In mijn serie ‘De strijd van een alcoholist’ had ik beloofd om regelmatig terug te komen met een kleine evaluatie, hoe het er ‘nu’ mee staat en hoe het verder met me gaat.
Juist in deze decembermaand zou het zo maar eens kunnen zijn dat ik ‘zielig zit weg te kwijnen’ in m’n uppie, kijkend naar de mooi versierde kerstboom, de opgehangen versiering en de diverse lampjes waaronder de uitnodigende kerstster voor mijn slaapkamerraam.
Wat let me om maar weer eens een flinke slok te nemen, vooral als ik dagelijks lees in de kranten en zie op de TV hoe ‘gezellig’ iedereen het weer aan het maken is.
Van uitbundig kerstdiner, geplande feestjes met vrienden en familie, kaartjes voor die geweldige kerstshow van Toppers tot ‘floppers’…
Het vuurwerk wat al besteld is en voor een mooie overgang naar het nieuwe jaar gaat zorgen, samen met de heerlijke wijntjes en natuurlijk ‘echte’ champagne voor tijdens dat ene moment.
En ik… “Zit hier heel alleen kerstfeest te vieren…” (wijlen Hazes…)
Nou, laat ik je meteen uit die boze droom helpen:
Het gaat momenteel prima met mij!
In tegenstelling tot de periode voordat ik zo ziek werd, voel ik me de laatste tijd steeds rustiger en ja… zelfs vrolijker worden!
En nee, ik bulk nog steeds niet van de bezigheden want ik sta ‘s-morgens op, begin met een bakkie koffie, lees mijn mail, de laatste berichten op Facebook, ga rustig ontbijten, begin met een stukje krant (waar ik verder de hele dag mee vul tussendoor) waarbij het lezen van de column van Kees Thies een van de eerste acties is, doe soms een boodschap, ruim wat op in huis, ga weer eens denken wat ik nu weer ga eten vanavond, lees weer de berichten in de media (wat ook de hele dag zo’n beetje doorgaat), schrijf zo links en rechts wat weg, verwerk wat ‘nieuwe’ muziek om op de radio te kunnen draaien, kijk eind van de middag mijn series (nog steeds NCIS) en ‘s-avonds een film en ga meestal zo tussen 23.00 en 24.00 uur naar bed met de uitspraak (soms hardop):
“Zo, dat was weer een prima dagje! Morgen weer een nieuwe dag!”
En dan val ik vrij snel tevreden in slaap.
Saai?
Inhoudsloos?
Onzinnig?
Voor mij absoluut niet.
Momenteel geniet ik een periode geheel en alleen van mezelf.
En dat heb ik nu gewoon nodig.
Af en toe komen mijn kinderen even langs, vooral mijn zoon komt wekelijks wel even eten na zijn werk bij de super. Afgezien dat we dan even lekker bijpraten, komt hem dat wel goed uit want dan hoeft ie niet te koken na een vermoeide werkdag…
En met Kerstmis zelf komen ze beiden en vieren we het samen met eten wat mijn dochter zal maken en kijken we gezellig een film.
Maar verder voel ik me geenszins moeilijk nu, in deze decembermaand.
Ook mijn voornemen om ‘snel’ weer live te gaan draaien op Fata Morgana trekt me momenteel niet.
Eerlijk gezegd heb ik daar gewoon geen zin in.
Ik heb wel een poll geplaatst waarin ik de lezers (en uiteraard potentiële luisteraars) vraag welke avond van het weekend voor hen de beste luisteravond zal zijn.
Daar wordt door een enkeling op gereageerd.
Iedereen is ‘druk’ met de eigen bezigheden en ik mag me niet inbeelden dat er veel mensen op mijn live programma’s zitten te wachten. Dus ik doe het alleen als ik er zelf zin in heb.
En dat heb ik nog even niet. Zo simpel is het.
Daarnaast komt vanaf morgen (donderdag 15 december) het WK Darts vrijwel dagelijks live op TV.
Dat het al zo vaak echt op TV komt is al uniek want vorige jaren waren het vaak slechts enkele avonden en dan veel samenvattingen wat er eerder was gespeeld.
Ik vind dit leuk om te zien en zal daar zeker naar gaan kijken.
Niet gekluisterd want sommige potjes zullen ongetwijfeld het aanzien niet waard zijn maar ik heb wel een dagelijks doel om me op te richten.
En de drank?
Zoals ik al aangaf voel ik me deze maand juist beter dan eerder het geval was.
En van vorig jaar om deze tijd kan ik me nog herinneren dat ik juist extra ging drinken…
Zelfs toen de kinderen ook kwamen eten op 1e Kerstdag.
Vol met zenuwen (ik maakte toen alle eten zelf klaar) dat het allemaal goed zou gaan… kon ik me niet inhouden en dat pakte op die avond dus geheel verkeerd uit.
Dat vonden de kinderen niet leuk…
Gelukkig was het met oud- en nieuwjaar toen wat beter.
Maar dit jaar… Zie ik het veel positiever in!
Op dit moment ben ik al weer bijna 6 weken zonder sterke drank.
Van die periode raak ik nog steeds niet in juichstemming hoor!
Want ik ben al wel eens 7 weken zonder geweest en ben daarna gewoon weer opnieuw begonnen.
Maar ik voel wel anders.
Elke vorige poging voelde ik mezelf niet goed.
Te veel bezig met mezelf te forceren om ‘beter’ te worden.
Te veel gedachten die me beheersten dat ik ‘wat moest gaan doen’ in mijn leven.
Zinvolle tijdbestedingen creëren.
Om te voorkomen dat ik weer terug zou vallen…
Eigenlijk was ik dus steeds bezig met het zoeken naar uitvluchten.
Surrogaat oplossingen om te proberen de shit waarin ik me voelde zitten te vergeten.
En dat kan nu eenmaal niet.
Op dit moment voel ik me meer tevreden.
Voel ik een soort acceptatie van mijn situatie en onzekere toekomst.
Want dat die onzeker is, blijft wel een feit.
Maar dat verontrust me dit keer niet!
Terwijl er heus nog steeds wel momenten zijn dat ik even slecht voel na weer een vervelende mededeling van financiële aard, irritaties met dagelijkse gebeurtenissen, verdriet om situaties van onbegrip met buren, naasten of zelfs ‘vrienden’ in de media en meer dingen die me weer even doen wankelen. Want ik blijf overgevoelig voor negatieve emoties.
Dan scheld ik het even van me af, trek me weer even terug in m’n schulp en denk daar dan al heel snel achteraan: “Even time-out John! Het stelde allemaal weer helemaal niks voor.”
Waar ik voorheen dan even een flinke slok pakte, kom ik er nu in mijn eigen gekozen stilte en rust geheel uit. En ook sneller dan voorheen!
Niet voor iedereen zal de decembermaand een vrolijke maand zijn.
Ik weet inmiddels wel dat er in groot contrast met alle zogenaamd zo vrolijke bezigheden van vele mensen ook zijn die in verdriet en wanhoop zitten.
En soms niet eens in hun eentje maar zelfs midden in het feestgedruis heel eenzaam kunnen voelen.
Voor veel mensen is december de moeilijkste maand van het jaar.
Verdriet over verloren familie, vrienden, partners of moeite met een slopende ziekte.
Genoeg redenen te bedenken om juist nu het bijltje er bij neer te gooien…
Zo las ik gisteren toevallig een stukje in de media over mensen die denken aan het einde.
Het absolute einde (van dit aardse leven) en hoe dit beter zo snel mogelijk te bereiken.
Ondanks alle ellende die ik heb moeten (of mogen?) meemaken is dit werkelijk nooit bij me opgekomen.
Oh jawel, ik heb juist nog voor mijn ziekte, een week of 6 geleden, tegen iedereen openlijk gezegd dat het voor mij niet meer hoeft op deze manier! Dat ik geen wegen meer zie, geen vooruitzichten en geen hoop meer heb op een ‘nieuw gelukkig leven’.
Als er iets met me zou gebeuren waardoor ik dood zou gaan, zou me dat zeer welkom zijn.
Zei ik toen.
En ik dronk stevig en at niets.
Toen werd ik ziek. Heel erg ziek.
Waarschijnlijk was dat mijn redding of in ieder geval een trigger dat ik het op deze manier ook niet voor elkaar krijg. Het ‘stopt’ niet vanzelf. Het kan je overkomen maar je kunt het niet forceren.
In ieder geval ben je er dan ook nog niet klaar mee.
Want wat je ‘meeneemt’ blijft bij je en dan moet je alsnog door een donkere tunnel om uiteindelijk het licht te vinden.
Hoe en op welke manier dit gaat gebeuren boeit me niet. Maar dat dit gebeurt daar ben ik zeker van.
Daarom ben ik persoonlijk volledig tegen een zelfgekozen stoffelijk einde.
Ik kan (gelukkig) niet in de toekomst kijken.
Daarom weet ik niet of ik me over een maand nog steeds zo rustig en vrolijk zal voelen.
Misschien word ik weer ziek (op een andere manier), krijg ik nog meer ellende te verwerken of raak ik toch weer in een depressie. Wie zal het zeggen.
Wat ik wel weet is dat ik momenteel volledig ‘vrede’ heb met mezelf.
Ik MOET voor mezelf momenteel niets.
Niets ondernemen, niets forceren en zeker me niets laten aanpraten door mensen die het misschien wel goed bedoelen maar onmogelijk kunnen begrijpen wie ik ben en wat ik nodig heb.
Echt nodig heb!
Want dat weet ik zelf eigenlijk nog niet eens zo goed.
Eerst wil ik vrede. Rust.
In en met mezelf.
Als ik deze situatie kan volhouden en het een werkelijk deel van mijn leven wordt…
Misschien wel geheel MIJN leven wordt…
Dan word ik er alleen maar sterker door.
En kan ik uiteindelijk ook alle nieuwe vervelende dingen op mijn pad, die ongetwijfeld zullen komen, beter verwerken en kan ik uiteindelijk meer en meer aan om dan weer nieuwe mooie dingen te kunnen ondernemen.
Dat is mijn doel op dit moment en daarbij richt ik me niet op maanden, weken of zelfs dagen…
Ik richt me op het nu.
En dan zien we later wel weer waar dat nu me zal brengen.
John
John walks on!