Een poosje geleden was mijn zoon weer eens bij me op bezoek en toen vroeg hij me opeens:
“Pappa, je schrijft toch wel eens columns?”
Ach wat is ‘wel eens’… Ik wees hem op mijn blog, derest.net, waar veel van mijn schrijfsels vanaf 1996 te lezen zijn. Dat zou hij dan wel eens proberen te bekijken. Lezen is niet zijn hobby…
Hij vroeg dat omdat ze het bij Nederlands op school toevallig net over ‘columns’ hebben.
Dan moet je toch cynisch en kritisch schrijven?
Nou ja… ik moet toegeven dat ik als ‘schrijvert’ sinds mijn prille jeugd regelmatig vrij scherpe stukjes heb geschreven. Enkele bijdragen aan de schoolkrant vielen niet in goede aarde en de directeur van de school sommeerde me om mijn journalistieke activiteiten naar een hoger niveau te brengen anders zou hij wel eens maatregelen kunnen gaan nemen!
Kinderachtig. Ik schreef alleen maar een fictief stuk over een (wel duidelijk herkenbare) leraar die bewust leerlingen lage cijfers gaf om ze te laten zakken voor hun examen…
De betreffende leraar was niet zo populair en zelfs enkele van zijn collega’s konden er wel om lachen… Satire kan soms persoonlijk en hard zijn…
Maar zo scherp schreef ik echt niet altijd.
Ik heb jaren gehad dat ik mijn schrijfsels, wel vrijwel altijd beperkt tot 1 of hooguit 2 A4-tjes, gebruikte om er spirituele zaken mee te beschrijven. Ik vulde er een gedrukt magazine mee wat ik bij een paar plaatselijke boekwinkels mocht neerleggen. Echt populair is dat nooit geworden.
Met de komst van internet, vanaf 1996, werd alles een stuk eenvoudiger.
Mijn schrijfsels verplaatsten zich snel naar de Wereld Wijde Woestijn…
Als zandkorrel heb ik daar heel wat teksten achtergelaten.
Niet alleen op eigen sites en tegenwoordig dan blogs maar ook de social media gebruik ik graag om af en toe mijn meningen te uiten.
Heel toevallig is dat afgelopen week ook aangekomen bij onze plaatselijke columnist van het Algemeen Dagblad, Kees Thies. Mijn mening en idee over de sluiting en eventuele nieuwe invulling van het warenhuis V&D vond hij wel een van de beste en hij vermeldde mij zelfs in zijn dagelijkse column in die krant.
Voor echte columnisten zoals Kees Thies heb ik respect.
Ze moeten elke dag maar een onderwerp weten te verzinnen om een stukje over te schrijven.
Maar dat zijn dan ook de echte columnisten.
Ik heb de betekenis van het woord column er eens bij gezocht en op Wikipedia staat een beschrijving van ene Anton Dautzenberg, zelf schrijver van boeken die op scholen zijn gebruikt.
Hij vergelijkt de column met het oudere woord ‘cursiefje’.
Vroeger heel bekend van bijvoorbeeld Simon Carmiggelt.
“Wat de column is in de didactische literatuur, is het cursiefje in de epische.”
Aldus Dautzenberg.
Persoonlijk zie ik mezelf niet als een echte columnist.
Daarvoor ontbreekt het me aan de discipline en drang om dagelijks iets te willen schrijven.
Mijn gedachten komen en gaan en af en toe kan ik er een stukje mee schrijven.
Een persoonlijk stuk over een onderwerp. Kan actueel zijn maar meestal meer over maatschappelijke zaken. Mijn gedachten. Daarom noem ik het dus ‘Overdenkingen’ als ik dit concreet publiceer en zelf voorlees op de radio.
Maar niet al mijn Overdenkingen zijn columns. Soms zijn het cursiefjes.
Een persoonlijke beleving. Alsof ik het zelf meemaak als het ware…
Zo maakt en doet iedere creatieve geest zijn of haar ding.
Ik kan mezelf misschien nog het beste omschrijven als een overdenkende, cursieve columnist.
En dat doe ik het best wanneer ik er zin in heb. Nooit gedwongen.
Hoewel ik het dus heel mijn leven al doe, blijft het daarom gewoon lekker een fijne hobby.
En ik ben dankbaar dat er in deze moderne tijd voldoende virtuele podia zijn om deze hobby te kunnen blijven doen.
Denk daar maar eens over. Tot… de volgende column… Euh… Overdenkingen.
Laden ...