Huisarts – een achterhaalde en overbodige stap in de zorgverlening?

Deze week ontving ik een kaart in de bus.
Een overduidelijke kaart waarop mijn huisarts tussen twee jaargetallen in aangaf er mee te gaan stoppen, na zo’n 34 jaar.
Mijn eerste reactie?
“YES! Eindelijk! Daar had ik op gewacht! Dat mens r**…” en meer vrolijke uitingen omtrent haar vertrek…
‘Haar’ omdat het een vrouw is, echtgenote van de man waarmee ze in het begin samen de huisartsenpraktijk mee voerde maar waar ze na de scheiding alleen mee verder ging.
Met haar ex-man kon ik vroeger nog wel overweg.
Met haar was het altijd een soort van ‘haat-liefde’ verhouding.
Nu ging ik niet graag naar een (huis-)arts maar soms kan je niet anders omdat er iets met je gezondheid is waar je zelf niet uitkomt.
Of medicijnen wilt hebben die je niet zelf bij de apotheek mag halen zonder recept.
Of iets onduidelijks waarvoor je deskundig advies nodig hebt.
Met dat laatste was ik het regelmatig niet eens…
En niet alleen ik maar ook mijn kinderen, die van haar ook niets goeds meer verwachtten.
Mijn dochter reageerde dus bijna hetzelfde als ik toen ze las van haar vertrek…

Uiteraard viert mijn huisarts dit nog met een uitgebreide afscheidsreceptie in een dichtbijzijnde zaal, waarin iedereen op alfabet gerangschikt welkom is…
Mij gaat ze daar niet zien.
Vermoedelijk zie ik haar nog wel een keer langslopen in het winkelcentrum want ze woont hier in de buurt… Erg genoeg.
Nee, haar afscheid doet me geen verdriet. Ik verwachtte het al lang omdat ze enige jaren terug plotseling werd getroffen door een ernstige ziekte. Daar is ze doorheen gekomen en zover van opgeknapt dat ze toch nog door kon en wilde werken, hetzij dan nog maar 3 dagen in de week.
De vervangende artsen hebben haar al eerder aangevuld in haar praktijk dus zijn geen totaal onbekenden.
Wel zijn ze veel jonger en in mijn optiek staan ze iets meer open voor modernere geneeswijzen.
Hoewel huisartsen regelmatig bijscholingscursussen krijgen, had ik al vele jaren het idee dat mijn huisarts putte uit het grote ‘huisartsenboek’ van 100 jaar geleden en nog altijd met dezelfde ‘huis-tuin-en-keukenmiddeltjes’ op de proppen kwam…
Wat in gevallen van placebo’s mogelijk best kan werken…
Want er zijn nu eenmaal inderdaad ook mensen die bij elk pijntje in de grote teen direct naar de huisarts gaan.
Maar zo was en zo ben ik niet.
Als ik ga, dan is er iets aan de hand en dan verwacht ik serieus behandeld te worden.
Af en toe viel dat verder wel mee met mij, maar vooral mijn dochter ervoer nooit of nauwelijks serieus te worden genomen.
Slechts met grote druk, soms van mij maar vaak beter nog van andere behandelaars waar mijn dochter mee te maken had, kreeg ze dan eindelijk maar een doorverwijzing naar een specialist.
Want daar heb je een huisarts in ieder geval voor nodig…
Als je iets mankeert aan je grote teen en je hebt het idee dat een röntgenfoto noodzakelijk is, dan zal de huisarts je daarvoor een verwijzing moeten geven. Want jij als leek kan nooit weten of dat eigenlijk wel nodig is dus vaak onnodig (dure) zorg vragen.
De huisarts is de buffer naar de specialist.
Op zich heb ik daar nog wel begrip voor.
Want er zijn nu eenmaal dus mensen die bij elk pijntje denken iets vreselijks te mankeren…
Maar eigenlijk ben ik van huis uit méér gewend van huisartsen.

Als klein kind ben ik opgegroeid met huisartsen die ook af en toe echt ‘aan huis’ kwamen! En dan niet eens alleen omdat je zelf te ziek was om er naar toe te gaan maar gewoon om even te kijken of alles nog wel goed ging.
Ze hadden al zolang niets meer van ons gehoord…
Dat bestond vroeger nog!
Nu moet je hemel en aarde bewegen om te vragen om een huisbezoek en de opties van ‘taxi, familie met auto, huisartsenpost…’ komen eerst aan bod.
De huisarts van tegenwoordig (en dat is al geruime tijd zo) is bij lange na niet meer de huisarts van vroeger.
Bekende redenen zijn natuurlijk de steeds toenemende drukte en blijkbaar een onvoldoende aantal huisartsen in de Gemeente om dat op te vangen…
En als redenen worden genoemd dat er te veel mensen ‘voor niets’ een beroep op de huisarts doen.
Zijn we in deze moderne tijd dan juist zo dom geworden?
Hoewel je er voorzichtig mee moet zijn, maak ik juist gebruik van internet om vooraf al iets te weten van bepaalde effecten op de gezondheid. Hoe zou dat nou kunnen komen?
Soms lees je dan te veel onnodige informatie die het erger laat lijken maar dat kan ik goed filteren.
Maar ook oudere mensen (zonder vinger op Google) blijken in deze tijd sneller in de zeurmodus te vliegen dan vroeger… Mijn opa en oma keken niet snel op een pijntje. Genoeg ervaring om daar zelf wel mee om te kunnen gaan.
En daar heb ik het van geleerd…

Met het vertrek van mijn oude (en ook wat mij betreft ouderwetse…) huisarts hoop ik dat de praktijk er nu eindelijk eens wat frisser gaat uitzien.
Dat ik me niet zo snel meer in een zeurhoek gedreven voel…
Maar eigenlijk zie ik het totaal van de functie rond de huisarts ook wel aan verandering toe zijn. Want zoals het nu veelal gaat klopt het niet meer.
Als het dan echt alleen maar die ‘buffer’ is naar specialisme of de wandelende ‘wikipedia’ voor huis-tuin-en-keuken kwaaltjes, dan zou een aantal centrale punten (in elke wijk minimaal 1?) om dit op te vangen voldoende moeten zijn.
Moet de huisarts echt een HUIS-arts blijven, met kennis van de eigen patiënten en dus goed op de hoogte zijnde van persoonlijke omstandigheden, dan moet er weer meer ruimte komen om persoonlijke contacten uit te bouwen en continueren.
Dan is de taak zwaarder, kost het meer tijd en moeten er ook meer huisartsen in een Gemeente komen.
Maar ik denk dat er daarmee dan veel onvrede, onkunde en angst voor gezondheidszorg verdwijnt!