“Doorstrepen wat niet van toepassing is.”
Nou… Dat is meteen een binnenkomer zeg, zo op de eerste dag van oktober.
Een duidelijk dilemma waar maar één keuze bij mogelijk is?
Ik zie en voel dat iets anders.
Laat ik beginnen met wat uitleg, hoewel ik geloof dat iedereen wel weet waar ik het over heb.
‘Stoptober‘… De maand van acties om stugge rokers in 28 dagen van het roken af te helpen. 28 dagen niet roken; meestal in groepsverband of met openbare middelen zoals stukjes in de krant, vlog-verslagen en een besparings-app.
Ook in bedrijfsverband worden acties rond ‘Stoptober’ georganiseerd.
Om op die manier met vele ‘stokken achter de deur’ de notoire roker te helpen stoppen met deze ‘dodelijke’ verslaving…
Ik kwam pas achter het bestaan van deze actiemaand omdat mijn favoriete AD De Dordtenaar columnist Kees Thies er ditmaal zelf aan mee doet!
Jawel! Na ruim 40 jaar stug roken, gaat hij ditmaal overstag en ligt hij 4 weken lang met zijn hoofd op het openbare ‘hakblok’.
Want de wereld (in Dordrecht) kijkt mee.
En hij doet het niet in z’n eentje want ook zijn zoon doet mee.
En zijn vrouw kijkt ongetwijfeld streng toe.
Alsmede zijn trouwe vriend Blafmans die nu ook wel eens wil stoppen met meeroken. 😉
In een Facebook bericht heb ik hem sterkte gewenst en wederzijdse steun omdat ik toevallig ook met zoiets bezig ben.
Maar wacht even…
Ik rook helemaal niet!
Nooit gedaan ook!
Waar Kees er 40 jaar onafgebroken roken heeft opzitten, met alle (onherstelbare?) gevolgen van dien, zien mijn longen er uit als van een jonge God!
Enkele jaren geleden heb ik eens iets van een algemene gezondheidstest gehad en is dit bevestigd. Mijn longen zijn in prima conditie.
Wat heb ik dan met ‘Stoptober’?
Nou ja, zelf ben ik nu inmiddels ruim 6 weken geleden al ook gestopt met een soort van ‘verslaving’. Want… Het drinken van alcohol is – indien dit boven bepaalde vastliggende normen geschied – ook een verslaving en niet goed voor de gezondheid.
Maar helaas vind ik me bij ‘Stoptober’ niet gesteund want het draait hier alleen om de moordende verslaving die roken heet.
Beetje jammer toch.
Want hoewel er vele gruwelijke gevolgen van het roken wijd en zijd worden getoond en dat stugge rokers de 65 niet eens zouden halen, ken ik toch ook gevallen waarbij de roker dik in de 90 is geworden…
Terwijl je van stugge drinkers ook prima kunt zeggen dat ze vroeg of laat het loodje leggen, met allerlei gruwelijke gevolgen zoals ‘korsakov syndromen’, verrotte levers en niet meer functionerende nieren. Waarna het lichaam er simpelweg ook een keer de brui aan geeft.
Om dan nog maar niet te spreken van de overlast die zware drinkers in het openbaar kunnen veroorzaken…
Daar wordt dan meestal ‘met de nek’ naar gekeken.
Maar krijgt de ‘alcoholist’ net zulke brede maatschappelijke steun bij het stoppen zoals er nu in ‘Stoptober’ wordt gedaan?
Absoluut niet.
De alcoholist mag zich verstoppen in de bestaande klinieken, zelfs een reisje Schotland wagen waar de beste kliniek van Europa zich bevindt, maar eenmaal daar doorheen mag hij (of zij!) zich weer helemaal alleen vermensen en proberen zonder opkomende verleiding langs de Gall&Gall te lopen…
Zonder directe hulp in de omgeving is dit veel moeilijker dan de situatie waarin de roker zich verkeert.
Ik voel me af en toe enigszins gediscrimineerd.
Laat ik voorop stellen dat ik uiteraard nog geen 40 jaar ‘stevig’ drink.
Waar rokers vaak al vanaf de middelbare school hun eerste peuk opsteken en na 40 jaar dan een megaprestatie kunnen neerzetten door dan resoluut te stoppen, hebben drinkers daar meestal veel minder veel extreme jaren opzitten.
Zelf ben ik bijvoorbeeld pas met mijn eerste biertje begonnen rond mijn 20e jaar!
Ik was toen in militaire dienst en mijn opleidingsplaats (Breda) nodigde sterk uit om eens ‘gezellig’ een biertje te gaan drinken met mijn dienstmaten…
Hoewel die meestal al de nodige ervaring hadden met alcohol.
Ik niet en ging daarom de eerste keren helemaal alleen naar een klein maar gezellig cafeetje wat gerund werd door een Pools echtpaar.
Er kwam bijna niemand in de tijd dat ik mezelf ‘leerde’ drinken en zat dan heel rustig aan de bar mijn eerste glaasjes Breda bier te proberen.
De eerste smaakte vies… bitter. 😛
De tweede werd al beter en toen ik het na drie dagen op een stuk of 6 glaasjes wist te krijgen en ik enigszins aangeschoten werd en ook wel een beetje misselijk…
wist ik dat ik mijn eerste grens had bereikt.
Vanaf die tijd ging ik daar niet vaak meer overheen maar leerde wel de echt lekkere biertjes kennen.
Werkelijk dronken was ik zelden. Alleen op enkele feestavonden ging ik wel eens over mijn grens…
Bier! Heerlijk! Vooral de Belgische hadden en hebben nog steeds mijn voorkeur.
Maar sterke drank?
Dat kwam pas om de hoek zetten zo rond mijn 30e, in Joegoslavië destijds, waar mijn nieuwe schoonfamilie me wel eens even liet proeven hoe lekker het allemaal is…
šljivovica (pruimenjenever), cognac, gin… ik kreeg het allemaal vanaf het ontbijt aangeboden omdat het “goed was voor de spijsvertering”…
En tijdens gezellige avondjes met diverse gasten, wisselden de halve liters bier en glazen sterke drank elkaar levendig af…
Man wat ben ik toen af en toe ziek geweest…
Maar lekker dat het was!
Vooral de zelfgestookte šljivovica.
Voor een habbekrats kon ik die daar kopen en ik nam dan ook elk jaar een litertje of 4 of 5 mee naar Nederland.
Om er hier dan wel maanden mee te doen!
Want zwaar drinken deed ik toen echt nog niet!
Ik werkte gewoon en de situatie thuis was jarenlang nog stabiel dus dacht ik er niet over om meer te drinken dan alleen voor het lekker in de weekends.
De kentering kwam in de periode dat mijn ex-partner langzaam ziek begon te worden.
En dat was pas zo ongeveer rond mijn 40e.
Vooral in de weekends kreeg ik toen wel eens de neiging om oplopende spanningen te ‘verzachten’ onder invloed van een slokje meer.
Maar pas toen ik door de reorganisatie bij mijn laatste werkgever mijn dagelijkse routine verloor, werd het van kwaad tot erger.
En dit begon zo’n beetje in 2012; nu dus zo’n 5 jaar geleden.
Toen ik medio 2013 pas volledig thuis kwam te zitten, nam het drinkgedrag af en toe een vlucht. Met golfbewegingen tussen goede en slechte periodes in, begon ik toen rond de halve liters sterke drank per dag tot me te nemen.
Eigenlijk pas excessief dus sinds een kleine 4 jaar.
In die 4 jaar ben ik regelmatig gestopt als ik signalen kreeg van mijn lichaam dat het niet goed ging.
Zoals nu weer ruim 6 weken geleden, toen ik me steeds vermoeider en zwakker begon te voelen.
Bepaalde organen vinden het op den duur niet leuk om dagelijks die hoeveelheid alcohol te verwerken.
En nu…
6 weken na dato van de laatste poging tot stoppen, is het lichaam weer geheel hersteld en voel ik me weer prima.
Het effect is dus voel- en meetbaar!
Ik vraag me af of rokers dit ook merken.
Want behalve het gevecht tegen de drang om een sigaret op te steken…
Merk je er lichamelijk feitelijk niet zo vreselijk veel van.
Een slechtere longcapaciteit door overmatig roken, merk je mogelijk alleen door een mindere conditie en misschien wat vaker hoesten.
Maar dit herstel kan wel eens veel langer duren, als de longen zich al geheel kunnen herstellen.
Er zit dus wel degelijk verschil tussen de stugge roker en de stugge drinker.
Verschillen die resulteren in voor- en nadelen.
Maar dat het beide in je nadeel werkt als je nooit stopt…
Dat lijkt me wel duidelijk.
Ik hoop alleen op iets meer bijval, ook voor de stoppende drinkers.
Hun weg is namelijk vaker minder duidelijk (zelfs onzichtbaar) maar verdient even veel ondersteuning als de massale acties tegen het roken.
Met ‘Stoptober’ doe ik dus NIET mee!
Mijn strijd loopt al langer, eenzamer en zal langer duren.
Met nu al voorspelbare ups en downs… Dat weet ik wel zeker.
Maar de grootste steun krijg ik steeds weer van mijn eigen lichaam.
En daar blijf ik graag bevriend mee! 🙂
