Oei… Gevaarlijk!
Een blogartikel schrijven op de 13e?
Terwijl de bomen buiten dreigen om te vallen door de (officieel) eerste herfststorm van 2017? Terwijl de herfst nog niet eens begonnen is volgens mijn agenda?
Tja, de meteorologen zeggen dat het vanaf 1 september al herfst is maar ik heb toch altijd geleerd dat het altijd rond de 21e van seizoen verandert…
Zelfs Wikipedia houdt het dit jaar op: 2017 22 september 22:02.
Maar goed, laten we er geen meteo-blogje van maken…
Ik had een andere storm in gedachten.
Daarbij ben ik niet bijgelovig dus ik ben nergens bang voor.
(Even afkloppen op ongeverfd hout…)
Om met het voorlaatste artikel te beginnen (‘Het gaat beginnen…’).
Gisteren was ik dan voor een eerste persoonlijke gesprek bij de Sociale Dienst Drechtsteden.
Er was volgens de brief slechts maximaal 15 minuten voor uitgetrokken…
Hoe kan ik in zo’n korte tijd alles vertellen waarom ik daar na 4 jaar WW zit?
Het was dus een vrij oppervlakkig gesprek waarin de dame in kwestie me eigenlijk alleen maar huiswerk mee gaf voor het vervolggesprek volgende week dinsdag.
Vragenlijsten over wat ik wil/kan doen als mogelijke nieuwe baan.
Maar omdat ik wel kon vertellen in welke mentale situatie ik verkeer en ik weer in behandeling ga bij ‘De Hoop’ ook bewijzen van inschrijving en dergelijke.
Want hoewel mijn ogen dus blauw zijn, kan ze daar uiteraard niet blindelings op vertrouwen.
Uiteraard liet ze me ook weer even in een verwachte diepe zucht belanden toen ze mijn CV zag en daar de jarenlange ICT-ervaring in las.
“Oh… ik heb pas nog gezien dat er tegenwoordig weer heel veel nieuwe banen bij komen in de ICT!”
Ja mevrouw… Maar vooral voor hoger opgeleiden en in mijn expertise (helpdesk, servicedesk) worden vrijwel alleen jonge mensen aangenomen aan het begin van hun carrière in de ICT… Kansloos en ik kan dat gewoon niet meer volgens de huidige maatstaven.
Ze knikte begripvol maar zag weer geen kansen in andere banen waarin ik mensen zou kunnen helpen, ondersteunen en gesprekken voeren als een soort van hulpverlener op bepaalde gebieden. Daar moet je een degelijke opleiding voor hebben.
En vrijwilligerswerk haalt je niet uit een uitkeringssituatie dus dat telt niet mee…
De toon is al gezet.
Het enige goede nieuws wat ik daar heb gekregen is dat de IOAW uitkering, waar ik mogelijk voor in aanmerking kom, ook bij de SDD aangevraagd moet worden.
Laat ik dus hoop blijven houden. Misschien valt het uiteindelijk allemaal nog iets mee met mijn achteruitgang van WW naar bijstand.
Dit soort ontwikkelingen zetten me wel weer aan het denken.
Als ik niet uitkijk zit ik zo weer te ‘doemdenken’ omdat er nog altijd weinig begrip lijkt te zijn voor de situatie waar ik uit kom en hoe ik verder kan gaan.
Terwijl mijn eigen zoon onlangs ontslag heeft genomen omdat hij geen zin meer heeft in het werk bij de supermarkt (terwijl hij de kans kreeg om assistent-filiaalmanager te worden vanwege zijn behaalde VWO-diploma en getoonde zeer positieve werkhouding) en vanaf 1 oktober ook thuis zit. Bij mij dus omdat hij bij zijn moeder niet meer kan wonen.
Terwijl het gevoel en ook mijn huidige instelling zeggen dat je altijd je ‘hart’ moet volgen, wat ik eigenlijk nooit heb gedaan, voel ik me bezorgd over zijn toekomst.
Wat hij pertinent wegwuift omdat het “zijn leven” is en hij niet onder bepaalde dwang wil functioneren. Zoals ik wel jarenlang heb gedaan…
Spijker op z’n kop.
Hij is helemaal veranderd na zijn weekend ‘Groningen’.
Voor de ingewijden: hij heeft daar dus bij ‘Proceswerk‘ deelgenomen aan een Ayahuasca workshop. Dat heeft zo veel invloed gehad dat hij naar eigen zeggen een heel ‘ander mens’ is geworden en moeite heeft op ‘lagere’ niveaus te functioneren.
Behalve het niet meer eten van vlees en vis (haalt het niveau omlaag), betekent dat ook minder of niet meer omgaan met mensen die je negatief beïnvloeden.
Heftig!
Maar ik begrijp het wel.
Wie weet zou zo’n weekend voor mij ook wel iets kunnen betekenen…
Maar ik weet van mezelf dat mijn voeten sterk geworteld zijn in de aarde en hoewel ik geloof in de kracht van de spiritualiteit, lijk ik daar zelf niet voor bestemd.
Hij gaat daar overigens in december weer naar toe en dit keer samen met zijn zus!
Ik ben echt zeer benieuwd hoe ze daar samen uit gaan komen.
Storm in Nederland…
Storm in mijn hoofd…
Allemaal onderwerpen die me zouden kunnen verontrusten.
Die me omver kunnen laten vallen.
Terug laten vallen in mijn oude gewoonte…
Maar dat weiger ik vooralsnog!
Want dit keer wil ik niet weer terug op het oude pad wat nergens naar leidt!
Ik wil vooruit op nieuwe paden.
Paden die ik nog niet zie maar die vermoedelijk wel zichtbaar worden als ik vooruit blijf kijken. Niet achteruit.
En al die stormen… Blijven toch meestal beperkt tot dat beruchte glaasje water. 😉
