Optellen…

In mijn laatste blogartikel “Aftellen…” beschreef ik mijn zenuwen voor de gebeurtenis die zou gaan plaatsvinden: de grote operatie.
Welnu, het feit dat ik nu weer een nieuw artikel maak zegt het natuurlijk al: ik ben weer thuis en heb het ‘overleefd’.
Maar hoe…
Graag deel ik mijn belevenissen in de 2 weken die ik in het ziekenhuis heb gelegen.
Ik moet zeggen… ik heb het ondanks mijn zenuwen nog zwaar onderschat!

Woensdagavond 18 januari sliep ik dus al in het ziekenhuis en donderdagochtend 19 januari was ik een van de eersten die de operatietafel op mocht.
Ik liet alles gedwee over me heen komen.
Het laatste wat ik me nog kan herinneren was de hand die de chirurg Dr. Avontuur mij gaf voordat het ‘licht’ uit ging…

Wat er helemaal echt is gebeurd in de dagen donderdag tot en met dinsdag weet ik niet.
4 dagen lang bevond ik me namelijk in een soort slaapsituatie waarin voornamelijk hallucinaties mij overheersten.
En dat was niet leuk…
De grootste en belangrijkste hallucinatie zal vermoedelijk een van de eerste dagen op de IC hebben plaatsgevonden. Ik begrijp dat ik 4 dagen op de IC heb gelegen terwijl 1 of 2 standaard is.
Maar begrijp niet helemaal wat er daarna gebeurd is…
Pas vanaf woensdag 25 januari begint het voor mij weer een beetje te dagen en weet ik wat ik meemaakte.
Toen kwam een stel artsen mij en mijn kinderen uitleggen wat er tijdens de operatie was gebeurd. Ik was blijkbaar 6 liter bloed verloren (lees op wiki dat een mens 4-6 liter bloed zou hebben… dat zou dan zo’n beetje alles moeten zijn!) en ze zouden me te veel terug hebben gepompt (7 liter) wat met zout zou zijn opgelost.
De operatie verliep dus moeizaam en duurde langer dan gepland.
Vermoedelijk moest ik daarom een paar dagen langer op de IC blijven.

Hallucinaties

Omdat dit de bizarste periode uit mijn leven was, besteed ik hier even apart aandacht aan.

De eerste en engste hallucinatie was alsof ik meende ontvoerd te zijn en ik bevond me in een soort diepe ballenbak (allemaal gekleurde ballen om me heen) en ik had erge pijn.
Ergens bovenaan de bak hoorde ik een stem dat ik er doorheen moest anders zou ik moeten blijven. Ik moest opdrachten doen en vragen beantwoorden en wie dat netjes mee deed mocht weg.
Ik was echter opstandig en eiste dat ze stopten. Ook herinner ik flink gevloekt te hebben…
(Ik zal later de chirurg eens vragen of hij daar iets van weet.)
De pijn werd me te veel en uiteindelijk heb ik het opgegeven.

De volgende hallucinaties waren ongeveer hetzelfde.
Ik dacht dat ik wakker was maar zag mezelf in een onherkenbare omgeving in bed liggen.
Mensen aan mijn bed herkende ik niet (medisch personeel) en ik vroeg naar de chirurg.
Die “werkte echter niet in het ziekenhuis”.
Nu had ik wel een geheel verkeerde naam genoemd herinnerde ik later…
In ieder geval bleef ik in de veronderstelling dat ik niet in het plaatselijke ziekenhuis was.
Ik voelde de metalen krammen in m’n buik en dacht nog steeds dat ik was ontvoerd en een soort experiment was van een geheime organisatie…
Er werd verteld dat mijn kinderen op bezoek zouden komen.
Maar hoewel ik overtuigd was dat ik wakker was, heb ik ze nooit gezien.
Dat sterkte me in mijn gedachten dat ik misleid werd.

Ik herinner ook nog dat ik op een moment in bed werd overgeplaatst.
Eerst naar de ene, later weer naar een andere kamer.
Dat zal vermoedelijk op maandagavond zijn geweest.

Mijn kinderen waren maandag nog in de IC op bezoek geweest.
Maar ik sliep…
Afgesproken werd toen dat ze gebeld zouden worden als ik echt wakker zou zijn.

Pas de woensdag daarna begonnen de kwartjes te vallen…

Lichamelijk kon ik vrijwel niets!
Mijn eigen vingers aanraken lukte niet en het verfrommelen van een papiertje (oefening) lukte met zeer grote moeite.
Ik werd dus met alles geholpen zoals het eerste drinken.
Voeding kreeg ik via infuus, net als vocht en een pijnbehandeling.
Ik had 2 slangen in m’n neus, een infuus in m’n arm en een katheter om te plassen.

Ergens op die dag kwam er opeens een ‘co-assistent’ langs, die in mijn ogen verdacht veel op mijn zoon leek. Ik dacht dat die een geintje met me maakte en begon hem een beetje uit te schelden. Toen hij boos werd vroeg ik naar zijn naam. Uiteraard niet mijn zoon.
Ik realiseerde toen wel mijn fout en bood mijn excuses aan.
Die middag zag ik mijn kinderen voor het eerst echt tijdens het bezoek.
Ze waren al een paar keer geweest maar ik ‘sliep’ steeds…

De hallucinaties die ik nu nog had uitten zich voornamelijk wanneer ik mijn ogen sloot.
Er kwam dan een afwisselend rode of zwarte omgeving in beeld, vaak met voorwerpen of gezichten daarin. Als ik mijn ogen dicht hield kwam er op een moment een soort mist op me af. Ik vond dat heel eng en kon daarom vaak moeilijk of niet meer slapen.
Daarnaast meende ik regelmatig mijn naam te horen in de gang buiten de kamer en dat er over me gesproken werd.

De hallucinaties zijn eind vorige week gestopt.

Het begin van mijn herstel begon eigenlijk letterlijk na het eerste (zichtbare…) bezoek van mijn chirurg: Dr. Avontuur op donderdag. Toen pas besefte ik dat het allemaal gewoon verlopen was zoals het kon en moest gaan.
Toen hij echter zei dat ik die dag maar eens uit m’n bed moest en op de stoel naast het bed moest gaan zitten (met hulp) dacht ik eerst dat hij gek was…
Ik kon me amper nog bewegen.
Maar hij had gelijk.
Ik kwam in de stoel en voelde toen opeens dat ik er nu zelf hard aan moest gaan werken.
Toen ging het elke dag beter tot ik na 2 dagen al zelfstandig mijn bed uit kon om naar de WC te gaan.

Ongemak

Naast de hallucinaties was er natuurlijk ook voldoende ongemak die je misschien zult verwachten bij bedlegerige en heel oude patiënten. Dat ik ze al zou meemaken had ik ook niet verwacht.
Zo was er tot twee keer toe een ‘ongelukje’ met urine en ontlasting waardoor alles verschoond en ik gewassen moest worden.
Natuurlijk zijn de verzorgenden daarop berekend maar persoonlijk vond ik het niet fijn… 😛

Verder vind ik het hele systeem in het ziekenhuis echt verschrikkelijk.
Maar dat is natuurlijk inherent aan het aantal patiënten tegenover het beschikbare personeel. En vaak lopen ze gewoon van ‘belletje’ naar ‘belletje’.
Het eten beviel me niet en ook de voorzieningen van bed en de wc/doucheruimte.
Alles is thuis gewoon beter uiteraard. Maar ook weer begrijpelijk.

Wat ik wel leuk vond was de extra aandacht die met name 1 zuster mij gaf wanneer ik het nodig had. Waar anderen zich puur houden aan hun basis en vaak stoïcijns doen wat moet, nam zij tijd en aandacht. En als het belletje ging? Ze drukte het tot 4x toe weg.
Ik zei dat er anderen hulp nodig hadden maar dat wuifde ze weg. Dat gaat de hele tijd zo door. Nu had ik aandacht nodig. Dit heeft me zeker toen een beetje geholpen door mijn deprimerende gevoelens heen door wat ik allemaal doormaakte.

Optellen…

Vanaf vorige week vrijdag kreeg ik van de chirurg te horen dat ik bij gelijkblijvende vooruitgang maandag wel naar huis zou kunnen.
Ik liep al aardig; maakte regelmatig een kort loopje door de gangen en had al een trap geoefend omdat ik die thuis ook heb.
Door een onverwachte koortsaanval daarna is dat nog een paar dagen later geworden.
Maar woensdag mocht ik dan eindelijk naar huis.

Vanaf het moment dat ik thuis ben weet ik het natuurlijk wel.
Ik ben nog niet de oude. Nog lang niet.
Dit was een zware operatie en als ik de kunstader netjes wil laten ‘hechten’ in het lichaam dan mag ik geen zware dingen doen of tillen.
En dan moet ik al mijn conditie weer opbouwen…
Nu even de trap op en ik loop best een beetje te hijgen.
Maar forceren kan en mag niet.
Gelukkig krijg ik af en toe een beetje hulp van mijn kinderen.
Met boodschapjes en af en toe een klusje in huis.
Zodat ik me de hele tijd rustig met mezelf kan bezighouden om er weer bovenop te komen. En dan is elke dag er weer één.
Optellen nu dus! 🙂