Was ik in mijn column van afgelopen vrijdag nog redelijk positief over mijn gezondheid, als je mijn afsluiting tenminste zo goed had geïnterpreteerd…, slechts één dag later viel mijn goede gevoel al weer in puin.
Letterlijk.
Want hoewel ik inderdaad de dagen daarvoor weer redelijk goed kon bewegen, geen last had van mijn knieën en alleen moest omgaan met de beperkte loopafstanden; zaterdag ging ik met een goed gevoel wat boodschappen doen en daarbij ben ik opeens gevallen.
Nadat ik aan de achterkant van het Winkelcentrum Sterrenburg wat oud glas had weggegooid, liep ik terug richting de draaideur van de ingang en… zag het kleine afstapje van zo’n 10 cm vermoedelijk over het hoofd want opeens verstapte ik me en ik lag op de grond!
Op zich was het naar mijn idee geen harde val, alleen ik voelde wel meteen dat ik mijn linkerknie had geraakt.
En ik zat dus op de grond en moest op eigen kracht omhoog… Wat voor mij erg lastig is want m’n knieën zijn te zwak.
Er kwamen nog enkele mensen naar me toe die me zagen zitten, “of het wel ging”.
Ik zei van niet dus… Maar ze lieten me wel tobben om op te staan.
Gelukkig zat ik naast een afvalbak en kon me daaraan optrekken met nog een fietsensteun voor mijn andere hand.
Toen we zagen dat ik niet ernstig gewond was (…), ging ieder weer zijns en haars weegs en ik naar binnen het winkelcentrum in.
Behalve mijn schrijnende knie (ik voelde meteen dat het een schaafwond was) had ik eigenlijk niet zo veel last van de val.
Een klein beetje pijn in mijn rechtervoet.
Maar niet noemenswaardig.
Ik kon de boodschappen prima doen.
Pas toen ik thuis was, begon het erger te worden.
Met name mijn rechtervoet.
Elk uur werd het erger en ik moest uiteindelijk wel een paar paracetamol tabletten slikken om het vol te houden want de pijn was verschrikkelijk! Ik kon nauwelijks op mijn benen staan!
Uiteraard was het weer weekend…
Ik had geen idee wat er met die rechtervoet gebeurd was tijdens de val maar bij een breuk of scheuring zou ik er wel snel iets aan moeten laten doen.
Een gang naar de huisartsenpost kwam als een schrikbeeld in me op…
Want hoewel ze gewoon goed hun werk doen, heb ik er een grote hekel aan om daar te komen.
Ik besloot er een nacht overheen te laten gaan.
De volgende dag (zondag) stond ik op met pijn… Maar aanzienlijk minder dan de vorige dag. Ik kon weer wat beter lopen (voorzichtig) en had zeker geen pijnstiller meer nodig.
Eigenlijk kon ik me ook niet voorstellen dat ik tijdens die lullige val iets zou kunnen breken of scheuren… Ik had me verstapt met die rechtervoet en mogelijk dat ik daarmee een spier had verrekt of bot had gekneusd… Geen idee!
In ieder geval werd gedurende de zondag de pijn steeds minder, de zwelling van de voet ook en kon ik steeds iets makkelijker lopen.
En ook vandaag is dat weer iets beter.
Hoewel ik nog steeds een pijnlijke plek heb bovenop de voet, aan de rechterkant en ik duidelijk nog steeds voorzichtig moet lopen. Geen onverwachte draai of op randjes staan want dat doet wel pijn.
Mijn linkerbeen doet overigens wat sneller pijn (het etalagebenen effect) dan normaal dus dat heeft duidelijk ook een tik gehad…
Zo zie je maar weer.
Denk je dat het weer wat beter gaat, word je enthousiast en wil je van alles gaan doen…
Baf! Terug je hok in De Rest! 😛
Zo blijf ik af en toe ‘vallen’, letterlijk dan wel figuurlijk, maar zolang ik ook altijd weer kan opstaan moet ik het maar weer voor lief nemen.
Het had veel erger kunnen zijn als ik eens val met de fiets of met m’n hoofd ergens op terecht kom…
Het ‘valt’ dus allemaal wel weer mee. 😉
