Na mijn eerste bezoek aan ‘Visser’ gisteren sinds meer dan een jaar, kreeg ik het gevoel dat ik hier graag meer over wil schrijven.
Inmiddels heb ik dat op Facebook gedaan…
Maar dat is vluchtig en zal slechts een handjevol mensen lezen.
Ik heb zelfs een recensie achtergelaten op de Facebook pagina van Visser maar die pagina wordt ook niet door iedereen gelezen en wie spit nu alle recensies door…
Logischerwijs kan ik er dan het beste een blogartikel aan wijden.
Blijft bewaard en… wie ‘zoekt’ die vindt. 😉
Toen ik gisteren samen met mijn zoon in ‘Visser’s poffertjes‘ was, hadden we een kleine discussie. Hoewel ik het mijn favoriete ‘kroeg’ noem, vindt hij het geen kroeg maar een poffertjessalon. “Dat staat er toch op!”
Jawel, dat is ook de basis… Maar Visser is meer. Veel meer.
Aangezien ‘Visser’ in Dordrecht al bestaat sinds 1932 heeft het een rijke historie.
Daarover is iets terug te vinden op de gelinkte site.
Mijn historie begint pas ergens in de 80er jaren.
Ik kan me mijn eerste bezoek uiteraard niet meer herinneren.
Wel moet ik alleen zijn geweest want in die tijd (ik was ergens in de 20) ging ik vrijwel altijd alleen de stad in. Vermoedelijk had ik een keer trek in poffertjes. 😉
Maar naast de heerlijke poffertjes voelde ik me daar al snel op mijn gemak.
Persoonlijk ben ik nooit een ‘stapper’ geweest. Even een avondje uit met vrienden naar de disco of een kroeg? Aan mij niet besteed.
De vrienden die ik in die tijd had deden dat overigens ook niet dus dan komt dit er gewoon nooit van.
En hoewel ik een notoire ‘alleengaander’ ben, stap ik niet graag in m’n eentje een kroeg binnen… Brrr… Moet er niet aan denken. Zie al iedereen schuin over z’n schouder kijken en denken: “Wat voor zombie komt daar nu binnen!” Net als in de film… 😉
Maar de drempel van Visser was en is laag. Jong en oud komt daar.
Jong… natuurlijk voor de poffertjes of met papa en mama mee voor een lekker (fris)drankje.
Oud… voor de sfeer, ontmoetingen en evenementen.
Want in ‘Visser’s’ wordt meer gedaan dan eten en drinken.
Toen ik enkele jaren geleden weer eens oude vrienden op visite had en ik Visser aankaartte als mijn favoriete ‘kroeg’ begonnen ze meteen te glimlachen. “Ja… haha! Vooral de poedersuiker is daar lekker he!”
Ik begreep er niets van.
Ze legden uit dat Visser jaren geleden (moet de 70er jaren zijn geweest) bekend was om de handel of verhandeling van drugs…
In de jaren 70 was het zo’n beetje de hippietijd en gebruik van wiet, lsd of sterker (coke) scheen achter gesloten deuren welig te tieren.
Nou ja, die tijd heb ik als jonge tiener niet meegemaakt.
En ook mijn ouders waren nu niet bepaald van die progressieve mensen… 😛
Ik weet het niet…
Ook ik ken de geruchten van bepaalde gelegenheden (‘Sprankje Groen’… zegt iemand dat iets?) waar bepaalde dingen gebeurden.
Maar daar hield ik me nooit mee bezig.
En volgens mij is dat allemaal in een bepaalde periode geweest en na strengere wetgeving en controle uitgestorven.
Hoewel je nu ook weer leest dat café’s door de burgemeester gesloten worden vanwege vermeende drugshandel…
Dat is van alle tijden.
Maar Visser heeft zich mijns inziens daarvan volledig gedistantieerd en is een nette, eerlijke en heerlijke gelegenheid geworden voor iedereen, zoals ik al zei: jong en oud.
Hele gezinnen komen daar al vele jaren.
Zoals ik ook al aangaf: Visser houdt meer in dan eten en drinken.
Toen ik daar kwam, zat daar ook nog de Dordtse schaakclub ‘De Willige Dame’ gevestigd.
Buiten openingstijd werd daar ‘s-avonds dus vaak geschaakt en zelfs wedstrijden gehouden. Later is deze club naar een andere locatie gegaan.
Mogelijk had dit te maken met de al opstekende ziekte van de eigenaar van Visser: Jaap Mol. Hij was namelijk ook lang de ’trekker’ van de club.
Daarnaast stond Visser vaak open voor diverse bijeenkomsten en vergaderingen.
Ook naast de ‘kroeg’ was het er heel vaak dus een drukte van belang.
Ook was Visser altijd een ontmoetingsplaats van de journalisten van Dordrecht.
Tegenwoordige AD de Dordtenaar columnist Kees Thies is daar ook regelmatig te vinden.
Voor mij was het echter allemaal heel erg simpel.
Ik kwam er echt niet wekelijks.
Zoals een oud-collega van het Dordtse energiebedrijf waar ik jaren heb gewerkt, die daar ook zijn stamkroeg had. Die ging vrijwel elke vrijdag na het werk naar Visser om daar even lekker te genieten van enkele biertjes en praatjes met de bekenden.
Ik kwam daar ongeveer maandelijks.
Als ik dan de stad in ging voor een bepaald doel of boodschapje, dan ging ik automatisch rond het middaguur even naar Visser. Even uitrusten en poffertjes waren dan altijd mijn lunch. Samen met meestal een heerlijk Belgisch biertje, meestal Duvel. 🙂
De zaak werd rond die tijd nooit druk bezocht en vaak zat ik in m’n eentje aan mijn zelfgekozen stamtafeltje achter in de zaak. Alleen voorin was het altijd een komen en gaan van bekenden van bekenden. 😉
En aan de grote stamtafel werd een krantje gelezen of een kaartje gelegd.
Eigenlijk leek het gewoon op een buurtcafé waar iedereen elkaar kent en in en uit loopt wanneer die zin heeft.
Soms kwam ik daar ook wel eens tijdens wat langere pauzes van mijn werk wat daar op 10 minuten fietsen vandaan lag.
Even bijkomen van de werksfeer onder het genot van een euh… bakkie bier. 😉
Ruim 30 jaar lang voelde ik me daar thuis.
Soms nam ik ook wel eens mensen die me voor het eerst ontmoetten daarheen mee, juist omdat je daar zo rustig kunt zitten en praten. Altijd waren die positief verbaasd over de sfeer die daar hangt.
Toen vorig jaar de zaak moest sluiten omdat eigenaar Jaap Mol ziek was en het niet meer vol kon houden, kon ik mijn emoties nauwelijks de baas.
Natuurlijk… je weet het… zaken komen, zaken gaan. En ook de economie maakt het niet makkelijk om het allemaal maar vol te houden.
Maar zonder Visser… Zou ik vermoedelijk nooit meer ergens graag en vast naar toe gaan.
Goed, terrasjes zat in Dordrecht bij mooi weer en ik kan zo nog een paar tenten noemen waar ik wel naar binnen zou gaan om wat te drinken. Maar dan niet alleen.
Geen sfeer die me aanstaat.
Gelukkig kwam er al snel een gerucht dat er eventueel een doorstart zou komen.
Dat heeft nog even geduurd maar het was waar.
Een enthousiaste jonge ondernemer Dennis van Buuren (nog maar net in de 20!) heeft er heel hard aan gewerkt om Visser in de oude sfeer en stijl te houden, met dezelfde lekkere poffertjes maar met de nodige hedendaagse aanpassingen.
Het bleek een ‘hell of a job’ maar hij is daar wat mij betreft 100% in geslaagd.
Gisteren ging mijn hart weer open en zolang mijn gezondheid het toelaat, zal ik mijn rustpunt daar zeker weer vinden.
Lunchen met poffertjes en een heerlijk biertje.
Al dan niet 0.0% 😉
Ik was ook in de jaren 80 een vast bezoeker omdat het Titus Brandsma College zijn dependance in de Vriesestraat had. Samen een kannetje thee delen met een vriendin dus voor een koopie warm zitten in een tussenuur. Drugs verhandelen ach ja ’s avonds na achten kwam er nog wel eens de ouderwetse weegschaal op de counter en zag je een hele grote zak met wiet te voorschijn komen. Alleen in die tijd werd alles verkocht van steel tot knop en was natuurlijk nog niet helemaal opgekweekt om zo sterk mogelijk te maken. Inderdaad in die tijd had je zoveel: Sprankie Groen, het Dolhuis, De Muizenval, Visser’s, enz. Overal in de uitgaans-scene was er wel een adres op loopafstand. Ben er niet door gaan gebruiken zag ook geen voordeel er van in. Voor de rest geen last van gehad en het publiek was altijd ontwikkeld (meerendeel intellectueel) en voorkomend en geen ruziemakers zoals de tegenwoordige coma-zuipers.