Al sinds mijn jeugd ‘schrijf’ ik.
Jawel… tussen aanhalingstekens.
Want mijn schrijven bleef altijd beperkt van verplichte opstellen op de middelbare school tot af en toe eens een artikeltje in de schoolkrant, een clubkrantje en dan de laatste jaren…
… Overdenkingen en blogartikelen…
Eigenlijk nooit meer dan 1 of 2 A4-tjes.
Uiteraard schrijf ik ook al vele jaren op de sociale media, mijn gedachten maar ook mijn meningen op andere artikelen die ik daar lees.
Want heel vaak kan ik het gewoon niet laten om ook mijn meningen te uiten, zover het mijn kennis en ervaring kruist.
Zo reageer ik de laatste maanden veelvuldig op de columns van plaatsgenoot en columnist Kees Thies, die dagelijks een column schrijft in het Algemeen Dagblad.
Zo ook vandaag kon ik me weer niet beheersen en moest gewoon iets schrijven…
Ik heb er nu eenmaal (helaas?) tijd voor en het boeit me.
Maar dat is telkenmale reactief en ad hoc inspiratief!
Terwijl ik van zo veel mensen nu steeds maar moet aanhoren dat ik echt eens wat meer en vaker moet gaan schrijven. Misschien zelfs boeken!
OMG! (= Oh my God … 😉 )
Terwijl mijn leraren Nederlands me het al eens een beetje adviseerden…
“John, jij zou best wel eens een goede schrijver kunnen worden.”
… vond ik dat altijd maar erg overdreven.
Ja ik vond en vind schrijven leuk.
Maar op het moment dat het mij uitkomt en ik iets in m’n hoofd heb om te schrijven!
Zeker nooit op commando!
Dus een commerciële schrijver voor een of ander magazine gaat niet werken!
Maar ook zelfs een verplichte column in een plaatselijk krantje zou ik nauwelijks aandurven want ‘verplichting is dwang’ en dan blokkeert mijn lust tot schrijven…
Maar ook het schrijven van langere epistels dan een forse column maken me zenuwachtig en dat blokkeert mijn wens om te schrijven.
Want voor een heus boek bijvoorbeeld, moet je toch de inspiratie en energie hebben om een begin en een eind in je hoofd te hebben…
Ik ben wel eens begonnen met een grove indeling van een boek over mijn leven.
Absoluut voldoende hoofdstukken om er een stevige biografie van te kunnen maken!
Maar na die indeling ben ik nooit meer verder gaan schrijven daarvoor…
Het boeit me niet meer want het was mijn verleden tijd.
Belangrijk… Bepalend… Maar niet meer boeiend.
Waar schrijf ik dan het liefst voor?
Voor mijn dagelijkse, of zelfs uurlijkse belevingen en gevoelens.
En die schrijf ik niet eens dagelijks op… Kom op zeg! Al die moeite voor de hersenspinsels van een of andere malloot…
Maar af en toe komt er eens iets langs wat me ’triggert’, boeit, mijn interesse heeft en me even inspireert. Dan moet ik ook geen dag wachten! Dan is namelijk alles weg!
Mijn inspiratie is direct maar ook erg vluchtig.
Een dag later zie ik er het nut niet meer van in.
Hoe ik mijn artikelen lees achteraf?
Dat is grappig want hoewel mijn inspiratie dus vluchtig was en alleen op dat moment geldig, lees ik het achteraf meestal met goedkeuring terug.
Wat ik schrijf en publiceer vind ik goed. Ik sta er achter. Ik ben dat.
Slechts af en toe vind ik het wat ‘onpassend’ of ‘over de grens’ en verwijder ik het.
Schrijven dus! Jazeker! Dat zal ik blijven doen!
Maar professioneel?
Ik heb te veel twijfels dat ik dat eigenlijk wel kan.
Ik moet mijn eigen gang kunnen gaan anders wordt het sowieso nooit iets.
En onder druk komt er dan ook gewoon niets.
Daarom schrijf ik niet.
Niet zoveel als ik zou willen in ieder geval…
