To be or not to be… What’s the question?

In deze tijd van ‘gedwongen’ rust om zo goed en snel mogelijk te herstellen van mijn operatie, heb ik nog meer gelegenheid om na te denken. Overdenken. Over van alles en nog wat.
Over de dingen van de dag; politiek, de toestand in de wereld om te beginnen die in mijn eigen huis en wat zich daaromheen al dan niet afspeelt. Maar ook over de diepere dingen die het leven ‘kleur’ kunnen geven. Of niet.
Wie mij nu een beetje kent weet dat ik altijd een beetje heb geflirt met spirituele zaken.
Ofwel zaken die wat minder alledaags zijn en te maken hebben met de kracht van de geest en eventuele hogere doelen dan het stoffelijke leven van alledag alleen.
Eigenlijk brachten mijn zoektochten dan wel eigen gedachten me daarbij nooit veel verder dan waar ik stond. Met twee voeten op de grond en zonder duidelijke aanwijzingen dat dit ooit meer zou kunnen worden.
Waar sommige mensen hechten aan en zelfs sterke ervaringen hebben met krachten of aanwijzingen uit andere hoeken dan de tastbare aardse, blijft het bij mij altijd stil.
Hoewel ik nooit een tegenstander ben geweest of sceptisch tegen de krachten van de geest en mogelijke contacten met meer dan wat we dagelijks kunnen zien.
Dat mensen in hun dromen dingen kunnen beleven die niet alleen echt lijken maar ook echt zijn, heeft mijn eigen zoon me al laten weten omdat hij daar sterke ervaringen mee heeft.
Zelfs mijn eigen ‘hallucinaties’ net na de operatie zouden wel eens veel meer kunnen betekenen dan hoe ik ze heb gevoeld.
Maar ze zijn voorbij en ik moet het al weer een poosje doen met mijn oude bekende stoïcijnse stoffelijke zelf. En dat begint me soms wel eens te gaan vervelen…

Nog altijd zit mijn officiële ontslag in 2013 me niet lekker omdat de genoemde redenen voorbij gingen aan mijn persoonlijke omstandigheden in die jaren.
Maar ik heb het er maar bij gelaten, met in het begin de overtuiging dat ik best wel weer aan de slag zou komen.
Dat bleek een misvatting.
Behalve dat de arbeidsmarkt door de jaren heen flink veranderd is en ouderen (45+) moeite hebben om indien nodig vanaf de grond opnieuw te moeten beginnen, is mijn persoonlijke gemoed er niet sterker op geworden.
De vele gebeurtenissen in de afgelopen 10 a 15 jaar hebben sporen achter gelaten.
Diepe sporen.
Feitelijk voel ik me zo veel jaren zodanig geleefd dat ik het niet of nauwelijks nog op kan en wil brengen om dingen te gaan doen die ik niet echt leuk vind. Laat staan werk wat ik alleen maar zou doen omdat het moet en ik toch geld nodig heb…
Een zelf gekozen heel andere baan ver onder mijn niveau maar die voorlopig zekerheid zou bieden in 2012 heeft me over de rand van een zenuwinzinking gebracht met een periode van 9 maanden depressie als gevolg.
Dat wilde ik niet nog een keer meemaken.
Toch is het weer gebeurd, in 2014, toen ik ontdekte dat ik op de arbeidsmarkt niets meer waard was en ik echt weer van 0,0 opnieuw moest beginnen.

Oplossingen?
Vrijwel de meeste mensen met een positieve instelling en de oprechte wens me weer op weg te helpen zeggen me dat ik mijn hart moet volgen.
“Doe wat je hart je ingeeft!”
Zowel in persoonlijke (hobby-) sfeer als in een nieuwe baan.
Dat begrijp ik. En ik vind alle artikelen in kranten, bladen en op internet altijd indrukwekkend als ik lees dat mensen door hun hart te volgen gelukkig zijn geworden met wat ze doen en dat ze zichzelf daarin hebben ontdekt en volledig kwijt kunnen.
En dan komen we op mijn grootste probleem.
Niet een probleem van de laatste tijd. De laatste jaren…
Nee, eigenlijk was dit altijd al mijn probleem. Van jongs af aan!
Ik heb geen flauw idee wat ik eigenlijk echt wil…
Mijn hart zegt me niets en als ik daar over ga nadenken, zeker als ik daar (te) veel tijd voor heb zoals nu, kan ik bijna in paniek raken!
Ik heb geen idee wat ik momenteel nog wil en kan doen.

Door de jaren heen heb ik enkele hobby’s ontwikkeld zoals het radiowerk en fotografie.
Daarom heb ik tot heden nog steeds mijn webradio Fata Morgana en daarom loop ik zo af en toe nog steeds wel eens met een camera rond.
Maar zal ik eerlijk zijn?
Het boeit me niet zo veel meer.
Als 55-plusser word ik echt geen betere d.j. of presentator meer en eigenlijk was ik zelfs in mijn jongere jaren nooit zo bijzonder goed. Ja, in een veilige (thuis-) studio kon ik aardig mijn woordje doen maar in externe situaties zoals live voor een publiek of tijdens interviews was het nooit echt goed. Daarom bleef het altijd een persoonlijke hobby en kwam ik er nooit verder mee.
En de fotografie is in deze tijd – waarin iedereen dagelijks duizenden foto’s met smartphones op de sociale media plaatst – geen exclusieve kunde meer. Iedereen kan plaatjes schieten.
Alleen de beste of meest opmerkelijke steken er uit.
En ook hierin blonk ik nooit uit.
Had ik in mijn jongere jaren ook nog een modellenbureau en soort van fotostudio waarmee ik redelijk wat leuke bezigheden had; in deze tijd gelden andere criteria en een oude fotograaf die nog mooie modellen probeert te vinden wordt al snel in een discutabel hokje geplaatst…

Hoewel ik de afgelopen paar jaar heb gewerkt aan een heuse radio’studio’ waarin ik veel beter live kan draaien, heb ik dat tot heden nog niet gedaan. Ik mis de zin erin en zie er niet zo veel voordeel meer van.
Ook de investeringen in nieuwe studiolampen voor de fotografie zie ik achteraf als zinloos.

Maar zo kom ik er dus niet…
Wat wil en kan ik dan nog eigenlijk gaan doen?
Ook weer goed bedoelde adviezen:
Lees een goed boek, ga een wandeling maken, bezoek eens een theater, word lid van een club…
Tja.
Boeken lezen was nooit een favoriete bezigheid…
Ik mis het geduld en ben na een aantal pagina’s afgeleid. De kans dat ik het boek daarna een jaar laat liggen en vergeten ben is groot… Zo heb ik vele boeken in de kast staan die goed zijn maar waar ik nooit verder ben gekomen dan één of enkele hoofdstukken.
Wandelen zie ik zonder doel… als doelloos.
Ik heb het afgelopen zomer wel enkele keren gedaan.
Maar na een paar keer ken ik het rondje wel…
Als ik ergens ga wil ik een doel hebben. Anders ga ik weer te veel nadenken…
Theater bezoeken?
Afgezien dat ik niet van theaters houd… Er zijn wel eens bijeenkomsten (zelfs in Dordrecht) die ik wel eens zou willen bijwonen en soms zijn er films die ik zou willen zien.
Maar eerst houdt het geld me tegen en daarna zie ik er tegenop om er naar toe te gaan.
Met de fiets in de avond zie ik niet zo zitten, auto is te duur met parkeren en de bus is te lang wachten en kost ook weer geld.
Lid worden van een club? Wat voor club? Een van zielige oude mannetjes die geen raad weten met hun leven en dat er samen proberen uit te drinken?
Laat me niet lachen… Ik ben nooit een clubmens geweest maar juist een notoire individualist.
Met als gevolg dat ik er daarom ook vrijwel altijd volledig alleen voor sta.
In goede maar ook in minder goede tijden.

Dus… Wat nu dan?
Wat doe ik hier eigenlijk?
Waarom ben ik hier nog?
Mijn kinderen gaan inmiddels ook al ieder huns weegs en natuurlijk hebben ze me altijd wel weer een keertje ‘nodig’ om iets te bespreken of als ze simpelweg hulp nodig hebben met iets.
Maar zonder mij zou dat ook goed komen.

Ik zal je bekennen dat ik in het ziekenhuis enkele keren heb gezegd (tegen mezelf, maar wel hardop…): dit is een goed moment dat het kan stoppen.
Zeker de eerste week, toen ik heel erg slecht voelde. Geen kant op kon want lichaam en geest lieten het afweten… Van alles dacht te zien wat achteraf niet echt gebeurde.
Voor mij hoefde het niet meer.
Maar ik ben toch opgeknapt en hier zit ik weer…
Mijn leven te overdenken en dat op te schrijven in een column voor mijn blog.
Allereerst om het van me af te schrijven.
Maar misschien in de (stille) hoop dat mijn hart er iets mee kan en eindelijk eens op de proppen komt met nieuwe ideeën.
Wat kan ik? Wat wil ik?
Stel ik de goede vragen?
Ik ben er… ik zit hier te zijn.
Maar wat is de juiste vraag die ik mijn hart moet stellen om antwoord te krijgen?

luister_naar_hart

Dit bericht is geplaatst in Column met de tags , , . Bookmark de permalink.

Eén reactie op To be or not to be… What’s the question?

  1. Jasper schreef:

    Dag John,

    Ik heb met belangstelling je verhaal gelezen. Ik begrijp dat deze vragen in jouw situatie bij je opkomen. Ik heb er echter niet zo 123 een antwoord op. Ik blijf er over nadenken en als we elkaar weer ontmoeten kunnen we er over verder praten.

Laat een reactie achter bij JasperReactie annuleren