Het is weer zo’n dag…

Elke dag is toch ‘weer zo’n dag’?
Dit kan ik toch eenvoudig altijd zeggen?
Ondanks die ‘wijsheid’ die ik mezelf steeds probeer aan te praten, omdat het natuurlijk gewoon zo is, krijg ik het toch niet voor elkaar.
Vandaag is het gewoon ‘weer zo’n dag’.
Niet alleen omdat het 4 oktober is (dus ‘dierendag‘) want dat boeit me niet.
Hoewel dit als kind een stuk meer voorstelde omdat op deze dag alle aandacht uitging naar dieren, vooral op school natuurlijk.
Maar thuis…
Wij waren altijd allemaal gek op dieren en die kregen op deze dag echt niet nog meer aandacht of iets extra lekkers bij hun eten…
Dat ‘dagensyndroom’ hebben we allemaal altijd wel een beetje onzin gevonden.
Hoewel Vaderdag en Moederdag toch wel belangrijk waren, toen iedereen nog leefde.
Maar dierendag…
Daar doel ik ook helemaal niet op, als ik het over ‘weer zo’n dag’ heb.
Voor mij is het vandaag weer zo’n voorspelbare najaarsdag.
Een dag met een dip.
Ik voelde het al aankomen.
Dagen geleden al, toen het weer aan het eind van de zomer al in een depressieve najaarsstemming was met veel regen en wind.
Vandaag is het verhoudingsgewijs misschien nog wel de beste dag van de week.
Zo goed als droog en ik zal me vandaag zeker nog wel op de fiets begeven om een boodschapje te doen. Nu kan het nog.
Maar toch voel ik niet goed.

Ergens in mijn blogartikelen gaf ik het al aan.
En in een reactie zeg ik het gewoon letterlijk:
De herfst is mijn slechtste seizoen.
Gebrek aan (zon)licht?
Lagere temperaturen? (De kachel schiet automatisch al weer dagen aan overdag en dan nog heb ik vaak mijn vest nodig om een beetje warm te worden.)
Gebrek aan vrolijke dingen om me heen?
Geen hoopvolle, nieuwe plannen of ideeën?
Geen idee waar het precies aan ligt maar ik heb dit gewoon elk jaar.
De maanden oktober en november kunnen me gestolen worden.
Pas in december begint het in m’n hoofd meestal op te klaren.
Met gerichte hulp van kaarsjes, vele lampjes en natuurlijk de Kerstboom, krijg ik dan een opleving.
Hoewel ik vroeger steevast pas begon met het in kerstsfeer brengen van mijn huis als Sinterklaas het land uit was…
Vorig jaar begon ik voor het eerst eind november de spullen al klaar te zetten en uit de berging te halen.
Om dan zo lang mogelijk te genieten van het ‘feest van het licht’, tot het symbolische ‘Driekoningen’.
Dan worden ook de dagen al weer wat langer licht en wonderbaarlijk genoeg zie en voel ik dat.

Gevaarlijke maanden; oktober en november.
‘Stoptober’ ten spijt… Ik had al gezegd dat ik daar toch al niet aan mee zou doen.
In tegendeel…
Ergens heb ik opeens gelezen dat gin best wel gezond kan zijn!
Voor ik het wist, ben ik nu dus weer enkele dagen aan de gin…
Al dan niet gemengd in iets als sprite want tonic vind ik te bitter.
‘Stoptober’ is dus in mijn geval omgedoopt in ‘Startober’…
Oeps?
Tja, uiteraard. Oeps.
Want ik ben weer met open ogen in de val van de najaarsdepressie gelopen.
Vorig jaar heb ik dit nog geprobeerd op te lossen door te beginnen met lichttherapie.
Ik heb via Marktplaats zo’n speciale lamp aangeschaft.
Afgezien dat ik het maar lastig vond, zo’n periode dagelijks naast of voor zo’n lamp zitten; ik heb er totaal niets van gemerkt.
Mijn dip(s) bleven en dan uiteraard ook mijn ‘drang’ de gevoelens te verzachten.
Tot medio december, toen ik me beter voelde en me beter kon beheersen.
Die beruchte ups en downs dus…

Maar wat nu?
Uit ervaring weet ik dus dat ‘dit soort dagen’ dan maar zo’n 2 maanden duren.
Terwijl mijn laatste dip ongeveer 6 maanden heeft geduurd, toen ik moest herstellen van de operatie en moest wennen aan mijn nieuwe aandoeningen.
Ik zie geen reden om het nu weer zo lang te laten duren.
Daarbij krijg ik binnenkort dan toch weer de ‘hulp’ van De Hoop…
Wat dit dan ook moge gaan voorstellen…
Daarom houd ik hoop.
Niet uitsluitend in DE Hoop maar gewoon hoop en vertrouwen in mijn eigen gevoelens die me steeds duidelijk aangeven hoe ik er voor sta.

Het is vandaag ‘weer zo’n dag’.
Maar morgen kan het zo maar weer een heel andere dag zijn! 🙂
Misschien begin ik dit jaar al een maand eerder met het opzoeken van de kerstspullen…

Dit bericht is geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, Persoonlijk met de tags , , . Bookmark de permalink.

2 reacties op Het is weer zo’n dag…

  1. Anne schreef:

    Oei.. Wat jij hebt met oktober/november, heb ik gelukkig al achter de rug (namelijk de zomer, zie dat maar eens te verklaren). Ondanks -of juist dankzij- het ontbreken van een logische verklaring is het gewoon enorm eng, zo’n dip. Zeker wanneer je zo je valkuilen hebt – die dan opeens recht voor je voeten gaan liggen voor het gemak. Stilstaan en ervaren of doorgaan en eh.. laten varen? Balen, zo’n tijd van terugval (of hoe je het wilt noemen).. Zolang het maar 1 step back & 2 forwards is/blijft – en ik weet dat dat gemakkelijker gezegd is dan gedaan.. Maar ik geloof ‘heilig’ in het doorzettingsvermogen van de al-heel-wat-overleefd-hebbende mens – ook ik dat van jouw. Mijn part ga je vast eieren verven, het komt goed!

  2. johnvanderest schreef:

    Wow Anne!
    Je hebt het helemaal goed.
    Ik kijk nu al stiekem uit naar de tijd van de nieuwe groei en bloei.
    Het Nieuwe leven.
    Pasen! Lol…
    Ik ga maar eens een zooitje eieren kopen denk ik…
    Hihi!

Geef een reactie