De Basis is alles wat Rest

Hoewel ik me nu al enkele maanden serieus probeer te verzoenen met de (nieuwe) situatie waarin ik verkeer; mijn financieel blijvende krapte, mijn blijvend slechtere gezondheid en een blijkbaar blijvend wurgend maatschappelijk beleid en daar steeds weer hoopvolle conclusies aan verbind, begin ik me nu toch steeds meer zorgen te maken.
Want de kans dat ik volledig ‘aan de grond’ zal komen is wel degelijk aanwezig.
En de kans dat mijn gezondheid nog verder achteruit zal gaan is ook zeker geen negatief verhaaltje van een notoire doemdenker.
En de kans dat ik geen (nodige) hulp van buitenaf krijg, bestaat ook wel degelijk!

Afgelopen week heb ik enkele dingen gezien en gelezen op TV en in de krant.
En daar word ik niet vrolijk van…
Afgelopen maandag was deel 2 van het programma Radar Extra, wat dit keer geheel gewijd was aan de verslechterende situatie van 55+ers (zelfs 50+ers worden genoemd) die na een onverwacht en gedwongen ontslag niet of nauwelijks meer aan een nieuwe baan komen.
Als toevallige ervaringsdeskundige weet ik daar alles van…
Als je dan ziet dat zelfs fysiek en mentaal gezonde en sterke mensen met heel veel moeite in sollicitaties gestoken nauwelijks zelfs maar uitgenodigd worden en de kans op een ‘passende’ baan jaarlijks kleiner wordt dan zie ik voor mezelf – juist wel met fysieke en mentale problemen – geheel geen kansen meer.
In ieder geval geen kansen die ik zelf zou moeten zien te vinden…
En als ik dan nu heb gezien dat een gezonde vrouw van 57 jaar gedwongen bij haar bejaarde ouders moest intrekken omdat ze GEEN uitkering meer krijgt vanwege een eigen huis… wat ik ook heb… dan zie ik een heel groot en scherp ‘zwaard van Damocles’ al hangen en langzaam omlaag komen.
In september 2017 (heb ik nu dan eindelijk vernomen) eindigt mijn wettelijke WW-periode en dan zou ik in theorie in aanmerking moeten komen voor een bijstandsuitkering (IOAW). Tenzij ik zogenaamd ‘vermogen’ bezit en een koophuis is dat.
Nu geloof ik te hebben begrepen dat het ook belangrijk is wat het huis zal opbrengen bij de verkoop en wat ik schuldig ben aan hypotheek.
In mijn geval zal ik vermoedelijk niets overhouden omdat ik de overwaarde jaren geleden steeds weer gebruikte om de hypotheek te verhogen en de huizenprijzen de laatste jaren vanwege de crisis zijn gedaald. Afgelost heb ik vrijwel niets omdat ik jarenlang alleen maar een aflossingsvrije hypotheek had. Dat kon toen allemaal nog…
Er zal dus nog aardig wat uitgezocht gaan worden vrees ik, of ik na de WW wel zomaar IOAW zal krijgen…
En zo niet? Wat moet ik dan?
Het huis is niet zomaar verkocht.
En dan kan ik verhuiskosten niet betalen.
Ik kan fysiek vrijwel niets meer zelf (klussen, zwaar sjouwen) en alles laten doen is uiteraard onmogelijk.
Familie om (tijdelijk) bij in te trekken heb ik niet.

Daarna las ik nog een column van Kees Thies over een aan lager wal geraakte Dordtenaar: Mathias.
Uiteraard zal hier best wel meer achtergrond aan vast zitten dan wat je in zo’n kleine column leest maar dat ik me even vergeleek met deze Belgische Dordtenaar die door drank en werkloosheid uiteindelijk al jarenlang dakloos is… kan gerust serieus genomen worden.
Zeg niet: “Dat kan jou niet overkomen!” Want het kan wel.
Natuurlijk staat of valt alles bij het serieus blijven meewerken aan alle mogelijke hulp die mij eventueel aangeboden gaat worden straks maar als ik die NIET krijg…
Omdat ik mogelijk tussen de mazen van de regeltjes in val…
En geen recht op uitkering of hulp zou hebben…
Wat dan?

Ok, de spreekwoordelijke ‘soep wordt nooit zo heet gegeten’ maar het stemt me alles behalve gerust.
Vooral mentaal ben ik er nog lang niet en juist op dat punt is de hulpverlening van ‘sociale’ instanties (het heette toch altijd ‘Sociale Dienst’? 😛 ) absoluut tekort schietend.
Te veel mensen vallen tussen wal en schip en het aantal zelfdodingen onder mensen die moe zijn van het vechten tegen de bierkaai neemt niet voor niets toe.
Ook ik heb al meerdere keren gezegd dat het voor mij op deze manier niet meer hoeft…
Ik ben moe en heb juist rust nodig om in eerste instantie mezelf weer te vinden en vrede te krijgen met mijn (nieuwe) situatie.

En dan is er een sprankje hoop…
Want Radar ziet er opeens wel iets in om de politiek warm te maken voor het ‘Basisinkomen’.
Ze zijn zelfs een petitie gestart om te proberen een proef met enkele duizenden mensen te kunnen beginnen als de politiek daar medewerking aan zou verlenen.
Uiteraard heb ik de petitie meteen ondertekend.
Want ik ben al jarenlang voorstander van het ‘basisinkomen’.
Al voordat ik zelf echt in deze (bijna) uitzichtloze situatie terecht kwam!
Omdat ik heb gezien en gewoon weet dat er veel meer mensen aan de grond zitten.
Zo depressief en gedesillusioneerd geraakt dat ze niets meer kunnen.
Maar toch moeten ze…
Laat met name DIE mensen met rust!
Het gaat hier absoluut niet om profiteurs van de samenleving!
Met € 1000 basisinkomen kan je net overleven!
Het zal echt de mensen die meer willen niet weerhouden om gewoon een baan te zoeken.
Wat alle tegenstanders als argumenten aandragen laat zien dat ze geen flauw idee hebben wat dit systeem voor meerwaarde heeft in een maatschappij waar steeds meer mensen buiten de boot vallen en dreigen te vallen!
Proeven in meerdere landen hebben dit al bewezen.
Het is uiteraard nog in ontwikkeling en vooral conservatieve (rechtse) politici kunnen en willen hier helemaal niets mee maar ik denk dat de tijd ervoor rijp is.
En dan niet alleen toevallig omdat het voor mij de beste oplossing zou zijn…

Helaas verwacht ik echter dat de Nederlandse politiek hier niet veel mee zal gaan doen. De meerderheid van bekvechtende partijen blijft hangen aan de verouderde kapitalistische normen en waarden en daarin moet simpelweg elk mens werken voor de kost.
Met of zonder beperkingen.
Met of zonder zin om zo nog verder te leven…

Maar als er een strohalm komt… dan zal ik die zeker grijpen!
Want de absolute Basis is alles wat Rest…