Op de eerste twee delen van deze openhartige serie over mijn persoonlijke strijd tegen de alcoholverslaving heb ik pakweg drie reacties ontvangen.
Dat verbaast me niet.
En… vooropgesteld: ik zit niet te wachten op persoonlijke bijval, schouderklopjes of juist…
negatieve kritiek dat ik zomaar mijn gezinsleven op straat gooi.
Ik doe het uiteraard primair voor mezelf.
Om het van me af te schrijven en omdat ik hoop dat het oog van de openbaarheid me dit keer zal behoeden voor terugval.
Daarnaast weet ik gewoon zeker dat er bepaalde mensen thuis hun schouders op zitten te halen…
“Man man man… John wat doe je nou weer! Waarom geef je jezelf zo onbeschaamd bloot?”
In dit derde deel wil ik een aantal persoonlijke verklaringen geven van dingen, een paar zijdelings niet genoemde factoren en een voorzichtige conclusie voor dit moment…
Een momentopname op de dag dat ik nu een volle 10 dagen geen sterke drank heb aangeraakt (15 november).
Allereerst het punt dat ik mijn hele gezinsleven op straat heb gegooid.
Natuurlijk weten alleen echt bekenden van mij wie ik echt ben, waar ik woon en wie mijn kinderen en ex-echtgenote zijn. Een vreemde weet dat niet en het zou in principe over elk gezin kunnen gaan… Je leest zo veel verschrikkelijk nieuws over gezinnen (ook wel in mijn buurt) waar het zo uit de hand is gelopen, waar de kinderen slachtoffers werden en mogelijk erger…
Maar dan weet je nooit de achtergronden. Wat ging daar allemaal aan vooraf?
Waarom heeft die ouder of hebben soms beide ouders naar drank of drugs gegrepen?
Dat is taboe. En dat wil ik voor mezelf doorbreken.
Vooral omdat ik – terugkijkend – overtuigd ben dat onze situatie helemaal niet zo gruwelijk was en alle ingrepen van AMK en Jeugdzorg overdreven en niet gepast. Dat vond ik toen ik er middenin zat en dat vind ik nog steeds.
Hoewel veel mensen (instanties) van mening zijn dat kinderen al beschadigd raken als ze hun ouders tegen elkaar horen schreeuwen, vind ik dat heel wat anders dan wanneer kinderen daadwerkelijk worden verwaarloosd, mishandeld en soms zelfs misbruikt… Dat zijn de ware excessen waar Jeugdzorg juist meestal te laat in actie komt…
Ik wil absoluut niet alleen wijzen naar mijn ex-echtgenote.
Alsof zij de schuld is van alles wat er is gebeurd.
Dat is natuurlijk pertinent niet zo.
Ik heb mezelf nooit in de hand gehad en ben bewust en met m’n volle verstand begonnen met het drinken van sterke drank.
Dat kan prima, zolang je het ‘met mate’ volhoudt. Daar zijn mensen stokoud mee geworden.
Maar ik ben het door de jaren heen als drug gaan gebruiken.
Om mijn steeds sterker wordende negatieve gevoelens en gedachten mee te bestrijden.
En dat hielp echt. Mijn emoties werden wat vervlakt en ik dacht minder diep na over alles wat er aan de hand was.
Maar dat kon met drank twee kanten op gaan:
Als ik goed voelde werd ik joviaal.
Als ik slecht voelde kon ik een kort lontje krijgen…
Voor dat ‘korte lontje’ heb ik trouwens nog een avondcursus van Yulius gevolgd in die periode:
‘Niet meer door het lint’.
Ik vond er niks aan en de conclusie van de leiders was dat dit door mijn drankgebruik kwam. Als ik dat niet zou stoppen of drastisch minderen dan zou dit een probleem blijven.
Onzin!
Van ‘huis’ uit zit drift in de familie. Jawel, dit kan ook goed genetisch bepaald zijn!
Mijn moeder dronk niks. Maar als bij haar echt de druppel over de emmer ging kon ze driftig zijn. Zo heeft ze mij wel eens in een opwelling een klap gegeven dat ik over de tafel heen vloog…
Ik had het er naar gemaakt maar ze had er erg spijt van. Het was de eerste en laatste keer dat ze me had geslagen. Want ze wist het zelf: in drift ben je blind.
Dat had zij dan ook weer van haar vader, mijn opa.
Een man waar ik al een keer een blogartikel over heb geschreven (zoek op ‘opa’) en ik grote respect voor had en heb. Een rustige man, zei nooit veel. Maar je moest hem niet kwaad maken of oneerlijk behandelen want zijn vuist was als een moker… Een klap en je zou hem voorgoed met rust laten.
Onze familie was en is altijd erg tegen onrecht, oneerlijkheid en machtsmisbruik geweest.
Als je ons kwaad wilt krijgen moet je gewoon een beetje sluw en oneerlijk zijn. Vooral achter onze rug om.
Enige weken geleden werd een mij aangeboden vrijwilligersbaan afgewezen door het UWV.
Vanwege achterlijke en verouderde regels van deze wanstaltige instantie.
Het werd mij per mail en brief medegedeeld. Helaas kon ik slechts per mail antwoorden dat ze daar allemaal het lazarus konden krijgen maar als ik dit in het kantoor persoonlijk had gehoord, weet ik niet zeker of ik me had kunnen inhouden om de boel daar te verbouwen…
Kort lontje. Tuurlijk.
Maar dat heeft niets met drank te maken. Het wordt er hooguit door versterkt. Dat dan weer wel.
Over schuld gesproken; dan kan ik nu ook uitgebreid en veel schrijven over mijn ‘foute keuze’ om met mijn ex-echtgenote te trouwen. Ik houd het kort.
Al tijdens onze correspondentie (voordat we elkaar zouden ontmoeten) was zij opgenomen geweest voor enkele weken in een kliniek vanwege… psychose.
Door een voor haar traumatische ervaring was ze geheel van de wereld geraakt en haar broer en moeder hebben haar laten opnemen.
In die tijd schreven we met elkaar.
Ze kreeg medicatie maar die had ze geweigerd. In haar brieven bleek niets van een of andere ‘gestoordheid’ en leek ze alle ophef niet te begrijpen.
Het heeft toen ook maar kort geduurd en ze was snel weer zichzelf waarna we onze eerste ontmoeting hier in Nederland gingen plannen.
Maar in die tijd werd ik al gewaarschuwd: begin er niet aan. Mensen met aanleg voor psychose zijn als een soort tijdbom. En omdat ik zelf in die tijd aan het tobben was met mezelf werd het me ten zeerste afgeraden. Maar ik zag juist een uitweg… Een uitweg voor beiden uit situaties waarin we ons niet gelukkig voelden. En in het begin… was dit ook zo. Zolang alles goed en rooskleurig verliep, waren we beiden stabiel. Ook zij. Tot het dus een keer achteruit ging…
Zij kan er niets aan doen. Het is vermoedelijk ook een aangeboren afwijking in de hersenen die kan optreden onder bepaalde omstandigheden. Maar als vrouw heb ik haar altijd gerespecteerd. En nog steeds! Ze is een verstandige, gezond denkende vrouw en over veel dingen dachten we hetzelfde.
Hoewel ze dit jaar zonder medicatie is gekomen, is ze helaas nog maar een schim van zichzelf gebleven. De psychose (en ook geconstateerde schizofrenie) hebben er flink ingehakt en volgens deskundigen is er onherstelbare schade toegebracht.
Dat doet me verdriet. Maar de kinderen houden gelukkig contact met haar want dat is momenteel nog het enige wat haar boeit. Ik kan haar niet meer helpen. Daar is het te laat voor.
Mezelf kan ik ook nog verwijten dat ik bewust heb gekozen voor een ‘veilige’ relatie omdat ik in mijn 20er jaren moe werd van mijn ‘zoektocht’. Een zoektocht naar mezelf maar ook naar een ‘ideaal‘ wat ik niet zou kunnen vinden. Een ideaal van een mooie vrouw die net als ik ook nog eens een hoog libido heeft.
Hier ga ik dan liever niet te diep op in maar sommigen weten dat ik destijds diverse avontuurtjes heb meegemaakt en mogelijk te vroeg met bepaalde materie in aanraking ben gekomen.
Met dan een verlegen en serieus karakter, geen uiterlijk van een knappe vent en geen geld op de bank, was ik uiteraard niet aantrekkelijk voor het type vrouw waar ik een poosje naar zocht.
Ik ging er dan maar vanuit dat dit onbereikbaar was en ik zocht het uiteindelijk in een ‘eenvoudige maar stabiele’ relatie.
De factor Joegoslavië/Kroatië heeft aan die relatie alsnog een heel erg mooi avontuur toegevoegd.
Ik koester de vele jaren dat we daar zo hebben kunnen genieten van het land, de zee en de fijne mensen.
Zo heel gewoon is onze relatie dus nooit geweest maar wel heel beperkt.
Naast de familie in Kroatië hadden we in Nederland vrijwel niemand, zeker na het overlijden van mijn laatste familieleden.
Banden met vrienden had ik allemaal losgelaten omdat ik me voor 100% op de relatie en later het gezin wilde storten.
Dat ging echt goed… Zolang er geen kink in de kabel kwam.
En toen ging ook mijn libido weer opspelen.
Een beetje meer ‘spanning’ in bed had het misschien kunnen redden maar daar wilde mijn ex-echtgenote niets van weten. Na de geboorte van ons tweede kind, mijn zoon, werd alles lauwer en flauwer…
Niet dat ik het buiten de deur ging zoeken, dat gaat er bij mij niet in, maar opgekropte verlangens doen ook iets met een mens.
Ook dit was een oorzaak voor mijn drankgebruik.
Overigens ben ik er nu, als dikke 50-plusser, uiteraard niet meer naar op zoek.
Als ik iets kan sparen dan ga ik misschien eens een keertje per jaar naar een ‘feestje’ en kan ik even een beetje genieten van echte vrouwen.
Maar dat ik ooit een partner zou kunnen vinden die op dezelfde golflengte zit…
Die kans acht ik serieus nihil.
Dan sta ik nu dus op een donkere weg… Donker want ik zie geen licht om me te begeleiden en geen licht aan het eind. Geen idee waar de weg toe leidt. Maar ik moet en zal hem ingaan.
Omdat het de enige weg is die ik zie.
Een weg terug is er niet maar afgezien dat dit niet kan, wil ik dat ook niet.
Er zijn misschien enkele hobby’s die ik een beetje kan blijven koesteren zolang het me nog boeit maar verder weet ik vandaag echt niet hoe de dag van morgen er uit zal zien.
Mijn weg zal ik zo goed en kwaad als ik dat kan zelf proberen bij te lichten door er voor mij leuke en positieve ‘lichtjes’ op te hangen en mee te nemen.
Concreet kijk ik al weer uit om eind deze maand het huis weer te versieren met lampjes, boom en andere Kerstversiersels om er de ‘donkere dagen’ mee door te komen.
Tijdens de Kerstdagen en misschien oud- en nieuwjaar zullen de kinderen zeker een keer komen om dat samen weer gezellig te vieren.
Maar vooralsnog doe ik dat voor mezelf.
En ik neem me voor om nog creatiever te worden met het maken van gevarieerde eenpersoons maaltijden omdat ik daar tijd genoeg voor heb en eerlijk gezegd graag bezig ben met lekker eten en drinken. Ik had er alleen gewoon helemaal geen zin meer in… Even.
Voorzichtig loopt John dus door…
Maar wel op eigen kracht en naar ik hoop zonder excessief gebruik van ‘drogerende’ middelen…
Zoals Captain Picard me zou zeggen als ik hem dit voorleg:
“Make it so!”
