De strijd van een alcoholist – Deel 2

In deel 1 van mijn (toch wel) openhartige serie over het feit dat ik alcoholist ben, hoe dat is gekomen en hoe ik probeer daar tegen te strijden, heb ik uitvoerig over de tijd vanaf mijn jeugd tot aan 2013 gesproken. De opbouwfase dus.
Hoewel ik hier nu verder ga vanaf de zomer van 2013, is er daarvoor nog wel het een en ander gebeurd natuurlijk.

De scheiding met mijn ex-echtgenote is geregeld.
Echter hoewel ze door medicatie vrij snel de psychose onder controle hadden, verblijft ze tot heden nog in een kamer onder controle van Yulius. Deze maand (november 2016) gaat ze dan eindelijk verhuizen naar een eigen flatje. Heel actueel dus. En ook voor mij belangrijk!
Facebookvrienden weten misschien nog wel dat ik af en toe foto’s plaatste van een gezellig etentje bij mij aan de eettafel, waar de vele verhuisdozen op zichtbaar waren.
Die dozen zijn nu allemaal wel geregeld maar er staan nog steeds heel veel spullen van haar opgeslagen in dit huis. Het zou voor mij fijn zijn als die allemaal nu weg zouden zijn.
Voorlopig blijven we voornamelijk financieel nog lang verbonden omdat de hypotheek en een zeer grote lening die we destijds beiden zijn aangegaan op beide namen staan.
Zonder vaste inkomens (van beiden) kan dit niet veranderen.

Nu de werkkamer van mijn ex-echtgenote na een maandenlange opruiming leeg kwam, kon mijn dochter daar haar kamertje inrichten. Jarenlang sliepen mijn zoon en dochter samen op 1 kamer, overigens met plezier want ze gaan zeer goed met elkaar om.
In de periode nadat mijn zoon weer thuis kwam tot in de zomer hebben ze samen hard gewerkt om van de kamers boven echt hun eigen kamers te maken. Geweldig!

Eigenlijk begon de zomer van 2013 dus wel redelijk positief.
Ik maakte dagelijks eten (wat ik toch altijd al deed, ook op de spannende dagen), zorgde voor het huishouden waarbij ik veel hulp kreeg van mijn dochter die veel hielp met schoonmaken.

Mijn dochter had echter ook een lange geschiedenis van problemen.
Middelbare school niet afgemaakt, een mislukte start van een MBO-opleiding en enkele malen gedreigd met zelfmoord… Nooit echt serieus maar haar wens om te leven was soms flink ingedaald.
Wat ik wel herken, zeker in deze tijd maar dat is een ander verhaal.
Ze was nog geen 20 maar was al eens een paar weken opgenomen geweest in een jeugdkliniek, voortdurend onder behandeling van zorgverleners en voortdurend last van haar darmen.
Alles is ontstaan tijdens haar puberteit nog op de basisschool waarin ze – zo ze zegt – zwaar teleurgesteld is geraakt in haar ‘vriendinnen’. Sindsdien houdt ze niet meer van gezelschappen, wil zich aan niemand binden en wil nooit meer een relatie.
Ik wil verder niet te diep op haar in gaan uiteraard maar dat was (en is) voor mij natuurlijk een grote zorg. Ik kan er niets aan doen om haar te helpen. We praten soms lange tijd maar uiteindelijk moet ze in zichzelf gaan geloven. Ik huil regelmatig om haar.

Ik vertel dit omdat het feit dat mijn dochter nu wel een leuke eigen kamer hier boven had en onze verstandhoudingen goed waren, tijdelijk zou zijn. Er werd al gezocht naar een mogelijkheid om onder begeleiding van zorgverleners zelfstandig te gaan wonen. Ze had haar privacy nodig.
Hoewel ze nog enkele jaren met succes heeft gewerkt in een bijbaan bij restaurant La Place, bracht ook dit niet een ommekeer.

Mijn drinkgedrag was wisselend.
Soms voelde ik me geweldig maar soms voelde ik me ook weer neerslachtig.
Gestopt met sterke drank (whiskey tegenwoordig) was ik nooit.
Het was dus dagelijks maar niet excessief.
Maar de kinderen konden het goed merken wanneer ik eens wat te veel op had.
En dat vonden ze niet leuk.
Het kwam bijvoorbeeld vaak voor dat we met z’n drieën ‘s-avonds films of series gingen kijken.
Nu we de ruimte en tijd hadden is er van alles langs gekomen.
De hele serie Lost, Star Trek Voyager, Star Trek The Next Generation, alle Star Trek films…
Ja daar houden we toevallig allemaal van.
We hebben uren op de bank genoten van de films.
Maar het kwam ook voor dat ik tijdens het kijken op de bank in slaap viel.
Ook kwam het voor dat ik dingen was vergeten die ze gisteren hadden gezegd.
Of gewoon mijn iets te overdreven gedrag… Overdreven positief, overdreven negatief en soms boosheid door een bepaalde gebeurtenis.
Allemaal versterkt door de drank natuurlijk.
En daar waren ze heel verdrietig over.
Mijn zoon werd in die tijd zelfs vaak boos op me.
Hij kon zijn driften nog niet zo beheersen en dat was dan wel eens hard tegen hard.
Verbaal dan uiteraard. We hebben elkaar nooit aangeraakt.
Maar het feit bleef.

Daarnaast bleek het proces van solliciteren naar een nieuwe baan nog frustrerender dan ik me al had voorgesteld. Feitelijk kwam ik voor banen op mijn oude niveau niet meer in aanmerking vanwege leeftijd en gebrek aan opleidingen. En voor banen onder mijn niveau vonden ze me vaak weer te ‘zwaar’. Ik heb enkele sollicitatiegesprekken gehad in een periode van een jaar (even uitgesmeerd) waarbij ik het net niet werd.
Daar word je niet vrolijk van.

Financieel leek het in het begin nog wel mee te vallen maar ik voelde al snel dat ik kopje onder zou gaan als er niet snel iets zou veranderen.
Op dat moment zag ik echter geen uitwegen meer.

In het najaar van 2013 (altijd al wel een moeilijke periode voor me) kreeg ik door alle gevoelens en problemen opnieuw een depressie.
Ik was meer gaan drinken en zag het allemaal niet meer zitten.
Om het gezeur van sollicitaties kwijt te zijn, heb ik me ziek gemeld bij het UWV.

Die depressie hield niet in dat ik niks meer deed maar ik had gewoon geen zin meer in het gezeur van instanties en alle problemen.
Wel ging ik me weer opnieuw aanmelden bij hulpverlening, in eerste instantie Yulius vanwege mijn depressie. Daar heb ik op zich een leuke periode gesprekken gevoerd met een man waarmee ik snel op 1 golflengte kwam.
Het drinken ging gewoon door.
En dan zeg ik in alle eerlijkheid dat er dan dagen tussen zaten dat er makkelijk een halve liter whiskey doorheen ging.

Ook moet ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik van de periode eind 2013 tot pakweg 2015 niet zo heel veel meer kan herinneren. In details dan.
Er zijn dingen gebeurd (niets ernstigs, gewoon feitjes) die de kinderen dan nog wel eens vertellen en dan moet ik zeggen… “Ik weet het echt niet meer.”
Ik leefde bij de dag en wonderwel ging dat vaak wel goed.
Maar ook ben ik in die periode al wel een keer ziek geworden omdat ik geen eetlust meer had, wel dronk en er daardoor van alles van binnen mis ging.
Dan stopte ik met drinken.
Kinderen blij, oude pappa terug!
Ging weken goed, maar toch besloot ik steeds weer om toch maar weer een slok te gaan nemen.

Laat ik voorop stellen dat het niet allemaal kommer en kwel was!
Tijdens de feestdagen (vooral rond Kerstmis en Oud en Nieuw) versierde ik het huis en maakten we het met z’n drietjes heerlijk gezellig!
Ik probeerde dan altijd extra lekker eten te maken maar vanwege de mindere behoeften van mijn zoon en de gevoelige maag van mijn dochter nooit te uitbundig.
Maar het was altijd leuk en gezellig.

Daarnaast stond vrijwel heel 2014 in het teken van nieuwe activiteiten.
Ik wist dat stil binnen zitten achter de geraniums (in mijn geval de hele dag achter de PC…) ook niet gelukkig zou maken en het zou me zeker niet uit mijn depressie helpen.
Ik ontmoette oude collega’s van meerdere werkgevers, ging naar een reünie van een oude werkgever en begon zelfs enkele keren met vrijwilligerswerk in onze eigen Dordtse poptempel Bibelot. Alleen was de druk van het biertjes tappen of garderobe werk toch iets te zwaar voor mij dus ben ik gestopt.
Toen ik later de leidster vertelde dat ik werkte aan een drankprobleem zei ze dat ik dat werk dan eigenlijk helemaal niet had mogen doen…
Ik had er geen last van overigens omdat ik nooit behoefte heb aan drinken als ik bezig ben met leuk werk. Terwijl sommige collega’s stiekem verkeerd getapte biertjes wegwerkten gooide ik het gewoon weg. Maar ze hadden slechte ervaringen met (ex-) alcoholisten die daar niet beter van werden. Maar goed, het was toch niets voor mij.

In die tijd heb ik me ook aangemeld bij De Hoop, een zorgverlener voornamelijk gericht op verslavingen. Op aandringen van Yulius omdat die daar niets mee doet.
En mijn herstel mede afhangt van mijn drankgebruik.
Zo heb ik bij De Hoop vele gesprekken gehad, begeleid afkicken thuis maar onder controle en zijn ook de kinderen betrokken bij de gesprekken.
2014 was eigenlijk een jaar van vele ups maar ook weer downs.
Want ook na de afkickperiode kon ik het na een week of 7 niet meer volhouden.

Er waren en zijn natuurlijk altijd opties om me eens een keer langdurig te laten opnemen.
De Hoop doet dat en ik heb zelfs advies gekregen om naar Schotland te gaan waar Castle Craig een van de beroemdste afkickklinieken van Europa zou zijn.
Maar zeker zolang ik de zorg over mijn zoon nog had, kon dat gewoon niet.
En daarnaast…
Elke behandeling, hoe klein of groot ook, staat of valt bij een goede ondersteuning als je eenmaal weer thuis bent.
Dat is de grote valkuil van elke verslaafde… Zonder directe steun moet je het gewoon helemaal alleen doen. En dat was dan ook altijd mijn bedoeling.

2015 zou voor mij een jaar van ‘afscheid’ nemen worden.
Natuurlijk niet definitief maar de momenten waren aangebroken.
In maart kon mijn dochter met hulp van haar behandelaars een tijdelijk onderkomen vinden voor een jaar. Het heet in Dordrecht: Short Stay Facility. Feitelijk één grote flat met kamers die door diverse instellingen worden gebruikt.
Ook mijn ex-echtgenote verbleef daar onder de hoede van Yulius.
Ik heb ze uiteraard helpen verhuizen naar haar 1e ‘eigen’ kamertje, want meer was dat niet.
En haar slaapkamer hier in huis stond weer leeg…
Blij voor haar, het was haar wens en ze was al 21, maar verdrietig voor mij uiteraard.

In dat jaar heb ik ook een bijzondere gebeurtenis meegemaakt.
Afgelopen jaar was een goede vriend van mij langsgekomen en hij adviseerde mij om eens te denken om naar een bepaald festival te gaan in 2015: ‘Love and Light Festival’.
Hij wist dat ik tobde met mezelf en mijn (nieuwe) levensdoel en wilde me kennis laten maken met een aantal mensen en een sfeer die me waarschijnlijk zeer goed zou doen.
En dat gebeurde ook.
In het pinksterweekend van 2015 vond het festival plaats.
Zoals de naam doet vermoeden draait het bij dit festival vooral om de minder aardse (tastbare) zaken. Er waren workshops, spirituele activiteiten maar ook directe deelname aan een soort van healing-sessies was mogelijk.
Het was een camping dus ik heb daar voor het eerst sinds mijn diensttijd weer in een tentje geslapen. Dat was afzien en ik heb 2 nachten vrijwel niet geslapen van de kou.
Maar de sfeer… Die vond ik inderdaad zo open, zo licht en zo vol liefde…
Dat kon ik zeker voelen.
Hoewel ik er wel gewoon met drank naar toe was gegaan…
Af en toe nam ik de eerste dag even een slokje whiskey in mijn tent.
Tot ik aan een bepaalde ceremonie had meegedaan die daarna een soort van ‘afkick’ effect gaf!
Ik voelde me erg slecht, trillend en bevend. En dat was nog niet van de kou.
De dag erna heb ik geen drank aangeraakt, op enkele biertjes na, en voelde ik al weer veel beter.
Ik vond dit een zeer speciale ervaring.
Die ik misschien intenser had kunnen beleven zonder invloed van drank… Maar daar twijfel ik nog aan.

De organisatie van het festival was gedaan door een internetradio genaamd TVNR (Transparant Vlaams Nederlandse Radio maar ook gezegd: Tijd Voor Nieuwe Richtingen). Duidelijk gericht dus op de ‘nieuwe tijd’.
Omdat ik dus een oude radioman ben, werd mij gevraagd of ik eventueel een programma zou willen maken. En vanwege mijn bijzondere gevoelens daar, waarbij ik aannam dat ik hier misschien wel eens een voor mij ook goede nieuwe richting had gevonden, wilde ik dat graag.
Vanaf half september zou ik tweewekelijks op vrijdag weer mijn live programma ‘De Rest van het Avontuur’ gaan maken. Ik verheugde me erop!
Dit is doorgegaan tot april 2016, toen ik weer ernstig ingestort was na toch weer een depressie, slecht eten en drankgebruik. Want… Ondanks al die ontwikkelingen is dat nooit gestopt.
Later heb ik nog een keer geprobeerd om terug te komen, maar om diverse redenen was het gevoel wat ik voor TVNR had en het hele gebeuren daaromheen verdwenen.

In 2015 heb ik dus ook weer van alles ondernomen om er ook wat moois van te maken en nieuw elan op te doen om er energie van te krijgen.
Tripjes gemaakt naar Rotterdam, Amsterdam (bezoek Facebookvriend) en Den Haag, weer diverse mensen af en toe ontmoet… Maar ja… Het bleef allemaal af en toe. En eenmaal thuis was de fles weer mijn grootste vriend…

Toen kwam in augustus 2015 het tweede ‘afscheid’: mijn zoon kon in een woongroep voor jongeren gaan wonen, geleid door een jeugdorganisatie. Niet omdat het met hem zo slecht ging (integendeel), niet omdat het thuis niet is uit te houden wegens excessen maar simpel omdat hij dat kan beslissen vanaf zijn 16e en de mogelijkheid werd geboden.
En we dachten allebei ook dat onze ego’s beter af waren als we wat verder van elkaar verwijderd zouden zijn.
Toen hij daar ging wonen was ik helemaal alleen thuis.
Dat viel echt niet mee…
Maar de relatie met mijn zoon is daarna wel nog beter geworden. De afstand deed ons beiden inderdaad goed en vooral voor hem was dit belangrijk omdat hij het samen met mij wonen toch vrij ‘verstikkend’ vond. Zeker voor hem ben ik dus wel blij.

In de periode vanaf dat ik echt alleen kwam te staan, werd mijn stemming meer wisselend.
De door de kinderen gewenste poes was nog bij mij en dat zorgde voor aandacht en afleiding, maar toen mijn dochter in januari 2016 echt een eigen flatje kreeg, verhuisde ook zij naar haar.
Het aantal activiteiten nam af en ik probeerde me volledig te richten op de tweewekelijkse radioprogramma’s voor TVNR en ik probeerde op mijn manier nu ‘lol’ te behouden in koken voor mezelf… Wat altijd gepaard ging met delen in de vriezer…
Het drinken nam toe en ik groeide langzaam naar een patroon van een halve liter whiskey per dag.
Dan begon ik ‘s-morgens bij het opstaan met het eerste slokje…
Slapen ging slecht omdat ik uiteraard midden in de nacht wakker werd van een lichaam wat iets nodig had… In slechte nachten gaf ik daar wel eens aan toe maar meestal bleef ik dan toch liggen om het lichaam ongeveer 8 uur alcoholvrij te laten.
Heel lang heb ik dit op zich prima kunnen volhouden.
Of veel mensen buiten de deur me konden ‘ruiken’ weet ik niet maar van sommige heb ik wel eens gehoord dat ze een dranklucht roken.

De eerste grote instorting kwam in het voorjaar van 2016.
Er gebeurde heel veel in die tijd.
Vanwege steeds lager hangende oogleden had ik een ooglidcorrectie gekregen.
Op zich lichte operatie die wel enige weken nasleep heeft.
Een paar weken daarvoor was ik voor een bekende zenuwknoop behandeld in de pijnpoli van het ziekenhuis. Dat was niet zo goed gegaan.
Ik zat er doorheen.
At niet meer goed maar bleef stug doordrinken.
Mijn bloeddruk was opeens superlaag terwijl ik altijd hoge bloeddruk had.
Alles was in de war.
Het bleef toen nog bij een sisser en nadat ik weer wat beter was gaan eten, knapte ik weer op.

Het pinksterweekend van 2016 zou ik weer naar het Love and Light Festival gaan.
Met als belangrijk detail dat de kinderen mee zouden gaan!
We hebben daar nieuwe spullen voor moeten kopen zoals een 2e tent, slaapzakken en luchtbedden.
Alles was geregeld.
Tot precies net voor het festival beide kinderen ziek werden dat zij niet konden gaan…
Omdat het weer ook niet zo heel veel goeds voorspelde en ik me nu helemaal belabberd voelde kon ik er niet alleen naar toe gaan.
Achteraf weet ik dat dit mogelijk ook het beste was voor mij maar op dat moment was ik er helemaal kapot van.

In mei 2016 ging mijn zoon uit de woongroep naar een zelfde kamer waar mijn dochter had gewoond tijdelijk. Ook voor hem zal dit tijdelijk zijn en zodra school afgelopen is zal hij ergens op zichzelf moeten gaan wonen.
Hij woont daar op dit moment dus nog steeds en heeft het erg naar zijn zin.
Maar ik voelde me zonder enig doel nog nu erg verloren.
Geen radioprogramma’s meer, geen kinderen om voor te zorgen.
Alleen zorgen… voor mezelf.

Ik heb nog een poging gedaan om vrijwilligerswerk te gaan doen en er was iets kleins wat op niets uit is gelopen.
Toen ik een werkelijke parttime dagtaak kon krijgen bij een grote plaatselijke kringloopwinkel werd dit afgewezen door het UWV… Voldeed niet aan hun richtlijnen.

In de periode vanaf pakweg de zomer 2016 tot heden zijn mijn dagen gevuld met achter de PC zitten, af en toe een boodschapje doen, TV kijken als er iets is (maar er zijn dagen dat er voor mij niks is!) en proberen wat eetbaars op tafel te krijgen…
Dat werden de laatste tijd steeds vaker kant-en-klaar maaltijden als die in de aanbieding waren.
Af en toe maakte ik dan wel eens iets waarvan ik vaak meer dan de helft in de vriezer deed.
Uiteindelijk kwam ik dozen te kort…
Want zin om dat nog op te eten had ik ook niet meer.
Ondanks de warme 2e helft van de zomer, waarin ik me had voorgenomen zo veel mogelijk weg te gaan met mijn nieuwe e-bike en onderweg foto’s te maken, kwam ik nooit verder dan rommelen in de tuin, een korte wandeling en een boodschapje links en rechts.
Ik probeerde te genieten. Pompte het mezelf in. Maar ik voelde er niks van…

In de tussentijd kwam mijn zoon nog wel eens een keertje eten en zeker kwam hij regelmatig langs wippen om even bij te praten. Mijn dochter veel minder maar ook wel af en toe.
Wel hebben we dagelijks contact via ‘whatsapp’.

Langzaam voelde ik een gevoel aankomen van een ‘gebed zonder eind’. Waarbij ik hartstochtelijk naar het eind ging verlangen…
Ik zag werkelijk geen toekomst meer, oplossingen voor de problemen en een reden…
waarom ik eigenlijk nog aanwezig zou moeten zijn.
Aan zelfmoord denk ik nooit.
Mij zal je nooit zien hangen, van een flat zien springen of voor een trein…
Misschien ben ik er te laf voor maar ik heb ook nog een soort stem die zegt dat ik het niet zelf mag doen. Als het mijn tijd is dan is het mijn tijd.
Maar ik hoopte dat die tijd snel zou komen…
En ik dacht… Als ik dan toch ga, dan geniet ik de laatste tijd nog een beetje.
En bleef stug doordrinken.
Tot ik eind oktober ook weer helemaal geen trek meer had om te eten… Mijn maag vroeg er ook niet om. Uiteraard ging ik toen snel achteruit in lichamelijke gesteldheid.
Ik heb mijn zoon gelukkig nog kunnen helpen toen hij bij het sporten een gekneusde enkel opliep en net op tijd kon hij gebruik maken van mijn auto om alles te kunnen doen.
Want toen stortte ik in.
Ik had het al eens eerder meegemaakt maar nooit zo erg als nu: overgeven, diarree.
Niet normaal natuurlijk maar bijna zwarte drab…
Ik weet inmiddels dat mijn maagwand flink ontstoken was en doordat ik niet meer had gegeten de lever nu ook wel overbelast raakte.
Daarnaast had ik een hartslag van rond de 200, waardoor ik niet of nauwelijks kon slapen.

Vanaf dat moment bent ik (weer) gestopt met alcohol en tot de dag van vandaag (12 november) is dat nu ruim een week.
Dat is niks natuurlijk. Ik ben wel eens 7 weken gestopt…
Maar op deze manier dood gaan wil ik niet.
Ik wil me niet dood DRINKEN!
Vandaar dat ik tijdens de herstelperiode heb nagedacht wat ik kan doen om het een betere plek te geven. Beter dan het steeds weer verbergen om er later stiekem weer mee te beginnen…
Toen besefte ik opeens: schrijven kan ik wel… Doe ik al een poosje. Dat is momenteel zelfs mijn enige voor de hand liggende activiteit die ik kan oppakken wanneer ik wil.
Zo is deze serie ‘De strijd van een alcoholist’ ontstaan.

Ik maak nog een ‘Deel 3’ om nog een aantal verklaringen te geven van bepaalde dingen en wat gedachten op een rij te zetten waarmee ik in dit verband rondloop.
In volgende delen zal ik proberen bij te houden hoe het gaat en of ik valkuilen heb ontdekt… en of ik ze heb weten te omzeilen.
Maar ik zal ook eerlijk zeggen wanneer dat niet is gelukt.

Want dat hoort ook bij de strijd…