De dagelijkse column in AD de Dordtenaar van Kees Thies geeft me weer de nodige inspiratie om op te reageren.
Alleen is dit zodanig persoonlijk dat ik dit dan liever direct in een eigen (persoonlijke) blog doe.
Het gaat vandaag namelijk over ‘Hoop’.
Ofwel de huidige GGZ instelling, gespecialiseerd in verslavingszorg maar al enige tijd ook in algemene psychiatrische zorg.
Als ervaringsdeskundige (met De Hoop) kan ik daar zeker wel iets over zeggen.
Oplettende lezers van mijn blogartikelen weten al een poosje dat ik namelijk al enige tijd ‘tob’ met een soort van alcoholverslaving.
Daar ben ik de laatste maanden heel eerlijk in geweest.
Ook dit is een soort van uitlaatklep om er eerlijk over te schrijven en mede hierdoor een aantal stokken achter de deur te plaatsen, om te proberen hiermee mezelf onder controle te houden. Want ‘de wereld’ kijkt naar me… 😉
De column van Kees is zijn reactie op het nieuws wat De Hoop zelf naar buiten bracht over de huizen aan de Dordtse Spuiweg, die ze van plan zijn te gaan verkopen.
Sinds vele jaren zetelt De Hoop daar vanaf de allereerste opvang van (drugs-) verslaafden.
Van een simpele evangelisch gerichte opvang en hulpverlening is het in de decennia daarna uitgegroeid tot een brede psychiatrische GGZ hulpverlening, die met behalve een groot complex in Dordrecht (Het Dorp genoemd) ook in enkele andere plaatsen in Nederland poliklinieken heeft draaien.
Maar op de Spuiweg lag en ligt de basis waar het allemaal is begonnen.
Omdat die weg aan een grootscheepse renovatie toe is en mogelijke herindeling door voortgaande verpaupering, denkt De Hoop dat het tijd is om die straat te verlaten.
Ze zouden zich in Dordrecht dan verder concentreren in het complex ‘Het Dorp’, waar nu al het meeste gebeurt.
Jammer voor mij.
Want ik kom al enkele jaren op de Spuiweg voor ‘ambulante zorg’ (dus gesprekken en controles) en dit is voor mij zowel met fiets als met bus prima bereikbaar.
De locatie van ‘Het Dorp’ zou voor mij met de fiets te ver worden en met de bus lastig want moet dan overstappen.
Maar meer dan locatietechnisch probeert Kees in zijn column een hart onder de riem te steken van de organisatie die al zo veel jaren mensen met (verslavings-) problemen probeert te helpen. Met over het algemeen succes.
Hoewel veel mensen en zelfs collega instanties vaak negatieve gevoelens hebben over De Hoop omdat je daar geïndoctrineerd zou worden met het christelijke geloof, moet ik met Kees beamen dat dit onzin is.
Uiteraard komt het even aan de orde; de medewerkers hebben allemaal een christelijke achtergrond en de vraag wordt gesteld of je moeite hebt met of juist belangstelling hebt voor het geloof. Heb je geen belangstelling dan dringen ze verder ook niet meer aan.
De zorgverlening is voor iedereen bestemd.
Hoewel ik persoonlijk dan nooit in een interne behandeling terecht ben gekomen (opname) zodat ik niets over Het Dorp kan zeggen, moet ik beamen dat de gesprekken met mijn behandelaars en met de artsen altijd heel fijn waren.
Niks beklemmend of bezwarend rond het geloof.
Terwijl in mijn persoonlijke geschiedenis toch best dingen zijn gebeurd waar de echt religieus gestoelde medewerker van zou kunnen rillen…
Het bleven altijd prima open conversaties waarin ik altijd respect heb gevoeld.
Wat ik bij andere instanties niet altijd heb gehad…
Nu ik toch zo dik op de materie in ga… Hoe gaat het er nu mee voor mezelf?
Tja, hoewel ik eind vorig jaar nog hoopvol uitkeek naar 2017, waarin ik meer wilde gaan doen om mezelf weer op de kaart te zetten; vrijwilligerswerk zou gaan zoeken en uiteraard zou stoppen met ‘overmatig’ drinken, zijn er daarna veel dingen gebeurd die ik niet had voorzien. Eigenlijk is mijn leven geheel anders geworden en moet ik opnieuw met mezelf leren leven… Ik heb er voldoende over geschreven.
Dat heeft me er niet vrolijker op gemaakt.
Alle plannen in het water of opnieuw in de vrieskist…
Depressies onder controle houden met medicijnen doe ik uit principe niet.
Ik wil controle hebben en houden over mijn emoties en niet als een ‘platte zombie’ doorgaan…
Alcohol heeft voor mij al jarenlang bewezen mijn te sterke pieken (vooral de negatieve) wat af te vlakken waardoor ik alles beter kan relativeren.
Mits ik niet over een voor mij duidelijke grens heen ga.
Binnen mijn perken, met voldoende gevarieerd eten en drinken en mijn eigen goede gevoel wat ik wel of niet kan en mag gaan doen die dag (wat elke dag anders kan zijn), werkt dit prima. Ik voel me er goed mee; gedraag me volgens mij normaal en niemand kan aan mij zien dat ik mogelijk (te) veel gedronken kan hebben.
Hooguit ruiken… Een vervelende bijkomstigheid… 😛
Ik heb er inmiddels ervaring mee dat vooral die balans van voldoende goed eten en drinken naast de alcohol cruciaal is. Laat ik dat versloffen dan word ik flink ziek.
Maar tot heden heb ik daar nu al ruim 8 maanden geen last meer van gehad.
Tot ik geopereerd moest worden in januari, was ik onder behandeling bij De Hoop.
Wat inhield dat ik maandelijkse gesprekken had met mijn behandelaarster en regelmatig controle door de verslavingsarts.
Een soort ‘vinger aan de pols’ om er samen met mij voor te zorgen dat ik niet over een grens ga.
En dat ging prima!
Toen was ik gestopt omdat ik aannam dat ik na de afwezigheid door de operatie en langzaam herstel hiervan, wel aan mijn beoogde plannen voor 2017 zou gaan beginnen…
Dat werd dus helemaal anders en ook mijn drinkgewoonte kwam weer onverminderd terug.
Mede op advies van andere instanties heb ik me dus opnieuw ingeschreven bij De Hoop.
Er moet nog heel veel gebeuren om mezelf weer op de rails te krijgen en wegen te vinden om weer opnieuw te beginnen.
Enige hulp van buitenaf, met kennis van mijn ‘strijd’ is dan uiteraard niet verkeerd.
Met positieve ervaringen bij de instantie die de hoop in leven houdt…
En hoop doet leven! 🙂
