“Ik wil graag van de gelegenheid gebruikmaken om iemand te bedanken.”
Zo begint Nynke de Jong haar periodieke column in het AD, ditmaal genoemd: “Darten”.
In de papieren versie van de column gewoon “Darts” genoemd.
Dan denk je heel even dat er echt iets leuks komt, iets positiefs, naar aanleiding van het laatste WK Darts waarbij ons bekende ‘groene Brabantse monster’ opnieuw wereldkampioen is geworden.
Een WK waarbij zelfs (eindelijk) onze minister van sport Edith Schippers het WK een keer met een bezoek wist te vereren en zelfs premier Mark Rutte even de tijd nam om Michael van Gerwen telefonisch meteen te feliciteren met zijn prestatie.
Want de tijd dat darts door de meeste mensen als ordinaire kroegsport wordt gezien, lijkt toch wel over. Gelukkig! Want dat darts op het hoogste niveau topsport is, mag duidelijk zijn. Althans… dat dacht ik…
Wat werd ik daarom door verdriet en desillusie overmand toen ik de column had gelezen…
Want Nynke wilde slechts en alleen maar iemand ‘bedanken’ omdat zij waarschijnlijk een van de alleengaanden zonder leven is, die de nutteloze en onzinnige feestdagen even opgevrolijkt zag met een uitzinnige finale afgelopen maandagavond.
Jawel… Ik geef het meteen toe.
Ik ben een liefhebber van darts.
Van het kijken daarnaar, laten we dat voorop stellen.
Op de een of andere manier boeit het me mateloos hoe bepaalde mensen zo sterk zijn in het gooien van een hoog aantal punten op dat bord, waardoor ze wereldberoemd en soms zelfs rijk worden!
Want dat valt echt niet mee!
Mijn zoon vindt het ook echt leuk, maar dan vooral het doen.
Kijken naar darts vindt hij minder. Beetje verloren tijd.
Maar omdat we het beiden leuk vonden, heb ik destijds een heus darts-kabinet (wandkastje) aangeschaft, de nodige pijltjes en de juiste afstand gemarkeerd op de vloer waar de officiële oche (okkie) zich bevindt en wat bescherming op de vloer gelegd nadat de gaten in de plavuizen te talrijk werden…
Vooral gedurende de tijd dat hij nog thuis woonde oefende hij regelmatig.
Maar ondanks die oefeningen kwamen er zelden echt hoge scores uit…
Nu hij het slechts nog maar af en toe doet, is dat al weer veel minder.
En ik raak nauwelijks het bord…
Ik heb daar gewoon geen geduld voor.
Daarom heb ik respect voor mensen die er zomaar 3x 180 ingooien of op commando een bulls eye!
Daarnaast is de sfeer rondom de wedstrijden natuurlijk al heel lang veranderd.
Van een simpel partijtje in de dorpskroeg is het verworden tot een commerciële business waarbij de grote toernooien door duizenden in het publiek worden gevolgd.
Dat die nog steeds graag een biertje drinken en het blijkbaar leuk vinden om zich in het duizendenpubliek te vertonen in carnavalskleding is daar aan verbonden geraakt.
Ik kan me niet voorstellen dat ik daar ooit tussen zou willen zitten…
Maar het is wel deze massaal gegroeide sfeer die het darts groot heeft gemaakt.
Met of zonder bierbuik…
Want met alle respect…
Vermoedelijk zijn de meeste professionele darters inderdaad geen topsporters op het gebied van lichamelijke conditie, afgezien van hun armen, maar dat ze allemaal met dikke vadsige bierbuiken lopen is natuurlijk ook al lang achterhaald!
Dat de ‘bierbuik’ meestal genetisch is…
Dat de tegenwoordige jonge darters vaak helemaal geen alcohol drinken…
Dat de fysieke en mentale inspanning voor de echte toernooien tegenwoordig veel verder gaat dan voldoende kroegbezoek, mag nu toch wel duidelijk zijn?
Of heeft mevrouw de Jong zich niet een klein beetje ingelezen voordat ze haar column schreef?
Darts gaat het hele jaar door, op hoog professioneel niveau, wat zeker alleen maar door de allerbesten haalbaar blijkt te zijn.
Waar een eventueel gezin uiteindelijk de dupe van kan worden omdat darts nog jarenlang op het hoogste niveau gespeeld kan worden. Kijk maar naar de levende dartslegende Phil Taylor…
Misschien kan Nynke zich voortaan eerst even iets beter inlezen voordat ze het op een dergelijk mensonwaardige manier afdoet als een hersenloos spektakel voor zuipende en vretende feestvierders…
