Concluderend uit mijn laatste blogartikel ‘Optellen…’ zouden de lezers kunnen opmaken dat ik me de laatste tijd ‘vermaak’ met weinig en rustig probeer bij te komen van de operatie zodat het herstelproces niet onnodig vertraging op zal lopen.
Dat laatste is uiteraard zo maar dat was ik met een paar dagen wel zat…
Ook vanwege de kou en soms sneeuw buiten, ben ik in bijna 2 weken tijd nauwelijks de deur uit geweest en bestonden mijn dagen uit de computer (nieuws lezen, social media bijhouden), de krant, een hapje eten (met tegenzin want geen apetit) en de TV.
Pfff… Ik verveelde me werkelijk rot!
Terwijl mijn lichaam na enkele dagen wel zo’n beetje gewend was aan de beperkte bewegingen die ik deed. Ik wilde meer maar durfde niets te doen.
Vandaag was dan eindelijk de eerste controle bij de chirurg.
De wond ziet er goed uit en aangezien ik verder redelijk goed voel, geen vuiltje aan de lucht.
Dat ik het ook dagelijks steenkoud heb waardoor de kachel een graadje hoger moet dan normaal en ik een extra vest aan moet trekken kon hij niet verklaren.
En dat punt van ‘geen zware dingen doen; niet tillen boven 1 kilo’ dat betekent volgens hem niet dat ik geen boodschapjes kan doen. “Als ik maar niet ga lopen sjouwen met tegels of zo”… Tja, wat een verschil met tillen boven de 1 kilo…
Na de controle ben ik dus meteen naar de supermarkt gegaan voor een paar boodschapjes.
Eindelijk er weer eens uit!
Dat ga ik nu zeker weer vaker doen en dat zal me wel weer een klein beetje extra variatie van de saaie dagen opleveren.
Maar verder moet ik het wel gewoon rustig aan blijven doen.
Mijn oude energieniveau zou nog wel maanden weg kunnen blijven…
Ik hoop oprecht dat ik me echt sneller fitter voel en weer zin en energie krijg voor meer dingen en gewoon lekker eten en drinken. Dat is de basis die voor mij noodzakelijk is!
Met te veel tijd om de krant goed te lezen en ook nog eens alle berichten op internet langs te zien komen, krijg ik wel dagelijks een bombardement aan ‘nieuws’ over me heen.
Daar word ik zeker niet vrolijker van.
Al het gezeur van de verkiezingscampagnes, al dan niet tegengewerkt door enkele achterlijke ego’s die hun kop het liefst alleen in de media zien en vooral ongeloofwaardig gemaakt door de vele nieuwe leugenachtige beloften van zogenaamde partijprogramma’s…
Ik word daar nog veel moedelozer van.
Ben ik daarvoor aan het herstellen?
Om zeker te weten dat ik het binnenkort als bijstandstrekker nog moeilijker krijg door een verdergaande afbraak van de zorg en hogere kosten? En door zeker te weten dat er voor 50-plussers echt niet apart bekeken zal worden waar het individueel aan schort?
Zo kan ik nog een rijtje aan verslechteringen opnoemen waar bijna geen enkele partij zich zorgen over maakt, laat staan er straks een punt van maakt in coalitie onderhandelingen.
De politiek boeide me al lang niet echt meer maar hoe meer ik daar van ga voelen, hoe meer ik daar boos, verdrietig en moedeloos van word.
Mezelf op positiviteit richten… Dat hoor je dan vaak.
Doe me een lol en geef eens aan wat momenteel positief is te noemen?
Hooguit dat ik leef, lichamelijk opknap en de tijd en ruimte heb om dat te mogen doen.
Maar in mijn gedachten en zelfs mijn gevoelens ben ik leeg.
Ik zie het niet. Die positiviteit. Alleen maar leegte.
Oh en dan is het vandaag ‘Valentijn’…
Daar heb ik heel mijn leven al nooit iets mee gehad maar de stortvloed aan ‘leuk bedoelde’ valentijnsberichten doet me bijna kotsen…
Wanneer leren mensen nu eens dagelijks gewoon te doen en lief voor elkaar te zijn?
Ook op ogenschijnlijk normale, inhoudsloze dagen?
Dat zou een gigantische verbetering zijn!
