Kluizenaar – Mijn oorspronkelijke roeping?

In mijn blogartikel van gisteren kaartte ik het al even aan: ik wilde het nog eens hebben over het fenomeen ‘kluizenaar’.
Aanleiding was mijn overdenking van de (A)Sociale media waarin ik in een persoonlijke dip afgelopen zondag even geen heil meer zag.
Zoals ik wel eens vaker heb gehad in dit soort situaties.
Depressies zijn depressies en na de min of meer gestelde diagnose over de blijvende pijnen waarmee ik moet zien te leven, had ik daar gewoon weer mee te maken.
Hoe goed ik het ook probeer te relativeren… met verstand beredeneren… mijn gevoel breekt dan toch weer op en dan ben ik even ‘gevaarlijk’. Vooral voor mezelf.
De neiging om mezelf op te geven is dan sterk aanwezig en mijn klankborden op internet zijn dankbare uitlaatkleppen.
Hoewel niet iedereen dat beseft en begrijpt.
Het wekt ook tegenstand op, tegengevoelens, omdat iedereen nu eenmaal anders in elkaar zit. “Stop met janken en doe gewoon leuke dingen.”
Ja daar heb ik op dat moment echt behoefte aan… Leuke dingen.
Zoals ik gisteren aan het eind al concludeerde: ik moest het gewoon even kwijt en dat lucht mij echt op. Meestal ben ik de volgende dag de dip al weer helemaal kwijt en kan ik weer recht in de spiegel kijken en mezelf “klootzak” noemen.
Omdat ik achteraf altijd wel weer een beetje spijt heb dat ik mezelf heb laten gaan.
Want de mensen waar ik dit tegen zeg willen dat eigenlijk niet horen.
So be it. Ik heb er vrede mee.

In ieder geval heeft een enkele dialoog van gisteren me weer voer gegeven om toch direct maar even door te gaan met mijn voornemen.
Wat is een kluizenaar?

Waarom ik hierover begin?
De meeste mensen die me een beetje persoonlijker kennen, weten wel dat ik altijd een beetje een eigenwijze kwiebus ben geweest. Al vanaf mijn jeugd.
Ik deed de dingen graag op mijn manier, kon al heel vroeg aardig provoceren en het maakte me tot een bepaalde grens eigenlijk geen zak uit wat mensen daarvan dachten.
Maar veel persoonlijke interacties heb ik daar nooit mee bereikt.
Tijdens en direct na mijn jeugd was ik altijd zo ‘verlegen’ en durfde nauwelijks contacten te leggen.
Mijn eerste contacten kwamen dan ook via de zogenaamde 27MC, de communicatieapparatuur (bakkies) waarmee je lekker vanuit je luie stoel met ‘de wereld’ in contact kon komen. Dat vond ik leuk en durfde ik wel.
En ik kreeg daar nog echte contacten mee ook!
Want er ontstonden clubjes, klein en groot, van mede 27MCers en met sommigen sprak je gewoon wel eens ergens af.
Laat ik voorop stellen dat het meestal wel in een bepaalde bevolkingsgroep populair was, maar daar stoorde ik me eigenlijk niet zo aan. Ik kon redelijk mezelf zijn via het bakkie, waar ik mezelf de ‘Star Trek’ noemde.
In dezelfde tijd begon mijn liefde voor de muziek en… de radio.
Want met een kleine radiozender kon ik al veel meer dan alleen praten: als ‘d.j.’ een programma gaan maken!
Zo kwam ik langzaam maar zeker uit een soort van isolement en leerde ik veel mensen kennen, waarbij het overigens grotendeels oppervlakkig bleef.
Want echt diep gaan… Mijn hart open zetten… Dat kon ik niet goed.
In die tijd schreef ik al eens enkele stukjes voor het blaadje van de 27MC vereniging. Want schrijven dat deed ik ook al jaren. En die stukjes gaven dan wel een soort van deel van mijn gevoel bloot… onder bedekte termen.
Een enkele dame durfde mij daar een keer op aan te spreken tijdens een visite.
“Als ik je stukjes lees dan denk ik af en toe wel eens dat je een ‘achterlijke kluizenaar’ bent.” Bam! Dat hakte erin.
Maar ik ben het nooit vergeten.

Mijn leven heeft diverse wendingen gekend.
Van een druk radioleven, gewoon werken en zoektochten naar ‘vrouwelijk schoon’ kwam ik uiteindelijk op een heel ‘normaal’ gezin uit.
Want ondanks dat ik me in mijn eentje absoluut prima kon vermaken, met radio maken, fotograferen, (oppervlakkige) contacten onderhouden, schrijven…
Ergens voelde ik me toch eenzaam.
En ik dacht alles wel op te kunnen lossen als ik aan een serieuze relatie zou beginnen.
Gezin, huisje, boompje, kindertjes… Je kent dat wel.
En dat ging in het begin absoluut prima.
Misschien ook door het ‘Kroatische sausje’ wat ik erbij kreeg maar ik was echt overtuigd dat dit het was.
Dat ik de radio miste… sommige ‘oppervlakkige’ contacten… mijn vrijheid…
Het leven van brave huisvader stelde ik geheel voorop en ‘De Rest’ cijferde ik volledig weg.
Achteraf weet ik dat ik me heb laten leven in een soort keurslijf waarvan ik dacht dat het me prima paste.

Ik kan hier nu eindeloos doorgaan met mijn leven in kaart te brengen maar dat is in dit verband overbodig.
Na mijn hernieuwde zelfstandigheid (scheiding, kinderen het huis uit) voelde ik me echt weer langzaam aan het opbloeien.
Het is natuurlijk even behelpen zonder werk, zonder al die drukte van het gezin en overal weer helemaal alleen voor staan… Maar de vrijheid gaf (en geeft) me ook weer de ruimte die ik wel degelijk altijd nodig had.
Ergens liep ik jarenlang op mijn tenen en na de onvermijdelijke val, moest ik nu weer leren lopen.
Alleen ben ik nu geen 20 meer maar ga ik langzaam naar de 60 toe…
Hoewel ik nooit een fysiek sterk persoon ben geweest, was ik tot de laatste tijd altijd wel in staat op een normale manier mijn boontjes te doppen en mezelf te onderhouden.
Om dan uiteindelijk kort geleden het nieuws te krijgen dat ik simpelweg een ‘vaatpatiënt’ ben met alle mogelijke beperkingen en gevolgen van dien… Kwam niet fijn over voor iemand die net probeert weer op te krabbelen, ook uit het nieuwe isolement.

Maar dan komt ook weer de gedachte: heeft het niet altijd zo moeten zijn?
Ik ben (min of meer) alleen begonnen en daarin voelde ik me prima.
Mijn gevoel van eenzaamheid soms had achteraf meer te maken met een zelf gecreëerd vooroordeel dat het allemaal pas klopt als je met iemand samen leeft. Een relatie hebt en een gezin hebt opgebouwd.
Echte liefde?
Vlinders in m’n buik?
Samen ’tot de dood ons scheidt’?
Eigenlijk geloof ik daar voor mezelf niet zo in.
Echt verliefd ben ik eigenlijk nooit geweest… Of het moeten de kriebels zijn geweest toen ik in mijn pubertijd erg warm werd van enkele meisjes…
Mijn liefde uit zich anders. Altijd met veel respect en geloof in de ander zijn of haar goede en mooie kwaliteiten!
Maar mijn benen blijven vastgenageld aan de grond en zweven op een wolk van liefde is aan mij niet besteed.

Als ik me nu serieus afvraag wat ik dan eigenlijk moet gaan doen de rest van mijn leven?
Word ik misschien oud? Of is het binnenkort al voorbij?
Wie zal het weten.
Wel weet ik dat ik het liefst gewoon helemaal mezelf wil zijn.
Nooit meer gedwongen in een harnas van een functie of het keurslijf van een relatie.
Laat mij m’n gang nu maar gaan en dan weet ik ook zeker dat ik er veel optimistischer, vrolijker en (ook voor de buitenwereld) gelukkiger van word.
De meest geniale geesten waren eigenlijk meestal eigenwijze kwiebussen…
Liefst geïsoleerd en bezig met de dingen die ze goed konden en leuk vonden.
Ik ben verre van geniaal maar ik kan me hier ook aardig in vinden.

Misschien moet ik de vacaturebanken eens een nieuwe zoekopdracht geven.
En zoeken op ‘kluizenaar’. 😉