Expres heb ik dit keer even gewacht met een persoonlijke column over mijn situatie en gezondheid.
Vanmorgen ben ik namelijk weer op controle geweest bij mijn ‘Avontuurlijke’ chirurg in verband met de vaatproblemen.
Hoewel ik alle vorige keren steeds een controle kreeg van mijn aneurysma, door middel van een echo van de betrokken bloedvaten, gelooft hij dat nu wel nadat de operatie is gelukt en we nu al weer ruim 5 maanden verder zijn.
Nu lag de nadruk op mijn nieuwe aandoening: de etalagebenen.
Voor het eerst werd de bloeddruk in mijn benen en voeten nu getest en kreeg ik aansluitend een looptest.
Nou…
Dat was allemaal goed.
Geen uitschieters of vreemde waarden… Alles netjes onder de marge.
En dat klopt ook wel.

Heb ik ruim een week geleden nog geklaagd dat ik moet leren leven met benen als wrakhout en ik best veel last had van diverse spieren na die val enkele weken geleden; de laatste dagen ebt de overgebleven pijn weg en voel ik alleen mijn rechtervoet nog een beetje.
Maar het lopen…
Gaat onwaarschijnlijk goed!
Ik merkte dat al toen ik boodschappen ging doen de laatste paar dagen.
Eigenlijk voelde ik voorheen na ruim 100 meter al een brandend gevoel ontstaan in mijn kuitspieren en nu niet.
Het wordt wel een beetje gevoelig maar als ik doorloop wordt het nooit echt pijnlijk.
Tijdens de looptest moest ik 250 meter lopen en daarin was het ook duidelijk:
Even begint het een beetje te branden maar daarna zakt dat ook weg.
Het lijkt erop dat het lichaam zich langzaam ook herstelt van die bloedvat vernauwingen en zelf omwegen heeft aangemaakt of dat mijn volharding (…) de vaten minder heeft vernauwd…
In ieder geval vond de chirurg het prima en wil me pas over een half jaar weer zien.
Vanwege de artrose zal ik inderdaad op een iets andere manier moeten lopen en voorzichtiger moeten bewegen om niet weer wekenlang ontstekingen te krijgen maar ik moet in ieder geval wel goed blijven bewegen en lopen.

Grappig was nog wel even dat de mevrouw die me de testen afnam, verbaasd was dat ik af en toe op m’n knieën moet gaan zitten om iets te doen in huis…
“Dan doe je dat toch gewoon niet?”
Tja, wat nu met dat onderste kastje waar ik in moet wezen of een ander klusje moet doen wat echt niet door de rug buigend te bereiken valt?
Oh… ze wist niet dat ik helemaal alleen woon…
Dat ik niemand heb om even dat ene dingetje voor me te doen…
Tja…

Dat ik wat beheerster moet zijn met bewegen weet ik nu wel…
Niet meer dansen als ik daar zin in heb en niet meer op m’n knieën op een harde ondergrond gaan zitten, hoe snel of simpel het ook lijkt.
Misschien een paar extra kniekussentjes aanschaffen of zelfs heuse kniebeschermers als ik een wat grotere klus heb.
Dat scheelt veel in de belasting.
En op de weg goed uitkijken dat ik niet per ongeluk over randjes struikel…
Dan ben ik weer enige weken achterop…
Maar verder…
Gewoon doorgaan en vooral:

Lopen lopen lopen lopen lopen….. 😛

Maar in alle redelijkheid…
Ik ben natuurlijk geen ‘sportwandelaar’…
Het meeste zal gewoon tijdens de noodzakelijke uitstapjes naar supermarkten gebeuren en misschien probeer ik binnenkort eindelijk eens naar het centrum te gaan.
Bezoekje brengen aan mijn ‘stamkroeg’ Vissers… Na meer dan een jaar.

En verder?
Mijn zoon zit nu lekker met een vriend in Kroatië voor 10 dagen en doet de dingen die ik tot 2011 ook jaarlijks deed…
Aan het strand waar wij allemaal kwamen, pizza eten bij de beste pizzeria van Rijeka, mijn favoriete biertje Ožujsko drinken en hij was zelfs even in onze oude flat…
Ik ben absoluut niet jaloers. Want de laatste jaren dat ik daar nog ging wist ik dat het eind er aan zat te komen.
Eigenlijk ben ik er wel een beetje trots op.
We hebben de kinderen toch min of meer ‘gedwongen’ om te gaan waar wij wilden gaan.
Dat ze daar mooie herinneringen aan hebben en daar zelf ook weer graag heen willen gaan is toch alleen maar prachtig! 🙂
Ik gun het hem.
Mijn ‘vakantie’ duurt nu al 4 jaar en beperkt zich tot de tuin en een nu zeldzaam uitstapje naar het centrum.
Daar heb ik geen problemen mee.
Zolang ik mijn natje en droogje hier maar gewoon kan blijven betalen en nuttigen.