Jawel, het aftellen is nu toch echt begonnen…
Vandaag is het even mijn laatste volledige dag thuis.
Morgenavond slaap ik al in het ziekenhuis.
En uiteraard liggen links en rechts de spulletjes die ik mee wil nemen…
Een stapeltje boeken tegen de verveling, een nog ongelezen AD Magazine, mijn toilettas met de nodige spulletjes, een paar pyjama’s want de eerste kon wel eens snel onder het bloed zitten…, slippers, telefoonoplader, oortjes maar ook een koptelefoon voor als ik echt wil luisteren, een plastic flesje om water in te doen voor als ik te lang moet wachten op de zusters… Een tas vol dus.
Het lijkt wel of ik een week op vakantie ga…
En dat is dus juist het bizarre van de situatie.
Ik ben niet ziek, heb nergens voelbaar last van maar ik moet minimaal een week naar het ziekenhuis.
Niet voor de lol om er eens lekker uit te rusten en me te laten verzorgen.
Nee, donderdag ga ik keihard onder het mes en wordt mijn buik van boven tot onder opengesneden voor een risicovolle operatie aan een aneurysma.
Nadat ik de patiëntenfolder van het ziekenhuis voor de vierde keer heb doorgelezen, word ik daar niet rustiger van…
Allemaal ongemakken waarvan de eerste dagen vermoedelijk de ergste zijn wanneer ik met allerlei slangen en infusen in m’n lijf lig en nauwelijks kan bewegen… Laat staan slapen.
Het worden vermoedelijk de langste dagen van mijn leven…
En als ik dan na een week gelukkig zonder complicaties weer naar huis mag, dan moet ik me minimaal 6 weken zeer rustig houden.
Geen ‘zwaar’ huishoudelijk werk, geen ‘zware’ boodschappen.
Tillen boven 1 kilogram wordt al afgeraden!
OMG… Hoe kan ik nu een 1,5 literfles limonade in de koelkast zetten?
Fietsen en autorijden mag als de pijn niet te zwaar is en ik me ‘redelijk’ voel.
Dit wordt dus een periode van ‘overwinteren’ die ik nog niet eerder heb meegemaakt.
Boodschappen laten doen door mijn dochter of een keer in de buidel tasten en een voorraadje door de Jumbo laten bezorgen…
Kruipen van PC naar keuken en op de bank…
Hoewel ik hier al eens ervaring mee heb gehad. Maar toen was ik echt ziek.
Nu heb ik alleen een wond van een halve meter die niet goed heelt als ik me te druk maak.
En ook de kunstader hecht niet goed als ik te veel en te zwaar beweeg.
In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik me strontzenuwachtig voel.
Ik heb altijd al een hekel aan ziekenhuizen, om daar in de medische omgeving te moeten verblijven, en dan moet ik nu zelf voor de eerste keer van mijn leven flink onder het mes…
Ach, zoals een goede kennis mij hoopvol mailde:
“Je moet maar zo denken. Na de operatie kom je weer als een jonge God terug.”
Tja… als dat zou kunnen… terug naar mijn eeuwige jeugd, weer een conditie van een tiener en het uiterlijk van de halfgod Thor… dan teken ik daarvoor.
Maar vooralsnog wacht ik toch maar even af of ik het allemaal zonder ‘kleerscheuren’ overleef…
Ik zal in deze blog vermoedelijk niet eerder iets kunnen schrijven voor ik weer thuis ben.
Alleen op Facebook zal ik berichten kunnen plaatsen en uiteraard kan ik mijn mail inzien en beantwoorden.
Voor het overige hoop ik zo snel mogelijk weer een beetje ‘de oude’ te kunnen zijn…
