Oplettende lezers van mijn blog of dichter bijstaande vrienden en kennissen weten het al lang:
Ik heb een gruwelijke hekel aan politiek. Soms zou ik me zelfs ‘A-politiek’ willen noemen.
Niet omdat ik me niet interesseer voor maatschappelijke vraagstukken!
Iedereen weet dat ik me al jaren ‘te pletter’ denk en soms zelfs filosofeer hoe het beter zou kunnen en zelfs moeten in de maatschappij.
Maar ja… dan ben en blijf ik een zandkorreltje in de Wereld Wijde Woestijn…
Mijn bijdragen in magazines, Overdenkingen, websites en uiteindelijk deze blogsite worden heus wel eens gelezen. Maar meer ook niet.
Ik verander er de richting niet mee die de stoomwals van de politiek blijft volgen.
Wat ik ook zeg en vooral… wat ik ook stem!
Van huis uit ben ik altijd ‘rood’ opgevoed.
Mijn vader was bouwvakker, mijn opa’s eigenlijk beiden ook.
Echte arbeidersgezinnen dus.
En omdat er in het gezin van mijn vader geen geld was voor studie, ging hij dus de bouw in.
Want zo ging dat toen.
De eerlijker kansen gecreëerd door ‘Vadertje Drees’ vormden de bakermat van de politiek die door de PvdA werd voortgezet.
Hoewel er in de 70-er jaren al conflicten kwamen tussen de ‘nieuwe’ PvdA en de oude familie Drees, waarvan zoonlief het roer van zijn vader overnam.
Omdat in Nederland nu eenmaal de ruimte is voor veel richtingen en dus partijen, kan geen enkele partij vrijwel ooit de absolute meerderheid halen en gaan regeren volgens eigen plan.
Het ‘spel’ van samenwerken in de diverse coalities was voor mij al snel een anticlimax.
Nooit komt er een regering die echt doet waarvoor je had gekozen.
Hoewel ik zelf eigenlijk altijd wel ‘links’ ben gebleven, was er nooit een partij waarmee ik het 100% eens kon zijn. Als er al goede punten in een partijprogramma staan dan worden die in de coalitie om zeep geholpen.
Omdat de PvdA steeds meer water bij de wijn ging doen om maar mee te kunnen blijven regeren, was dit al lang geen echte socialistische partij meer voor mij.
Ik heb een keer op de vernieuwde CPN gestemd: de Nieuwe Communistische Partij Nederland (NCPN). Nieuw omdat de oude uiteraard te beladen was tijdens de spanningen met het communisme van de Sovjet Unie.
Maar persoonlijk blijf ik erbij dat het zuivere communisme (zonder de machtsmisbruik die in vele landen is ontstaan) de beste en eerlijkste politiek zou zijn.
Van mijn stem op de NCPN kreeg ik later wel spijt toen ik hoorde dat de partij de Servische leider Milosevic ondersteunde…
Daarna heb ik een korte periode niet meer gestemd.
Ontevreden met de regeringen met gasten als Lubbers, Kok en Balkenende…
Gedesillusioneerd dat vechters voor de arbeiders (FNV leider Kok met name…) zo gemakkelijk de hoeveelheid wijn in het water stelselmatig verminderden en zonder een duidelijk en sterk alternatief te zien.
Natuurlijk was er inmiddels ook al een SP (Socialistische Partij) actief die feitelijk deels voortkomt uit de oude roots van de CPN. Maar de partij was er al snel bij om enige connectie met het oude marxisme de rug toe te keren en zo werd het ‘slechts’ een iets rodere linkse partij dan de PvdA.
Van charisma was pas weer sprake met een Jan Marijnissen, die ik wel kon waarderen in zijn standpunten maar die in mijn ogen nooit ‘sterk’ was om de SP groter te ‘vechten’.
Wat met Agnes Kant een poosje nog veel verder achteruit ging.
En dan nu. Emile Roemers.
Oh wat een aardige man is dat!
Ik zou zonder meer met hem een biertje gaan drinken in een leuke Brabantse kroeg!
En de laatste paar stemrondes moet ik bekennen dat ik ook op hem gestemd heb.
Als enige sociale alternatief wat er nog bestaat in de politiek.
Sterker: ik heb me een keertje aangemeld bij de Dordtse afdeling van de SP omdat ik dacht dat ik dan misschien onder en samen met gelijkdenkenden mijn mening zou kunnen uiten.
Maar na de introductie wist ik het al…
Actief in de politiek zijn is niks voor mij.
Ik zie mezelf absoluut nog niet in tomaten shirt door het Dordtse centrum lopen met flyers ter promotie.
Het werkt gewoon niet meer!
Zeker de laatste tijd draait het om gasten met een grote bek, die meer kunnen beloven en harder kunnen lachen tegen het domme volk maar die zich na de verkiezingen niet meer laten zien en al snel vergeten zijn wat ze hadden beloofd.
En met de opkomst van het populisme (gevoed door de sociale media waarin elke gek kan schreeuwen wat die wil) blijft er van een eerlijke verkiezingscampagne niets meer over.
Heel even heb ik echt overwogen om als signaal op de PVV te gaan stemmen.
Niet omdat ik het eens ben met het domme geblaat van een Wilders maar simpelweg om Nederland eens te laten voelen wat het betekent om overgeleverd te zijn aan een dergelijk machteloze groep echt ondeskundigen, die het land op het ‘randje’ kunnen brengen.
Een soort van ‘Trump in Nederland’. Yes! Give him a chance!
Zelfs mijn zoon, die dit jaar voor het eerst mag stemmen, overwoog dit een poosje.
Maar uiteraard overwint het gezond verstand uiteindelijk mijn oerdrift en protestdrang.
Dit jaar kan ik zelfs wel kiezen uit 26 partijen van divers pluimage; vanaf de bekende maar achterhaalde en afbrokkelende zuilen tot ouderen, selfmade popsterren, piraten, ‘Niet Stemmers’… en zelfs op Jezus zelf want die leeft echt.
Als ik mijn zenuwen de baas kan, zal ik dan toch wel weer mijn bekende minst slechte keuze moeten maken want dat het nu eindelijk eens tijd wordt voor een krachtig sociaal beleid waarin elk mens gelijkwaardig wordt in deze maatschappij en evenveel kansen heeft zich te ontwikkelen en een bijdrage te leveren die bij hem of haar past… dat blijft voor mij de ‘rode’ draad.
Ik ben alleen nog steeds bang dat Emile Roemer veel te lief en aardig is om een dergelijk nieuw sociaal beleid vorm te geven.
Mijn stem woensdag zal er dus eentje zijn van een ‘zwetende kiezer’ die weet wat die zou willen zien veranderen maar die ook weet dat de kans daarop zeer klein zal zijn…
Jammer. Voor iedereen.
