Benen als wrakhout…

Bijna zou ik de foute vergelijking maken met de ramp in Londen, waarbij een hoge woontoren afgelopen week brand vatte en bijna ging instorten.
Een gigantische ramp waarbij tientallen mensen zijn omgekomen.
Het exacte aantal is nog niet eens bekend omdat velen nog vermist worden en de autoriteiten nog niet overal kunnen gaan zoeken vanwege het instortingsgevaar.
Een drama van grote orde, vooral natuurlijk voor de betrokkenen.
Maar zoals nu al lijkt te zijn gebeurd: de eigenaar van de woontoren heeft vermoedelijk ondeugdelijk materiaal laten gebruiken bij een recente renovatie en ook de algehele staat van het gebouw leek niet erg sterk en veilig van opzet, zonder dat daarbij voldoende beveiliging is toegepast.
Als het fout gaat, gaat het dus heel erg fout.
Ik moest onwillekeurig denken dat de flat mogelijk opgebouwd is uit recycled afvalhout, noem het maar wrakhout, om kosten te besparen.
De term wrakhout kwam namelijk gisteren in me op, toen ik bedacht wat er nu weer met mijn benen aan de hand is…

Afgelopen woensdag voelde ik tijdens het lopen in mijn huis opeens een soort van steek in mijn linker bovenbeen. En ik dreigde door dat been te zakken.
Het was kort maar ergens dacht ik al: een spier die verrekt of verdraait; in ieder geval niet goed.
Die zelfde dag kreeg ik nog weinig gevolgen daarvan maar de dag erna ging het al pijnlijker worden. Lopen, opstaan en gaan zitten, traplopen… Het deed pijn.
En in de nacht van donderdag op vrijdag kon ik moeilijk slapen want ik kon moeilijk een houding vinden waarbij het been niet ergens op leunde wat pijn veroorzaakte.
Ik ben een zijslaper dus op welke kant ook: de benen liggen vaak op elkaar.
Gisteren (vrijdag) was de pijn nog veel erger.
Omdat ik nu toch een boodschap moest doen, ben ik maar met de auto naar het winkelcentrum gegaan want de fiets vertrouwde ik nu niet, met op- en afstappen.
En de fietsbewegingen zouden nu ook pijn doen…
Omdat ik natuurlijk ook nog steeds moeilijk loop met die etalagebenen en de rechtervoet na de val nog altijd niet 100% pijnvrij is, was het erg moeizaam.
Eenmaal weer thuis, werd het er niet beter op.
Ik moet (voor die etalagebenen en voor de artrose) in beweging blijven maar alle bewegingen doen pijn. Zelfs simpel gaan zitten en weer opstaan kan ik nauwelijks zonder me goed met mijn handen te ondersteunen…
Wat is dit nu toch weer allemaal!!!

Vermoedelijk worden mijn beenspieren er door de tijd heen niet beter van.
Ik spaar ze nogal (te veel?) omdat ik pijn wil vermijden.
Maar nu lijken ze zo zwak te worden dat ik bij de minste draai of misstap een blessure kan oplopen…
Daarom vergeleek ik mijn benen gisteren even in de chat met de kids met wrakhout…
Nog niet afgeschreven en kan best nog even gebruikt worden maar je mag het niet te zwaar belasten want dan stort het in.
Op die manier probeer ik het maar weer weg te lachen…
Maar het is uiteraard alles behalve leuk.
Weer ben ik nog meer beperkt in mijn bewegingen. En geen idee hoe lang dit nu weer gaat duren… Kan zomaar weer enkele weken zijn.

Ik hoop niet dat ze in de woontoren in Londen wrakhout hebben verwerkt…
Dan zou die eerdaags toch wel eens kunnen instorten, als ze er verder in gaan onderzoeken.
Ik hoop ook niet dat mijn benen zo ver afgetakeld zijn dat ik er minder en minder mee kan doen. Want met voortdurend pijnlijke benen is het niet fijn ergens gaan, hoe groot de noodzaak ook is.
Over een paar weken mag ik weer voor controle komen bij mijn ‘Avontuurlijke’ chirurg.
Natuurlijk vanwege de vaataandoeningen maar ik zal het toch wel even aangeven dat zijn advies om meer te gaan “LOPEN LOPEN LOPEN” niet zo simpel is…
Met ‘benen als wrakhout’ gaat dat niet lukken…

Aanvulling 18/06/2017:
De pijn werd gisteren zo veel erger dat ik toch maar weer aan de paracetamol ben gegaan. Ik wilde toch nog wel iets kunnen bewegen in huis en dat werd bijna onmogelijk…
Het hielp prima en de pijn werd verzacht.
Nu maar afwachten hoe lang dit nodig is… 🙁

Mijn nieuwe benen?