Als geboren en getogen Dordtenaar zonder ooit bijzondere reiswensen gehad te hebben, ben ik ongeveer in 1989 met een ander land in aanraking gekomen. Ach ja… Ik was wel eens over de grens geweest… Dagje Antwerpen… Even vanuit Valkenburg naar Duitsland… En ja… een keertje naar Parijs geweest met 3 vrienden om de aankomst van de Tour de France mee te maken. Maar verder… Ik was en ben een rasechte Hollander.
En toch… voel ik me sinds die tijd sterk verbonden met Kroatië. Waarom?
Vrijwel de meeste mensen die ik dat vertel, denken dan meteen dat het uiteraard wel door de mooie zonnige vakanties zal komen. Want die waren en zijn in Kroatië een stuk mooier natuurlijk dan in Nederland.
Maar nee… Mijn gevoel zit dieper.
Voor wie het nog niet wist: ik ben in Kroatië terecht gekomen omdat mijn ex echtgenote Kroatische was.
Eigenlijk toen ik ze leerde kennen: Joegoslavische. Want in 1989 was het nog Joegoslavië.
Vanaf het moment dat ik bij het eerste bezoek aan Joegoslavië kennis maakte met haar familie, voelde ik het meteen. Ik voelde er THUIS! Geen bekende afstandelijkheid zoals ik meestal in Nederland ervaar… Nee, echte oprechte en sociale mensen. Die me namen zoals ik was. Het gevoel van ‘samen zijn’ was daar erg sterk.
En naarmate ik daar langer was en vaker kwam, tijdens diverse vakanties zowel in zomer, voorjaar en winter, werd het gevoel van verbonden zijn alleen maar sterker.
Juist in de toeristische gebieden kon je al merken dat de commercie op de loer lag…
Ik ben daar in het begin helaas vaak aangezien voor een rijke Duitser…
Tja… De Duitsers hadden en hebben altijd al een sterke invloed gehad op de economie van het land.
Maar ik doel voornamelijk op de gewone mensen, buiten de toeristen plaatsen.
Van dorp tot stad… Ik voelde me er volledig op mijn gemak.
En toen kwam de oorlog…
Ik wil me in deze Overdenking niet wagen aan politieke uitspraken en meningen over de oorzaak van de oorlog die Joegoslavië uit elkaar deed vallen.
Mijn gevoelens waren vanaf het begin tot lang na het eind van de oorlog verbonden met de gewone mensen die daar mee moesten leven.
Ik volgde elk nieuws via de radio, uiteraard ook omdat onze familie daar woonde.
En tijdens oorlogstijd ben ik daar met mijn partner destijds ook geweest.
Ik heb ook een paar nachten in een kelder onder een huis moeten schuilen voor een aanval van mortiergranaten op de stad Osijek…
Maar wat mij het meeste raakte…
Kroatië was en is een klein land. Vergelijkbaar met Nederland in oppervlakte maar met slechts een derde aan inwoners. Maar de mensen hebben gevochten voor hun rechtmatige bestaan. Als land, als volk.
Een strijd die ik soms wel vergelijk met mijn eigen persoonlijke vallen en opstaan.
Mijn avontuur.
Mijn strijd met het leven… Of om in ieder geval te OVERleven.
Als ik aan Kroatië denk, denk ik aan leven. Winnen. Doorgaan. Groeien. Sterker worden.
Hoe mooi ik de Adriatische zee ook vind en ik zielsgraag weer zou willen zwemmen voor de kust van Opatija, Icici of Moscenicka Draga… Het warme, mooie gevoel voor Kroatië zit dieper.
Daarvoor moet ik er niet eens meer naar toe.
Het zit en blijft in mijn hart.
Volim Hrvatska! Ik houd van Kroatië!
En zo’n liefde neem je me nooit meer af.
Hrvatska! Moja Domovina!
Denk daar maar eens over. Tot…… de volgende… Overdenkingen.
