Afgelopen week was dan weer eens de dag waarop mijn officiële eerste levensdag op aarde wordt gevierd. Mijn verjaardag.
Afgezien dat dit uiteraard niet klopt, want je leeft al zo’n 9 maanden…
Alleen dan nog beschermd door de baarmoeder en onbewust van wat je later te wachten staat.
Hoewel ook dat niet klopt want ook in de baarmoeder nemen de baby’s in wording al indrukken waar zoals geluiden en zelfs bepaald licht. En met het gedrag van de moeder krijgen ze wel degelijk al hun eerste ‘levenservaring’ mee…
Maar dat telt niet voor de wet.
Zodra de baby het licht ziet buiten de baarmoeder begint het officiële leven.
En dat moeten we jaarlijks vieren.
Ik moet zeggen dat ik het als kind ook zeker erg leuk vond!
Want je krijgt cadeautjes en op de lagere school mag je trakteren en de hele klas zingt voor je!
Van alle juffen en meesters krijg je lieve wensen en mooie plaatjes op je eigen verjaardagskaart.
En thuis geef je nog een feestje voor je beste vriendjes en vriendinnetjes.
Soms zelfs een geweldig uitje buitenshuis, alhoewel dat in mijn tijd gelukkig nog niet zo gebruikelijk was.
Thuis zat op de dag van de viering de kamer altijd helemaal vol met opa, oma, ooms, tantes, en aanverwanten. Ze kwamen allemaal voor mij!
Dat het ook wel eens ruzie werd als er genoeg was gegeten en gedronken hoorde er ook bij…
Gelukkig was dat ongeveer vanaf m’n 12e voorbij.
Vanaf de middelbare school valt dat allemaal weg. Het interesseert niemand meer.
Zelf heb ik nog wel verjaardagsfeestjes gegeven tot ergens in de 20…
Lekker veel gasten over de vloer en beetje zuipen… Ja dat was nog leuk.
Maar vanaf het moment dat we met een gezin begonnen, hield het helemaal op.
Toen waren de rollen omgedraaid.
We vierden feest voor onze kinderen!
Zij stonden in het middelpunt, kregen cadeautjes en gingen met hun beste vriendjes en vriendinnetjes naar de uitjes… Want dat hadden we wel voor hen over omdat iedereen dat toch deed…
Maar voor mezelf maakte die verjaardag allang niets meer uit.
Uiteraard is dit ook weer een menselijke traditie.
Zoals zo heel veel ‘feestdagen’ feitelijk tradities zijn.
Even zo goed heb ik een hekel aan Moederdag, Vaderdag, Dierendag, Valentijnsdag, Koningsdag, Dankdag voor het gewas, Bevrijdingsdag en de daarvoor behorende dodenherdenking… En als ik de social media goed volg dan kan je elke dag wel iets bepaalds herdenken of vieren. Waanzin.
Vieren om iets te vieren te hebben…
Morgen zijn we het weer vergeten.
Onze dierbare mensen en dieren…
Elke dag is een dag om te vieren.
Dat je nog bestaat, dat je om jezelf en anderen mag geven.
Van welk ras, stand of geaardheid die ook zijn en wat de gedachte ook is die daar achter kan zitten.
Elke dag is een nieuwe dag.
Elke dag is goud waard voor elk mens en dier.
Daarom vier ik elke dag een kort feestje. Als ik ‘s-morgens opsta maak ik heel even een voorzichtig vreugdedansje. Jee! Ik ben er nog steeds! Joepie!
Denk daar maar eens over. Tot… de volgende Overdenkingen.
