Laat ik me even voorstellen.
Mijn naam is John van de Rest.
Dat wist u al.
Maar wist u al dat ik alcoholist ben?
Nou…
Ik weet vrijwel zeker dat er heel veel bekende lezers van mij dat al wel wisten, of dat ik in ieder geval een ‘alcoholprobleem’ heb. Of dat ik er wel heel erg van houd.
Lekkere biertjes, ook vaak tijdens uitzendingen live op de radio, kwamen geregeld langs de webcam.
Maar het grote woord… ‘alcoholist’… is dat bij iedereen opgekomen.
Misschien in gedachten dan. “Misschien is hij…”
Mijn hint om het Johnny Walker symbool in veel van mijn logo’s en banners te gebruiken? 😉
Maar dichtbij staanden wisten dat zeker wel.
Maar nu… Een openbare onthulling? En dan weet je het gewoon zeker nu allemaal?
Nee, dat is niet de bedoeling van deze serie artikelen. Ik heb er niet voor niets ‘Deel 1’ achter gezet. Ik ben meer van plan.
Allereerst wil ik je in dit 1e deel zo meteen mijn drank-historie uitleggen, tot het moment dat het uit de hand begon te lopen. Zal al een heleboel verklaren.
Vervolgens de situatie van de uitgroei tot de dag van vandaag.
Een dag (momenteel historische dag – 9 november 2016 – omdat ene Donald Trump tot president van de VS is gekozen) dat ik nu al weer 5 dagen alcoholvrij ben.
Daarna stop ik niet. Met artikelen bedoel ik.
Juist daarvoor is deze serie bedoeld: om dit keer open en bloot te delen hoe mijn strijd is om er dit keer in te slagen niet opnieuw terug te vallen.
De reden daarvan lijkt voor de hand te liggen maar daar kom ik in Deel 2 zeker op terug.
Mijn alcohol-historie
Laat ik voorop stellen dat ik geen vroege drinker was.
Het ‘tienerzuipen’ bestond niet of ik wist het niet en omdat ik enig kind was in een vrij conservatief gezin, kreeg ik niet op m’n 16e mijn eerste biertje of glaasje wijn.
Ik was ook geen uitgaander, nooit geweest.
Wel wist ik dat mijn opa graag een biertje en een borrel lustte, ik zag mijn oom ook af en toe een biertje drinken (Heineken was huismerk… moet je nu toch niet meer aan denken!), mijn vader lustte wel eens een glaasje wijn en zelfs mijn moeder dronk in de zomer graag een Brand biertje als ze op vakantie was in Limburg. Maar verder was alles thuis redelijk alcoholvrij.
Ik taande er ook niet naar! Het boeide me niet.
Anders werd het toen ik op mijn 20e in militaire dienst ging.
De eerste 3 maanden van mijn dienst (in opleiding) zat ik in Breda.
Mijn ‘maten’ gingen natuurlijk allemaal in hun vrije tijd een biertje drinken in de gezellige stad. We zaten naast het centrum dus…
In eerste instantie durfde ik het niet zo goed maar toen besloot ik het.
Ik wil bier leren drinken.
Maar zoals ik altijd ben… Graag in m’n eentje. Ik laat me niet meetrekken door een horde die vindt dat ik het moet…
Daarom ging ik op enkele avonden in m’n eentje op stap, bewust naar een heel rustig cafeetje waar nauwelijks mensen kwamen. Het werd gerund door een Pools stel wat al weer op leeftijd was.
Rustig zittend aan de bar dronk ik daar mijn eerste Breda biertje.
Brrrrrrr…… Bitter!
Het eerste vond ik dus niet eens lekker.
Maar ik wilde gewoon wennen…
Het tweede smaakte al een stuk beter.
Dat heb ik zo enkele dagen volgehouden, tot dan geen enkele last ook niet van 2 naar 4 glazen bier.
Ik meen me te herinneren dat ik er een keer 6 heb geprobeerd. Toen bleek mijn taks op dat moment bereikt en eenmaal terug in de kazerne heb ik een keer overgegeven.
Dat zou daarna niet veel meer voorkomen…
Niet lang na mijn diensttijd woonde ik helemaal op mezelf en omdat ik ook al geleerd had dat het ene biertje heel anders smaakt dan het andere, ging ik ze allemaal eens proberen.
Eigenlijk ontwikkelde ik toen mijn liefde voor bier… zoals er ook gewoon wijnliefhebbers zijn die alles (denken te) weten van goede en slechte wijn.
Maar ik zal er hier geen merkenpraatje van maken.
In ieder geval had ik in een paar jaar tijd van alles gedronken, van Nederland en België (vooral de laatste!) en genoot ervan.
Niet dat ik nu elke dag met een krat bier naar de TV zat te kijken of zo…
Ik ben NOOIT iemand geweest die zomaar zonder reden elke week 10 of 20 bier gaat zitten drinken… Dat kan ik gewoon niet op.
Alleen tijdens feestavonden in gezelschap van vrienden en bekenden liet ik me dan wel eens gaan. En ja, dan kon iedereen wel aan me merken dat ik wel heel erg vrolijk en uitbundig werd, wat ik normaal nooit was.
En ja, de dag erna was dan normaal zwaar…
Maar dat was dan enkele keren per jaar.
Naast bier dronk ik vrijwel niks anders.
Af en toe een glaasje lichte zoete wijn als dat voorhanden was.
En zo bleef het in principe tot ongeveer mijn 30e.
Toen leerde ik mijn (nu ex-) echtgenote kennen, toen uit Joegoslavië wat al snel Kroatië werd.
Daar werd ik hartelijk ontvangen door alle vrienden en grote familie, waar we uiteraard allemaal langs gingen. Naast een heerlijk biertje werd daar standaard nog veel meer gedronken.
De hoofdborrel was daar toch wel Slivovitsj. Een pruimenjenever.
Wat hier de jonge jenever voor Nederland is, is daar de Slivovitsj.
Ik vond het heerlijk!
Maar dat was nog niet alles.
Wijlen mijn schoonmoeder dronk bij het ontbijt al een glaasje gin.
“Goed voor de maag” zei ze.
Uiteraard dronk ik mee.
Bij het avondeten was er uiteraard ook altijd een aperitief. Meestal Stock, een soort cognac.
Bij een bepaalde oom vielen we op bezoek midden in een klein feestje waarbij het bier werd afgewisseld met Stock. Door elkaar dus.
En maar lachen! En maar drinken!
Volgens mij waren ze benieuwd hoe lang ik het volhield mee te doen…
Dat viel ze niet tegen maar uiteindelijk werd ik doodziek…
Lag aan het eind van de avond kotsend in de badkamer.
Met de dag erna flinke hoofdpijn maar dat liet ik niet erg merken.
De oom mocht me wel.
Vele jaren daarna is hij ook moeten stoppen met drinken wegens grote gezondheidsproblemen…
Hij was toen al wel rond de 70.
In Kroatië bestonden ook veel privé-stokerijen. Ofwel gewone mensen die in hun schuur Slivovitsj stoken. Vele malen goedkoper dan de toch al goedkope drank in de winkel maar ook nog vele malen lekkerder. Zo kwam het dat wij dus vrijwel elk jaar na de vakanties terug reden met een litertje of 4 Slivovitsj, een paar liter Stock en vaak nog wat lokale likeuren waar mijn ex van hield.
Nee, nooit aangehouden. 😉
In ieder geval beschikte ik zo thuis dan ook over goede en lekkere sterke drank.
Maar in het begin was er nog niets aan de hand.
De flessen deed ik een jaar over. Dronk af en toe eens een glaasje en dan vooral nog alleen in het weekend.
De grote ommekeer kwam uiteraard pas toen er na verloop van de jaren problemen kwamen in het gezin.
Inmiddels twee toen nog vrij jonge kinderen die uiteraard ook mee gingen op vakantie.
Tijdens de vakanties was ik in Kroatië altijd wel gewend meer bier te drinken dan normaal.
Warm klimaat en alle tijd en rust om het heerlijke Kroatische bier te drinken wat daar gewoonlijk in halve liters wordt gedronken.
Ook op terrasjes. Heerlijk!
En nergens last van! Het gewone bier dronk ik als water.
Maar eenmaal in ons flatje dronk ik er dan steeds vaker ook slokken Slivovitsj naast om de oplopende spanningen te verzachten.
Ik werd er niet ziek van maar het zal wel een bepaalde basis zijn geweest…
Thuis dronk ik nog steeds alleen maar sterke drank in het weekend.
Ik werkte nog gewoon en dan dronk ik 5 dagen gewoon alleen maar een biertje bij het eten.
In sommige ‘spannende’ weekenden echter liep het wel eens uit de hand…
En dan werd ik er ook goed ziek van.
De echte grote ommekeer trad op toen ik in 2011 mijn vaste baan verloor door reorganisatie bij mijn werkgever. Ik was daar nog niet weg want kreeg allerlei tijdelijke klusjes daar omdat er voor alle gedupeerden een nazorgtraject van 6 maanden was gestart. Mijn gevoelens waren er echter niet beter op geworden, zeker gezien de steeds hoger oplopende spanningen thuis met mijn steeds (psychisch) zieker wordende echtgenote.
Omdat ik in die 6 maanden geen andere externe baan wist te vinden en er intern niets voor me gedaan kon worden, besloot ik uit wanhoop een interne baan te kiezen die heel anders was dan ik ooit had gedaan en ik zeker niet ‘leuk’ zou gaan vinden.
Maar ik dacht dan zekerheid te hebben voor een bepaalde tijd en verder te kunnen zoeken naar beter werk.
Vanaf het begin voelde ik me in die nieuwe baan verschrikkelijk.
Niet alleen waren de verhoudingen daar ‘middeleeuws’ maar ook alle collega’s verzetten zich steeds meer tegen mij alsof ik iemand was die daar problemen veroorzaakte…
Ik ging toen ook overdag stiekem tijdens het werk drinken.
Toen dit een keer werd geroken ben ik daar wel mee gestopt.
Maar ik trok het niet meer.
In 2012 meldde ik me ziek na een knallend conflict tussen het hele team en mij waarbij ik met trillende handen naar huis ging…
Ik wilde en ging daar dan ook nooit meer terug.
Toen heb ik 9 maanden thuis gezeten. Het was mijn eerste grote depressie.
2012 was definitief het grote rampjaar voor mijn hele gezin, niet alleen mij.
Omdat ik thuis zat, continu bij een bizarre echtgenote op de lip (ze leed aan psychose) waren de ruzies en het gesmijt met meubelen regelmatig aan de orde.
Wat buren instanties deed inschakelen.
Ik ging ook steeds meer drinken.
Toen ik een keer onder invloed en spanning het op een gillen zette en met de tafel ging gooien stond de politie voor de deur.
Ik mocht een paar uurtjes bijkomen in een celletje en kreeg een gesprekje met een psycholoog die later bleek ook voor zorginstelling Yulius te werken.
Natuurlijk was mijn drift weg en ik kon een goed gesprek houden.
Ze hadden alle begrip voor mijn situatie en raadden me aan ook voor mezelf maatregelen te nemen. Behandeling, begeleiding etc.
Daarna zijn vele ballen gaan rollen.
Via AMK kwamen we onder Jeugdzorg en omdat mijn echtgenote nog steeds door kon razen, voelde ik mezelf de oorzaak omdat ik dronk…
Een positief kantelpunt kwam eigenlijk toen er weer zo’n groot gegil was in huis… Alleen niet van mij maar van mijn echtgenote dit keer.
Ik besloot (ondanks mijn eigen spanningen) om het huis uit te rennen, de politie zelf te bellen en te zeggen ‘dat ik straks iemand zou gaan vermoorden’.
Binnen 4 minuten 3 politieauto’s voor de deur. Ik liep rustig terug en legde de situatie uit.
We gingen naar binnen en ik ging met mijn zoon daarna even weer naar buiten terwijl de politie naar mijn echtgenote ging. We hoorden haar buiten schreeuwen.
Toen namen ze haar mee.
Mijn zoon zei meteen: “Eindelijk nu mamma!”
Hij was toen 14 jaar.
Uiteraard brachten ze haar ook weer na enkele uurtjes naar huis nadat ze tot rust was gekomen.
Maar het probleem was nu duidelijk in beeld.
Voor de oplossing was het echter nog te vroeg.
Jeugdzorg zat dik op onze huid.
En toen ik hen een keer belde dat ik af en toe wel eens met een vleesmes in mijn handen sta met bepaalde gedachten… Kwam een delegatie opeens aan de deur om mijn zoon mee te nemen.
Hij werd net voor de zomer van 2012 uit huis geplaatst.
Met veel verdriet maar hij nam het zoals het kwam, zo verstandig als hij altijd al was.
Toen was ik alleen met mijn echtgenote.
Zij bemoeide zich geheel niet met de uithuisplaatsing. Alles ging langs haar heen.
Achter de schermen bleek het allemaal nu wel degelijk door te zijn gedrongen.
Ik had inmiddels (op advies) al een scheiding aangevraagd en Yulius was ingeschakeld om te proberen haar in opname te krijgen. Maar dat lukte niet omdat ze dat niet wilde.
Omdat ze ook niet wilde meewerken aan de scheiding werd me geadviseerd om wegens de situatie (ook van de kinderen) een ontzegging van toegang aan te vragen.
Daar moesten diverse advocaten, zorgverleners en zelfs een rechter aan huis bij komen.
Maar die rechterlijke beslissing kwam er.
Uiteraard gaf ze daar geen gehoor aan.
Daarop is ze op een dag gedwongen door Yulius in een ziekenwagen het huis uit gehaald.
Ze werd nu meteen opgenomen in een speciale kliniek, in eerste instantie gesloten.
Even wat uitleg…
Dit artikel is nu naast mijn alcohol-historische feiten ook een stuk persoonlijker geworden naar de gebeurtenissen in het gezin. Het lijkt niet relevant maar deze periode heeft mijn drankgebruik zodanig beïnvloed dat ik de diepere uitleg belangrijk vind.
Er kwam nu een ‘zucht van verlichting’.
De grootste bron van alle spanningen was verdwenen.
Maar mijn zoon zat nog wel in het pleeggezin…
En dat zou niet zomaar veranderen als ik mijn drankgebruik niet drastisch zou minderen.
Daarom heb ik in de tijd die volgde alles gedaan om te proberen het op te lossen.
Ingeschreven geweest en behandeld bij Yulius, Bouman, De Hoop en De Waag.
Van kastje naar muur want niemand kon me echt helpen…
In de tussentijd was ik weer terug naar mijn werkgever gegaan omdat mijn innerlijke rust nu zodanig was hersteld dat ik me beter durfde melden.
Toen kon ik nog een periode tijdelijke klusjes doen bij diverse afdelingen, waarbij de laatste maanden wrang genoeg op mijn oude afdeling waren waar ik ontslagen was…
Maar ik was van de straat en ik dronk overdag niet meer.
In juli 2013 was het echter afgelopen.
Definitief einde dienstverband na nog wat gestekker over mijn ontslagvergoeding…
In het begin was ik gelukkig. Blij dat ik nu vrij was, het thuis rustig was en ja…
Ook mijn zoon was enkele maanden al weer thuis omdat ze zagen dat mijn situatie stabiel was en hij had het vreselijk slecht naar zijn zin in het pleeggezin waar ook al weer conflicten waren ontstaan…
Eind goed al goed?
Hoe het daarna verliep ga ik uitleggen in Deel 2.
Wat goed dit John!
Warme groet,
Madeleine.