKS mensen en er worden dagelijks mensen vermoord en verkracht… Daar kan je dan wel dagelijks drievoudig zo veel kranten mee vullen!
Maar nee… We pikken een ‘slachtoffer’ en de bevolking reageert braaf geschokt.
Of het mij niks doet?
Natuurlijk wel!
Het is een drama!
Maar zo zijn er altijd drama’s die voor veel mensen gelukkig bespaard blijven.
Voorlopig.
Je weet maar nooit…
Ik weet dat dus nu allemaal…
En kijk links en rechts over mijn schouder…
Staat daar al Magere Hein?
Ik zie niks…
Gewoon doorgaan dan maar weer.
Met het zetten van een punt achter dit artikel.
Ik moet toch ook wat…
Maar… R.I.P. Piet de Meer!
