Afgelopen week is er heel veel aandacht besteed in de media aan het ‘pleidooi’ wat Jan Terlouw mocht doen in ‘De Wereld Draait Door’, voor een wereld waarin we elkaar weer moeten gaan vertrouwen. Een ‘betere’ wereld.
De uitzending zelf heb ik niet gezien maar na de stortvloed aan reacties in alle media en de diverse columns heb ik het later bekeken.
Wie het nog niet heeft gezien kan de link hierboven vanaf ‘pleidooi’ aanklikken en dat ook alsnog doen. Maar ik denk dat de meeste lezers het wel kennen.
Mijn eerste reactie na het kijken was er ook een van ontroering.
Wat is Jan Terlouw een aardige, lieve man met het hart op de juiste plaats!
Met zijn 85 jaar, de nodige levenservaring en nog altijd een prima inzicht in de politieke situatie van de wereld, meent hij oprecht dat hij de jeugd een betere tijd toewenst dan waar we momenteel in leven. Een tijd namelijk waarin de verschillen steeds groter worden in status, arm en rijk, etnisch en politiek. Een tijd waarin we onze directe buren vaak niet meer vertrouwen. En soms zelfs de eigen familie ook niet meer… Een tijd waarin het lijkt alsof alleen de ‘sterksten’ kunnen overleven.
Zowel fysiek als mentaal.
Ik kon een traan nauwelijks onderdrukken en dacht er even aan of een touwtje door mijn brievenbus zou kunnen werken.
‘The Day After’… Dacht ik hier al weer wat genuanceerder over.
Ben ik het niet eens met Jan Terlouw?
Jazeker wel!
Ook ik verlang weer naar een wereld waarin we elkaar respecteren voor wie we zijn.
Waarin we zonder kritiek naast elkaar kunnen leven en elkaar bijstaan als dat nodig is.
Maar dat touwtje hoeft voor mij niet zo…
Mogelijk heb ik dat als kind nog wel meegemaakt, toen ik vaak bij mijn opa en oma was in de wijk Oud Krispijn in Dordrecht, waar je toen nog heerlijk kon buitenspelen zonder problemen.
Ik ben echter ook opgegroeid in een tijd waarin het individualisme sterk in opkomst was.
Gevoed door een steeds harder drukkend kapitalisme op de economie in plaats van een systeem van socialisme waarin we het ‘met elkaar’ moesten doen, werden we meer en meer competitief.
Harde en goede cijfers op school waren belangrijker dan een fijne groep kameraden waarmee je leuke dingen ging ondernemen.
Zelfs mijn eigen vader (bouwvakker van beroep) werd boos als ik met een onvoldoende thuis kwam…
Goede cijfers betekenen meer geld en meer geld betekent meer macht en onafhankelijkheid.
Daar ben ik mee opgegroeid.
Hoewel ik me daar nooit echt in heb thuis gevoeld.
Bezit, rijkdom, status… Het boeide me nooit.
En werk zoeken wat aanzien heeft? Ik wilde iets doen wat ik leuk zou vinden.
Ook mijn moeder heeft me dat altijd voorgehouden. Zij wel!
Maar dat viel al niet meer mee in de 80er jaren. Zonder goede diploma’s en duidelijke ambities moest ik maar gewoon een baan gaan zoeken.
Dat wat betreft mijn plek in de maatschappij toen ik opgroeide.
De verbondenheid, saamhorigheid, was toen al aan het afbrokkelen.
Zonder nu te diep op de maatschappelijke en economische ontwikkelingen in te gaan door de jaren daarna heen, kan iedereen nu wel zien dat het niet bepaald beter is geworden.
Hoewel we er technologisch razendsnel op vooruit zijn gegaan, is onze menselijke ontwikkeling, onze spirituele kant, de mentale kracht, langzaam aan het afsterven.
Niet bij iedereen gelukkig!
Jan Terlouw is niet de enige met een gezonde peptalk!
Ik heb diverse hedendaagse filosofen, schrijvers en zelfs economen (!) gelezen die haarfijn inzien waar we staan momenteel en dat er grote veranderingen noodzakelijk zijn om weer een ‘gezonde’ maatschappij te creëren.
Maar zo simpel als Jan het voorstelt… Daar bereiken we geen veranderingen mee.
Het is slechts een constatering dat het momenteel niet goed gaat.
In mijn columns, overdenkingen en commentaren op artikelen, zowel in de social media als hier in mijn blog, schrijf ik vrijwel altijd over een noodzakelijke ommekeer.
Aan de hand van dagelijkse ervaringen constateer ik dat het leven op dit moment moeilijk is voor mij. Ik kan niet tegen de steeds grotere verharding om me heen.
Misschien ook door de depressies die ik achter de rug heb, ben ik daar nog veel gevoeliger voor geworden.
Mensen zien elkaar niet staan, doen allemaal hun eigen ding en kijken niet of nauwelijks of ze misschien anderen daarmee tot last zijn.
In het verkeer, in de supermarkt, gewoon lopend op straat…
Waar ik altijd om me heen kijk of ik niemand hinder, de juiste voorrang geef, netjes een balkje achter mijn boodschappen plaats, nooit voordring in de rij of als gek naar een net geopende kassa ren terwijl langer wachtenden eerst mochten, niet middenin een smal pad mijn boodschappenwagen neerzet om uitgebreid te gaan kletsen met een bekende, nooit mijn kinderen tegen hun zin de winkels in heb meegesleept maar als het moest ze altijd netjes bij me heb gehouden, mijn auto altijd netjes parkeer zodat er links en rechts nog mensen langs kunnen… en ga maar door.
Vrijwel dagelijks ervaar ik het tegendeel van alles en nog veel meer door anderen.
En dat put me uit.
Het maakt me zodanig moe dat ik liever nergens meer ga als het niet nodig is.
Ik vermijd in ieder geval grote drukte.
En eerlijk gezegd vind ik dat niet normaal voor iemand van mijn leeftijd, die nog middenin het leven zou moeten staan.
Maar ik kan er niet goed meer tegen en ik kan dan zomaar weer onderuit gaan als dit te vaak voorkomt.
Ben ik alleen met deze ‘handicap’?
Nee absoluut niet!
Hoewel er gelukkig wel meer mensen zijn die er cynische grapjes over maken, het lachend kunnen aanzien en schouders ophalend gewoon verder gaan.
Echt niet iedereen is zo onverschillig of soms zelfs asociaal!
Het komt alleen wel steeds vaker voor en er zijn ook mensen die dit moeilijk kunnen verdragen.
Daar probeer ik momenteel een bepaalde modus in te vinden, zodat ik langzaam weer wat meer aan durf, naar buiten toe. Want ik voel me nog te jong om nu al een soort van ‘kluizenaar’ te worden…
Maar ik geef je op een briefje: het zijn echt niet alleen bejaarden die moeite hebben met de huidige samenleving! Zelfs jongeren zien een toekomst vanuit de huidige regels, wetten en gehanteerde menselijke waarden niet meer zitten.
Scholieren plegen zelfmoord omdat ze het pesten niet meer aankunnen!
Als je niet mee doet met de ‘massa’ ben je al snel een paria. En vooral jongeren laten dat duidelijk merken.
Als Jan Terlouw dus oprecht spreekt tegen de jeugd en hoopt dat zij net zo’n mooi leven zullen krijgen als hij heeft gehad, dan is dat een mooie peptalk. De jeugd zal het zeker waarderen.
Maar met waardering los je niets op.
Dat kan Jan ook niet meer.
Heel misschien dringt er tot ‘nieuwe’ oprecht menselijke politici langzaam door dat het systeem aan vervanging toe is. Om het te veranderen voor het te laat is.
Persoonlijk zit ik met mijn meningen (te?) vaak aan de wat zwartere kant van de situaties.
En ik denk… dat het helaas eerst nog veel erger moet worden.
Tot er zo’n grote klap in de wereld verwerkt moet worden (hetzij een oorlog, hetzij een vernietigende financiële crisis waarna niemand meer zekerheid heeft om te overleven) dat de mens daarna weer opstaat en volmondig begint aan een nieuwe tijd.
Een tijd waarin we weer samen leven. Een tijd waarin we elkaar moeten maar ook weer WILLEN vertrouwen.
Daar geloof ik in.
