Met deze titel gaat iedereen natuurlijk meteen denken aan de almaar groeiende discussies in en buiten de politiek over het aantal Marokkanen in Nederland. Hoewel de discussie zich nu uitgebreid heeft tot meer allochtone medelanders.
Nou… daar wil ik het dus… inderdaad toch maar eens een keer over gaan hebben.
Hoewel ik me de laatste jaren geheel niet meng in de discussies (die via de social media steeds meer op roeptoeteren beginnen te lijken) omdat er nu – met over een aantal maanden de verkiezingen in zicht – met het ‘mes op tafel’ over wordt gesproken.
Het gaat mij veel en veel te ver.
Van gefundeerde meningen lijkt geen sprake meer.
Het onderbuikgevoel regeert.
En dat is niet goed.
Over de nieuwe partij ‘DENK’ wil ik het al helemaal niet hebben en ik weiger ook maar één woord aan ene Sylvana Simons te besteden.
Shit… heb ik dat toch gedaan… Maar echt: meer niet.
Toch ga ik nu de kwestie ‘meer of minder’ aanroeren.
Aanleiding hiervoor is een recent item in het NOS journaal.
Een steeds minder onafhankelijk en onpartijdig nieuwsmedium als je het mij vraagt…
Ik kijk er dan ook nog maar mondjesmaat naar, terwijl het een poos terug dagelijkse kost was.
Het nieuwsbericht ging over verontruste tuinbouwers, met name in de glastuinbouw, waar men bang is voor de terugloop van het aantal Polen wat wil werken in de kassen.
Het blijkt dat daar al jarenlang vele Polen werken.
Dat wist ik niet, ik zag ze alleen geregeld op bouwplaatsen, ook in de stad Dordrecht.
Maar omdat er nu ook veel werkgelegenheid in Duitsland is ontstaan voor Poolse arbeiders, is het logischer om dichterbij huis te gaan werken.
Want Polen komen niet voor goed naar een land.
Ze blijven daar enige jaren, verdienen hier naar verhouding heel veel vergeleken met wat ze in Polen zelf zouden verdienen en gaan daarna ‘rijk’ terug naar hun familie.
De Nederlandse bedrijven betalen ze uiteraard (veel) minder dan dat ze Nederlanders zouden moeten betalen. Het minimumloon bestaat blijkbaar niet voor buitenlandse werknemers…
De bedrijven zijn dus erg bezorgd met het verlies van de Polen en gaan naarstig op zoek naar andere landen zoals Tsjechië, Hongarije en Bulgarije.
Toen ik het nieuwsbericht zag en aanhoorde viel ik weer bijna van de bank…
Hoewel ik wel wist dat er een stortvloed aan Polen en mogelijk andere buitenlandse arbeiders binnen zijn gehaald om ‘goedkopere’ arbeid te verrichten, wist ik niet dat hele takken van bedrijfsvoeringen daar op draaien.
En eigenlijk vind ik dit onaanvaardbaar.
Zijn er echt geen Nederlanders te vinden voor dit soort werk?
Is elke werkloze niet in staat om dit soort werk te verrichten?
Willen ze het niet? Zijn ze te lui?
Of… zijn ze alleen maar te duur…
Ik weet vrijwel zeker dat het om het laatste gaat.
Er is nog altijd een aanzienlijke hoeveelheid werklozen. Vooral onder jongeren maar een sterk stijgend aantal onder ouderen, van 50+.
Tot die laatste groep behoor ik zelf…
Misschien noemt u mij nu bevooroordeeld.
Maar als ik een baantje in de glastuinbouw zou kunnen krijgen, uiteraard wel tegen minimumloon, dan zou ik blij zijn! Het verzorgen van planten vind ik geen probleem en het oogsten van groenten en fruit (wat ik in het nieuws dus door Polen zag doen) lijkt me niet al te zwaar voor mij.
Maar ik zal zo’n baan nooit krijgen omdat ik te duur ben!
Dan zie je dat er met trots door politici wordt gesproken over een groeiend aantal banen (want het gaat weer zo goed met Nederland…) en dat er snel veel… blijvende asielzoekers en andere allochtonen aan werk worden geholpen want dat is extra goed voor de economie.
Ook voor schoolverlaters worden extra maatregelen genomen.
Maar wat gebeurt er met 50-plussers die al jaren langs de kant van de maatschappij staan?
Door het UWV word ik persoonlijk verweten niet actief en flexibel genoeg te zijn.
Ik kan mijn woordje goed doen en aan mij is niets te ontdekken wat zou duiden op een minder mogelijke inzet op de arbeidsmarkt. Door de keuringsarts werd ik voor 100% geschikt geacht voor elk soort werk.
Gezien mijn leeftijd, depressieve achtergrond en niet joviale conditie zou dit dan alleen geen zwaar werk moeten zijn en liefst zonder al te veel stress.
Nou… het voorgestelde werk zou me vermoedelijk binnen enkele weken weer in een grote depressie gooien… En waar ik eventueel interesse voor zou hebben wordt van tafel geveegd.
Daar zijn vaak (dure) opleidingen voor nodig en die krijg ik niet.
Zoek het verder zelf maar uit…
Vind je het dan gek dat ik tandenknarsend zie hoe er zo veel duizenden allochtonen gemakkelijk werk krijgen waarmee ze meer verdienen dan ze ooit gewend waren?
En als ze nog eens een hoge opleiding hadden, voordat de hel losbarstte in hun vaderland, dan krijgen ze na inburgering nog betere banen ook dan de meeste Nederlanders.
Het kwam mij vaak genoeg voor dat ik in diverse bemiddelingsbureaus en zorg verlenende instanties werd geholpen door… Afghanen, Ethiopiërs, Marokkanen, Turken of andere bekende (nieuwe) medelanders.
Dat ze niet altijd goed verstaanbaar ABN konden spreken doet er blijkbaar niet toe…
Dat ze nauwelijks leesbare mailberichten konden sturen vanwege de ontelbare type- en grammaticale fouten doet er blijkbaar ook niet toe…
Maar mij raakt dat heel diep.
Ik voel dat als een mes in mijn rug.
Na meer dan 30 jaar goed en normaal gewerkt te hebben voel ik mij nu als een onwillige randfiguur die men liever kwijt dan rijk is…
Meer of minder? Buitenlandse werknemers?
Minder! Veel minder!
Zorg er eerst maar eens voor dat de ‘normale’ echte Nederlanders weer aan het werk komen.
Daarna praten we verder.
Disclaimer
Hoewel in de media uitspraken als ‘Minder buitenlanders’ vrijwel altijd als een vorm van racisme worden beschouwd, wil ik hierbij nadrukkelijk aangeven dat hier geen sprake is van racisme!
Ik heb respect voor elk mens, van welke kleur, etnische achtergrond of geloofsovertuiging.
Mits zij ook respect hebben voor mij…
En ik ken ook genoeg ‘echte Nederlanders’ die dat niet kunnen opbrengen voor hun omgeving en dan heb ik ook voor deze mensen geen respect.
Maar ik laat iedereen wel in zijn of haar waarde. Leven… en laten leven.
Deze column is uitsluitend bedoeld om aan te geven dat er in ons kleine landje een grote ongelijkheid bestaat tussen behandeling van mensen in het algemeen.
Door deze ongelijkheid vallen ‘normale’ (= gezond denkende en respectvolle) Nederlanders te vaak buiten de boot ten gunste van op zich goede allochtonen. Ik gun hen een gelukkig, zorgeloos en gezond leven. Maar niet ten koste van mijn leven. Dat is me toch nog altijd te waardevol…
