Dat is het vandaag. Ofwel ‘Wereld Suicide Preventie Dag‘ zoals het op enkele Nederlandse sites wordt genoemd…
Maak er dan gewoon ‘Wereld Zelfmoord Preventie Dag‘ van zeg… 😛
Maar ja, ‘zelfmoord’ klinkt blijkbaar zo eng…
In ieder geval kreeg ik daar wel wat inspiratie door en naar mijn weten heb ik nog nooit een artikel gewijd aan ‘zelfmoord’. Hoog tijd dus!
Niet alleen neemt het aantal zelfmoorden vrijwel wereldwijd jaarlijks toe, het feit dat sommige mensen dit doen lijkt steeds meer maatschappelijk aanvaard te worden.
Het blijft voor velen eng, gruwelijk en moeilijk om over te praten maar veel mensen lijken het te gaan zien als een ‘eigen keuze’ van de betrokkene zelf.
Als hij of zij nu eenmaal dood wilde, genoeg had van het leven of geen uitweg meer zag van de eventuele grote problemen waar die in verkeerde, dan kunnen de meesten wel begrip opbrengen.
Welnu, laat ik met de deur in huis vallen: ik niet!
Mijn persoonlijke mening hierover heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven.
Ik ben tegen zelfmoord.
Omdat ik persoonlijk van mening ben dat het leven je gegeven is om daarvan iets te leren.
Het leven is voor mij min of meer ‘heilig’.
Dat heeft bij mij niets met een geloof of religie te maken maar simpelweg mijn gevoel.
Ik geloof wel in een soort ‘lot’ van elk mens; je kunt het ook karma noemen.
Zelfmoord past daar niet in.
Je leven moet geleefd worden, ook al denk je zelf dat je in een soort ‘hel’ leeft en je het niet meer aan kunt.
Vanwege ziekte van lichamelijke of geestelijke aard kan je leven zwaar ontwricht raken.
Maar daarom stel ik ook dat de zorgverlening in velerlei opzichten te kort schiet, vooral op het mentale vlak.
Afgestudeerde psychologen zeggen het zo vaak allemaal te weten en welke methodes ‘goed’ zijn om psychische patiënten te kunnen helpen. Als ze dat tenminste zelf willen.
Zo niet, kunnen ze niets meer voor hen doen.
Dit is absolute onmacht.
Als hun wetenschappelijke methodes niet werken dan weten ze het ook niet meer.
De wereld van de geest is voor de meeste knappe koppen in de psychologie nog nauwelijks in kaart gebracht. Ze weten nog maar een fractie.
Vaak is het zelfs de vraag of ze wel meer WILLEN weten!
Mensen met bepaalde inzichten in bijvoorbeeld de oorzaak van psychose worden als fantasten of zelfs charlatans genegeerd.
Het gevolg van een verkeerde aanpak van mentale ziekten, kan rampzalig zijn voor de patiënten. Ze voelen zich onbegrepen, waardeloos, nutteloos en niemand kan of wil ze helpen, zelfs de ‘experts’ niet.
De neiging om het dan op te geven kan dan snel ontstaan.
Ik zal eerlijk zijn.
Ook ik heb in de afgelopen 10 – 15 jaar van alles meegemaakt.
Gelukkig nog geen slopende ziektes maar zo veel psychische spanningen dat ik regelmatig ‘klant’ was van psychische zorgverleners zoals Yulius.
Naar mijn gevoel heb ik twee heel grote depressies gehad (langdurig) en daarna enkele kleinere (korter durend) en de gedachte kwam best regelmatig in me op dat ik er eigenlijk wel genoeg van had.
Ik voelde mijn leven regelmatig als ‘afgelopen’ en zonder enig positief vooruitzicht waardoor ik me ooit nog eens ‘gelukkig’ zou kunnen gaan voelen.
Naar mijn idee had ik al mijn krediet verspeeld en was er geen terugweg meer mogelijk.
Opnieuw beginnen zag ik niet meer als een optie.
Ook een reden om stevig te gaan of blijven drinken…
Ik heb wel eens gedacht: “Ik drink me gewoon dood. Geen haan die naar me kraait.”
Maar uiteraard gaat dat niet zo makkelijk.
En om nu met veel pijn en moeite mijn laatste jaren door een lijdensweg te moeten gaan als de organen het langzaam beginnen op te geven, zag en zie ik uiteraard toch niet zitten.
Daarnaast… Ik WIL helemaal niet dood gaan.
Ok, ik heb regelmatig de gedachte gehad: “Als er nu iets gebeurt (ongeluk, acute hartstilstand of iets anders waardoor je snel weg bent) dan vind ik dat prima. Dan ben ik overal vanaf en dan zijn ‘ze’ van me af.”
Maar als zoiets niet gebeurt dan gebeurt het niet. Het ‘lot’ is nog niet klaar met me.
Ik ben nog niet uitgeleerd.
En ik heb inmiddels ook de overtuiging dat een soort van ‘lijden’ ook bij het leven hoort.
Misschien krijgen de ‘sterkste’ zielen zelfs wel de hardste klappen…
Wie zal het zeggen.
Maar ik ben al lang niet meer gebonden aan het clichématige gegeven dat we hier zijn om louter ‘gelukkig’ te zijn.
Want wat is geluk?
Miljonair worden?
Een geweldig knappe chick als partner waarmee ik alles wat ik wil kan beleven?
Jaarlijks 3 maanden onder wuivende palmen kunnen genieten van de lekkerste cocktails?
Mateloos populair zijn bij vrijwel iedereen?
Is dat het ultieme geluk?
Of…
Is de mens gelukkig wanneer die simpelweg tevreden is met zichzelf en alles wat er op zijn of haar pad verschijnt? Iemand die uit elke situatie iets kan leren en die kan relativeren naar het eigen leven toe?
Naar mijn idee zijn dit de gelukkigste mensen.
Zelfmoord past niet in een leven van acceptatie.
Dan draag je een zeker lijden, met de wetenschap dat je het moet beleven.
Zodra een lijdensweg ondraaglijk wordt vanwege pijn of volledige afhankelijkheid dan komen we bijna op de grens waarop euthanasie wordt overwogen.
Vooral bij oudere mensen, wiens leven vrijwel onmogelijk nog kan verbeteren en zij jarenlang pijn lijden of in een comateuze toestand worden gehouden.
Regelmatig wordt dan besloten tot euthanasie.
Maar zelfs hier heb ik soms mijn twijfels.
Niet dat ik het prima vind als mensen jarenlang ondraaglijke pijnen moeten lijden of als kasplantje vele jaren in leven worden gehouden.
Maar er zijn wel degelijk gevallen bekend van comateuze patiënten die na vele jaren opeens toch ontwaken uit hun coma!
Als was besloten tot euthanasie dan had je deze mensen simpelweg vermoord…
Ik vind het heel erg moeilijk om te beslissen over dood en leven.
Ook zou ik nimmer het leven van een mens kunnen en durven ontnemen.
Misschien zelfs niet op een slagveld of wanneer ik word aangevallen en mezelf moet verdedigen.
Maar over mezelf vind ik zeker niet dat ik dat mag beslissen.
Terwijl dat nu juist min of meer steeds breder wordt geaccepteerd.
Bekende persoonlijkheden maken soms een einde aan hun leven (ik noem een Herman Brood), mensen die je kent denken erover en sommigen doen het zelfs…
Afgezien dat het me toch wel even wat rillingen bezorgt en ik het moedig vind dat ze die stap hebben aangedurfd, vind ik het ook heel verdrietig.
Herman Brood kwam op een leeftijd dat zijn energie, zijn inspiratie en kansen op nieuwe successen op raakten. Mede gesteund door drank en drugs was zijn letterlijke sprong in het duister zijn uitweg.
Maar zelfs mensen die in hun werk op een dood spoor en in financiële problemen zijn gekomen waardoor ze geen uitweg meer zagen, kozen voor de snelle aftocht.
Bizar!
Blijkbaar zien alle mensen die de keuze maken om hun leven te beëindigen geen enkele vorm van hulp in hun omgeving die hen kan helpen om door te gaan.
En dat is inderdaad waar het helaas zo sterk aan ontbreekt!
Professionele hulp schiet vaak tekort waardoor je je onbegrepen voelt en mensen uit de omgeving zijn vaak bang om iets verkeerds te doen.
Mensen met psychische problemen, die ze moeilijk of niet kunnen uiten in hun omgeving, worden daarom meestal genegeerd of met een kluitje in het riet gestuurd…
Hoe vaak heb ik mogen horen: “Kop op joh… Morgen schijnt de zon weer. Maak je niet zo druk! Maak een lekkere wandeling, dan ziet de wereld er al heel anders uit.”
Tja… Was het altijd maar zo makkelijk.
Goed dat er tegenwoordig een noodtelefoon bestaat voor mensen die op de ‘rand’ staan maar toch nog een strohalmpje zoeken om zich aan vast te klampen.
113 kan je bellen als je twijfelt over zelfmoord.
Ik hoop dat hier mensen achter zitten met echt respect voor elk mens, van welke aard en met welke problemen dan ook.
Een heftige en verantwoordelijke taak.
Maar het zal best eens levens kunnen redden!
En dat is in dit soort gevallen vrijwel altijd nodig.
Elk leven behoort geleefd te worden.
Zelfmoord is geen ultiem medicijn tegen alle ellende, alleen een garantie dat je nog niet klaar bent en nog heel ver zult moeten gaan…
