Vandaag bereikt me via Facebook het nieuws dat een voor mij bekende persoon is overleden: Jan van der Pligt.
Nu gebeuren dit soort dingen dagelijks en hoe ouder je zelf wordt, hoe meer min of meer bekende personen om je heen omvallen.
Dat is het leven. En de dood…
Maar over Jan heb ik bepaalde herinneringen…
En als ik lees in het AD-artikel
Overlijden Jan van der Pligt (72) is ‘een gevoelig verlies’
dat hij al enkele jaren met de dood aan het strijden was, dan voelt het toch zwaar.
Hoewel ik van hem nooit meer iets heb vernomen sinds ons contact in de 80er jaren, ben ik hem nooit vergeten.
Op een bepaalde manier was hij wel een bron van inspiratie voor me.
Het begon allemaal toen ik in ongeveer 1983 ging draaien voor Radio Starlight, een van de door mij genoemde radiopiraten uit die tijd waar ik heel wat activiteiten heb gedaan en waar ik de diverse interviews heb gedaan met bekende artiesten.
Maar eigenlijk… was het Jan van der Pligt die dit allemaal mogelijk maakte! Niemand anders!
In die tijd waren de radiopiraten nog populair.
Hoewel er af en toe uit de lucht werden gehaald door de RCD (Radio Controle Dienst), kwamen ze steeds weer terug.
Radio Starlight was op de weg een van de meest populaire pop-piraat uit de regio te worden. Door de brede programmering, professionele ambities en… serieuze mensen achter de schermen. ‘Eigenaar’ en min of meer ‘leider’ van Starlight Jan Visser was voornamelijk bezig om zijn station ook commercieel op de kaart te zetten.
Hij benaderde (met de collega’s) diverse middenstanders om reclame te mogen maken.
Dat resulteerde uiteindelijk in een leuk rijtje vaste sponsors waarmee Starlight de nodige technische middelen kon aanschaffen.
Wat mij betreft was Jan van der Pligt toen onze grootste sponsor.
Niet zo zeer vanwege de bedragen die we van hem ontvingen…
Nee, in tegendeel. We ontvingen naar mijn idee helemaal niets… Maar als tegenprestatie voor de radioreclame die we maakten mochten we zowel in discotheek Alcazar in Puttershoek als in de Merwehal in Dordrecht geregeld vrij langs komen om interviews te maken met optredende artiesten!
En wat is nu leuker voor een d.j. dan artiesten als Lee Towers, André Hazes, Vanessa, Jerney Kaagman, The Trammps en Ron Brandsteder te mogen ontmoeten, interviewen en fotograferen?
Het was een korte maar heftige periode, zolang Starlight bestond.
Maar in die tijd waren we bijna ‘kind aan huis’ in zowel Alcazar als de Merwehal.
Omdat ik vrijwel altijd de interviewer was (ik weet niet… de rest durfde misschien niet zo…) kwam ik meestal in beeld bij Jan.
Dat brengt me meteen op de mooiste anekdote die ik me kan herinneren.
Omdat ik zo ‘bekend’ was in Alcazar, nam ik af en toe initiatieven achter zijn rug om.
Op een avond zou de van die tijd bekende meidengroep ‘The Dolly Dots’ optreden.
Daar wilden we wel graag een interview mee!
Helaas was kort voor het optreden een auto-ongeluk gebeurd (2 juli 1983) waardoor de groep niet zo in de stemming was voor interviews volgens Jan. Hij gaf ons dus aan dat het niet ging lukken.
Op de avond van het optreden ging ik er toch naar toe.
En brutaal als ik toen durfde zijn, vroeg ik iemand van de crew die de apparatuur aan het opbouwen was, of ik een interview mocht krijgen.
Hij zou het voor me navragen.
En in de tussentijd… Liep ik de coulissen backstage regelmatig in om te kijken of ik al een glimp van de Dots kon opvangen… Zonder dat Jan het wist.
Tot ik hem tegen het lijf liep…
Hij vroeg me streng: “Wat doe jij hier?”
Uiteraard vertelde ik eerlijk wat ik had gedaan.
Hij zei me strak: “Niemand komt hier achter in deze ruimten zonder dat IK daarvan af weet!”
Ik gaf hem mijn excuses en zei het nooit meer te doen.
Later bij het podium zei de man van de crew toen hij me zag staan dat het helaas niet ging lukken…
Bij een volgend contact praatten Jan en ik daar geheel niet meer over.
We wisten wat we aan elkaar hadden! No hard feelings! 🙂
Toen ik zelf een keer een nieuwe piraat op wilde zetten waarvoor ik reclame maar vooral professionele jingles nodig had, regelde Jan voor mij dat er een serie jingles werd opgenomen in Alcazar, die ook nog ingezongen werden door een zangkoortje!
Dat was Delta Radio, die er helaas na enkele weken uitzenden snel werd uitgehaald door de arm der wet…
Het was de aanleiding dat ik het uiteindelijk bij de piraten voor gezien hield…
Daarna probeerde ik nog werk te vinden (in mijn vrije tijd) via Jan, bij Alcazar.
Ze werkten daar met een leuk team van enthousiaste jonge mensen en omdat ik ook vaak plezier had in het organiseren van dingen, vroeg ik of ik daar iets mocht doen.
Dat mocht van Jan.
Ik voelde echter dat ik na enkele vergaderingen in Alcazar toch niet de lef had, de commerciële ideeën en de wens… om daarin verder te kunnen gaan.
Dus dat heb ik na enkele ontmoetingen laten varen.
Met alle lof voor Jan en zijn vaste collega’s, de broers Streefkerk, die me gewoon die ruimte gaven!
Wat ik ook nog een keer heb ondernomen in Alcazar was deelname aan de befaamde dansmarathons. Om het Guiness Book of Records te bereiken met het meest aantal uren nonstop discodansen heeft Alcazar dit enkele malen georganiseerd als enige in Nederland.
In een van de eerste evenementen heb ik meegedaan.
Uiteraard viel ik redelijk snel uit want ik was nooit sportief of conditioneel hoogvlieger… 😛
Maar ik heb het meegemaakt en ook dat vergeet ik nooit meer!
Daarna heb ik nooit meer iets van Jan vernomen.
Maar ik dacht regelmatig aan hem…
Hoe zal het nu eigenlijk gaan?
Na Alcazar, na de Merwehal…
Wat door de jaren heen allemaal van eigenaar is veranderd en soms zelfs opgeheven in de vorm waarin het bestond.
Nu lees ik dat hij tot het laatst betrokken was bij ondernemingen en zelf nu nog bezig was met een nieuwe. Helaas… Is dit vermoedelijk ook door zijn ziekte niet meer gelukt.
Maar voor velen was en is hij nog steeds een grote inspirator met altijd geweldige en vernieuwende ideeën en wat mij betreft een van de beste horeca-ondernemers uit de regio allertijden!
Rest in Piece Jan…
