Hoewel ik stellig had beloofd in mijn artikel over ‘Prinsjesdag’ dat ik het niet meer over politiek zou gaan hebben… Ik stap daar toch een beetje vanaf.
Hoewel het onderwerp ‘Zorg’ misschien niet alleen over politiek gaat, heeft het juist de laatste tijd wel een heel erg politieke lading gekregen…
Ik zal proberen het algemener te houden en niet op een of andere politieke richting te gooien. Want dit is algemeen menselijk landsbelang. Zo zie ik dat tenminste…
Vroeger was het allemaal zo eenvoudig.
Wie onder een vastgestelde loongrens zat, kon zich aansluiten bij een ziekenfonds.
Je betaalde een inkomensafhankelijke premie en was verzekerd voor de meeste standaard medische verrichtingen in de zorg.
Huisarts, tandarts, specialist, ziekenhuis; alles werd betaald door het ziekenfonds.
Althans de basis behoeften.
Wie bijvoorbeeld een slecht gebit had en toe was aan ‘kunst’ tanden of kiezen, kon alleen een plastische prothese krijgen: een kunstgebit.
Stifttanden, implantaten (zodra die mogelijk waren) en andere luxere varianten zaten niet in het pakket en moesten zelf betaald worden.
Brillen: tot een bepaald maximum aan montuurprijzen werd vergoed.
Grote merken of (de eerste) contactlenzen moesten zelf betaald worden.
We wisten niet beter.
Maar de basiszorg was geregeld.
Geen zoektocht waar het ziekenfonds goedkoper was… Je mocht er lid van worden of je mocht het niet als je te veel verdiende. Dan was je particulier en kreeg je de rekening die je zelf moest betalen.
Maar ‘men’ vond dat er te veel macht bij de fondsen lag om de prijzen soms kunstmatig hoog te houden.
We waren toe aan een ‘gezonde’ marktwerking waardoor concurrentie tussen de diverse zorgverzekeraars in het voordeel zou zijn van de patiënt.
Er werd geprivatiseerd.
Net zoiets als de energiesector, waarbij iedereen warm water en elektriciteit nodig heeft maar dat bij de ene leverancier goedkoper krijgt dan bij de andere…
In het begin leek dit redelijk te werken maar met het verstrijken van de jaren werden ook de verschillen tussen de vele zorgverzekeraars steeds minder duidelijk.
Alleen de ‘experts’ in het vergelijken van de voorwaarden konden berekenen bij welke zorgverzekeraar ze het beste uit waren tegen de beste premie…
Een oerwoud aan voorwaarden waardoor velen door de bomen het bos niet meer zagen…
En jaarlijks konden die voorwaarden veranderen waardoor het steevast tegen het eind van het jaar weer een hels karwei was om uit te zoeken waar het nu weer beter zou zijn.
Fijn… die marktwerking.
Maar nog erger: zorgverzekeraars verdienen jaarlijks elk ook een fiks bedrag aan betaalde premies en houden daar miljoenen aan over.
Nodig als buffer, volgens de verzekeraars zelf, maar onafhankelijke onderzoekers weten gewoon dat vooral de mensen aan de top van de verzekeringsmaatschappijen daar een zeer riant salaris aan overhouden.
Daarnaast maken ze allemaal apart afspraken met ziekenhuizen en leveranciers (van bijvoorbeeld medicijnen) wat tot een voorkeurs-handeling leidt en je als verzekerde geen eigen keuze meer hebt.
De macht van de gezondheidsindustrie.
Over het ‘recht’ op gelijke zorg voor iedereen wordt eigenlijk al heel lang niet meer gesproken.
Het zorgstelsel staat uiteraard wel onder controle van de politieke machthebbers.
Die houden zogenaamd in de gaten dat het allemaal ‘netjes’ blijft verlopen.
En die hebben daarom uiteindelijk bepaald dat de gezondheidszorg steeds duurder wordt en niet meer alleen opgebracht kan worden uit de premies van de verzekerden.
De zorgverzekeraars zouden in problemen komen als het ‘volk’ niet meer mee zou gaan betalen.
Toen werd het ‘eigen risico‘ verzonnen.
Want ze beredeneerden dat mensen die meer om zorg vragen dan ook maar meer moeten betalen. Dat leek eerlijk ten opzichte van de mensen die nooit ziek zijn.
Kosten die normaal wel vergoed zouden worden, werden eerst van het eigen risico afgetrokken. Dit geldt bijvoorbeeld voor medicijnen.
Wie dus een chronische ziekte heeft en jaarlijks veel geld kwijt is aan medicijnen moet door het eigen risico een deel zelf betalen.
Het eigen risico begon in 2009 met een bedrag van € 185 en werd vervolgens vrijwel jaarlijks verhoogd tot € 385 in 2017!
Maar ook de zorgpremies stegen regelmatig.
Waardoor de zorgkosten voor zorgbehoevenden jaarlijks steeds hoger werden.
Om de allerlaagste inkomens (en uitkeringsgerechtigden) te ontzien werd daar dan weer de zorgtoeslag op ontwikkeld vanaf 2006, die mee steeg als de premies verhoogd werden.
Maar vanwege het eigen risico bleef (en blijft) het duur.
Het kon niet uitblijven dat hier langzaam geluiden van protest op gingen komen.
Vrijwel altijd houden de bepalende politici en zorgverzekeraars vol dat de (steeds beter wordende…?) zorg steeds duurder wordt en er gezien de vergrijzing steeds meer zorgbehoefte ontstaat.
Kosten die de overheid niet kan (of wil?) betalen.
Al vele jaren zag ik het aankomen.
Ooit heb ik eens geschreven dat Nederland steeds meer ging lijken op de VS, waar goede zorg ook alleen maar voor de rijken bestemd is.
Hoewel de wereldopinie vindt dat noodzakelijke zorg voor iedereen zou moeten gelden, lijkt dit in de praktijk vrijwel nergens haalbaar.
In de VS kwam opeens Obama, die met ‘Obamacare’ basiszorg zou gaan garanderen voor iedereen. Op dit moment probeert de conservatieve macht onder leiding van Trump dit weer terug te draaien. Maar dit valt niet mee… Vooruitgang voor zo veel mensen kan je niet eenvoudig terugdraaien zonder stormen van protest.
Ook Nederland lijkt langzaam wakker te worden uit de nachtmerrie waarin het gezapige accepteren van de elitaire machthebbers als onvermijdelijk wordt bestempeld.
Veel mensen zien nu toch wel in dat gezondheidszorg niet geheel afhankelijk mag zijn van een goed gevulde portemonnee.
Door de recente economische crisis zijn onaanvaardbare bezuinigingen doorgevoerd op vele maatschappelijke vormen van dienstverlening.
Onderwijs en gezondheidszorg worden de laatste tijd als dankbare stokpaardjes gebruikt in het politieke spel.
Want iedereen wil natuurlijk gewoon ‘goed onderwijs’ en ‘goede zorg’.
Dat we weer teruggaan in de geschiedenis waarin dit beide alleen maar voorbehouden is aan de rijken, gaat er tegenwoordig steeds minder in.
Terwijl het nog niet eens zo lang geleden is dat dit ‘normaal’ was.
Mijn eigen vader kon niet hoger gaan studeren omdat er in het grote gezin geen geld voor was. Dus werd hij ‘maar’ bouwvakker…
Wij zaten in het ziekenfonds en wisten dus dat we duurdere gezondheidszorg zelf zouden moeten betalen.
Dat dreigt allemaal weer terug te komen.
Maar is dat nu eigenlijk zo heel erg?
Is het niet een beetje logisch dat een gezin met twee (hard) werkende ouders, die meer dan modaal verdienen, zelf hun steentje bijdragen aan duurdere voorzieningen dan strikt nodig?
Met een bril kan je weer prima kijken.
Is die laserbehandeling echt noodzakelijk?
Het lijkt me duidelijk dat ooglaseren niet tot de basis behoort.
Wie ouder wordt (wat er statistisch gezien steeds meer zouden worden) kan hulpbehoevend worden. Verdient elke oudere niet dezelfde aandacht en zorg, ongeacht het gespaarde ‘vermogen’?
Door de bezuinigingen zijn veel zorginstellingen echter zodanig gekort dat er geen extra of zelfs minder personeel werkt en de groeiende werkdruk onhoudbaar is.
Lees in dit verband maar eens:
‘Pak door in de zorg voor ouderen, en stop met de nare politieke spelletjes‘.
Anders zou de ‘wereldhit’ van Vader Abraham wel weer eens actueel kunnen worden:
‘In de C-klasse‘…
Er zijn terecht ‘zorgen’ over de ‘zorg’.
Eenvoudige mensen worden van het kastje naar de muur gestuurd om de juiste zorg te krijgen die ze nodig hebben.
Vanaf de huisarts gaat het al fout.
Deze eerste ‘buffer’ tussen de zorgvraag en eventuele behandeling functioneert niet meer.
De huisarts is geen bekende meer van de patiënten maar een doorgangspost die zo veel mogelijk zorgverlening probeert te beperken.
Alleen wie mondig genoeg is, komt een stap verder.
Bizar…
En dan rollen de politici over elkaar heen als het gaat om dat verdraaide ‘eigen risico’…
Alleen maar omdat de maatschappelijke meerderheid nu ook wel begint in te zien dat er iets niet klopt met dat ‘eigen risico’.
Mensen gaan zelfs zorg mijden omdat ze bang zijn voor onbetaalbare kosten als ze doorgestuurd worden door de huisarts naar een specialist.
Vaak onterechte angst!
Zelf heb ik in januari van dit jaar twee weken in het ziekenhuis gelegen vanwege een zware operatie van een aneurysma in mijn buik.
Heeft allemaal niets te maken met een ongezonde levensstijl of zoiets… Dit kan iedereen overkomen. Het werd dan ook netjes vergoed door de zorgverzekering, die tot heden bijna € 17.600 heeft uitgekeerd, waarvan het grootste deel naar het ziekenhuis ging.
Als ik ooit niet eens uit eigen initiatief onderzoeken was aangegaan omdat ik bang was dat mijn lichaam problemen zou kunnen hebben, hoewel ik niet ziek was, zou dit tot heden nooit ontdekt zijn geworden. Een aneurysma is een tijdbom die bij echte manifestatie simpelweg tot de dood leidt…
Te veel angst voor de ziektekosten kan soms dus desastreus zijn.
Maar die angst wordt wel veroorzaakt door de onduidelijkheden van de kosten, de slechte voorlichting van huisartsen en de wel degelijk oneerlijk verdeelde kosten die de gewone, simpele mensen voor dilemma’s stellen.
Hoe kunnen we het tij eigenlijk keren?
Er zijn dan wel enkele lichtpuntjes in het zorg-oerwoud.
Zo bestaat sinds enige tijd het burgerinitiatief ‘Nationaal Zorgfonds‘.
Een clubje ‘serieuze’ mensen die ook zien dat het niet goed gaat en weer terug willen naar een algemeen soort ‘ziekenfonds’.
Inmiddels weet dit initiatief zich gesteund door enkele politieke partijen, waaronder de SP.
De enige partij waar ik zelf nog op kan stemmen vanwege de socialistische intenties.
Maar de manier waarom de SP en het Nationaal Zorgfonds hun doel proberen te bereiken werkt niet. Het is zo kinderachtig en ongefundeerd dat de meerderheid van de mensen niet overtuigd raakt van de noodzakelijke veranderingen.
Hoewel ik me heb aangesloten bij dat Zorgfonds (door via hun site steun te betuigen) en ik zelfs een postertje voor een raam aan de straatkant heb hangen, ben ik het niet eens met de werkwijze.
Zo kreeg ik afgelopen week een mail waarin werd opgeroepen dinsdag (Prinsjesdag) naar Den Haag te komen, omdat met andere actievoerders dan een beroep zou worden gedaan op de koning om het tij te keren:
“Wat is er nu mooier dan onze koning een tip mee te geven, voordat hij dinsdag aan z’n Troonrede begint? Mocht je je oranje feestkleding en slingers al klaar hebben liggen, pak dan ook een bordje in met je tip voor de koning. Goede zorg, zonder eigen risico. Daar blijven wij ons best voor doen. Ben je dinsdag niet in Den Haag, tip de koning dan via sociale media. #tipdekoning”
Wat heeft de koning in hemelsnaam te maken met eventuele veranderingen?
Ik heb dan ook gemaild dat ze zich beter bezig kunnen houden met druk op de politieke elite die weer bezig is met het vormen van een coalitie die het land niet in beter vaarwater gaat brengen…
Ook de SP kan dit tij niet keren als ze stelselmatig blijven debatteren zonder argumenten die hout snijden.
Alleen maar zeggen dat het ‘haalbaar’ en ‘noodzakelijk’ is om het eigen risico af te schaffen werkt niet. Argumenten! Cijfers!
En blijven roeptoeteren dat zieken worden ‘gestraft’ met het eigen risico werkt ook niet meer. Verzin wat beters!
Maar nee, dat lijkt te veel gevraagd.
Nu durft het Nationaal Zorgfonds zelfs van een ‘eerste succes’ te spreken nu de op handen zijnde verhoging van het eigen risico van € 385 naar € 400 is teruggedraaid.
Alsof dit te danken is aan hun geweldige ‘acties’…
Kom op zeg! Ruim een half jaar geleden schermden veel partijen in hun verkiezingscampagnes dat het eigen risico aangepakt zou worden.
Nu klopt iedereen zich op de borst dat de verhoging is tegengehouden.
Waar blijft nu dat aanpakken?
De premie bij de zorgverzekeraars gaat nu wel omhoog zodat de machthebbers alsnog hun doel bereiken.
We hebben nog een zeer lange weg te gaan voordat een meerderheid van het ‘simpele volk’ gaat inzien dat het wel degelijk anders moet maar ook anders kan!
Wanneer er dan acties komen die hout snijden (dus geen 100 mensen roeptoeterend met eventueel tomatenshirts aan op het Binnenhof), dan zal de politieke elite misschien eindelijk nattigheid gaan voelen en overstag gaan.
Puur en alleen maar voor de stemmen… Want enig menselijk en realistisch inzicht is ze natuurlijk vreemd.
Dit was een nogal lang epistel, voornamelijk komend vanuit mijn gevoel.
Ook ik heb geen concrete en hardmakende cijfers voorhanden die mijn standpunten staven.
Maar ik voel en weet gewoon zeker dat de meeste mensen in een oneerlijke maalstroom van bedrog gevangen zitten, waardoor de zwaksten zwakker worden en de armsten armer.
Alleen maar om de rijke elite rijker en machtiger te maken.
Met een illusie van ‘vrijheid’ als doekje voor het bloeden.
Gelukkig weet ik dit al jaren en lukt het me de laatste tijd steeds beter om dit te relativeren.
Ik ben nog niet echt ‘vrij’ maar zal er alles aan doen om dit voor mijn dood te bereiken.
