In mijn artikel ‘1-april-peper-in-mn-bil’ vertelde ik het al: door mijn lichamelijke gesteldheid voel ik me de laatste weken als een ‘bejaarde’ die het beste maar ‘achter de geraniums’ kan gaan zitten want beter zit er niet meer in.
Nou, de bestelde geraniums zijn binnen.
Kunstplanten natuurlijk want in mijn bunker kan ik nauwelijks levende planten houden en het regelmatig water geven zou te belastend kunnen zijn…
Ik vrees dat ik ze echter weg moet gooien…
Anders doe ik niet wat ik nu juist zou MOETEN gaan doen: bewegen, lopen, fietsen, bewegen, lopen, lopen, lopen… ALLES behalve stil achter de geraniums gaan zitten!
Want afgelopen donderdag heb ik een nieuwe diagnose over de aandoening aan mijn been gehoord, van de behandelend chirurg Dr. Avontuur na de echografische controle van mijn bloedvaten na de operatie.
Ik heb ‘etalagebenen’.
Niet alleen het cruciale bloedvat in de buik mankeerde iets.
Ik wist ook al lang dat de slagaders in de liezen verruimd waren.
Maar dat nu blijkt dat de bloedvaten in mijn been (voornamelijk rechterbeen dus) nu vernauwd blijken te zijn… dat wist ik niet en kwam echt als een donderslag bij heldere hemel.
Volgens de chirurg is dit geen direct gevolg van de operatie in mijn buik.
Eigenlijk is er geen direct aanwijsbare oorzaak te bedenken dan mijn chronische hoge bloeddruk wat ik al vele jaren heb en ook medicijnen voor slik. Ik rook niet, heb geen diabetes en zelfs de alcohol is geen directe oorzaak.
“Ik ben nu eenmaal vaatpatiënt en dit kan dan op een moment gewoon optreden.”
Gewoon…
Wie de informatie op de gelinkte site even goed leest weet dan al dat dit niet iets is wat met een ‘simpele’ operatie even verholpen kan worden.
Eigenlijk wil de chirurg zeker in dit stadium niet aan opereren denken (dotteren of eventueel een bypass) vanwege de te grote kans op complicaties.
Alleen bij veel oudere mensen met grote klachten (fase 3) komt dit vaker aan de orde.
Maar in mijn geval… nog eigenlijk te jong (maar dat was ik relatief gezien ook bij die aneurysma) en ‘slechts’ in fase 2 moet ik het zelf verbeteren.
Door dagelijks looptraining te gaan doen – liefst 3x per dag (!) een half uurtje wandelen – wordt de doorstroming van het bloed beter en daardoor de pijn minder.
Het gaat nooit meer helemaal weg maar wie goed traint kan op termijn best wel weer een uurtje wandelen zonder overmatige pijn…
Ga er maar aan staan!
Dat hoor je dan als notoire anti-sporter die heel zijn leven nog nooit serieus met lichamelijke training is bezig geweest.
Ja, via de firma Yulius (vanwege mijn depressies) heb ik een leuke periode een fitness training gekregen waar ik minimaal 1x in de week moest verschijnen.
Dat vond ik wel leuk want veel mensen met gelijksoortige klachten en dezelfde leeftijden dus niet tussen ‘gewoon’ publiek.
Maar ook daar werd gezegd dat ik pas echt zou verbeteren als ik 2 tot 3 keer per week zou gaan trainen. Aan het eind van de periode van 9 maanden was mijn algehele conditie dus geheel niet veranderd.
En nu zou ik vrijwel dagelijks 3x moeten gaan wandelen…
Anders blijf ik die ‘halve invalide’ die na elke 100 meter stil moet gaan staan, hopende op een etalage of ander geschikt plekje waar ik even rustig kan stil blijven staan om de pijn weg te laten zakken.
En het klopt inderdaad precies zoals het beschreven staat in de folder die ik van Dr. Avontuur heb gehad: in fase 2 krijgen de meeste mensen rond de 100 meter wandelen pijn. Het begint al eerder met een gevoelige kuit en rond de 100 meter wordt het pijnlijk.
Dit is ongeveer de afstand tot mijn auto en dat kan ik zeker beamen.
De bushalte ligt verder weg en ik moet daarheen lopend onderweg al een paar keer even stoppen en pauzeren anders wordt de pijn te erg.
Kan of wil (want durf…) ik niet stoppen dan loop ik wel eens door, al hinkelend…
In winkels soms wel mensen bezorgd horen zijn: “Oh gaat het wel meneer?”
Tja…
Wat nu wel mentaal is veranderd is de gedachte dat ik de pijn moest vermijden.
Door de huisarts ben ik wijs gemaakt dat het een ontsteking van het kniegewricht kan zijn. Niet te zwaar belasten want met rust zal dit genezen.
Omdat dit na 3 weken met medicijnen niet minder werd, had ze me doorverwezen naar de orthopedie, waar ik komende dinsdag een afspraak heb staan.
Hoewel mijn chirurg zegt dat dit geen zin heeft omdat de pijn in feite niet vanuit het gewricht komt, ben ik van plan om de afspraak maar door te laten gaan.
Ik heb namelijk ook nog steeds last van sterk verergerde pijn als ik even op m’n knieën heb gezeten. Daar lees ik niets over in de teksten van de etalagebenen!
De chirurg is daar vaag over.
Ik wil dus even van een paar kanten nu de zekerheid hebben:
Kan ik gewoon alles doen, moet ik door de pijn heen bijten en (gecontroleerd en niet overdreven) doorgaan met mijn bewegingen in huis en tuin?
Wordt de pijn op termijn inderdaad minder (of blijft die langer weg) als ik er “doorheen loop” zoals Dr. Avontuur me letterlijk adviseert?
Ik zal je zeggen: pijn is absoluut niet fijn!
Hoewel ik niet kleinzerig ben, nooit geweest, is deze sterke pijn in mijn rechter onder been op dit moment te zwaar om ‘lekker’ mee door te lopen.
Als ik op dit moment dus naar een bestemming moet waarbij ik veel meer dan 100 meter moet lopen, dan is het simpelweg afzien.
Terwijl ik van een gewone dagelijkse wandeling (voor de nodige beweging…) al geen fan ben want zonder echt doel wandelen vind ik gewoon niet leuk.
Nu moet het dus.
Doorzetten, doorbijten, afzien en proberen ermee te leven.
Medicijnen helpen niet dus ik ben acuut gestopt met de paracetamol ook.
Ik moet wel toegeven dat ik er donderdag, toen ik dit allemaal hoorde, een paar extra slokken op heb genomen… M’n kop barstte bijna uit elkaar van wanhoop en teleurstelling.
Maar de dag erna voelde ik het al wel iets beter.
Met etalagebenen kan ik in principe gewoon oud worden…
Zelfs met geamputeerde ledematen kan ik leven…
Misschien opent deze situatie nieuwe deuren op mijn pad.
Deuren die ik nog zal moeten vinden.
En ik was al zo erg op zoek de laatste tijd…
Daar komt dit nu allemaal bij.
Reken in deze blog daarom nog even niet op leuke, optimistische nieuwe bezigheden…
Daar heb ik de ruimte nog even niet voor en ik weet het even niet.
Wel wil ik proberen het vol te houden. Met pijn en met de wetenschap dat ik moet gaan lopen. Misschien is mijn nieuwe doel nu uiteindelijk toch de beste trigger: minder pijn.
Etalagebenen
wordt vervolgd
