Geduld is een vuile zaak…

Met het vandaag langskomende Citaat van de dag:

“Geduld is niet alleen het vermogen te kunnen
wachten; het is ook hoe we ons gedragen
terwijl we wachten.”
– Joyce Meyer

… kon ik niet op een betere titel uitkomen, daarmee de originele uitdrukking een beetje beschamend… Maar de situatie is niet anders.

Ruim een week aan de Diclofenac nu en volgens de huisarts zou er deze week toch wel verbetering merkbaar moeten zijn, bij een reguliere ontsteking.
Welnu… Binnen werkt dit medicijn prima.
Terwijl ik vorige week maandagmorgen nauwelijks op m’n rechterbeen kon staan omdat ik dan vreselijke pijn kreeg, kan ik nu binnen wel zo’n beetje alle kanten op.
Als ik maar niet probeer door m’n knieën te gaan… Dat lukt niet en dat is pijnlijk.
“Niet overbelasten en dan zou het minder moeten worden.”
Lopen en fietsen zou wel mogen…
Wel, afgelopen donderdag (mooiste en warmste dag van die week) even een kort afstandje gefietst naar het wijk-winkelcentrum.
Pijnlijk.
Maar ook het lopen is zeer pijnlijk en ik moet feitelijk na elke 100 meter even een rustpunt zoeken.
Daarom heb ik expres afgelopen weekend tot gisteren werkelijk NIETS gedaan en geen stap de deur uit geweest. Als ik beter moet rusten kan ik alleen nog 24 uur per dag op bed gaan liggen…
En dan gisteren even een loopje gemaakt naar de glasbak aan het begin van de straat, vlakbij de bushalte.
Onderweg moest ik 2 keer pauze houden… Erg pijnlijk!

Vandaag de dokter gebeld want de medicijnen zijn met een paar dagen op.
En van verbetering lijkt geen sprake.
Met de assistente heb ik afgesproken om het nog een week aan te zien met de medicijnen. Een ontsteking zou best een paar weken kunnen duren…
Maar daarna moet ik wel degelijk een onderzoek beginnen (via orthopedie in het ziekenhuis), mogelijk een MRI scan.
Ik heb dat geaccepteerd want hoop op een wonder dat het toch nog over gaat…
Daarnaast heb ik net na die operatie en de twee weken verblijf in het ziekenhuis eigenlijk helemaal geen zin in weer een onderzoek met mogelijke gevolgen…
Dit zou mogelijk nog een streep door alle plannen voor de komende maanden kunnen betekenen.
Terwijl ik eind vorig jaar matig enthousiast was geworden, na enige maanden van geduld op te hebben gebracht met mijn situatie en (on)mogelijke toekomst.
Ik wilde er dit jaar echt iets van gaan proberen te maken!
En nu?
NOG meer geduld opbrengen?

Feitelijk voel ik nu nog slechter dan toen ik net uit het ziekenhuis kwam.
Ik mocht en kon gewoon prima lopen en had geen enkele moeite om na ongeveer een week rustig aan doen weer simpel boodschappen te gaan doen.
Lopen vind ik fijn en ik keek uit naar de lente omdat ik dit bij beter weer dan eindelijk wat vaker zou kunnen doen.
En ik keek uit om eindelijk ook weer een beetje in de tuin te rommelen, om die weer klaar te maken voor het tuinseizoen.
Nou… Die tuin moet ik voorlopig zeker vergeten.
Met toch vrijwel alleen maar ‘laag bij de gronds’ werk is dat onmogelijk.
Te veel pijn en het zou de knie juist overbelasten…
Zelfs maar een beetje in de tuin gaan zitten genieten van de zon is niet mogelijk want ik moet alles eerst uit de opslag halen… 😛
Zodoende ben ik nog niet 1 stap de tuin in geweest, zelfs niet tijdens die mooie dagen vorige week.

Wat ik wel doe?
Op dit moment dit blogartikel schrijven…
Schrijven is namelijk nog zo’n beetje het enige wat ik kan, tussen het krantje lezen door, sociale media bijhouden, glaasje water pakken, medicijnen innemen en kijken welke kant-en-klaar maaltijd ik vanavond zal gaan eten…
Als ik een paar boodschapjes nodig heb (nieuwe kant-en-klaar maaltijden, brood, drinken, snacks…) dan strompel ik vanuit de auto het winkelcentrum in en ben blij met de zitjes die daar zijn anders houd ik dat niet eens vol.
Wat ik uiteraard ook niet doe is het schoonhouden van mijn huis, op het absolute minimum na. Want goed stoffen, soppen en zemen betekent bewegingen maken die ik niet kan. Het huis ‘vervuilt’ dus langzaam wel een beetje…

Niet gezond.
Althans, zo zie ik dat zelf.
Misschien moet ik mezelf vermannen en blijven denken dat er ‘na regen zonneschijn’ komt en er zeker een oplossing gevonden zal worden.
Maar ik mis nu al heel wat zon en mijn gedrag om het geduld te blijven bewaren wordt er niet beter op.
Mijn valkuil voelt veilig en warm…
Zou ik zo maar een paar maanden in weg kunnen duiken…

Daarom wordt mijn geduld langzaam geen schone… maar een vuile zaak.

 

wordt vervolgd

Dit bericht is geplaatst in Persoonlijk met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie