“Kees Thies is op vakantie” lees ik vandaag in het AD van maandag 30 mei 2016.
Dan heb ik net ruim een week weer eens een proefabonnement op mijn favoriete krant die ik niet altijd kan betalen maar daar wel meteen de dagelijkse column van opzoek.
Gelukkig post Kees die vrijwel altijd ook wel via zijn blog die ik dan weer op Facebook te zien krijg. Maar toch… Een periode zonder scherp inzicht en mooie gebeurtenissen uit de stad!
Dat wordt afkicken. 😉
Maar gelukkig maak ik zelf ook wel eens het een en ander mee.
Toevallig vandaag weer voldoende voor een uitgebreide nabeschouwing…
Vanwege mijn langdurige (onvrijwillige) werkloosheid had ik vandaag weer een afspraak met het UWV. Om mijn huidige situatie maar weer eens te bespreken en wat ik telkens weer daar allemaal zelf aan zou kunnen doen… Want het UWV is geen liefdadigheidsinstelling… Mijn WW krijg ik niet uit liefde. Alleen omdat de wet dat heeft bepaald… Maar dat houdt volgend jaar ook op. En dan wordt het nog veel erger…
Ja ja, wat ik allemaal heb moeten aanhoren in een half uur tijd…
Ik heb mijn toekomst geheel in eigen hand. Als ik er maar iets voor zou doen…
Alsof ik me uit eigen wil en autoriteit zo maar even een baan kan aanmeten…
Alsof ik de enige ben die in een lange rij van werklozen net als ik serieus aan het solliciteren is…
Maar goed, gesprek overleefd.
Tot ik na thuiskomst bemerk mijn portemonnee kwijt te zijn, die ik zeker nog in mijn handen had bij het UWV omdat ik me dacht te moeten legitimeren!
Kwijt! Weg!
En dan kan je dus niet even het kantoor Dordrecht bellen of ze mijn portemonnee toevallig hebben gevonden. Nee, het UWV is alleen bereikbaar via één centraal landelijk nummer.
Doorverbinden? Nee dat kan niet.
(Lees: dat mag ik niet doen…)
Het wordt uitgezocht en ik word daar wel weer over teruggebeld.
Gelukkig bleek mijn portemonnee als snel gevonden onder de stoel waar ik deze ochtend de afspraak had… Mijn ‘arbeidsdeskundige’ had het al gevonden.
Dan mag ik zeker van geluk spreken.
Vol goed gevoel ging ik deze middag dan ook opnieuw richting het UWV om mijn portemonnee op te halen.
Gelukkig kan ik nog autorijden zolang de oude auto van ruim 18 jaar het nog volhoudt…
Anders zou ik even niet weten hoe ik op de nieuwe locatie van het UWV moet komen…
Maar onderweg kreeg ik al heel snel de eerste test op mijn geduld.
Voor een stoplicht wachtend, zag ik opeens een groep tieners aan komen fietsen.
Uit ervaring wist ik dat mijn licht snel op groen zou komen.
Dat was ook zo.
Maar vlak voor mijn wielen reed nog zeker een dik tiental jonge (bruine) fietsers glunderend dat ik keihard moest afremmen…
Toeteren en mijn (middel-) vingers maakte hun plezier er alleen maar groter op.
Wat was ik blij dat ik me heb ingehouden…
Want in mijn hart…
Was ik keihard doorgereden en dan zou ik minstens 3 jonge fietsers keihard hebben overreden.
Gelukkig wint mijn gezond verstand het op dat moment vrijwel altijd van mijn gevoel.
Want zelfs al was deze hele groep in overtreding; snelverkeer is altijd schuldig.
Daar maakte deze groep lachende kids handig gebruik van…
En toch vind ik het achteraf jammer dat ik ze niet even pijn heb kunnen doen.
Hoe zullen ze namelijk ooit leren om rekening met elkaar te houden in deze drukke maatschappij?
Droevig, deze gebeurtenis.
