Zeer regelmatig zie je wel eens van die statistische overzichtjes langskomen, waarvoor mensen werden gevraagd naar hun grootste ergernissen.
Meestal in het verkeer maar ook in het algemeen.
Van bumperkleven tot voordringen in de rij komen dan altijd wel voorbij.
Of hondenpoep op straat, smartphonegebruik op fiets of in de auto of andere zeker irritante gedragingen waar veel mensen last van hebben.
Maar niemand schijnt blijkbaar in te zien dat alle mensen die regelmatig vervelend gedrag vertonen, onder slechts één categorie zijn onder te brengen:
Mensen met sociale beperkingen.
Daar zijn er namelijk nogal wat van en ik vrees dat dit momenteel echt de meerderheid is van onze bevolking.
Daar mag je niet kinderachtig over doen!
Wat doen mensen met sociale beperkingen fout?
Nou, zo’n beetje alles wat de hitlijst ergernissen van veel mensen bevat maar veel meer waar je in eerste instantie niet aan denkt.
Uiteraard dus die genoemde irritaties zoals bumperkleven, rechts inhalen, te hard rijden, onder invloed achter het stuur kruipen, geen richting aangeven, voordringen in de rij, hun honden los laten lopen of laten poepen op plekken waar dat niet mag en het niet opruimen, afval zomaar links en rechts dumpen maar niet in een afvalbak, met z’n drieën of zelfs vieren naast elkaar fietsen, slingerend fietsen al dan niet door smartphone-gebruik, enzovoorts… enzovoorts.
Allemaal stuk voor stuk duidelijke irritaties waar best veel mensen zich schuldig aan maken.
Maar heb je ook wel eens nagedacht over mensen die simpelweg in hun dagelijkse gedrag op straat, in de winkels en mogelijk tijdens hun werk anderen kunnen hinderen en irriteren?
Vermoedelijk vind je me nu een neuroot maar bij dit ogenschijnlijk onschuldige gedrag begint het! En zo onschuldig is dat niet.
Wat ik namelijk vrijwel dagelijks meemaak zal mij harder raken dan mensen zonder hooggevoelige instelling maar ze ervaren het wel en de gevolgen zijn pas op langere termijn voelbaar. En zonder correctie van deze asociale medemens, gaat het van kwaad tot erger!
Waar begint het en waar zegt vrijwel niemand iets van?
Als ik naar de supermarkt ga (minstens één keer per week) probeer ik altijd op een enigszins rustig tijdstip te gaan. Maar ik heb het er niet voor over om daarom ‘s-morgens om 8 uur al te gaan… Maar ik mijd de zaterdag en tegenwoordig ook de vrijdag.
Maar dat lukt me niet altijd.
Vooraf bereid ik me daarom altijd goed voor en prent mezelf in: “Rustig blijven John! Je hebt geen haast en al duurt het uren… je komt liefst weer heel thuis.”
Maar toch gaat het bijna elke keer weer fout.
Ik kom met mijn winkelwagen (als ik die nodig heb) binnen en moet me vrijwel altijd meteen al tussen andere winkelwagens heen wurmen, die mensen gedachteloos midden in het gangpad zetten om rustig te zoeken in de schappen naar wat ze nodig hebben…
Een kuchje of “pardon” wordt vrijwel nooit gehoord.
Dus ram ik er doorheen, een woedend persoon achterlatend.
Vervolgens parkeer ik mijn winkelwagen zo snel mogelijk langs de zijkant van een vriesbak, waar geen schuif zit en waar mensen normaliter geen last van kunnen hebben.
En ik ga mijn boodschappen in delen met de hand halen en steeds in de kar leggen.
Enkele keren is het zelfs dan nog gebeurd dat mijn kar enkele meters verderop is geplaatst door mensen die daar blijkbaar ook wilden zijn…
Maar over het algemeen gaat dit redelijk.
Niet goed want de treuzelende mensen die meer oog hebben voor hun boodschappen of oor voor hun toevallig aanwezige vrienden blokkeren zelfs voetgangers zonder kar…
Als ik uiteindelijk weer heelhuids buiten sta zonder dat ik iemand verrot heb moeten vloeken, voel ik het als een overwinning.
Gelukkig overheersen die dagen… Omdat ik er ZELF zo veel rekening mee houd!
Absoluut niet dankzij de vele mensen die alleen maar met zichzelf bezig zijn.
Zondag (24-09-2017) trof ik het weer geheel niet, nadat ik Winkelcentrum Sterrenburg verliet.
Op het looppad tussen de fietsenstalling stond een mevrouw haar fiets vol te laden met boodschappen en naast haar een andere jongere vrouw (misschien haar dochter) zat op een scooter.
Er was nog een smalle doorgang over en uitgerekend kwamen van de andere kant een man en een vrouw daar eerst doorheen. Die vrouw bleef staan en begon uitgebreid te kletsen met de vrouw op de scooter! Leuk toch? 😛
Ik moest stoppen en wachten en inmiddels was achter mij een gezinnetje met een kind op een fietsje aangekomen en omdat ik stopte reed het kind tegen mijn been aan…
Terwijl de kletsende en lachende vrouw een tikje opzij ging strompelde ik er tussendoor en ik kon het niet nalaten om een stevige vloek uit te spreken…
Uiteraard keken ze me aan alsof ik een achterlijke dwaas was want ze hebben geen flauw idee dat ZIJ de overlast veroorzaakten!
Het gaat hier simpelweg om een normale sociale interactie met de omgeving waarin je verkeert. Ben je op die plek eventueel anderen tot last? Kan je gedrag anderen irriteren?
Wie denkt daar tegenwoordig nog over na?
Naar mijn gevoel ben ik nog een van de weinige…
En ik ben volledig overtuigd dat het hier begint met asociaal gedrag.
Bij zoiets simpels.
Dit soort mensen is volledig en alleen met zichzelf bezig en contact met de buitenwereld is er niet meer.
Dit zijn de mensen die straks ‘vergeten’ richting aan te geven, ongemerkt (…) te hard rijden of andere irritaties veroorzaken.
Hoewel een ooit gepropageerd sterk en ambitieus individu hoog aangeschreven staat, is men het noodzakelijke sociale aspect volledig vergeten.
Zonder dat, kan een maatschappij met zo veel mensen op een kluitje eigenlijk niet normaal functioneren.
Dat dit bijvoorbeeld in het nog veel en veel drukkere China wel lukt (over het algemeen; daar komen ook excessen voor!) komt door de overheersende ‘nederigheid’ waarop de meeste mensen zich daar instellen. Hoewel dit sterk overdreven lijkt, is het niet verkeerd om ook hier eens die kant op te kijken.
Anders zou het hier best wel eens een keer helemaal uit de hand kunnen lopen!
Pingback: Irritaties – Zijn mensen onverschilliger geworden? | De Rest van het Avontuur