Meimaand – Eimaand!

“In mei leggen alle vogels een ei. Behalve … als je een rare vogel bent. Dan leg je in de meimaand niet.”
– vrij vertaald naar een wereldberoemd gezegde in Nederland. 😉

Welnu, ik ben een ‘rare vogel’ dus ik word geacht deze maand geen ‘eieren’ te leggen.
Toch wil ik even mijn ei kwijt.
En daar is het dan weer een aardige maand en moment voor.
Zo over de helft van het prachtige voorjaar waarin alles weer groeit en bloeit…
Euh… Nou het onkruid doet het wel in mijn tuin maar verder blijft het nog maar kaal en koud…
Ik verwacht dit jaar een hoge energierekening want ik heb nu al maanden bovenmatig moeten stoken. Deels omdat ik het zelf heel vreemd erg koud had vlak na mijn ziekenhuisperiode en natuurlijk deels omdat het buiten gewoon te koud blijft en mijn bunker niet op een natuurlijke manier verwarmd wordt.
Toch moeten we moed houden en misschien komt er binnenkort eindelijk een stabiele en warme week waarin ik puin kan ruimen in de tuin…
Nou ja… op mijn manier dan.
Als een opaatje van boven de 80 die zich nog maar met moeite kan bewegen.
Want met mijn knieën gaat het nog niet veel beter…
Ik zei afgelopen week tegen een goede kennis van een straat verder dat ik nauwelijks nog op m’n knieën kan zitten. Dat kon hij ook niet meer. Hij wordt echter dit jaar 80…
En loopt, fietst en beweegt nog prima, op de artrose in zijn knieën na.
Nee, ik ben nog niet gewend aan mijn ‘nieuwe status’.
En er is ook niemand die me kan vertellen of dit zo blijft, of het alleen maar erger wordt en of er mogelijk nog andere dingen bijkomen…
Maar daarom schreef ik de vorige keer ook al: “Gewoon doorgaan.”
Iemand anders doet het niet voor me en met rust en beleid moet alles gewoon kunnen.

Zo heb ik onlangs ook een soort gras/buxus schaar gekocht, met lange steel, waardoor ik dus niet op mijn knieën moet om woekerend onkruid aan te pakken.
Elektrisch en oplaadbaar dus kan flexibel de tuin in.
Tijdens een eerste test sneed ik per ongeluk ook een stuk van een nieuwe bamboestruik af dus ondanks het gemak moet ik ook dit wel met enig beleid doen…

Nou en ondanks dat ik verder vrijwel niets bijzonders uitvoer en probeer ‘stug’ door te blijven lopen als ik een boodschapje doe, gaat het leven om me heen ook gewoon verder.

Tijdens een evaluatiegesprek in het ziekenhuis bij de IC ben ik erachter gekomen dat de hallucinaties die ik heb gehad (en beschreven in mijn eerste blogartikel toen ik weer thuis was) gewoon verklaarbaar waren en een vorm van delier was, ook wel delirium genoemd.
Niet omdat ik me voor of tijdens (…) de operatie had lam gezopen waardoor ik daarna te snel moest afkicken, zoals veel mensen dan denken bij ‘delirium’, maar omdat dit bij veel mensen wel voorkomt na een zware operatie en de nodige medicatie zoals morfine die flink is toegepast. Bij veel mensen gaat dit in golfbewegingen en kan dit zelfs weken later nog aanwezig zijn. Na mijn eerst week in het ziekenhuis was dit echter al bijna verdwenen en eenmaal thuis heb ik nergens meer last van gehad.
Ook kwam ik er nu iets meer inhoudelijk achter waarom ik 4 dagen in de IC had gelegen in plaats van de regulier 1 of 2 dagen. Ik heb niet ‘op sterven’ gelegen of zo maar door het grote bloedverlies wat ik heb gehad en daarna weer een overschot aan vocht in mijn lichaam kreeg, kon men mij in de IC veel beter monitoren en infusen/afvoeren aanpassen zodra nodig. Op de gewone verpleegafdeling kon dat niet vandaar de 4 dagen IC.
Het was een verhelderend gesprek en ik kreeg ook veel bijval toen ik vertelde over mijn aanvankelijk goede herstel maar daarna de terugval door de nieuwe vaataandoening…
Leren omgaan met de nieuwe situatie is moeilijk, dat beseffen ze ook, maar uiteindelijk zal ik het wel zelf moeten doen.

Een soortgelijke bijval kreeg ik wonderlijk genoeg ook deze week van het UWV, waar ik een groepsbijeenkomst moest bijwonen voor mensen van wie de WW-periode af gaat lopen. Vanwege het herstel van de operatie zit ik nu nog in de ziektewet en er werd mij persoonlijk nog verteld dat ik dit nog wel even zou blijven vanwege de nieuwe situatie.
Er was alle begrip en nu eerst (blijven) werken aan mezelf, zowel fysiek als mentaal, is natuurlijk een voorwaarde om later weer ‘normaal beschikbaar’ te kunnen zijn voor de arbeidsmarkt.
Hoewel je veel ellende leest van mensen die door instanties als het UWV in een hoek worden gedreven, voelde ik in mijn geval gelukkig wel het juiste begrip.
Dat geeft een mens dan weer moed.

Terwijl mijn zoon volgende week aan de examens VWO zal moeten beginnen, wij weer eens een knallende ruzie achter de rug hebben maar ook al weer hebben bijgelegd, ga ik me dus maar vol goede moed en hoop op genoeg beter weer richten op mijn eigen toekomst. Want ondanks dat ik die af en toe niet meer zie, is die er wel degelijk en moet ik daar het leukste en beste van zien te maken.

Zo, dat ei is er uit… Was een flinke bevalling. 😉