Nog maar aan het begin van de afgelopen week maakte ik me een beetje druk om de toestand rond mijn pas vastgestelde aandoening: ‘etalagebenen’.
Chronische pijn in mijn rechter onderbeen waarmee ik moet leren leven en wat ik enigszins zelf kan verbeteren door goed te blijven bewegen en vooral LOPEN!
Er liep ook nog een actie naar de orthopedie toe omdat mijn huisarts eerst dacht aan een ontsteking in de knieholte maar de orthopeed daar duidelijkheid in zou kunnen geven.
Hoewel de pijn in mijn knie veel minder was geworden, wilde ik toch wel weten of hier nog iets meespeelt of dat het alleen maar vanuit de bloedvaten komt.
Dinsdagmiddag was ik bij de orthopedie.
En na het maken van enkele röntgenfoto’s en voelen van de holte, kwam de orthopeed tot de volgende conclusie: ik heb een beginnende vorm van artrose.
Ofwel slijtage aan het kraakbeen in mijn knie.
Met een MRI scan zou dit 100% duidelijk worden maar omdat er nog geen acute klachten zijn en het in de beginfase zit, zou er verder toch geen actie op volgen.
Ook hier moet ik (met beleid) gewoon mee omgaan.
Ook zeker niet stil blijven zitten maar dat ik moet uitkijken met zonder beleid op m’n knieën gaan zitten of zelfs vallen is wel duidelijk. Dit zijn en blijven dus ook zwakke plekken!
Daar kan ik het dan ook weer mee doen verder…
Het begint er op te lijken dat de John die vorig jaar nog bestond en die lopen toch wel een van de meest leuke dingen vond om in beweging te blijven… niet meer bestaat en ook niet meer terug komt.
Ach natuurlijk ga ik proberen er een mauw aan te passen!
Zoals ik eerder al had geschreven… Voor die geraniums is het nog veel te vroeg en iemand om het helemaal op te geven zolang ik nog niet plat lig ben ik niet.
Daarom heb ik in de afgelopen week ook al dagelijks op de loopband gestaan (blij dat ik die ooit eens gekocht heb!) en ben ik boodschapjes wezen doen. Op de fiets want het was toch redelijk weer en dan lopend verder.
Met af en toe even een kleine pauze inlassen is dit redelijk te doen.
Wel degelijk altijd met pijn… Maar nu ik weet dat dit erbij hoort, voelt het anders.
Dan hinkel ik af en toe maar een beetje en zoek ik een steunpunt of zithoekje op.
Niet leuk natuurlijk om het verder zo te moeten doen…
En ik vrees voorlopig ook niet meer met plezier bijvoorbeeld het stadscentrum in te gaan om daar een rondje te lopen om straks weer bij mijn favoriete kroeg Vissers pauze te houden. De lol van de etalages zal er snel af zijn, vooral met de huidige leegstand in Dordrecht… 😛
Dat ik voorlopig vooral aan huis gekluisterd zal zijn, lijkt me wel een redelijk aannemelijk feit.
En dan is het Pasen…
Met mijn dochter had ik vorige week al een beetje besproken dat het Paasfeest voor mij dit jaar even niet hoeft.
Tot heden deed ik er toch altijd wel iets mee…
Eieren koken, vroeger vaak kleuren in water met rode ui schillen, laatste keren met stickertjes. Beetje lekker eten voorbereiden en uiteraard een paasbrunch met broodjes en paasstol.
Dit jaar heb ik geen ei in huis gehaald. Zelfs geen chocolade!
Voor mezelf moet het allemaal even niet en aangezien de kinderen toch alleen maar uit verplichting even op visite zouden komen (nu nog niets van bekend overigens…) ga ik geen enkele moeite doen.
Ik heb trouwens wel een paasstol bij de Lidl gekocht!
Een mens moet toch eten en voor de afwisseling van de dagelijkse bruine boterham is dat helemaal niet verkeerd.
Ook ‘The Passion’ heb ik afgelopen donderdag voor het eerst in jaren NIET gekeken.
De ophef rond het ‘afbrokkelen’ van de Nederlandse tradities en scholen die palmpaasstokken afzagen om islamitische kinderen niet te beledigen gaat me zo ver dat ook dit feest (na Sinterklaas) even voor mij alle kracht heeft verloren.
En ik heb ook geen zin om in m’n eentje ‘lekker’ Paasfeest te vieren…
Dit jaar gaan de feestdagen geheel aan mij voorbij en ben ik slechts bezig met één ding: hoe houd ik het vol met mezelf, mijn nieuwe gebreken en daardoor beperkingen en wat worden mijn nieuwe doelstellingen in de komende periode.
Het zal sommige lezers wel weer wat dramatisch overkomen…
Er is niemand dood, ik ben op zich prima uit de zware operatie in januari gekomen en met mijn aandoeningen kan ik normaliter stokoud worden.
Dat houd ik mezelf uiteraard ook voor en ondanks de mentale ups en downs die elkaar afwisselen, ben ik elke dag weer blij dat het gelukt is om gewoon door te gaan.
Dat is namelijk mijn belangrijkste doel: gewoon doorgaan.
De Rest zien we daarna wel weer. 🙂
Voor wie dit nog voor of tijdens de Paasdagen leest:
Fijn Paasfeest en vier het gewoon zoals je dat zelf het liefste doet!
Of niet als het je gewoon ook niets doet.
Maar maak er wel mooie dagen van!
