Gisteren was het weer eens zo ver.
Ik was het zat. Volledig zat.
Wilde verdwijnen, uit beeld, uit de (sociale) media, liefst van de aardbol.
Maar die is blijkbaar nog niet klaar met me…
Dus ik moet door.
Want van het ‘uitstappen’ ben ik niet…
Wat was er gisteren dan eigenlijk zo erg dat ik het zat was?
Dat is een geweldig goede vraag want eigenlijk had ik gisteren een prima dag!
Het was super mooi weer met 20 graden in Dordrecht!
Dat gaf me zelfs moed om met mijn pas bekende aandoening (etalagebenen) zelfs op de fiets naar een andere wijk te gaan waar de AH zich bevindt.
Het was de laatste dag van bepaalde aanbiedingen en ik wilde die toch graag proberen te kopen.
Het is prima gelukt want ik behoefde niet veel te lopen en het fietsen was heerlijk in T-shirt!
Maar het was ook een klein beetje de aanleiding van de dip die erna op volgde…
Want hoewel mooi weer…
Een paar keer heerlijk liggend in de zon in de tuin…
Ik had moeite.
In eerste instantie moeite met een van mijn kinderen, waar ik dagen eerder al aan had gevraagd om die bepaalde aanbiedingen voor me te halen omdat ik vreesde met de huidige pijn daar niet te kunnen komen.
In al die dagen is daar geen communicatie over geweest.
Nadat ik duidelijk had gemaakt wat ik blijkbaar mankeer volgens mijn chirurg was het helemaal stil.
Maar niet alleen privé…
Ook op mijn post op Facebook (met de link naar mijn blogartikel) is geheel niet gereageerd.
Niet 1 like, of wat dan ook mogelijk is tegenwoordig, geen jota reactie.
Terwijl ik bij veel van mijn ‘vrienden’ bij elk moeilijk dagje, pijntje aan de grote teen of probleem met de telefoon meestal een stortvloed aan medeleven voorbij zie komen.
Dat stak me op dat moment.
Hoewel ik in mijn jaren op Facebook best regelmatig heb geroeptoeterd over van alles en nog wat, van gevoelens tot serieuze zaken, van privé tot actueel, van muziek tot filosofie…
Het is per slot van rekening MIJN Facebook!
En ik zet daar wat ik wil.
Echte vrienden volgen me en laten me in mijn sop gaar koken als ze er even niks mee hebben bij wat ik toeter. Dat doe ik bij hen ook.
Maar ik post niet elke dag iets over een chronische aandoening die veel pijn oplevert en die feitelijk ongeneeslijk is.
Ergens hoop en verwacht je dan enige repliek, al was het maar het standaard “Sterkte!”
Het lost geheel niks op, niemand helpt me er een stap mee verder maar in mijn gevoel betekent het toch iets. Dat er mensen zijn die het weten. Dat ze op hun manier meeleven.
Als je zelfs van eigen kinderen niks meer hoort… Dan krijg je de neiging om het op te geven. En dat had ik gisteren dus even.
Daarom kondigde ik aan geheel te zullen verdwijnen van Facebook.
Gelukkig voel ik ‘the day after’ meestal weer helemaal anders en dat weten de meesten van mijn (echte?) vrienden op Facebook ook wel.
Ik heb enkele jaren geleden daadwerkelijk mijn profiel een poosje afgesloten maar dan na ruim een week (je hebt daar twee weken voor meen ik me te herinneren) toch weer geactiveerd. Om te zien dat er inmiddels enkele ‘vrienden’ waren verdwenen…
Dit keer dacht ik vanmorgen: “Klootzak!”
Omdat ik bewust was dat ik weer eens in dezelfde val was gelopen.
Ik had mezelf weer in de put gedacht met een soort overtuiging dat er geen hond op de wereld bestaat die me nog in leven wil zien.
Nou ja…
Misschien is dat ook wel zo.
En zijn er geen honden (maar ook geen mensen) die me zouden missen als ik opeens echt om zou vallen.
Dat is namelijk het leven. En de dood.
De een gaat vroeg (ik heb dierbare ooms gehad die met 22 en 44 jarige leeftijd al dood gingen aan een ziekte…) de ander gaat laat (mijn oma is 95 geworden) en de rest zit daar ergens tussenin. Met mijn huidige 56 jaar voel ik me geheel nog niet oud maar ondanks dat ik eigenlijk zo veel zou willen doen… moet ik me realiseren dat ik blijkbaar erfelijke onvolkomenheden heb die me het dagelijks leven bemoeilijken.
En of ik daar binnenkort aan dood kan gaan weet ik niet.
Maar daar heb ik vrij weinig invloed op!
Terwijl er mogelijk veel mensen zijn die in hun onwetendheid snel “Eigen schuld zuiplap!” durven denken, vallen mijn aandoeningen geheel buiten de schuld van eventueel overmatig drinken. Mocht ik dat al doen.
De (mogelijke) oorzaken van mijn vaatproblemen (aderverruiming, adervernauwing) kunnen roken, diabetes, hoge bloeddruk en erfelijk zijn.
Dat laatste lijkt het meest vanzelfsprekend omdat zowel die oom van 44 en zijn vader (mijn opa) last hadden van hart- en vaatziekten.
Want roken doe ik niet, diabetes heb ik (nog) niet en wel hoge bloeddruk maar daar slik ik al jarenlang medicijnen voor.
De geadviseerde gezonde levenswijze is natuurlijk overal gunstig voor, ook voor de omgang met chronische pijn. Daarom is gezond eten en drinken (en dus ook matig alcohol) geadviseerd maar nergens is aangetoond dat eventueel overmatig drankgebruik de adervernauwing sterk beïnvloedt.
Enige schuld aan mijn aandoeningen heb ik mijns inziens dus niet en dat kan niemand mij ook aanrekenen.
Sommige mensen noemden me via Facebook wel eens een ‘dramaqueen’.
Omdat ik mezelf gevoelsmatig weer eens helemaal liet gaan.
Nou en?
Het is en blijft MIJN Facebook en ik verschuil me niet achter een masker van goed gedrag en onzinnige leuke berichtjes… Ik laat me zien zoals ik ben en zoals ik voel.
Voornamelijk schriftelijk dan want dat kan ik goed.
Dat is ook mijn uitlaatklep!
Eigenlijk gebruik ik dat om de sores in mijn hoofd een beetje mee te uiten en daardoor te relativeren.
Daarom voelde ik vanmorgen ook al weer veel beter en vond ik het niet meer nodig om mijn Facebook af te sluiten.
Even mezelf vanmorgen in de spiegel van de badkamer “klootzak” genoemd en toen was ik meteen weer vrolijk.
Dat er dan toch in ieder geval 1 vriend genoeg had van mijn ‘drama’ (hij noemde mij dan ook die keer een ‘dramaqueen’) zegt meer over hem dan over mij.
Geen echte ‘vriend’ (voor zo ver je daar sowieso over kan spreken op Facebook!) maar slechts een ‘oplettend lezertje’ wat het liefst zijn eigen wijsheden leest, met zijn echte vrienden (irl) praat en wat mensen met een afwijkend gevoel niet begrijpt en moeilijk vindt.
Ook geen probleem.
Geen last of ongemak van.
Wel jammer natuurlijk want zo blijven er ongemerkt steeds minder volgers over.
En een Facebook zonder volgers…
Dan zit ik als een soort kluizenaar op een sociaal medium!
Is dat niet bijzonder komisch?
Over het fenomeen ‘kluizenaar’ heb ik trouwens nog een apart artikel in gedachten.
Maar dat komt later wel weer.
Voor nu ben ik blij met de (a)sociale media, waarop ik alles mag zeggen wat ik wil.
Zolang ik geen terrorisme verkondig, politici dood wens of Joden naar de gaskamer wens, kan ik alles schrijven. Zeker als het over mezelf gaat.
Ik zie het als een zegen. Niet als een vloek.
Take it… or leave me.
It’s your decision. 😉
