Een tegeltje met deze tekst hing jarenlang aan de muur van wijlen mijn vader.
Een geboren en getogen Dordtenaar, net zoals ik nu ook ben.
Ik moest hier meteen aan denken toen ik het idee kreeg om eens een keer iets over ‘mijn stad Dordrecht’ te schrijven.
Het tegeltje deed me destijds als jonge volwassene weinig maar nu zou ik het best ook wel aan de muur willen hangen!
Niet heel mijn leven ben ik ‘tevreden’ geweest met Dordrecht.
Integendeel.
Als jongere en jonge volwassene vond ik Dordrecht eigenlijk maar een suffe stad.
Er gebeurde nooit iets bijzonders en in mijn optiek was het altijd een ‘dode’ stad.
Toen ik jong was dacht ik eraan ooit te verhuizen naar Amsterdam.
Ik kwam daar tussen mijn 19e en pakweg 25e regelmatig en voelde het daar altijd bruisen van het leven. In Amsterdam kan en gebeurt alles. Geweldig!
Nu zou ik daar voor geen goud meer willen wonen…
Later kreeg ik een soort voorliefde voor Brabant.
Het gemoedelijke van de mensen in het zuiden, de mooie bossen en de gezellige stad Breda waar ik een voorkeur voor had als stadsmens zijnde.
Met mijn ex-echtgenote hebben we destijds echt even onderzocht of verhuizen naar Breda een optie zou zijn.
Vanwege mijn werk in Dordrecht zijn we toch maar hier gebleven…
Door de jaren heen, vermoedelijk toch ook een beetje door het ouder worden, ben ik echter steeds meer gehecht geraakt aan mijn geboortestad.
De megalomane drukte van Amsterdam zou absoluut niets meer voor mij zijn.
Een incidenteel bezoekje aan die stad vind ik meer dan voldoende.
En dat geldt nu eigenlijk ook wel voor Breda.
Daar kom ik misschien nog steeds wel het liefst als ik even ergens heen wil gaan.
Vooral met mooi weer natuurlijk en je heerlijk kunt genieten van een biertje op een van de vele terrassen rond de Grote Kerk van Breda.
Maar meer dan de steden bezoeken zie ik niet meer zitten.
Ik voel me thuis in Dordrecht en ik ben er door de jaren heen sterker aan gaan hechten.
Hoe komt dat nu eigenlijk, zo’n gevoel van ‘thuis’ voelen in je geboortestad?
Heel veel mensen verhuizen van hot naar her, vaak met het werk of met de liefde mee…
Of sommigen gaan zelfs emigreren omdat ze in een ander land prettiger voelen of daar een baan kunnen krijgen.
Ook dat laatste heb ik lang overwogen.
Mijn periode van ruim 20 jaar komen en gaan naar Kroatië tussen pakweg 1990 en 2011, heeft me een geweldig gevoel voor dat land gegeven.
In het begin heb ik van alles uitgezocht of ik daar zou kunnen wonen en werken.
Maar het land zat er financieel uiteraard niet zo lekker bij na de oorlog en de prioriteit lag uiteraard allereerst bij de Kroaten zelf, om die aan werk te helpen.
Daarnaast kregen vele jongeren al goede ICT-opleidingen dus met mijn enige expertise in die richting zou ik daar nooit aan de slag kunnen.
Alleen grote investeerders en technici op het gebied van landbouw en fabricage waren welkom.
Ik heb nog even gedacht om daar een soort van ‘bed-and-breakfast’ te beginnen, met een terrasje waarop ik bijvoorbeeld de lekkerste biertjes ter wereld zou gaan verkopen maar om als buitenstaander uit het niets in de horeca te stappen, is ook daar niet gemakkelijk en niet zonder risico.
Uiteindelijk besloten we daarom dat het helaas toch maar beter was als we tot ons pensioen in Nederland bleven maar we kochten daar wel een flatje als een soort van garantie om daar te gaan wonen als ik met pensioen zou gaan.
Het is dus allemaal iets anders gelopen…
En daarna ben ik me eigenlijk langzaam steeds meer verbonden gaan voelen met mijn eigen ‘hometown’ Dordrecht.
Hoewel ik in de voorgaande jaren dus best wel had overwogen om elders te gaan wonen, was ik ook altijd weer blij als ik bij thuiskomst van een vakantie de Dordtse Grote Kerk weer zag opdoemen.
“YES! Home!”:-)
Hoewel die vreemde vierkante kerktoren me inhoudelijk weinig doet…
Ik heb er wel een paar keer de trappen beklommen om boven van het uitzicht te genieten.
Maar verder ben ik er eigenlijk nooit binnen geweest!
En de oude binnenstad?
De oude huizen langs de havens waar elk wel een eigen geschiedenis heeft die teruggaat tot honderden jaren geleden?
Misschien heb ik dat te vaak gezien maar op zich boeit dat me weinig.
Ik ben niet zo’n monumenten-freak.
Hoewel ik het doodzonde zou vinden als ze de boel plat zouden gooien en er moderne blokkendozen voor terug zouden komen!
De binnenstad ademt een bepaalde sfeer uit.
Niet de megalomane drukte van Amsterdam, niet de koude nieuw- en hoogbouw van Rotterdam en niet de ‘kak’ van een Den Haag…
Nee, het Dordtse gevoel is iets persoonlijks.
Je voelt het of je voelt het niet.
En ik ben dat de laatste jaren gaan voelen en ik weet het nu gewoon zeker:
Ik wil hier nooit meer weg.
En ik wil hier gewoon dood gaan en begraven worden op de Essenhof.
Liever zou ik willen dat ze mijn lichaam in de zee zouden gooien, als Waterman zijnde, maar dat mag niet, alleen met as als je je laat cremeren.
Maar daar ben ik tegen dus dan maar onder de groene zoden van de Dordtse begraafplaats, waar ook mijn moeder, oma, opa en ooms begraven lagen.
Tenslotte is er uiteraard best veel veranderd en verbeterd in Dordrecht, om het ‘stoffige’ imago op te vijzelen.
Er is meer ruimte gekomen voor een breed scala aan horeca gelegenheden, er zijn door het zomerseizoen heen diverse grote en drukbezochte evenementen en het toerisme is meer gecultiveerd met diverse rondwandelingen, boten in de havens en ‘treintjes’ door het centrum. Voor de stadstoeristen is het een heel aantrekkelijke stad geworden.
Natuurlijk voel ik me geen toerist in mijn eigen stad en ik moet altijd glimlachen als ik weer zo’n groep (meestal) ouderen vol enthousiasme rond zie banjeren.
Ik had me zelfs een keertje aangemeld bij een nieuwe organisatie die rondwandelingen zou gaan organiseren maar dit bleek mij te ‘zakelijk’ ingesteld.
Als een soort Maarten van Rossem zou ik het dan liever op mijn ‘eigenwijze’ manier willen doen met een knipoog naar de rijke historie van Hollands oudste stad. 😉
Geboren en getogen Dordtenaar.
En daar ben ik uiteindelijk toch trots op!
